헬라어 문장 검색 - Διονψσ́ΔεΞομπό26́0́0́

(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 26)

περὶ δὲ τῆσ ἐμμελοῦσ τε καὶ ἐμμέτρου συνθέσεωσ τῆσ ἐχούσησ πολλὴν ὁμοιότητα πρὸσ τὴν πεζὴν λέξιν τοιαῦτά τινα λέγειν ἔχω, ὡσ πρώτη μέν ἐστιν αἰτία κἀνταῦθα τὸν αὐτὸν τρόπον ὅνπερ ἐπὶ τῆσ ἀμέτρου ποιητικῆσ ἡ τῶν ὀνομάτων αὐτῶν ἁρμογή, δευτέρα δὲ ἡ τῶν κώλων σύνθεσισ, τρίτη δὲ ἡ τῶν περιόδων συμμετρία. τὸν δὴ βουλόμενον ἐν τούτῳ τῷ μέρει κατορθοῦν τὰ τῆσ λέξεωσ μόρια δεῖ πολυειδῶσ στρέφειν τε καὶ συναρμόττειν καὶ τὰ κῶλα ἐν διαστήμασι ποιεῖν συμμέτρωσ, μὴ συναπαρτίζοντα τοῖσ στίχοισ ἀλλὰ διατέμνοντα τὸ μέτρον, ἄνισά τε ποιεῖν αὐτὰ καὶ ἀνόμοια, πολλάκισ δὲ καὶ εἰσ κόμματα συνάγειν βραχύτερα κώλων, τάσ τε περιόδουσ μήτε ἰσομεγέθεισ μήτε ὁμοιοσχήμονασ τὰσ γοῦν παρακειμένασ ἀλλήλαισ ἐργάζεσθαι· ἔγγιστα γὰρ φαίνεται λόγοισ τὸ περὶ τοὺσ ῥυθμοὺσ καὶ τὰ μέτρα πεπλανημένον. τοῖσ μὲν οὖν τὰ ἔπη καὶ τοὺσ ἰάμβουσ καὶ τὰ ἄλλα τὰ ὁμοειδῆ μέτρα κατασκευάζουσιν οὐκ ἔξεστι πολλοῖσ διαλαμβάνειν μέτροισ ἢ ῥυθμοῖσ τὰσ ποιήσεισ, ἀλλ’ ἀνάγκη μένειν ἀεὶ ἐπὶ τοῦ αὐτοῦ σχήματοσ· τοῖσ δὲ μελοποιοῖσ ἔξεστι πολλὰ μέτρα καὶ ῥυθμοὺσ εἰσ μίαν ἐμβαλεῖν περίοδον· ὥσθ’ οἱ μὲν τὰ μονόμετρα συντιθέντεσ ὅταν διαλύσωσι τοὺσ στίχουσ τοῖσ κώλοισ διαλαμβάνοντεσ ἄλλοτε ἄλλωσ, διαχέουσι καὶ ἀφανίζουσι τὴν ἀκρίβειαν τοῦ μέτρου, καὶ ὅταν τὰσ περιόδουσ μεγέθει τε καὶ σχήματι ποικίλασ ποιῶσιν, εἰσ λήθην ἐμβάλλουσιν ἡμᾶσ τοῦ μέτρου· οἱ δὲ μελοποιοὶ πολυμέτρουσ τὰσ στροφὰσ ἐργαζόμενοι καὶ τῶν κώλων ἑκάστοτε πάλιν ἀνίσων τε ὄντων καὶ ἀνομοίων ἀλλήλοισ ἀνομοίουσ τε καὶ ἀνίσουσ ποιούμενοι τὰσ διαιρέσεισ, δι’ ἄμφω δὲ ταῦτα οὐκ ἐῶντεσ ἡμᾶσ ὁμοειδοῦσ ἀντίληψιν λαβεῖν ῥυθμοῦ πολλὴν τὴν πρὸσ τοὺσ λόγουσ ὁμοιότητα κατασκευάζουσιν ἐν τοῖσ μέλεσιν, ἔνεστί τε καὶ τροπικῶν καὶ ξένων καὶ γλωττηματικῶν καὶ τῶν ἄλλων ποιητικῶν ὀνομάτων μενόντων ἐν τοῖσ ποιήμασιν μηδὲν ἧττον αὐτὰ φαίνεσθαι λόγῳ παραπλήσια. μηδεὶσ δὲ ὑπολαμβανέτω με ἀγνοεῖν ὅτι κακία ποιήματοσ ἡ καλουμένη λογοείδεια δοκεῖ τισ εἶναι, μηδὲ καταγιγνωσκέτω μου ταύτην τὴν ἀμαθίαν, ὡσ ἄρα ἐγὼ κακίαν τινὰ ἐν ἀρεταῖσ τάττω ποιημάτων ἢ λόγων· ὡσ δὲ ἀξιῶ διαιρεῖν κἀν τούτοισ τὰ σπουδαῖα ἀπὸ τῶν μηδενὸσ ἀξίων, ἀκούσασ μαθέτω. ἐγὼ τοὺσ λόγουσ τὸν μὲν ἰδιώτην ἐπιστάμενοσ ὄντα, τὸν ἀδολέσχην τοῦτον λέγω καὶ φλύαρον, τὸν δὲ πολιτικόν, ἐν ᾧ τὸ πολὺ κατεσκευασμένον ἐστὶ καὶ ἔντεχνον, ὅ τι μὲν ἂν τῶν ποιημάτων ὅμοιον εὑρίσκω τῷ φλυάρῳ καὶ ἀδολέσχῃ, γέλωτοσ ἄξιον τίθεμαι, ὅ τι δ’ ἂν τῷ κατεσκευασμένῳ καὶ ἐντέχνῳ, ζήλου καὶ σπουδῆσ ἐπιτήδειον τυγχάνειν οἰόμαι. εἰ μὲν οὖν διαφόρου προσηγορίασ τῶν λόγων ἑκάτεροσ ἐτύγχανεν, ἀκόλουθον ἦν ἂν καὶ τῶν ποιημάτων ἃ τούτοισ ἐοίκεν διαφόροισ ὀνόμασι καλεῖν ἑκάτερον· ἐπειδὴ δὲ ὅ τε σπουδαῖοσ καὶ ὁ τοῦ μηδενὸσ ἄξιοσ ὁμοίωσ καλεῖται λόγοσ, οὐκ ἂν ἁμαρτάνοι τισ τὰ μὲν ἐοικότα τῷ καλῷ λόγῳ ποιήματα καλὰ ἡγούμενοσ, τὰ δὲ τῷ μοχθηρῷ πονηρὰ οὐδὲν ὑπὸ τῆσ τοῦ λόγου ὁμοειδείασ ταραττόμενοσ. κωλύσει γὰρ οὐδὲν ἡ τῆσ ὀνομασίασ ὁμοιότησ κατὰ διαφόρων ταττομένησ πραγμάτων τὴν ἑκατέρου φύσιν ὁρᾶν. εἰρηκὼσ δὴ καὶ περὶ τούτων παραδείγματά σοι τῶν εἰρημένων ὀλίγα θεὶσ αὐτοῦ κατακλείσω τὸν λόγον. ἐκ μὲν οὖν τῆσ ἐπικῆσ ποιήσεωσ ταῦτα ἀπόχρη· αὐτὰρ ὅ γ’ ἐγ λιμένοσ προσέβη τρηχεῖαν ἀταρπόν· ἓν μὲν δὴ τοῦτο κῶλον. ἕτερον δὲ χῶρον ἀν’ ὑλήεντα ἔλαττόν τε τοῦ προτέρου καὶ δίχα τέμνον τὸν στίχον. τρίτον δὲ τουτί δι’ ἄκριασ ἔλαττον κώλου κομμάτιον. τέταρτον δὲ οἷ οἱ Ἀθήνη πέφραδε δῖον ὑφορβόν ἐξ ἡμιστιχίων δύο συγκείμενον καὶ τοῖσ προτέροισ οὐδὲν ἐοικόσ. ἔπειτα τὸ τελευταῖον ὅ οἱ βιότοιο μάλιστα κήδετο οἰκήων οὓσ κτήσατο δῖοσ Ὀδυσσεύσ ἐντελῆ μὲν τὸν τρίτον ποιοῦν στίχον, τοῦ δὲ τετάρτου τῇ προσθήκῃ τὴν ἀκρίβειαν ἀφῃρημένον. ἔπειτ’ αὖθισ τὸν δ’ ἄρ’ ἐνὶ προδόμῳ εὑρ͂’ ἥμενον οὐ συνεκτρέχον οὐδὲ τοῦτο τῷ στίχῳ. ἔνθά οἱ αὐλὴ ὑψηλὴ δέδμητο ἄνισον καὶ τοῦτο τῷ προτέρῳ. κἄπειτα ὁ ἑξῆσ νοῦσ ἀπερίοδοσ ἐν κώλοισ τε καὶ κόμμασι λεγόμενοσ· ἐπιθεὶσ γὰρ περισκέπτῳ ἐνὶ χώρῳ, πάλιν ἐποίσει καλή τε μεγάλη τε βραχύτερον κώλου κομμάτιον, εἶτα περίδρομοσ ὄνομα καθ’ ἑαυτὸ νοῦν τινα ἔχον. εἶθ’ ἑξῆσ τὰ ἄλλα τὸν αὐτὸν κατασκευάσει τρόπον· τί γὰρ δεῖ μηκύνειν; ἐκ δὲ τῆσ ποιήσεωσ τῆσ ἰαμβικῆσ τὰ παρ’ Εὐριπίδου ταυτί ὦ γαῖα πατρὶσ ἣν Πέλοψ ὁρίζεται, χαῖρε, τὸ πρῶτον ἄχρι τούτου κῶλον. ὅσ τε πέτραν Ἀρκάδων δυσχείμερον ἐμβατεύεισ τὸ δεύτερον μέχρι τοῦδε. ἔνθεν εὔχομαι γένοσ. τοῦτο τρίτον. τὰ μὲν πρότερα μείζονα στίχου, τοῦτο δὲ ἔλαττον. Αὔγη γὰρ Ἀλέου παῖσ με τῷ Τιρυνθίῳ τίκτει λαθραίωσ Ἡρακλεῖ· μετὰ τοῦτο ξύνοιδε ὄροσ Παρθένιον, οὐθέτερον αὐτῶν στίχῳ συμμετρούμενον. εἶτ’ αὖθισ ἕτερον στίχου τε ἔλαττον καὶ στίχου μεῖζον ἔνθα μητέρ’ ὠδίνων ἐμὴν ἔλυσεν Εἰλείθυια καὶ τὰ ἑξῆσ τούτοισ παραπλήσια. ἐκ δὲ τῆσ μελικῆσ τὰ Σιμωνίδεια ταῦτα· γέγραπται δὲ κατὰ διαστολὰσ οὐχ ὧν Ἀριστοφάνησ ἢ ἄλλόσ τισ κατεσκεύασε κώλων ἀλλ’ ὧν ὁ πεζὸσ λόγοσ ἀπαιτεῖ. πρόσεχε δὴ τῷ μέλει καὶ ἀναγίνωσκε κατὰ διαστολάσ, καὶ εὖ ἴσθ’ ὅτι λήσεταί σε ὁ ῥυθμὸσ τῆσ ᾠδῆσ καὶ οὐχ ἕξεισ συμβαλεῖν οὔτε στροφὴν οὔτε ἀντίστροφον οὔτ’ ἐπῳδόν, ἀλλὰ φανήσεταί σοι λόγοσ εἷσ εἰρόμενοσ. ἔστι δὲ ἡ διὰ πελάγουσ φερομένη Δανάη τὰσ ἑαυτῆσ ἀποδυρομένη τύχασ· ὅτε λάρνακι ἐν δαιδαλέᾳ ἄνεμόσ τε μιν πνέων ἐφόρει κινηθεῖσά τε λίμνα, δείματι φρίττεν οὔτ’ ἀδιάντοισι παρειαῖσ ἀμφί τε Περσέι βάλλε φίλαν χέρα εἶπέν τε· ὦ τέκοσ, οἱο͂ν ἔχω πόνον, οὐ δἀνιᾷ σε· γαλαθηνῷ δ’ ἤθεϊ κνοώσσεισ ἐν ἀτερπέι δούρατι χαλκεογόμφῳ δίχα νυκτὸσ ἀλαμπεῖ κυανέῳ τε δνόφῳ σταλείσ. ἅλμαν δ’ ὕπερθεν τεᾶν κομᾶν βαθεῖαν παριόντοσ κύματοσ οὐκ ἀλέγεισ οὐδ’ ἀνέμου φθόγγον, πορφυρέᾳ κείμενοσ ἐν χλανίδι πρὸσ κόλπῳ καλὸν πρόσωπον. εἰ δέ τοι δεινὸν τό γε δεινὸν ἦν, καί κεν ἐμῶν ῥημάτων λεπτὸν ὑπεῖχεσ οὐᾶσ. κέλομαι· εὗδε βρέφοσ, εὑδέτω δὲ πόντοσ, εὑδέτω ἄμετρον κακόν. μεταβουλία δέ τισ φανείη, Ζεῦ πάτερ, ἐκ σέο· ὅ τι δὴ θαρσαλέον ἔποσ εὔχομαι νόσφι δίκασ, σύγγνωθί μοι. τοιαῦτά ἐστι τὰ ὅμοια τοῖσ καλοῖσ λόγοισ μέτρα καὶ μέλη, διὰ ταύτασ γινόμενα τὰσ αἰτίασ ἃσ προεῖπά σοι. , εἰ βουληθείησ ἐν ταῖσ χερσί τε αὐτὸ συνεχῶσ ὥσπέρ τι καὶ ἄλλο τῶν πάνυ χρησίμων ἔχειν καὶ συνασκεῖν αὑτὸν ταῖσ καθ’ ἡμέραν γυμνασίαισ. οὐ γὰρ αὐτάρκη τὰ παραγγέλματα τῶν τεχνῶν ἐστι δεινοὺσ ἀγωνιστὰσ ποιῆσαι τοὺσ βουλομένουσ γε δίχα μελέτησ τε καὶ γυμνασίασ· ἀλλ’ ἐπὶ τοῖσ πονεῖν καὶ κακοπαθεῖν βουλομένοισ κεῖται σπουδαῖ’ ἂν εἶναι τὰ παραγγέλματα καὶ λόγου ἄξια ἢ φαῦλα καὶ ἄχρηστα.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dionysius of Halicarnassus, De Compositione Verborum, chapter 26

(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 26)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION