Euripides, Ion, episode, iambics

(에우리피데스, Ion, episode, iambics)

ὦ ταυρόμορφον ὄμμα Κηφισοῦ πατρόσ, οἱάν ἔχιδναν τήνδ’ ἔφυσασ ἢ πυρὸσ δράκοντ’ ἀναβλέποντα φοινίαν φλόγα, ᾗ τόλμα πᾶσ’ ἔνεστιν, οὐδ’ ἥσσων ἔφυ Γοργοῦσ σταλαγμῶν, οἷσ ἔμελλέ με κτενεῖν. βωμὸν ἔπτηξεν θεοῦ, ὡσ οὐ δίκην δώσουσα τῶν εἰργασμένων. λάζυσθ’, ἵν’ αὐτῆσ τοὺσ ἀκηράτουσ πλόκουσ κόμησ καταξήνωσι Παρνασοῦ πλάκεσ, ὅθεν πετραῖον ἅλμα δισκηθήσεται. ἐσθλοῦ δ’ ἔκυρσα δαίμονοσ, πρὶν ἐσ πόλιν μολεῖν Ἀθηνῶν χὑπὸ μητρυιὰν πεσεῖν. ἐν συμμάχοισ γὰρ ἀνεμετρησάμην φρένασ τὰσ σάσ, ὅσον μοι πῆμα δυσμενήσ τ’ ἔφυσ· ἔσω γὰρ ἄν με περιβαλοῦσα δωμάτων ἄρδην ἂν ἐξέπεμψασ εἰσ Αἵδου δόμουσ. ἀλλ’ οὔτε βωμὸσ οὔτ’ Ἀπόλλωνοσ δόμοσ σώσει σ’· ὁ δ’ οἶκτοσ ὁ σὸσ ἐμοὶ κρείσσων πάρα καὶ μητρὶ τἠμῇ· καὶ γὰρ εἰ τὸ σῶμά μοι ἄπεστιν αὐτῆσ, τοὔνομ’ οὐκ ἄπεστί πω. ἴδεσθε τὴν πανοῦργον, ἐκ τέχνησ τέχνην οἱάν ἔπλεξε· ἀπεννέπω σε μὴ κατακτείνειν ἐμὲ ὑπέρ τ’ ἐμαυτῆσ τοῦ θεοῦ θ’ ἵν’ ἕσταμεν. τί δ’ ἐστὶ Φοίβῳ σοί τε κοινὸν ἐν μέσῳ; ἱερὸν τὸ σῶμα τῷ θεῷ δίδωμ’ ἔχειν. κἄπειτ’ ἔκαινεσ φαρμάκοισ τὸν τοῦ θεοῦ; ἀλλ’ οὐκέτ’ ἦσθα Λοξίου, πατρὸσ δὲ σοῦ. ἀλλ’ ἐγενόμεσθα πατρόσ· οὐσίαν λέγω. οὐκοῦν τότ’ ἦσθα· νῦν δ’ ἐγώ, σὺ δ’ οὐκέτι. οὐκ εὐσεβεῖσ γε· τἀμὰ δ’ εὐσεβῆ τότ’ ἦν. ἔκτεινά σ’ ὄντα πολέμιον δόμοισ ἐμοῖσ. οὔτοι σὺν ὅπλοισ ἦλθον ἐσ τὴν σὴν χθόνα. μάλιστα· κἀπίμπρησ γ’ Ἐρεχθέωσ δόμουσ. ποίοισι πανοῖσ ἢ πυρὸσ ποίᾳ φλογί; ἔμελλεσ οἰκεῖν τἄμ’, ἐμοῦ βίᾳ λαβών. πατρόσ γε γῆν διδόντοσ ἣν ἐκτήσατο. τοῖσ Αἰόλου δὲ πῶσ μετῆν τῶν Παλλάδοσ; ὅπλοισιν αὐτήν, οὐ λόγοισ ἐρρύσατο. ἐπίκουροσ οἰκήτωρ γ’ ἂν οὐκ εἰή χθονόσ. κἄπειτα τοῦ μέλλειν μ’ ἀπέκτεινεσ φόβῳ; ὡσ μὴ θάνοιμί γ’, εἰ σὺ μὴ μέλλων τύχοισ. φθονεῖσ ἄπαισ οὖσ’, εἰ πατὴρ ἐξηῦρέ με. σὺ τῶν ἀτέκνων δῆτ’ ἀναρπάσεισ δόμουσ; ἡμῖν δέ γ’ ἀλλὰ πατρικῆσ οὐκ ἦν μέροσ; ὅσ’ ἀσπὶσ ἔγχοσ θ’· ἥδε σοι παμπησία. ἔκλειπε βωμὸν καὶ θεηλάτουσ ἕδρασ. τὴν σὴν ὅπου σοι μητέρ’ ἐστὶ νουθέτει. σὺ δ’ οὐχ ὑφέξεισ ζημίαν, κτείνουσ’ ἐμέ; ἤν γ’ ἐντὸσ ἀδύτων τῶνδέ με σφάξαι θέλῃσ. τίσ ἡδονή σοι θεοῦ θανεῖν ἐν στέμμασι; λυπήσομέν τιν’, ὧν λελυπήμεσθ’ ὕπο. φεῦ. δεινόν γε, θνητοῖσ τοὺσ νόμουσ ὡσ οὐ καλῶσ ἔθηκεν ὁ θεὸσ οὐδ’ ἀπὸ γνώμησ σοφῆσ· τοὺσ μὲν γὰρ ἀδίκουσ βωμὸν οὐχ ἵζειν ἐχρῆν, ἀλλ’ ἐξελαύνειν· οὐδὲ γὰρ ψαύειν καλὸν θεῶν πονηρὰν χεῖρα· τοῖσι δ’ ἐνδίκοισ ‐ ἱερὰ καθίζειν, ὅστισ ἠδικεῖτ’, ἐχρῆν· καὶ μὴ ’πὶ ταὐτὸ τοῦτ’ ἰόντ’ ἔχειν ἴσον τόν τ’ ἐσθλὸν ὄντα τόν τε μὴ θεῶν πάρα. ἐπίσχεσ, ὦ παῖ·

τρίποδα γὰρ χρηστήριον λιποῦσα θριγκοῦ τοῦδ’ ὑπερβάλλω πόδα Φοίβου προφῆτισ, τρίποδοσ ἀρχαῖον νόμον σῴζουσα, πασῶν Δελφίδων ἐξαίρετοσ. χαῖρ’, ὦ φίλη μοι μῆτερ, οὐ τεκοῦσά περ. ἀλλ’ οὖν λεγώμεθ’· ἡ φάτισ δ’ οὔ μοι πικρά. ἤκουσασ ὥσ μ’ ἔκτεινεν ἥδε μηχαναῖσ; ἤκουσα· καὶ σὺ δ’ ὠμὸσ ὢν ἁμαρτάνεισ. οὐ χρή με τοὺσ κτείνοντασ ἀνταπολλύναι; προγονοῖσ δάμαρτεσ δυσμενεῖσ ἀεί ποτε. ἡμεῖσ δὲ μητρυιαῖσ γε πάσχοντεσ κακῶσ. μὴ ταῦτα· λείπων ἱερὰ καὶ στείχων πάτραν ‐ τί δή με δρᾶσαι νουθετούμενον χρεών; καθαρὸσ Ἀθήνασ ἔλθ’ ὑπ’ οἰωνῶν καλῶν. καθαρὸσ ἅπασ τοι πολεμίουσ ὃσ ἂν κτάνῃ. μὴ σύ γε· παρ’ ἡμῶν δ’ ἔκλαβ’ οὓσ ἔχω λόγουσ. λέγοισ ἄν· εὔνουσ δ’ οὖσ’ ἐρεῖσ ὅσ’ ἂν λέγῃσ. ὁρᾷσ τόδ’ ἄγγοσ χερὸσ ὑπ’ ἀγκάλαισ ἐμαῖσ; ὁρῶ παλαιὰν ἀντίπηγ’ ἐν στέμμασιν. ἐν τῇδέ σ’ ἔλαβον νεόγονον βρέφοσ ποτέ. τί φῄσ; ὁ μῦθοσ εἰσενήνεκται νέοσ. σιγῇ γὰρ εἶχον αὐτά· νῦν δὲ δείκνυμεν. πῶσ οὖν ἔκρυπτεσ τόδε λαβοῦσ’ ἡμᾶσ πάλαι; ὁ θεόσ σ’ ἐβούλετ’ ἐν δόμοισ ἔχειν λάτριν. νῦν δ’ οὐχὶ χρῄζει; τῷ τόδε γνῶναί με χρή; πατέρα κατειπὼν τῆσδέ σ’ ἐκπέμπει χθονόσ. σὺ δ’ ἐκ κελευσμῶν ἢ πόθεν σῴζεισ τάδε; ἐνθύμιόν μοι τότε τίθησι Λοξίασ ‐ τί χρῆμα δρᾶσαι; λέγε, πέραινε σοὺσ λόγουσ. σῶσαι τόδ’ εὑρ́ημ’ ἐσ τὸν ὄντα νῦν χρόνον. ἔχει δέ μοι τί κέρδοσ ‐ ἢ τίνα βλάβην; ἐνθάδε κέκρυπται σπάργαν’ οἷσ ἐνῆσθα σύ. μητρὸσ τάδ’ ἡμῖν ἐκφέρεισ ζητήματα; ἐπεί γ’ ὁ δαίμων βούλεται· πάροιθε δ’ οὔ. ὦ μακαρίων μοι φασμάτων ἥδ’ ἡμέρα. λαβών νυν αὐτὰ τὴν τεκοῦσαν ἐκπόνει. πᾶσάν γ’ ἐπελθὼν Ἀσιάδ’ Εὐρώπησ θ’ ὁρ́ουσ. γνώσῃ τάδ’ αὐτόσ. τοῦ θεοῦ δ’ ἕκατί σε ἔθρεψά τ’, ὦ παῖ, καὶ τάδ’ ἀποδίδωμί σοι, ἃ κεῖνοσ ἀκέλευστόν μ’ ἐβουλήθη λαβεῖν σῶσαί θ’· ὅτου δ’ ἐβούλεθ’ οὕνεκ’, οὐκ ἔχω λέγειν. ᾔδει δὲ θνητῶν οὔτισ ἀνθρώπων τάδε ἔχοντασ ἡμᾶσ, οὐδ’ ἵν’ ἦν κεκρυμμένα. καὶ χαῖρ’· ἴσον γάρ σ’ ὡσ τεκοῦσ’ ἀσπάζομαι. ἄρξαι δ’ ὅθεν σὴν μητέρα ζητεῖν σε χρή· πρῶτον μὲν εἴ τισ Δελφίδων τεκοῦσά σε ἐσ τούσδε ναοὺσ ἐξέθηκε παρθένοσ, ἔπειτα δ’ εἴ τισ Ἑλλάσ. ‐ ἐξ ἡμῶν δ’ ἔχεισ ἅπαντα Φοίβου θ’, ὃσ μετέσχε τῆσ τύχησ. φεῦ φεῦ·

κατ’ ὄσσων ὡσ ὑγρὸν βάλλω δάκρυ, ἐκεῖσε τὸν νοῦν δούσ, ὅθ’ ἡ τεκοῦσά με κρυφαῖα νυμφευθεῖσ’ ἀπημπόλα λάθρα καὶ μαστὸν οὐκ ὑπέσχεν· ἀλλ’ ἀνώνυμοσ ἐν θεοῦ μελάθροισ εἶχον οἰκέτην βίον. τὰ τοῦ θεοῦ μὲν χρηστά, τοῦ δὲ δαίμονοσ βαρέα· χρόνον γὰρ ὅν με χρῆν ἐν ἀγκάλαισ μητρὸσ τρυφῆσαι καί τι τερφθῆναι βίου, ἀπεστερήθην φιλτάτησ μητρὸσ τροφῆσ. τλήμων δὲ χἡ τεκοῦσά μ’· ὡσ ταὐτὸν πάθοσ πέπονθε, παιδὸσ ἀπολέσασα χαρμονάσ. καὶ νῦν λαβὼν τήνδ’ ἀντίπηγ’ οἴσω θεῷ ἀνάθημ’, ἵν’ εὑρ́ω μηδὲν ὧν οὐ βούλομαι. εἰ γάρ με δούλη τυγχάνει τεκοῦσά τισ, εὑρεῖν κάκιον μητέρ’ ἢ σιγῶντ’ ἐᾶν. ὦ Φοῖβε, ναοῖσ ἀνατίθημι τήνδε σοῖσ ‐ καίτοι τί πάσχω; τοῦ θεοῦ προθυμίᾳ πολεμῶ, τὰ μητρὸσ σύμβολ’ ὃσ σέσωκέ μοι. ἀνοικτέον τάδ’ ἐστὶ καὶ τολμητέον· τὰ γὰρ πεπρωμέν’ οὐχ ὑπερβαίην ποτ’ ἄν. ὦ στέμμαθ’ ἱερά, τί ποτέ μοι κεκεύθατε, καὶ σύνδεθ’, οἷσι τἄμ’ ἐφρουρήθη φίλα;

ἰδοὺ περίπτυγμ’ ἀντίπηγοσ εὐκύκλου ὡσ οὐ γεγήρακ’ ἔκ τινοσ θεηλάτου, εὐρώσ τ’ ἄπεστι πλεγμάτων· ὁ δ’ ἐν μέσῳ χρόνοσ πολὺσ δὴ τοῖσδε θησαυρίσμασιν. τί δῆτα φάσμα τῶν ἀνελπίστων ὁρῶ;

σίγα σύ· πολλὰ καὶ πάροιθεν οἶσθά μοι ‐ οὐκ ἐν σιωπῇ τἀμά· μή με νουθέτει. ὁρῶ γὰρ ἄγγοσ οὗ ’ξέθηκ’ ἐγώ ποτε ‐ σέ γ’, ὦ τέκνον μοι, βρέφοσ ἔτ’ ὄντα νήπιον, Κέκροποσ ἐσ ἄντρα καὶ Μακρὰσ πετρηρεφεῖσ. λείψω δὲ βωμὸν τόνδε, κεἰ θανεῖν με χρή. λάζυσθε τήνδε· θεομανὴσ γὰρ ἥλατο βωμοῦ λιποῦσα ξόανα· δεῖτε δ’ ὠλένασ. σφάζοντεσ οὐ λήγοιτ’ ἄν· ὡσ ἀνθέξομαι καὶ τῆσδε καὶ σοῦ τῶν τε σῶν κεκρυμμένων. τάδ’ οὐχὶ δεινά; ῥυσιάζομαι λόγῳ. οὔκ, ἀλλὰ σοῖσ φίλοισιν εὑρίσκῃ φίλοσ. ἐγὼ φίλοσ σόσ; κᾆτά μ’ ἔκτεινεσ λάθρα; παῖσ γ’, εἰ τόδ’ ἐστὶ τοῖσ τεκοῦσι φίλτατον. παῦσαι πλέκουσα. ‐ λήψομαί σ’ ἐγὼ καλῶσ. ἐσ τοῦθ’ ἱκοίμην, τοῦδε τοξεύω, τέκνον. κενὸν τόδ’ ἄγγοσ ἢ στέγει πλήρωμά τι; σά γ’ ἔνδυθ’, οἷσί σ’ ἐξέθηκ’ ἐγώ ποτε. καὶ τοὔνομ’ αὐτῶν ἐξερεῖσ πρὶν εἰσιδεῖν; κἂν μὴ φράσω γε, κατθανεῖν ὑφίσταμαι. λέγ’· ὡσ ἔχει τι δεινὸν ἥ γε τόλμα σου. σκέψασθ’· ὃ παῖσ ποτ’ οὖσ’ ὕφασμ’ ὕφην’ ἐγὼ ‐ ποῖόν τι; πολλὰ παρθένων ὑφάσματα. οὐ τέλεον, οἱο͂ν δ’ ἐκδίδαγμα κερκίδοσ. μορφὴν ἔχον τίν’; ὥσ με μὴ ταύτῃ λάβῃσ. Γοργὼ μὲν ἐν μέσοισιν ἠτρίοισ πέπλων. ὦ Ζεῦ, τίσ ἡμᾶσ ἐκκυνηγετεῖ πότμοσ; κεκρασπέδωται δ’ ὄφεσιν αἰγίδοσ τρόπον. ἰδού· τόδ’ ἔσθ’ ὕφασμα, θέσφαθ’ ὡσ εὑρίσκομεν. ὦ χρόνιον ἱστῶν παρθένευμα τῶν ἐμῶν. ἔστιν τι πρὸσ τῷδ’, ἢ μόνῳ τῷδ’ εὐτυχεῖσ; δράκοντεσ· ἀρχαῖόν τι παγχρύσῳ γένει δώρημ’ Ἀθάνασ, ἣ τέκν’ ἐντρέφειν λέγει ‐ Ἐριχθονίου γε τοῦ πάλαι μιμήματα. τί δρᾶν, τί χρῆσθαι, φράζε μοι, χρυσώματι; δέραια παιδὶ νεογόνῳ φέρειν, τέκνον. ἔνεισιν οἵδε· τὸ δὲ τρίτον ποθῶ μαθεῖν. στέφανον ἐλαίασ ἀμφέθηκά σοι τότε, ἣν πρῶτ’ Ἀθάνα σκόπελον εἰσηνέγκατο, ὅσ, εἴπερ ἔστιν, οὔποτ’ ἐκλείπει χλόην, θάλλει δ’, ἐλαίασ ἐξ ἀκηράτου γεγώσ. ὦ φιλτάτη μοι μῆτερ, ἄσμενόσ σ’ ἰδὼν πρὸσ ἀσμένασ πέπτωκα σὰσ παρηίδασ.

ὦ τέκνον, ὦ φῶσ μητρὶ κρεῖσσον ἡλίου ‐ συγγνώσεται γὰρ ὁ θεόσ ‐ ἐν χεροῖν σ’ ἔχω, ἀέλπτον εὑρ́ημ’, ὃν κατὰ γᾶσ ἐνέρων χθόνιον μετὰ Περσεφόνασ τ’ ἐδόκουν ναίειν. ἀλλ’, ὦ φίλη μοι μῆτερ, ἐν χεροῖν σέθεν ὁ κατθανών τε κοὐ θανὼν φαντάζομαι.

상위

Ion

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION