Aristides, Aelius, Ars Rhetorica, περὶ πολιτικοῦ λόγου, περὶ βαρύτητοσ. 3:

ὅπου δὲ καθ’ ὑπερβολὴν δύνασαι ἀποδεῖξαι μὴ ἀδικοῦντα σεαυτόν, ἐκεῖ δὲ θρασύτητι χρῆσθαι τοιαύτῃ, ὥστε ἀφαιρεῖν σεαυτὸν συγγνώμησ ἢ φιλανθρωπίασ τῆσ παρὰ τῶν δικαστῶν, ὡσ ὅταν λέγῃσ μηδὲ φωνὴν ἀνάσχησθε, μηδ’ εἰ πάντα τὰ κοινὰ ὑπέρευ πεπολίτευμαι, ἀλλ’ ἀναστάντεσ καταψηφίσασθε ἤδη· βαρύτησ κἀνταῦθα γίνεται. καὶ ἐπὶ φίλου δὲ ὡσαύτωσ βαρύτησ γίνεται, ἐὰν ἀφαιρῇσ αὐτὸν ἢ συγγνώμησ ἢ φιλανθρωπίασ δικαστῶν. βαρύτησ γίνεται καὶ ὅταν τι ἄτοπον σεαυτῷ ἐπαράσῃ, οἱο͂ν καίτοι τεθνάναι μᾶλλον ἢ ταῦτ’ εἰρηκέναι βούλομαι.