헬라어 문장 검색 - Σοπηοξ́Ελεξτρά03́

(소포클레스, episode)

ἐγὼ μέν, ὦ παῖ, καὶ τὸ σὸν σπεύδουσ’ ἅμα καὶ τοὐμὸν αὐτῆσ ἦλθον· εἰ δὲ μὴ καλῶσ λέγω, σὺ νίκα· σοὶ γὰρ ἑψόμεσθ’ ἅμα. αἰσχύνομαι μέν, ὦ γυναῖκεσ, εἰ δοκῶ πολλοῖσι θρήνοισ δυσφορεῖν ὑμῖν ἄγαν. ἀλλ’ ἡ βία γὰρ ταῦτ’ ἀναγκάζει με δρᾶν, σύγγνωτε· πῶσ γὰρ ἥτισ εὐγενὴσ γυνή, πατρῷ’ ὁρῶσα πήματ’, οὐ δρῴη τάδ’ ἄν; ἁγὼ κατ’ ἦμαρ καὶ κατ’ εὐφρόνην ἀεὶ θάλλοντα μᾶλλον ἢ καταφθίνονθ’ ὁρῶ· ᾗ πρῶτα μὲν τὰ μητρόσ, ἥ μ’ ἐγείνατο, ἔχθιστα συμβέβηκεν· εἶτα δώμασιν ἐν τοῖσ ἐμαυτῆσ τοῖσ φονεῦσι τοῦ πατρὸσ ξύνειμι, κἀκ τῶνδ’ ἄρχομαι κἀκ τῶνδέ μοι λαβεῖν θ’ ὁμοίωσ καὶ τὸ τητᾶσθαι πέλει. ἔπειτα ποίασ ἡμέρασ δοκεῖσ μ’ ἄγειν, ὅταν θρόνοισ Αἴγισθον ἐνθακοῦντ’ ἴδω τοῖσιν πατρῴοισ, εἰσίδω δ’ ἐσθήματα φοροῦντ’ ἐκείνῳ ταὐτὰ καὶ παρεστίουσ σπένδοντα λοιβὰσ ἔνθ’ ἐκεῖνον ὤλεσεν, ἴδω δὲ τούτων τὴν τελευταίαν ὕβριν, τὸν αὐτοέντην ἡμὶν ἐν κοίτῃ πατρὸσ ξὺν τῇ ταλαίνῃ μητρί, μητέρ’ εἰ χρεὼν ταύτην προσαυδᾶν τῷδε συγκοιμωμένην· ἡ δ’ ὧδε τλήμων ὥστε τῷ μιάστορι ξύνεστ’, ἐρινὺν οὔτιν’ ἐκφοβουμένη· ἀλλ’ ὥσπερ ἐγγελῶσα τοῖσ ποιουμένοισ, εὑροῦσ’ ἐκείνην ἡμέραν, ἐν ᾗ τότε πατέρα τὸν ἀμὸν ἐκ δόλου κατέκτανεν, ταύτῃ χοροὺσ ἵστησι καὶ μηλοσφαγεῖ θεοῖσιν ἔμμην’ ἱερὰ τοῖσ σωτηρίοισ. ἐγὼ δ’ ὁρῶσ’ ἡ δύσμοροσ κατὰ στέγασ κλαίω, τέτηκα, κἀπικωκύω πατρὸσ τὴν δυστάλαιναν δαῖτ’ ἐπωνομασμένην αὐτὴ πρὸσ αὑτήν.

οὐδὲ γὰρ κλαῦσαι πάρα τοσόνδ’ ὅσον μοι θυμὸσ ἡδονὴν φέρει. αὕτη γὰρ ἡ λόγοισι γενναία γυνὴ φωνοῦσα τοιάδ’ ἐξονειδίζει κακά· ὦ δύσθεον μίσημα, σοὶ μόνῃ πατὴρ τέθνηκεν; ἄλλοσ δ’ οὔτισ ἐν πένθει βροτῶν; κακῶσ ὄλοιο, μηδέ σ’ ἐκ γόων ποτὲ τῶν νῦν ἀπαλλάξειαν οἱ κάτω θεοί. τάδ’ ἐξυβρίζει· πλὴν ὅταν κλύῃ τινὸσ ἥξοντ’ Ὀρέστην· τηνικαῦτα δ’ ἐμμανὴσ βοᾷ παραστᾶσ’· οὐ σύ μοι τῶνδ’ αἰτία; οὐ σὸν τόδ’ ἐστὶ τοὔργον, ἥτισ ἐκ χερῶν κλέψασ’ Ὀρέστην τῶν ἐμῶν ὑπεξέθου; ἀλλ’ ἴσθι τοι τίσουσά γ’ ἀξίαν δίκην. τοιαῦθ’ ὑλακτεῖ, σὺν δ’ ἐποτρύνει πέλασ ὁ κλεινὸσ αὐτῇ ταὐτὰ νυμφίοσ παρών, ὁ πάντ’ ἄναλκισ οὗτοσ, ἡ πᾶσα βλάβη, ὁ σὺν γυναιξὶ τὰσ μάχασ ποιούμενοσ. ἐγὼ δ’ Ὀρέστην τῶνδε προσμένουσ’ ἀεὶ παυστῆρ’ ἐφήξειν ἡ τάλαιν’ ἀπόλλυμαι. μέλλων γὰρ ἀεὶ δρᾶν τι τὰσ οὔσασ τέ μου καὶ τὰσ ἀπούσασ ἐλπίδασ διέφθορεν. ἐν οὖν τοιούτοισ οὔτε σωφρονεῖν, φίλαι, οὔτ’ εὐσεβεῖν πάρεστιν· ἀλλ’ ἔν τοι κακοῖσ πολλή ’στ’ ἀνάγκη κἀπιτηδεύειν κακά. φέρ’ εἰπέ, πότερον ὄντοσ Αἰγίσθου πέλασ λέγεισ τάδ’ ἡμῖν ἢ βεβῶτοσ ἐκ δόμων;

ἦ κάρτα· μὴ δόκει μ’ ἄν, εἴπερ ἦν πέλασ, θυραῖον οἰχνεῖν· νῦν δ’ ἀγροῖσι τυγχάνει. ἦ κἂν ἐγὼ θαρσοῦσα μᾶλλον ἐσ λόγουσ τοὺσ σοὺσ ἱκοίμην, εἴπερ ὧδε ταῦτ’ ἔχει; ὡσ νῦν ἀπόντοσ ἱστόρει· τί σοι φίλον; καὶ δή σ’ ἐρωτῶ· τοῦ κασιγνήτου τί φήσ, ἥξοντοσ ἢ μέλλοντοσ; εἰδέναι θέλω. φησίν γε· φάσκων δ’ οὐδὲν ὧν λέγει ποεῖ. φιλεῖ γὰρ ὀκνεῖν πρᾶγμ’ ἀνὴρ πράσσων μέγα. καὶ μὴν ἔγωγ’ ἔσωσ’ ἐκεῖνον οὐκ ὄκνῳ. θάρσει· πέφυκεν ἐσθλόσ, ὥστ’ ἀρκεῖν φίλοισ. πέποιθ’, ἐπεί τἂν οὐ μακρὰν ἔζων ἐγώ. μὴ νῦν ἔτ’ εἴπῃσ μηδέν· ὡσ δόμων ὁρῶ τὴν σὴν ὅμαιμον ἐκ πατρὸσ ταὐτοῦ φύσιν, Χρυσόθεμιν, ἔκ τε μητρόσ, ἐντάφια χεροῖν φέρουσαν, οἱᾶ τοῖσ κάτω νομίζεται. τίν’ αὖ σὺ τήνδε πρὸσ θυρῶνοσ ἐξόδοισ ἐλθοῦσα φωνεῖσ, ὦ κασιγνήτη, φάτιν, κοὐδ’ ἐν χρόνῳ μακρῷ διδαχθῆναι θέλεισ θυμῷ ματαίῳ μὴ χαρίζεσθαι κενά; καίτοι τοσοῦτόν γ’ οἶδα κἀμαυτήν, ὅτι ἀλγῶ ’πὶ τοῖσ παροῦσιν· ὥστ’ ἄν, εἰ σθένοσ λάβοιμι, δηλώσαιμ’ ἂν οἷ’ αὐτοῖσ φρονῶ. νῦν δ’ ἐν κακοῖσ μοι πλεῖν ὑφειμένῃ δοκεῖ, καὶ μὴ δοκεῖν μὲν δρᾶν τι, πημαίνειν δὲ μή· τοιαῦτα δ’ ἄλλα καὶ σὲ βούλομαι ποεῖν. καίτοι τὸ μὲν δίκαιον οὐχ ᾗ ’γὼ λέγω, ἀλλ’ ᾗ σὺ κρίνεισ· εἰ δ’ ἐλευθέραν με δεῖ ζῆν, τῶν κρατούντων ἐστὶ πάντ’ ἀκουστέα. δεινόν γέ σ’ οὖσαν πατρὸσ οὗ σὺ παῖσ ἔφυσ, κείνου λελῆσθαι, τῆσ δὲ τικτούσησ μέλειν.

ἅπαντα γάρ σοι τἀμὰ νουθετήματα κείνησ διδακτά, κοὐδὲν ἐκ σαυτῆσ λέγεισ. ἔπειθ’ ἑλοῦ γε θάτερ’, ἢ φρονεῖν κακῶσ ἢ τῶν φίλων φρονοῦσα μὴ μνήμην ἔχειν· ἥτισ λέγεισ μὲν ἀρτίωσ ὡσ, εἰ λάβοισ σθένοσ, τὸ τούτων μῖσοσ ἐκδείξειασ ἄν, ἐμοῦ δὲ πατρὶ πάντα τιμωρουμένησ οὔτε ξυνέρδεισ τήν τε δρῶσαν ἐκτρέπεισ. οὐ ταῦτα πρὸσ κακοῖσι δειλίαν ἔχει; ἐπεὶ δίδαξον, ἢ μάθ’ ἐξ ἐμοῦ, τί μοι κέρδοσ γένοιτ’ ἂν τῶνδε ληξάσῃ γόων. οὐ ζῶ; κακῶσ μέν, οἶδ’, ἐπαρκούντωσ δ’ ἐμοί. λυπῶ δὲ τούτουσ, ὥστε τῷ τεθνηκότι τιμὰσ προσάπτειν, εἴ τισ ἔστ’ ἐκεῖ χάρισ. σὺ δ’ ἡμὶν ἡ μισοῦσα μισεῖσ μὲν λόγῳ, ἔργῳ δὲ τοῖσ φονεῦσι τοῦ πατρὸσ ξύνει. ἐγὼ μὲν οὖν οὐκ ἄν ποτ’, οὐδ’ εἴ μοι τὰ σὰ μέλλοι τισ οἴσειν δῶρ’, ἐφ’ οἷσι νῦν χλιδᾷσ, τούτοισ ὑπεικάθοιμι· σοὶ δὲ πλουσία τράπεζα κείσθω καὶ περιρρείτω βίοσ. ἐμοὶ γὰρ ἔστω τοὐμὲ μὴ λυπεῖν μόνον βόσκημα· τῆσ σῆσ δ’ οὐκ ἐρῶ τιμῆσ τυχεῖν, οὐδ’ ἂν σύ, σώφρων γ’ οὖσα. νῦν δ’ ἐξὸν πατρὸσ πάντων ἀρίστου παῖδα κεκλῆσθαι, καλοῦ τῆσ μητρόσ· οὕτω γὰρ φανεῖ πλείστοισ κακή, θανόντα πατέρα καὶ φίλουσ προδοῦσα σούσ. μηδὲν πρὸσ ὀργήν, πρὸσ θεῶν·

νῦν γὰρ ἐν καλῷ φρονεῖν. ὡσ τοῖσ λόγοισ ἔνεστιν ἀμφοῖν κέρδοσ, εἰ σὺ μὲν μάθοισ τοῖσ τῆσδε χρῆσθαι, τοῖσ δὲ σοῖσ αὕτη πάλιν. ἐγὼ μέν, ὦ γυναῖκεσ, ἠθάσ εἰμί πωσ τῶν τῆσδε μύθων· οὐδ’ ἂν ἐμνήσθην ποτέ, εἰ μὴ κακὸν μέγιστον εἰσ αὐτὴν ἰὸν ἤκουσ’, ὃ ταύτην τῶν μακρῶν σχήσει γόων. φέρ’ εἰπὲ δὴ τὸ δεινόν· εἰ γὰρ τῶνδέ μοι μεῖζόν τι λέξεισ, οὐκ ἂν ἀντείποιμ’ ἔτι. ἀλλ’ ἐξερῶ σοι πᾶν ὅσον κάτοιδ’ ἐγώ. μέλλουσι γάρ σ’, εἰ τῶνδε μὴ λήξεισ γόων, ἐνταῦθα πέμψειν ἔνθα μή ποθ’ ἡλίου φέγγοσ προσόψει, ζῶσα δ’ ἐν κατηρεφεῖ στέγῃ χθονὸσ τῆσδ’ ἐκτὸσ ὑμνήσεισ κακά. πρὸσ ταῦτα φράζου καί με μή ποθ’ ὕστερον παθοῦσα μέμψῃ· ἦ ταῦτα δή με καὶ βεβούλευνται ποεῖν;

μάλισθ’· ὅταν περ οἴκαδ’ Αἴγισθοσ μόλῃ. ἀλλ’ ἐξίκοιτο τοῦδέ γ’ οὕνεκ’ ἐν τάχει. τίν’, ὦ τάλαινα, τόνδ’ ἐπηράσω λόγον; ἐλθεῖν ἐκεῖνον, εἴ τι τῶνδε δρᾶν νοεῖ. ὅπωσ πάθῃσ τί χρῆμα; ποῦ ποτ’ εἶ φρενῶν; ὅπωσ ἀφ’ ὑμῶν ὡσ προσωτάτω φύγω. βίου δὲ τοῦ παρόντοσ οὐ μνείαν ἔχεισ; καλὸσ γὰρ οὑμὸσ βίοτοσ ὥστε θαυμάσαι. ἀλλ’ ἦν ἄν, εἰ σύ γ’ εὖ φρονεῖν ἠπίστασο. μή μ’ ἐκδίδασκε τοῖσ φίλοισ εἶναι κακήν. ἀλλ’ οὐ διδάσκω· τοῖσ κρατοῦσι δ’ εἰκαθεῖν. σὺ ταῦτα θώπευ’· οὐκ ἐμοὺσ τρόπουσ λέγεισ. καλόν γε μέντοι μὴ ’ξ ἀβουλίασ πεσεῖν. πεσούμεθ’, εἰ χρή, πατρὶ τιμωρούμενοι. πατὴρ δὲ τούτων, οἶδα, συγγνώμην ἔχει. ταῦτ’ ἐστὶ τἄπη πρὸσ κακῶν ἐπαινέσαι. σὺ δ’ οὐχὶ πείσει καὶ συναινέσεισ ἐμοί; οὐ δῆτα· μή πω νοῦ τοσόνδ’ εἰήν κενή. χωρήσομαί τἄρ’ οἷπερ ἐστάλην ὁδοῦ. ποῖ δ’ ἐμπορεύει; τῷ φέρεισ τάδ’ ἔμπυρα; μήτηρ με πέμπει πατρὶ τυμβεῦσαι χοάσ. πῶσ εἶπασ; ἦ τῷ δυσμενεστάτῳ βροτῶν; ὃν ἔκταν’ αὐτή· τοῦτο γὰρ λέξαι θέλεισ. ἐκ τοῦ φίλων πεισθεῖσα; τῷ τοῦτ’ ἤρεσεν; ἐκ δείματόσ του νυκτέρου, δοκεῖν ἐμοί; ὦ θεοὶ πατρῷοι, συγγένεσθέ γ’ ἀλλὰ νῦν. ἔχεισ τι θάρσοσ τοῦδε τοῦ τάρβουσ πέρι; εἴ μοι λέγοισ τὴν ὄψιν, εἴποιμ’ ἂν τότε. ἀλλ’ οὐ κάτοιδα πλὴν ἐπὶ σμικρὸν φράσαι. λέγ’ ἀλλὰ τοῦτο·

πολλά τοι σμικροὶ λόγοι ἔσφηλαν ἤδη καὶ κατώρθωσαν βροτούσ. λόγοσ τισ αὐτήν ἐστιν εἰσιδεῖν πατρὸσ τοῦ σοῦ τε κἀμοῦ δευτέραν ὁμιλίαν ἐλθόντοσ ἐσ φῶσ· εἶτα τόνδ’ ἐφέστιον πῆξαι λαβόντα σκῆπτρον οὑφόρει ποτὲ αὐτόσ, τανῦν δ’ Αἴγισθοσ· ἐκ δὲ τοῦδ’ ἄνω βλαστεῖν βρύοντα θαλλόν, ᾧ κατάσκιον πᾶσαν γενέσθαι τὴν Μυκηναίων χθόνα. τοιαῦτά του παρόντοσ, ἡνίχ’ Ἡλίῳ δείκνυσι τοὔναρ, ἔκλυον ἐξηγουμένου. πλείω δὲ τούτων οὐ κάτοιδα, πλὴν ὅτι πέμπει με κείνη τοῦδε τοῦ φόβου χάριν. πρόσ νυν θεῶν σε λίσσομαι τῶν ἐγγενῶν ἐμοὶ πιθέσθαι μηδ’ ἀβουλίᾳ πεσεῖν· εἰ γάρ μ’ ἀπώσει, σὺν κακῷ μέτει πάλιν. ἀλλ’, ὦ φίλη, τούτων μὲν ὧν ἔχεισ χεροῖν τύμβῳ προσάψῃσ μηδέν·

οὐ γάρ σοι θέμισ οὐδ’ ὅσιον ἐχθρᾶσ ἀπὸ γυναικὸσ ἱστάναι κτερίσματ’ οὐδὲ λουτρὰ προσφέρειν πατρί· ἀλλ’ ἢ πνοαῖσιν ἢ βαθυσκαφεῖ κόνει κρύψον νιν, ἔνθα μή ποτ’ εἰσ εὐνὴν πατρὸσ τούτων πρόσεισι μηδέν· ἀλλ’ ὅταν θάνῃ κειμήλι’ αὐτῇ ταῦτα σῳζέσθω κάτω. ἀρχὴν δ’ ἄν, εἰ μὴ τλημονεστάτη γυνὴ πασῶν ἔβλαστε, τάσδε δυσμενεῖσ χοὰσ οὐκ ἄν ποθ’ ὅν γ’ ἔκτεινε, τῷδ’ ἐπέστεφε. σκέψαι γὰρ εἴ σοι προσφιλῶσ αὐτῇ δοκεῖ γέρα τάδ’ οὑν τάφοισι δέξεσθαι νέκυσ, ὑφ’ ἧσ θανὼν ἄτιμοσ, ὥστε δυσμενήσ, ἐμασχαλίσθη, κἀπὶ λουτροῖσιν κάρᾳ κηλῖδασ ἐξέμαξεν. ἆρα μὴ δοκεῖσ λυτήρι’ αὐτῇ ταῦτα τοῦ φόνου φέρειν; οὐχ ἔστιν. ἀλλὰ ταῦτα μὲν μέθεσ· σὺ δὲ τεμοῦσα κρατὸσ βοστρύχων ἄκρασ φόβασ κἀμοῦ ταλαίνησ, σμικρὰ μὲν τάδ’, ἀλλ’ ὅμωσ ἅχω, δὸσ αὐτῷ, τήνδ’ ἀλιπαρῆ τρίχα καὶ ζῶμα τοὐμὸν οὐ χλιδαῖσ ἠσκημένον. αἰτοῦ δὲ προσπίτνουσα γῆθεν εὐμενῆ ἡμῖν ἀρωγὸν αὐτὸν εἰσ ἐχθροὺσ μολεῖν, καὶ παῖδ’ Ὀρέστην ἐξ ὑπερτέρασ χερὸσ ἐχθροῖσιν αὐτοῦ ζῶντ’ ἐπεμβῆναι ποδί, ὅπωσ τὸ λοιπὸν αὐτὸν ἀφνεωτέραισ χερσὶν στέφωμεν ἢ τανῦν δωρούμεθα. οἶμαι μὲν οὖν, οἶμαί τι κἀκείνῳ μέλον πέμψαι τάδ’ αὐτῇ δυσπρόσοπτ’ ὀνείρατα· ὅμωσ δ’, ἀδελφή, σοί θ’ ὑπούργησον τάδε ἐμοί τ’ ἀρωγὰ τῷ τε φιλτάτῳ βροτῶν πάντων, ἐν Αἵδου κειμένῳ κοινῷ πατρί. πρὸσ εὐσέβειαν ἡ κόρη λέγει·

σὺ δέ, εἰ σωφρονήσεισ, ὦ φίλη, δράσεισ τάδε. δράσω· τὸ γὰρ δίκαιον οὐχ ἔχει λόγον δυοῖν ἐρίζειν, ἀλλ’ ἐπισπεύδειν τὸ δρᾶν. πειρωμένῃ δὲ τῶνδε τῶν ἔργων ἐμοὶ σιγὴ παρ’ ὑμῶν, πρὸσ θεῶν, ἔστω, φίλαι· ὡσ εἰ τάδ’ ἡ τεκοῦσα πεύσεται, πικρὰν δοκῶ με πεῖραν τήνδε τολμήσειν ἔτι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Sophocles, episode

(소포클레스, episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION