헬라어 문장 검색 - Διονψσ́ΔεΞομπό14́0́0́

(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 14)

ἀρχαὶ μὲν οὖν εἰσι τῆσ ἀνθρωπίνησ φωνῆσ καὶ ἐνάρθρου μηκέτι δεχόμεναι διαίρεσιν, ἃ καλοῦμεν στοιχεῖα καὶ γράμματα· γράμματα μὲν ὅτι γραμμαῖσ τισι σημαίνεται, στοιχεῖα δὲ ὅτι πᾶσα φωνὴ τὴν γένεσιν ἐκ τούτων λαμβάνει πρώτων καὶ τὴν διάλυσιν εἰσ ταῦτα ποιεῖται τελευταῖα. τῶν δὴ στοιχείων τε καὶ γραμμάτων οὐ μία πάντων φύσισ, διαφορὰ δὲ αὐτῶν πρώτη μέν, ὡσ Ἀριστόξενοσ ὁ μουσικὸσ ἀποφαίνεται, καθ’ ἣν τὰ μὲν φωνὰσ ἀποτελεῖ, τὰ δὲ ψόφουσ· φωνὰσ μὲν τὰ λεγόμενα φωνήεντα, ψόφουσ δὲ τὰ λοιπὰ πάντα. δευτέρα δὲ καθ’ ἣν τῶν μὴ φωνηέντων ἃ μὲν καθ’ ἑαυτὰ ψόφουσ ὁποίουσ δή τινασ ἀποτελεῖν πέφυκε, ῥοῖζον ἢ σιγμὸν ἢ μυγμὸν ἢ τοιούτων τινῶν ἄλλων ἤχων δηλωτικούσ· ἃ δ’ ἐστὶν ἁπάσησ ἄμοιρα φωνῆσ καὶ ψόφου καὶ οὐχ οἱᾶ́ τε ἠχεῖσθαι καθ’ ἑαυτά· διὸ δὴ ταῦτα μὲν ἄφωνα τινὲσ ἐκάλεσαν, θάτερα δὲ ἡμίφωνα. οἳ δὲ τριχῇ νείμαντεσ τὰσ πρώτασ τε καὶ στοιχειώδεισ τῆσ φωνῆσ δυνάμεισ φωνήεντα μὲν ἐκάλεσαν, ὅσα καὶ καθ’ ἑαυτὰ φωνεῖται καὶ μεθ’ ἑτέρων καὶ ἔστιν αὐτοτελῆ· ἡμίφωνα δ’ ὅσα μετὰ μὲν φωνηέντων αὐτὰ ἑαυτῶν κρεῖττον ἐκφέρεται, καθ’ ἑαυτὰ δὲ χεῖρον καὶ οὐκ αὐτοτελῶσ· ἄφωνα δ’ ὅσα οὔτε τὰσ τελείασ οὔτε τὰσ ἡμιτελεῖσ φωνὰσ ἔχει καθ’ ἑαυτά, μεθ’ ἑτέρων δ’ ἐκφωνεῖται. ἀριθμὸσ δὲ αὐτῶν ὅστίσ ἐστιν, οὐ ῥᾴδιον εἰπεῖν ἀκριβῶσ, ἐπεὶ πολλὴν παρέσχε καὶ τοῖσ πρὸ ἡμῶν ἀπορίαν τὸ πρᾶγμα· οἳ μὲν γὰρ ᾠήθησαν εἶναι τριακαίδεκα τὰ πάντα τῆσ φωνῆσ στοιχεῖα, κατεσκευάσθαι δὲ τὰ λοιπὰ ἐκ τούτων· οἳ δὲ καὶ τῶν εἰκοσιτεσσάρων οἷσ χρώμεθα νῦν πλείω. ἡ μὲν οὖν ὑπὲρ τούτων θεωρία γραμματικῆσ τε καὶ μετρικῆσ, εἰ δὲ βούλεταί τισ, καὶ φιλοσοφίασ οἰκειοτέρα· ἡμῖν δὲ ἀπόχρη μήτ’ ἐλάττουσ τῶν κδ μήτε πλείουσ ὑποθεμένοισ εἶναι τὰσ τῆσ φωνῆσ ἀρχὰσ τὰ συμβεβηκότα αὐτοῖσ λέγειν, τὴν ἀρχὴν ἀπὸ τῶν φωνηέντων ποιησαμένοισ. ἔστι δὴ ταῦτα τὸν ἀριθμὸν ζ, δύο μὲν βραχέα τό τε ε καὶ τὸ ο, δύο δὲ μακρὰ τό τε η καὶ τὸ ω, τρία δὲ δίχρονα τό τε α καὶ τὸ ι καὶ τὸ υ, καὶ γὰρ ἐκτείνεται ταῦτα καὶ συστέλλεται· καὶ αὐτὰ οἳ μὲν δίχρονα, ὥσπερ ἔφην, οἳ δὲ μεταπτωτικὰ καλοῦσιν. φωνεῖται δὲ ταῦτα πάντα παρὰ τῆσ ἀρτηρίασ συνηχούσησ τῷ πνεύματι καὶ τοῦ στόματοσ ἁπλῶσ σχηματισθέντοσ τῆσ τε γλώττησ οὐδὲν πραγματευομένησ ἀλλ’ ἠρεμούσησ. πλὴν τὰ μὲν μακρὰ καὶ τῶν διχρόνων ἃ μακρῶσ λέγεται τεταμένον λαμβάνει καὶ διηνεκῆ τὸν αὐλὸν τοῦ πνεύματοσ, τὰ δὲ βραχέα ἢ βραχέωσ λεγόμενα ἐξ ἀποκοπῆσ τε καὶ μιᾷ πληγῇ πνεύματοσ καὶ τῆσ ἀρτηρίασ ἐπὶ βραχὺ κινηθείσησ ἐκφέρεται. τούτων δὴ κράτιστα μέν ἐστι καὶ φωνὴν ἡδίστην ἀποτελεῖ τά τε μακρὰ καὶ τῶν διχρόνων ὅσα μηκύνεται κατὰ τὴν ἐκφοράν, ὅτι πολὺν ἠχεῖται χρόνον καὶ τὸν τοῦ πνεύματοσ οὐκ ἀποκόπτει τόνον· χείρω δὲ τὰ βραχέα ἢ βραχέωσ λεγόμενα, ὅτι μικρόφωνά τε ἐστὶ καὶ σπανίζει τὸν ἦχον. αὐτῶν δὲ τῶν μακρῶν πάλιν εὐφωνότατον μὲν τὸ α, ὅταν ἐκτείνηται· λέγεται γὰρ ἀνοιγομένου τε τοῦ στόματοσ ἐπὶ πλεῖστον καὶ τοῦ πνεύματοσ ἄνω φερομένου πρὸσ τὸν οὐρανόν. δεύτερον δὲ τὸ η, διότι κάτω τε περὶ τὴν βάσιν τῆσ γλώττησ ἐρείδει τὸν ἦχον ἀλλ’ οὐκ ἄνω, καὶ μετρίωσ ἀνοιγομένου τοῦ στόματοσ. τρίτον δὲ τὸ ω· στρογγυλίζεται γὰρ ἐν αὐτῷ τὸ στόμα καὶ περιστέλλεται τὰ χείλη τήν τε πληγὴν τὸ πνεῦμα περὶ τὸ ἀκροστόμιον ποιεῖται. ἔτι δ’ ἧττον τούτου τὸ υ· περὶ γὰρ αὐτὰ τὰ χείλη συστολῆσ γινομένησ ἀξιολόγου πνίγεται καὶ στενὸσ ἐκπίπτει ὁ ἦχοσ. ἔσχατον δὲ πάντων τὸ ι· περὶ τοὺσ ὀδόντασ τε γὰρ ἡ κροῦσισ τοῦ πνεύματοσ γίνεται μικρὸν ἀνοιγομένου τοῦ στόματοσ καὶ οὐκ ἐπιλαμπρυνόντων τῶν χειλῶν τὸν ἦχον. τῶν δὲ βραχέων οὐδέτερον μὲν εὔμορφον, ἧττον δὲ δυσειδὲσ τοῦ ε τὸ ο· διίστησι γὰρ τὸ στόμα κρεῖττον θατέρου καὶ τὴν πληγὴν λαμβάνει περὶ τὴν ἀρτηρίαν μᾶλλον. φωνηέντων μὲν οὖν γραμμάτων αὕτη φύσισ· ἡμιφώνων δὲ τοιάδε· ὀκτὼ τὸν ἀριθμὸν ὄντων αὐτῶν πέντε μέν ἐστιν ἁπλᾶ τό τε λ καὶ τὸ μ καὶ τὸ ν καὶ τὸ ρ καὶ τὸ σ· διπλᾶ δὲ τρία τό τε ζ καὶ τὸ ξ καὶ τὸ ψ. διπλᾶ δὲ λέγουσιν αὐτὰ ἤτοι διὰ τὸ σύνθετα εἶναι τὸ μὲν ζ διὰ τοῦ σ καὶ δ, τὸ δὲ ξ διὰ τοῦ κ καὶ σ, τὸ δὲ ψ διὰ τοῦ π καὶ σ συνεφθαρμένων ἀλλήλοισ ἰδίαν φωνὴν λαμβάνοντα, ἢ διὰ τὸ χώραν ἐπέχειν δυεῖν γραμμάτων ἐν ταῖσ συλλαβαῖσ παραλαμβανόμενον ἕκαστον. τούτων δὴ κρείττω μέν ἐστι τὰ διπλᾶ τῶν ἁπλῶν, ἐπειδὴ μείζονά ἐστι τῶν ἑτέρων καὶ μᾶλλον ἐγγίζειν δοκεῖ τοῖσ τελείοισ· ἥττω δὲ τὰ ἁπλᾶ διὰ τὸ εἰσ βραχυτέρουσ τόπουσ συνάγεσθαι τὸν ἦχον. φωνεῖται δ’ αὐτῶν ἕκαστον τοιόνδέ τινα τρόπον· τὸ μὲν λ τῆσ γλώττησ πρὸσ τὸν οὐρανὸν ἱσταμένησ καὶ τῆσ ἀρτηρίασ συνηχούσησ· τὸ δὲ μ τοῦ μὲν στόματοσ τοῖσ χείλεσι πιεσθέντοσ, τοῦ δὲ πνεύματοσ διὰ τῶν ῥωθώνων μεριζομένου· τὸ δὲ ν τῆσ γλώττησ τὴν φορὰν τοῦ πνεύματοσ ἀποκλειούσησ καὶ μεταφερούσησ ἐπὶ τοὺσ ῥώθωνασ τὸν ἦχον· τὸ δὲ ρ τῆσ γλώττησ ἄκρασ ἀπορριπιζούσησ τὸ πνεῦμα καὶ πρὸσ τὸν οὐρανὸν ἐγγὺσ τῶν ὀδόντων ἀνισταμένησ· τὸ δὲ σ τῆσ μὲν γλώττησ προσαγομένησ ἄνω πρὸσ τὸν οὐρανὸν ὅλησ, τοῦ δὲ πνεύματοσ διὰ μέσων αὐτῶν φερομένου καὶ περὶ τοὺσ ὀδόντασ λεπτὸν καὶ στενὸν ἐξωθοῦντοσ τὸ σύριγμα. τρία δὲ τὰ λοιπὰ ἡμίφωνα μικτὸν λαμβάνει τὸν ψόφον ἐξ ἑνὸσ μὲν τῶν ἡμιφώνων τοῦ σ, τριῶν δὲ ἀφώνων τοῦ τε δ καὶ τοῦ κ καὶ τοῦ π. οὗτοι σχηματισμοὶ γραμμάτων ἡμιφώνων. δύναται δ’ οὐχ ὁμοίωσ κινεῖν τὴν ἀκοὴν ἅπαντα· ἡδύνει μὲν γὰρ αὐτὴν τὸ λ καὶ ἔστι τῶν ἡμιφώνων γλυκύτατον, τραχύνει δὲ τὸ ρ καὶ ἔστι τῶν ὁμογενῶν γενναιότατον· μέσωσ δέ πωσ διατίθησι τὰ διὰ τῶν ῥωθώνων συνηχούμενα τό τε μ καὶ τὸ ν κερατοειδεῖσ ἀποτελοῦντα τοὺσ ἤχουσ. ἄχαρι δὲ καὶ ἀηδὲσ τὸ σ καὶ πλεονάσαν σφόδρα λυπεῖ· θηριώδουσ γὰρ καὶ ἀλόγου μᾶλλον ἢ λογικῆσ ἐφάπτεσθαι δοκεῖ φωνῆσ ὁ συριγμόσ· τῶν γοῦν παλαιῶν τινεσ σπανίωσ ἐχρῶντο αὐτῷ καὶ πεφυλαγμένωσ, εἰσὶ δ’ οἳ καὶ ἀσίγμουσ ὅλασ ᾠδὰσ ἐποίουν· δηλοῖ δὲ τοῦτο καὶ Πίνδαροσ ἐν οἷσ φησι· πρὶν μὲν εἱρ͂πε σχοινοτένειά τ’ ἀοιδὰ διθυράμβω καὶ τὸ σὰν κίβδηλον ἀνθρώποισ. τριῶν δὲ τῶν ἄλλων γραμμάτων ἃ δὴ διπλᾶ καλεῖται τὸ ζ μᾶλλον ἡδύνει τὴν ἀκοὴν τῶν ἑτέρων· τὸ μὲν γὰρ ξ διὰ τοῦ κ καὶ τὸ ψ διὰ τοῦ π τὸν συριγμὸν ἀποδίδωσι ψιλῶν ὄντων ἀμφοτέρων, τοῦτο δ’ ἡσυχῇ τῷ πνεύματι δασύνεται καὶ ἔστι τῶν ὁμογενῶν γενναιότατον. καὶ περὶ μὲν τῶν ἡμιφώνων τοσαῦτα. τῶν δὲ καλουμένων ἀφώνων ἐννέα ὄντων τρία μέν ἐστι ψιλά, τρία δὲ δασέα, τρία δὲ μεταξὺ τούτων· ψιλὰ μὲν τὸ κ καὶ τὸ π καὶ τὸ τ, δασέα δὲ τὸ θ καὶ τὸ φ καὶ τὸ χ, κοινὰ δὲ ἀμφοῖν τὸ β καὶ τὸ γ καὶ τὸ δ. φωνεῖται δὲ αὐτῶν ἕκαστον τρόπον τόνδε· τρία μὲν ἀπὸ τῶν χειλῶν ἄκρων, ὅταν τοῦ στόματοσ πιεσθέντοσ τότε προβαλλόμενον ἐκ τῆσ ἀρτηρίασ τὸ πνεῦμα λύσῃ τὸν δεσμὸν αὐτοῦ. καὶ ψιλὸν μέν ἐστιν αὐτῶν τὸ π, δασὺ δὲ τὸ φ, μέσον δὲ ἀμφοῖν τὸ β· τοῦ μὲν γὰρ ψιλότερόν ἐστι, τοῦ δὲ δασύτερον. μία μὲν αὕτη συζυγία τριῶν γραμμάτων ἀφώνων ὁμοίῳ σχήματι λεγομένων, ψιλότητι δὲ καὶ δασύτητι διαφερόντων. τρία δὲ ἄλλα λέγεται τῆσ γλώττησ ἄκρῳ τῷ στόματι προσερειδομένησ κατὰ τοὺσ μετεώρουσ ὀδόντασ, ἔπειθ’ ὑπὸ τοῦ πνεύματοσ ἀπορριπιζομένησ καὶ τὴν διέξοδον αὐτῷ κάτω περὶ τοὺσ ὀδόντασ ἀποδιδούσησ· διαλλάττει δὲ ταῦτα δασύτητι καὶ ψιλότητι· ψιλὸν μὲν γὰρ αὐτῶν ἐστι τὸ τ, δασὺ δὲ τὸ θ, μέσον δὲ καὶ ἐπίκοινον τὸ δ. αὕτη δευτέρα συζυγία τριῶν γραμμάτων ἀφώνων. τρία δὲ τὰ λοιπὰ τῶν ἀφώνων λέγεται μὲν τῆσ γλώττησ ἀνισταμένησ πρὸσ τὸν οὐρανὸν ἐγγὺσ τοῦ φάρυγγοσ καὶ τῆσ ἀρτηρίασ ὑπηχούσησ τῷ πνεύματι, οὐδὲν οὐδὲ ταῦτα διαφέροντα τᾷ σχήματι ἀλλήλων, πλὴν ὅτι τὸ μὲν κ ψιλῶσ λέγεται, τὸ δὲ χ δασέωσ, τὸ δὲ γ μετρίωσ καὶ μεταξὺ ἀμφοῖν. τούτων κράτιστα μέν ἐστιν ὅσα τῷ πνεύματι πολλῷ λέγεται, δεύτερα δ’ ὅσα μέσωσ, κάκιστα δὲ ὅσα ψιλῶσ· ταῦτα μὲν γὰρ τὴν αὑτῶν δύναμιν ἔχει μόνην, τὰ δὲ δασέα καὶ τὴν τοῦ πνεύματοσ προσθήκην, ὥστ’ ἐγγύσ που τελειότερα εἶναι ἐκείνων.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dionysius of Halicarnassus, De Compositione Verborum, chapter 14

(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 14)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION