Euripides, Ion, episode 2:

λαβὼν δὲ μόσχουσ ᾤχεθ’· ὁ δὲ νεανίασ σεμνῶσ ἀτοίχουσ περιβολὰσ σκηνωμάτων ὀρθοστάταισ ἱδρύεθ’, ἡλίου βολὰσ καλῶσ φυλάξασ, οὔτε πρὸσ μέσασ φλογὸσ ἀκτῖνασ, οὔτ’ αὖ πρὸσ τελευτώσασ βίον, πλέθρου σταθμήσασ μῆκοσ εἰσ εὐγωνίαν, μέτρημ’ ἔχουσαν τοὐν μέσῳ γε μυρίων ποδῶν ἀριθμόν, ὡσ λέγουσιν οἱ σοφοί, ὡσ πάντα Δελφῶν λαὸν ἐσ θοίνην καλῶν. λαβὼν δ’ ὑφάσμαθ’ ἱερὰ θησαυρῶν πάρα κατεσκίαζε, θαύματ’ ἀνθρώποισ ὁρᾶν. πρῶτον μὲν ὀρόφῳ πτέρυγα περιβάλλει πέπλων, ἀνάθημα Δίου παιδόσ, οὓσ Ἡρακλέησ Ἀμαζόνων σκυλεύματ’ ἤνεγκεν θεῷ. ἐνῆν δ’ ὑφανταὶ γράμμασιν τοιαίδ’ ὑφαί, Οὐρανὸσ ἀθροίζων ἄστρ’ ἐν αἰθέροσ κύκλῳ. ἵππουσ μὲν ἤλαυν’ ἐσ τελευταίαν φλόγα Ἥλιοσ, ἐφέλκων λαμπρὸν Ἑσπέρου φάοσ· μελάμπεπλοσ δὲ Νὺξ ἀσείρωτον ζυγοῖσ ὄχημ’ ἔπαλλεν, ἄστρα δ’ ὡμάρτει θεᾷ· Πλειὰσ μὲν ᾔει μεσοπόρου δι’ αἰθέροσ ὅ τε ξιφήρησ Ὠρίων, ὕπερθε δὲ Ἄρκτοσ στρέφουσ’ οὐραῖα χρυσήρη πόλῳ· κύκλοσ δὲ πανσέληνοσ ἠκόντιζ’ ἄνω μηνὸσ διχήρησ, Υἅδεσ τε, ναυτίλοισ σαφέστατον σημεῖον, ἥ τε φωσφόροσ Εὥσ διώκουσ’ ἄστρα. τοίχοισιν δ’ ἔπι ἤμπισχεν ἄλλα βαρβάρων ὑφάσματα· εὐηρέτμουσ ναῦσ ἀντίασ Ἑλληνίσιν, καὶ μιξόθηρασ φῶτασ, ἱππείασ τ’ ἄγρασ ἐλάφων, λεόντων τ’ ἀγρίων θηράματα. κατ’ εἰσόδουσ δὲ Κέκροπα θυγατέρων πέλασ σπείραισιν εἱλίσσοντ’, Ἀθηναίων τινὸσ ἀνάθημα· χρυσέουσ τ’ ἐν μέσῳ συσσιτίῳ κρατῆρασ ἔστησ’. ἐν δ’ ἄκροισι βὰσ ποσὶ κῆρυξ ἀνεῖπε τὸν θέλοντ’ ἐγχωρίων ἐσ δαῖτα χωρεῖν. ὡσ δ’ ἐπληρώθη στέγη, στεφάνοισι κοσμηθέντεσ εὐόχθου βορᾶσ ψυχὴν ἐπλήρουν. ὡσ δ’ ἀνεῖσαν ἡδονήν, ‐ παρελθὼν πρέσβυσ ἐσ μέσον πέδον ἔστη, γέλων δ’ ἔθηκε συνδείπνοισ πολύν, πρόθυμα πράσσων· ἔκ τε γὰρ κρωσσῶν ὕδωρ χεροῖν ἔπεμπε νίπτρα, κἀξεθυμία σμύρνησ ἱδρῶτα, χρυσέων τ’ ἐκπωμάτων ἦρχ’, αὐτὸσ αὑτῷ τόνδε προστάξασ πόνον.