Euripides, Ion, episode, iambic

μηδεὶσ δοκείτω μηδὲν ἀνθρώπων ποτὲ ἀέλπτον εἶναι πρὸσ τὰ τυγχάνοντα νῦν. ὦ μεταβαλοῦσα μυρίουσ ἤδη βροτῶν καὶ δυστυχῆσαι καὖθισ αὖ πρᾶξαι καλῶσ, Τύχη, παρ’ οἱάν ἤλθομεν στάθμην βίου μητέρα φονεῦσαι καὶ παθεῖν ἀνάξια. φεῦ· ἆρ’ ἐν φαενναῖσ ἡλίου περιπτυχαῖσ ἔνεστι πάντα τάδε καθ’ ἡμέραν μαθεῖν; φίλον μὲν οὖν σ’ εὑρ́ημα, μῆτερ, ηὑρ́ομεν, καὶ τὸ γένοσ οὐδὲν μεμπτόν, ὡσ ἡμῖν, τόδε· τὰ δ’ ἄλλα πρὸσ σὲ βούλομαι μόνην φράσαι. δεῦρ’ ἔλθ’· ἐσ οὖσ γὰρ τοὺσ λόγουσ εἰπεῖν θέλω καὶ περικαλύψαι τοῖσι πράγμασι σκότον. ὁρ́α σύ, μῆτερ· μὴ σφαλεῖσ’ ἃ παρθένοισ ἐγγίγνεται νοσήματ’ ἐσ κρυπτοὺσ γάμουσ, ἔπειτα τῷ θεῷ προστίθησ τὴν αἰτίαν, καὶ τοὐμὸν αἰσχρὸν ἀποφυγεῖν πειρωμένη, Φοίβῳ τεκεῖν με φῄσ, τεκοῦσ’ οὐκ ἐκ θεοῦ; μὰ τὴν παρασπίζουσαν ἁρ́μασίν ποτε Νίκην Ἀθηνᾶν Ζηνὶ γηγενεῖσ ἔπι, οὐκ ἔστιν ὅστισ σοι πατὴρ θνητῶν, τέκνον, ἀλλ’ ὅσπερ ἐξέθρεψε, Λοξίασ ἄναξ. πῶσ οὖν τὸν αὑτοῦ παῖδ’ ἔδωκ’ ἄλλῳ πατρὶ Ξούθου τέ φησι παῖδά μ’ ἐκπεφυκέναι; πεφυκέναι μὲν οὐχί, δωρεῖται δέ σε αὑτοῦ γεγῶτα· καὶ γὰρ ἂν φίλοσ φίλῳ δοίη τὸν αὑτοῦ παῖδα δεσπότην δόμων. ὁ θεὸσ ἀληθὴσ ἢ μάτην μαντεύεται, ἐμοῦ ταράσσει, μῆτερ, εἰκότωσ φρένα. ἄκουε δή νυν ἅμ’ ἐσῆλθεν, ὦ τέκνον· εὐεργετῶν σε Λοξίασ ἐσ εὐγενῆ δόμον καθίζει· τοῦ θεοῦ δὲ λεγόμενοσ, οὐκ ἔσχεσ ἄν ποτ’ οὔτε παγκλήρουσ δόμουσ οὔτ’ ὄνομα πατρόσ. πῶσ γάρ, οὗ γ’ ἐγὼ γάμουσ ἔκρυπτον αὐτὴ καί σ’ ἀπέκτεινον λάθρα; ὃ δ’ ὠφελῶν σε προστίθησ’ ἄλλῳ πατρί. οὐχ ὧδε φαύλωσ αὔτ’ ἐγὼ μετέρχομαι, ἀλλ’ ἱστορήσω Φοῖβον εἰσελθὼν δόμουσ, εἴτ’ εἰμὶ θνητοῦ πατρὸσ εἴτε Λοξίου. ἐά· τίσ οἴκων θυοδόκων ὑπερτελὴσ ἀντήλιον πρόσωπον ἐκφαίνει θεῶν; φεύγωμεν, ὦ τεκοῦσα, μὴ τὰ δαιμόνων ὁρῶμεν ‐ εἰ μὴ καιρόσ ἐσθ’ ἡμᾶσ ὁρᾶν.