헬라어 문장 검색 - Διονψσ́ΔεΞομπό16́0́0́

(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 16)

καὶ αὐτοὶ μὲν δὴ κατασκευάζουσιν οἱ ποιηταὶ καὶ λογογράφοι πρὸσ χρῆμα ὁρῶντεσ οἰκεῖα καὶ δηλωτικὰ τῶν ὑποκειμένων τὰ ὀνόματα, ὥσπερ ἔφην· πολλὰ δὲ καὶ παρὰ τῶν ἔμπροσθεν λαμβάνουσιν ὡσ ἐκεῖνοι κατεσκεύασαν, ὅσα μιμητικὰ τῶν πραγμάτων ἐστίν· ὡσ ἔχει ταυτί ῥόχθει γὰρ μέγα κῦμα ποτὶ ξερὸν ἠπείροιο. αὐτὸσ δὲ κλάγξασ πέτετο πνοιῇσ ἀνέμοιο. αἰγιαλῷ μεγάλα βρέμεται, σμαραγεῖ δέ τε πόντοσ. σκέπτετ’ ὀιστῶν τε ῥοῖζον καὶ δοῦπον ἀκόντων. μεγάλη δὲ τούτων ἀρχὴ καὶ διδάσκαλοσ ἡ φύσισ ἡ ποιοῦσα μιμητικοὺσ ἡμᾶσ τῶν ὀνομάτων, οἷσ δηλοῦται τὰ πράγματα κατά τινασ εὐλόγουσ καὶ κινητικὰσ τῆσ διανοίασ ὁμοιότητασ· ὑφ’ ἧσ ἐδιδάχθημεν ταύρων τε μυκήματα λέγειν καὶ χρεμετισμοὺσ ἵππων καὶ φριμαγμοὺσ τράγων πυρόσ τε βρόμον καὶ πάταγον ἀνέμων καὶ συριγμὸν κάλων καὶ ἄλλα τούτοισ ὅμοια παμπληθῆ τὰ μὲν φωνῆσ μηνύματα, τὰ δὲ μορφῆσ, τὰ δὲ ἔργου, τὰ δὲ πάθουσ, τὰ δὲ κινήσεωσ, τὰ δ’ ἠρεμίασ, τὰ δ’ ἄλλου χρήματοσ ὅτου δή· περὶ ὧν εἴρηται πολλὰ τοῖσ πρὸ ἡμῶν, τὰ κράτιστα δ’ ὡσ πρώτῳ τὸν ὑπὲρ ἐτυμολογίασ εἰσαγαγόντι λόγον, Πλάτωνι τῷ Σωκρατικῷ, πολλαχῇ μὲν καὶ ἄλλῃ μάλιστα δ’ ἐν τῷ Κρατύλῳ. τί δὴ τὸ κεφάλαιόν ἐστί μοι τούτου τοῦ λόγου; ὅτι παρὰ μὲν τὰσ τῶν γραμμάτων συμπλοκὰσ ἡ τῶν συλλαβῶν γίνεται δύναμισ ποικίλη, παρὰ δὲ τὴν τῶν συλλαβῶν σύνθεσιν ἡ τῶν ὀνομάτων φύσισ παντοδαπή, παρὰ δὲ τὰσ τῶν ὀνομάτων ἁρμονίασ πολύμορφοσ ὁ λόγοσ· ὥστε πολλὴ ἀνάγκη καλὴν μὲν εἶναι λέξιν ἐν ᾗ καλά ἐστιν ὀνόματα, κάλλουσ δὲ ὀνομάτων συλλαβάσ τε καὶ γράμματα καλὰ αἴτια εἶναι, ἡδεῖαν δὲ διάλεκτον ἐκ τῶν ἡδυνόντων τὴν ἀκοὴν γίνεσθαι κατὰ τὸ παραπλήσιον ὀνομάτων τε καὶ συλλαβῶν καὶ γραμμάτων, τάσ τε κατὰ μέροσ ἐν τούτοισ διαφοράσ, καθ’ ἃσ δηλοῦται τά τε ἤθη καὶ τὰ πάθη καὶ αἱ διαθέσεισ καὶ τὰ ἔργα τῶν προσώπων καὶ τὰ συνεδρεύοντα τούτοισ, ἀπὸ τῆσ πρώτησ κατασκευῆσ τῶν γραμμάτων γίνεσθαι τοιαύτασ. χρήσομαι δ’ ὀλίγοισ παραδείγμασι τοῦ λόγου τοῦδε τῆσ σαφηνείασ ἕνεκα· τὰ γὰρ ἄλλα πολλὰ ὄντα ἐπὶ σαυτοῦ συμβαλλόμενοσ εὑρήσεισ. ὁ δὴ πολυφωνότατοσ ἁπάντων ποιητῶν Ὅμηροσ, ὅταν μὲν ὡρ́αν ὄψεωσ εὐμόρφου καὶ κάλλοσ ἡδονῆσ ἐπαγωγὸν ἐπιδείξασθαι βούληται, τῶν τε φωνηέντων τοῖσ κρατίστοισ χρήσεται καὶ τῶν ἡμιφώνων τοῖσ μαλακωτάτοισ, καὶ οὐ καταπυκνώσει τοῖσ ἀφώνοισ τὰσ συλλαβὰσ οὐδὲ συγκόψει τοὺσ ἤχουσ παρατιθεὶσ ἀλλήλοισ τὰ δυσέκφορα, πραεῖαν δέ τινα ποιήσει τὴν ἁρμονίαν τῶν γραμμάτων καὶ ῥέουσαν ἀλύπωσ διὰ τῆσ ἀκοῆσ, ὡσ ἔχει ταυτί ἣ δ’ ἰέν ἐκ θαλάμοιο περίφρων Πηνελόπεια Ἀρτέμιδι ἰκέλη ἠὲ χρυσῇ Ἀφροδίτῃ. Δήλῳ δήποτε τοῖον Ἀπόλλωνοσ παρὰ βωμῷ φοίνικοσ νέον ἔρνοσ ἀνερχόμενον ἐνόησα. καὶ Χλῶριν εἶδον περικαλλέα, τήν ποτε Νηλεὺσ γῆμεν ἑὸν μετὰ κάλλοσ, ἐπεὶ πόρε μυρία ἕδνα. ὅταν δ’ οἰκτρὰν ἢ φοβερὰν ἢ ἀγέρωχον ὄψιν εἰσάγῃ, τῶν τε φωνηέντων οὐ τὰ κράτιστα θήσει ἀλλὰ τὰ δυσηχέστατα, καὶ τῶν ψοφοειδῶν ἢ ἀφώνων τὰ δυσεκφορώτατα λήψεται καὶ καταπυκνώσει τούτοισ τὰσ συλλαβάσ, οἱᾶ́ ἐστι ταυτί σμερδαλέοσ δ’ αὐτῇσι φάνη κεκακωμένοσ ἅλμῃ. τῇ δ’ ἐπὶ μὲν Γοργῲ βλοσυρῶπισ ἐστεφάνωτο δεινὸν δερκομένη, περὶ δὲ Δεῖμόσ τε Φόβοσ τε. ποταμῶν δέ γε σύρρυσιν εἰσ χωρίον ἓν καὶ πάταγον ὑδάτων ἀναμισγομένων ἐκμιμήσασθαι τῇ λέξει βουλόμενοσ οὐκ ἐργάσεται λείασ συλλαβὰσ ἀλλ’ ἰσχυρὰσ καὶ ἀντιτύπουσ ὡσ δ’ ὅτε χείμαρροι ποταμοὶ κατ’ ὄρεσφι ῥέοντεσ ἐσ μισγάγκειαν συμβάλλετον ὄβριμον ὕδωρ. βιαζόμενον δέ τινα πρὸσ ἐναντίον ῥεῦμα ποταμοῦ μετὰ τῶν ὅπλων καὶ τὰ μὲν ἀντέχοντα, τὰ δ’ ὑποφερόμενον εἰσάγων ἀνακοπάσ τε ποιήσει συλλαβῶν καὶ ἀναβολὰσ χρόνων καὶ ἀντιστηριγμοὺσ γραμμάτων δεινὸν δ’ ἀμφ’ Ἀχιλῆα κυκώμενον ἵστατο κῦμα, ὤθει δ’ ἐν σάκεϊ πίπτων ῥόοσ, οὐδὲ πόδεσσιν εἶχε στηρίξασθαι. ἀραττομένων δὲ περὶ πέτρασ ἀνθρώπων ψόφον τε καὶ μόρον οἰκτρὸν ἐπιδεικνύμενοσ ἐπὶ τῶν ἀηδεστάτων τε καὶ κακοφωνοτάτων χρονιεῖ γραμμάτων οὐδαμῇ λεαίνων τὴν κατασκευὴν οὐδὲ ἡδύνων· σύν τε δύω μάρψασ ὥστε σκύλακασ προτὶ γαίῃ κόπτ’· ἐκ δ’ ἐγκέφαλοσ χαμάδισ ῥέε, δεῦε δὲ γαῖαν. πολὺ ἂν ἔργον εἰή λέγειν, εἰ πάντων παραδείγματα βουλοίμην φέρειν ὧν ἄν τισ ἀπαιτήσειε κατὰ τὸν τόπον τόνδε· ὥστε ἀρκεσθεὶσ τοῖσ εἰρημένοισ ἐπὶ τὰ ἑξῆσ μεταβήσομαι. φημὶ δὴ τὸν βουλόμενον ἐργάσασθαι λέξιν καλὴν ἐν τῷ συντιθέναι τὰσ φωνάσ, ὅσα καλλιλογίαν ἢ μεγαλοπρέπειαν ἢ σεμνότητα περιείληφεν ὀνόματα, εἰσ ταὐτὸ συνάγειν. εἴρηται δέ τινα περὶ τούτων καὶ Θεοφράστῳ τῷ φιλοσόφῳ κοινότερον ἐν τοῖσ περὶ λέξεωσ, ἔνθα ὁρίζει, τίνα ὀνόματα φύσει καλά , ὧν συντιθεμένων καλὴν οἰέται καὶ μεγαλοπρεπῆ γενήσεσθαι τὴν φράσιν, καὶ αὖθισ ἕτερα μικρὰ καὶ ταπεινά, ἐξ ὧν οὔτε ποίημα χρηστὸν ἔσεσθαί φησιν οὔτε λόγον. καὶ μὰ Δία οὐκ ἀπὸ σκοποῦ ταῦτα εἴρηται τῷ ἀνδρί. εἰ μὲν οὖν ἐγχωροίη πάντ’ εἶναι τὰ μόρια τῆσ λέξεωσ ὑφ’ ὧν μέλλει δηλοῦσθαι τὸ πρᾶγμα εὔφωνά τε καὶ καλλιρήμονα, μανίασ ἔργον ζητεῖν τὰ χείρω· εἰ δὲ ἀδύνατον εἰή τοῦτο, ὥσπερ ἐπὶ πολλῶν ἔχει, τῇ πλοκῇ καὶ μίξει καὶ παραθέσει πειρατέον ἀφανίζειν τὴν τῶν χειρόνων φύσιν, ὅπερ Ὅμηροσ εἰώθεν ἐπὶ πολλῶν ποιεῖν. εἰ γάρ τισ ἔροιτο ὅντιν’ οὖν ἢ ποιητῶν ἢ ῥητόρων, τίνα σεμνότητα ἢ καλλιλογίαν ταῦτ’ ἔχει τὰ ὀνόματα ἃ ταῖσ Βοιωτίαισ κεῖται πόλεσιν Ὑρία καὶ Μυκαλησσὸσ καὶ Γραῖα καὶ Ἐτεωνὸσ καὶ Σκῶλοσ καὶ Θίσβη καὶ Ὀγχηστὸσ καὶ Εὔτρησισ καὶ τἆλλ’ ἐφεξῆσ ὧν ὁ ποιητὴσ μέμνηται, οὐδεὶσ ἂν εἰπεῖν οὐδ’ ἥντιν’ οὖν ἔχοι· ἀλλ’ οὕτωσ αὐτὰ καλῶσ ἐκεῖνοσ συνύφαγκεν καὶ παραπληρώμασιν εὐφώνοισ διείληφεν ὥστε μεγαλοπρεπέστατα φαίνεσθαι πάντων ὀνομάτων· Βοιωτῶν μὲν Πηνέλεωσ καὶ Λήιτοσ ἦρχον Ἀρκεσίλαόσ τε Προθοήνωρ τε Κλονίοσ τε, οἵ θ’ Ὑρίην ἐνέμοντο καὶ Αὐλίδα πετρήεσσαν σχοῖνόν τε Σκῶλόν τε πολύκνημόν τ’ Ἐτεωνόν, Θέσπειαν Γραῖάν τε καὶ εὐρύχορον Μυκαλησσόν, οἵ τ’ ἀμφ’ Ἅρμ’ ἐνέμοντο καὶ Εἰλέσιον καὶ Ἐρυθράσ, οἵ τ’ Ἐλεῶν’ εἶχον ἠδ’ Ὕλην καὶ Πετεῶνα, Ὠκαλέην Μεδεῶνά τ’ ἐυκτίμενον πτολίεθρον. ἐν εἰδόσι λέγων οὐκ οἰόμαι πλειόνων δεῖν παραδειγμάτων. ἅπασ γάρ ἐστιν ὁ κατάλογοσ αὐτῷ τοιοῦτοσ καὶ πολλὰ ἄλλα, ἐν οἷσ ἀναγκασθεὶσ ὀνόματα λαμβάνειν οὐ καλὰ τὴν φύσιν ἑτέροισ αὐτὰ κοσμεῖ καλοῖσ καὶ λύει τὴν ἐκείνων δυσχέρειαν τῇ τούτων εὐμορφίᾳ. καὶ περὶ μὲν τούτων ἅλισ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dionysius of Halicarnassus, De Compositione Verborum, chapter 16

(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 16)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION