헬라어 문장 검색 - Διογεν́Λιϝεσοφ́8́02́

(디오게네스 라에르티오스, Lives of Eminent Philosophers, h, Kef. b'. EMPEDOKLHS)

Ἐμπεδοκλῆσ, ὥσ φησιν Ἱππόβοτοσ, Μέτωνοσ ἦν υἱὸσ τοῦ Ἐμπεδοκλέουσ, Ἀκραγαντῖνοσ. τὸ δ’ αὐτὸ καὶ Τίμαιοσ ἐν τῇ πεντεκαιδεκάτῃ τῶν Ἱστοριῶν <λέγει προσιστορῶν> ἐπίσημον ἄνδρα γεγονέναι τὸν Ἐμπεδοκλέα τὸν πάππον τοῦ ποιητοῦ. ἀλλὰ καὶ Ἕρμιπποσ τὰ αὐτὰ τούτῳ φησίν. ὁμοίωσ καὶ Ἡρακλείδησ ἐν τῷ Περὶ νόσων, ὅτι λαμπρᾶσ ἦν οἰκίασ ἱπποτροφηκότοσ τοῦ πάππου. λέγει δὲ καὶ Ἐρατοσθένησ ἐν τοῖσ Ὀλυμπιονίκαισ τὴν πρώτην καὶ ἑβδομηκοστὴν Ὀλυμπιάδα νενικηκέναι τὸν τοῦ Μέτωνοσ πατέρα, μάρτυρι χρώμενοσ Ἀριστοτέλει. Ἀπολλόδωροσ δ’ ὁ γραμματικὸσ ἐν τοῖσ Χρονικοῖσ φησιν ὡσ ἦν μὲν Μέτωνοσ υἱόσ, εἰσ δὲ Θουρίουσ αὐτὸν νεωστὶ παντελῶσ ἐκτισμένουσ <ὁ> Γλαῦκοσ ἐλθεῖν φησιν.

εἶθ’ ὑποβάσ· οἱ δ’ ἱστοροῦντεσ, ὡσ πεφευγὼσ οἴκοθεν εἰσ τὰσ Συρακούσασ μετ’ ἐκείνων ἐπολέμει πρὸσ Ἀθηνάουσ ἐμοί <γε> τελέωσ ἀγνοεῖν δοκοῦσιν· ἢ γὰρ οὐκέτ’ ἦν ἢ παντελῶσ ὑπεργεγηρακώσ, ὅπερ οὐχὶ φαίνεται. Ἀριστοτέλησ γὰρ αὐτόν, ἔτι τε Ἡρακλείδησ, ἑξήκοντα ἐτῶν φησὶ τετελευτηκέναι. ὁ δὲ <τὴν> μίαν καὶ ἑβδομηκοστὴν Ὀλυμπιάδα νενικηκὼσ κέλητι τούτου πάπποσ ἦν ὁμώνυμοσ, ὥσθ’ ἅμα καὶ τὸν χρόνον ὑπὸ τοῦ Ἀπολλοδώρου σημαίνεσθαι. Σάτυροσ δ’ ἐν τοῖσ Βίοισ φησὶν ὅτι Ἐμπεδοκλῆσ υἱὸσ μὲν ἦν Ἐξαινέτου, κατέλιπε δὲ καὶ αὐτὸσ υἱὸν Ἐξαίνετον·

ἐπί τε τῆσ αὐτῆσ Ὀλυμπιάδοσ τὸν μὲν ἵππῳ κέλητι νενικηκέναι, τὸν δ’ υἱὸν αὐτοῦ πάλῃ ἤ, ὡσ Ἡρακλείδησ ἐν τῇ Ἐπιτομῇ, δρόμῳ. ἐγὼ δ’ εὑρ͂ον ἐν τοῖσ Ὑπομνήμασι Φαβωρίνου ὅτι καὶ βοῦν ἔθυσε τοῖσ θεωροῖσ ὁ Ἐμπεδοκλῆσ ἐκ μέλιτοσ καὶ ἀλφίτων, καὶ ἀδελφὸν ἔσχε Καλλικρατίδην. Τηλαύγησ δ’ ὁ Πυθαγόρου παῖσ ἐν τῇ πρὸσ Φιλόλαον ἐπιστολῇ φησι τὸν Ἐμπεδοκλέα Ἀρχινόμου εἶναι υἱόν. Ὅτι δ’ ἦν Ἀκραγαντῖνοσ ἐκ Σικελίασ, αὐτὸσ ἐναρχόμενοσ τῶν Καθαρμῶν φησιν·

ὦ φίλοι οἳ μέγα ἄστυ κατὰ ξανθοῦ Ἀκράγαντοσ ναίετ’ ἀν’ ἄκρα πόλεοσ. καὶ τὰ μὲν περὶ τοῦ γένουσ αὐτοῦ τάδε. Ἀκοῦσαι δ’ αὐτὸν Πυθαγόρου Τίμαιοσ διὰ τῆσ ἐνάτησ ἱστορεῖ, λέγων ὅτι καταγνωσθεὶσ ἐπὶ λογοκλοπίᾳ τότε, καθὰ καὶ Πλάτων, τῶν λόγων ἐκωλύθη μετέχειν. μεμνῆσθαι δὲ καὶ αὐτὸν Πυθαγόρου λέγοντα· ἦν δέ τισ ἐν κείνοισιν ἀνὴρ περιώσια εἰδώσ, ὃσ δὴ μήκιστον πραπίδων ἐκτήσατο πλοῦτον. οἱ δὲ τοῦτο εἰσ Παρμενίδην αὐτὸν λέγειν ἀναφέροντα. Φησὶ δὲ Νεάνθησ ὅτι μέχρι Φιλολάου καὶ Ἐμπεδοκλέουσ ἐκοινώνουν οἱ Πυθαγορικοὶ τῶν λόγων.

ἐπεὶ δ’ αὐτὸσ διὰ τῆσ ποιήσεωσ ἐδημοσίωσεν αὐτά, νόμον ἔθεντο μηδενὶ μεταδώσειν ἐποποιῷ. τὸ δ’ αὐτὸ καὶ Πλάτωνα παθεῖν φησι· καὶ γὰρ τοῦτον κωλυθῆναι. τίνοσ μέντοι γε αὐτῶν ἤκουσεν ὁ Ἐμπεδοκλῆσ, οὐκ εἶπε· τὴν γὰρ περιφερομένην ὡσ Τηλαύγουσ ἐπιστολὴν ὅτι τε μετέσχεν Ἱππάσου καὶ Βροντίνου, μὴ εἶναι ἀξιόπιστον. Ὁ δὲ Θεόφραστοσ Παρμενίδου φησὶ ζηλωτὴν αὐτὸν γενέσθαι καὶ μιμητὴν ἐν τοῖσ ποιήμασι· καὶ γὰρ ἐκεῖνον ἐν ἔπεσι τὸν Περὶ φύσεωσ ἐξενεγκεῖν λόγον. Ἕρμιπποσ δὲ οὐ Παρμενίδου, Ξενοφάνουσ δὲ γεγονέναι ζηλωτήν, ᾧ καὶ συνδιατρῖψαι καὶ μιμήσασθαι τὴν ἐποποιίαν·

ὕστερον δὲ τοῖσ Πυθαγορικοῖσ ἐντυχεῖν. Ἀλκιδάμασ δ’ ἐν τῷ Φυσικῷ φησι κατὰ τοὺσ αὐτοὺσ χρόνουσ Ζήνωνα καὶ Ἐμπεδοκλέα ἀκοῦσαι Παρμενίδου, εἶθ’ ὕστερον ἀποχωρῆσαι, καὶ τὸν μὲν Ζήνωνα κατ’ ἰδίαν φιλοσοφῆσαι, τὸν δὲ Ἀναξαγόρου διακοῦσαι καὶ Πυθαγόρου· καὶ τοῦ μὲν τὴν σεμνότητα ζηλῶσαι τοῦ τε βίου καὶ τοῦ σχήματοσ, τοῦ δὲ τὴν φυσιολογίαν. Ἀριστοτέλησ δ’ ἐν τῷ Σοφιστῇ φησι πρῶτον Ἐμπεδοκλέα ῥητορικὴν εὑρεῖν, Ζήνωνα δὲ διαλεκτικήν.

ἐν δὲ τῷ Περὶ ποιητῶν φησιν ὅτι καὶ Ὁμηρικὸσ ὁ Ἐμπεδοκλῆσ καὶ δεινὸσ περὶ τὴν φράσιν γέγονεν, μεταφορητικόσ τε ὢν καὶ τοῖσ ἄλλοισ τοῖσ περὶ ποιητικὴν ἐπιτεύγμασι χρώμενοσ· καὶ διότι γράψαντοσ αὐτοῦ καὶ ἄλλα ποιήματα τήν τε τοῦ Ξέρξου διάβασιν καὶ προοίμιον εἰσ Ἀπόλλωνα, ταῦθ’ ὔστερον κατέκαυσεν ἀδελφή τισ αὐτοῦ ἡ̓̀ θυγάτηρ, ὥσ φησιν Ιἑρώνυμοσ̓, τὸ μὲν προοίμιον ἄκουσα, τὰ δὲ Περσικὰ βουληθεῖσα διὰ τὸ ἀτελείωτα εἶναι. καθόλου δέ φησι καὶ τραγῳδίασ αὐτὸν γράψαι καὶ πολιτικούσ·

Ἡρακλείδησ δ’ ὁ τοῦ Σαραπίωνοσ ἑτέρου φησὶν εἶναι τὰσ τραγῳδίασ. Ιἑρώνυμοσ δὲ τρισὶ καὶ τετταράκοντά φησιν ἐντετυχηκέναι, Νεάνθησ δὲ νέον ὄντα γεγραφέναι τὰσ τραγῳδίασ καὶ αὐτῶν ἑπτὰ ἐντετυχηκέναι. Φησὶ δὲ Σάτυροσ ἐν τοῖσ Βίοισ ὅτι καὶ ἰατρὸσ ἦν καὶ ῥήτωρ ἄριστοσ. Γοργίαν γοῦν τὸν Λεοντῖνον αὐτοῦ γενέσθαι μαθητήν, ἄνδρα ὑπερέχοντα ἐν ῥητορικῇ καὶ Τέχνην ἀπολελοιπότα· ὅν φησιν Ἀπολλόδωροσ ἐν Χρονικοῖσ ἐννέα πρὸσ τοῖσ ἑκατὸν ἔτη βιῶναι. τοῦτόν φησιν ὁ Σάτυροσ λέγειν ὡσ αὐτὸσ παρείη τῷ Ἐμπεδοκλεῖ γοητεύοντι.

ἀλλὰ καὶ αὐτὸν διὰ τῶν ποιημάτων ἐπαγγέλλεσθαι τοῦτό τε καὶ ἄλλα πλείω, δι’ ὧν φησι· φάρμακα δ’ ὅσσα γεγᾶσι κακῶν καὶ γήραοσ ἄλκαρ πεύσῃ, ἐπεὶ μούνῳ σοὶ ἐγὼ κρανέω τάδε πάντα. παύσεισ δ’ ἀκαμάτων ἀνέμων μένοσ, οἵ τ’ ἐπὶ γαῖαν ὀρνύμενοι πνοιαῖσι καταφθινύθουσιν ἄρουραν· καὶ πάλιν, ἢν ἐθέλῃσθα, παλίντιτα πνεύματ’ ἐπάξεισ· θήσεισ δ’ ἐξ ὄμβροιο κελαινοῦ καίριον αὐχμὸν ἀνθρώποισ, θήσεισ δὲ καὶ ἐξ αὐχμοῖο θερείου ῥεύματα δενδρεόθρεπτα, τά τ’ αἰθέρι ναιήσονται, ἄξεισ δ’ ἐξ Αἰ̈́δαο καταφθιμένου μένοσ ἀνδρόσ. Φησὶ δὲ καὶ Τίμαιοσ ἐν τῇ ὀκτωκαιδεκάτῃ κατὰ πολλοὺσ τρόπουσ τεθαυμάσθαι τὸν ἄνδρα.

καὶ γὰρ ἐτησίων ποτὲ σφοδρῶσ πνευσάντων ὡσ τοὺσ καρποὺσ λυμῆναι, κελεύσασ ὄνουσ ἐκδαρῆναι καὶ ἀσκοὺσ ποιῆσαι περὶ τοὺσ λόφουσ καὶ τὰσ ἀκρωρείασ διέτεινε πρὸσ τὸ συλλαβεῖν τὸ πνεῦμα· λήξαντοσ δὲ κωλυσανέμαν κληθῆναι. Ἡρακλείδησ τε ἐν τῷ Περὶ νόσων φησὶ καὶ Παυσανίᾳ ὑφηγήσασθαι αὐτὸν τὰ περὶ τὴν ἄπνουν. ἦν δ’ ὁ Παυσανίασ, ὥσ φησιν Ἀρίστιπποσ καὶ Σάτυροσ, ἐρώμενοσ αὐτοῦ, ᾧ δὴ καὶ τὰ Περὶ φύσεωσ προσπεφώνηκεν οὕτωσ· Παυσανίη, σὺ δὲ κλῦθι, δαΐφρονοσ Ἀγχίτου υἰέ.

ἀλλὰ καὶ ἐπίγραμμα εἰσ αὐτὸν ἐποίησε· Παυσανίην ἰητρὸν ἐπώνυμον Ἀγχίτου υἱὸν φῶτ’ Ἀσκληπιάδην πατρὶσ ἔθρεψε Γέλα, ὃσ πολλοὺσ μογεροῖσι μαραινομένουσ καμάτοισι φῶτασ ἀπέστρεψεν Φερσεφόνησ ἀδύτων. τὴν γοῦν ἄπνουν ὁ Ἡρακλείδησ φησὶ τοιοῦτόν τι εἶναι, ὡσ τριάκοντα ἡμέρασ συντηρεῖν ἄπνουν καὶ ἄσφυκτον τὸ σῶμα· ὅθεν καὶ εἶπεν αὐτὸν καὶ ἰητρὸν καὶ μάντιν, λαμβάνων ἅμα καὶ ἀπὸ τούτων τῶν στίχων· ὦ φίλοι, οἳ μέγα ἄστυ κατὰ ξανθοῦ Ἀκράγαντοσ ναίετ’ ἀν’ ἄκρα πόλεοσ, ἀγαθῶν μελεδήμονεσ ἔργων, χαίρετ’·

ἐγὼ δ’ ὑμῖν θεὸσ ἄμβροτοσ, οὐκέτι θνητὸσ πωλεῦμαι μετὰ πᾶσι τετιμένοσ, ὥσπερ ἐοίκα, ταινίαισ τε περίστεπτοσ στέφεσίν τε θαλείοισ· τοῖσιν ἅμ’ <εὖτ’> ἂν ἵκωμαι ἐσ ἄστεα τηλεθάοντα, ἀνδράσιν ἠδὲ γυναιξί, σεβίζομαι· οἱ δ’ ἅμ’ ἕπονται μυρίοι, ἐξερέοντεσ ὅπῃ πρὸσ κέρδοσ ἀταρπόσ· οἱ μὲν μαντοσυνέων κεχρημένοι, οἱ δ’ ἐπὶ νούσων παντοίων ἐπύθοντο κλύειν εὐηκέα βάξιν. Μέγαν δὲ τὸν Ἀκράγαντα εἰπεῖν φησιν ἐπεὶ μυριάδεσ αὐτὸν κατῴκουν ὀγδοήκοντα·

ὅθεν τὸν Ἐμπεδοκλέα εἰπεῖν, τρυφώντων αὐτῶν, "Ἀκραγαντῖνοι τρυφῶσι μὲν ὡσ αὔριον ἀποθανούμενοι, οἰκίασ δὲ κατασκευάζονται ὡσ πάντα τὸν χρόνον βιωσόμενοι. " Αὐτοὺσ δὲ τούτουσ τοὺσ Καθαρμοὺσ [ἐν] Ὀλυμπίασι ῥαψῳδῆσαι λέγεται Κλεομένη τὸν ῥαψῳδόν, ὡσ καὶ Φαβωρῖνοσ ἐν Ἀπομνημονεύμασι. φησὶ δ’ αὐτὸν καὶ Ἀριστοτέλησ ἐλεύθερον γεγονέναι καὶ πάσησ ἀρχῆσ ἀλλότριον, εἴ γε τὴν βασιλείαν αὐτῷ διδομένην παρῃτήσατο, καθάπερ Ξάνθοσ ἐν τοῖσ περὶ αὐτοῦ λέγει, τὴν λιτότητα δηλονότι πλέον ἀγαπήσασ. τὰ δ’ αὐτὰ καὶ Τίμαιοσ εἴρηκε, τὴν αἰτίαν ἅμα παρατιθέμενοσ τοῦ δημοτικὸν εἶναι τὸν ἄνδρα.

φησὶ γὰρ ὅτι κληθεὶσ ὑπό τινοσ τῶν ἀρχόντων <ὡσ> προβαίνοντοσ τοῦ δείπνου τὸ ποτὸν οὐκ εἰσεφέρετο, τῶν ἄλλων ἡσυχαζόντων, μισοπονήρωσ διατεθεὶσ ἐκέλευσεν εἰσφέρειν· ὁ δὲ κεκληκὼσ ἀναμένειν ἔφη τὸν τῆσ βουλῆσ ὑπηρέτην. ὡσ δὲ παρεγένετο, ἐγενήθη συμποσίαρχοσ, τοῦ κεκληκότοσ δηλονότι καταστήσαντοσ, ὃσ ὑπεγράφετο τυραννίδοσ ἀρχήν· ἐκέλευσε γὰρ ἢ πίνειν ἢ καταχεῖσθαι τῆσ κεφαλῆσ. τότε μὲν οὖν ὁ Ἐμπεδοκλῆσ ἡσύχασε· τῇ δ’ ὑστεραίᾳ εἰσαγαγὼν εἰσ δικαστήριον ἀπέκτεινε καταδικάσασ ἀμφοτέρουσ, τόν τε κλήτορα καὶ τὸν συμποσίαρχον. ἀρχὴ μὲν οὖν αὐτῷ τῆσ πολιτείασ ἥδε. Πάλιν δ’ Ἄκρωνοσ τοῦ ἰατροῦ τόπον αἰτοῦντοσ παρὰ τῆσ βουλῆσ εἰσ κατασκευὴν πατρῴου μνήματοσ διὰ τὴν ἐν τοῖσ ἰατροῖσ ἀκρότητα παρελθὼν ὁ Ἐμπεδοκλῆσ ἐκώλυσε, τά τ’ ἄλλα περὶ ἰσότητοσ διαλεχθεὶσ καί τι καὶ τοιοῦτον ἐρωτήσασ·

"τί δ’ ἐπιγράψομεν ἐλεγεῖον; ἢ τοῦτο; ἄκρον ἰατρὸν Ἄκρων’ Ἀκραγαντῖνον πατρὸσ Ἄκρου κρύπτει κρημνὸσ ἄκροσ πατρίδοσ ἀκροτάτησ. " τινὲσ δὲ τὸν δεύτερον στίχον οὕτω προφέρονται, ἀκροτάτησ κορυφῆσ τύμβοσ ἄκροσ κατέχει. τοῦτό τινεσ Σιμωνίδου φασὶν εἶναι. Ὕστερον δ’ ὁ Ἐμπεδοκλῆσ καὶ τὸ τῶν χιλίων ἄθροισμα κατέλυσε συνεστὸσ ἐπὶ ἔτη τρία, ὥστε οὐ μόνον ἦν τῶν πλουσίων, ἀλλὰ καὶ τῶν τὰ δημοτικὰ φρονούντων.

ὅ γέ τοι Τίμαιοσ ἐν τῇ ια’ καὶ ιβ’, πολλάκισ γὰρ αὐτοῦ μνημονεύει, φησὶν ἐναντίαν ἐσχηκέναι γνώμην αὐτὸν τῇ πολιτείᾳ φαίνεσθαι· <ἔστιν> ὅπου δ’ ἀλαζόνα καὶ φίλαυτον ἐν τῇ ποιήσει [ἴδοι τισ ἄν]· φησὶ γοῦν, χαίρετ’· ἐγὼ δ’ ὑμῖν θεὸσ ἄμβροτοσ, οὐκέτι θνητὸσ πωλεῦμαι, καὶ τὰ ἑξῆσ. καθ’ ὃν δὲ χρόνον ἐπεδήμει Ὀλυμπίασιν, ἐπιστροφῆσ ἠξιοῦτο πλείονοσ, ὥστε μηδενὸσ ἑτέρου μνείαν γίνεσθαι ἐν ταῖσ ὁμιλίαισ τοσαύτην ὅσην Ἐμπεδοκλέουσ. Ὕστερον μέντοι τοῦ Ἀκράγαντοσ οἰκ<τ>ιζομένου, ἀντέστησαν αὐτοῦ τῇ καθόδῳ οἱ τῶν ἐχθρῶν ἀπόγονοι·

διόπερ εἰσ Πελοπόννησον ἀποχωρήσασ ἐτελεύτησεν. οὐ παρῆκε δ’ οὐδὲ τοῦτον ὁ Τίμων, ἀλλ’ ὧδ’ αὐτοῦ καθάπτεται λέγων· καὶ Ἐμπεδοκλῆσ ἀγοραίων ληκητὴσ ἐπέων· ὅσα δ’ ἔσθενε, τόσσα διεῖλεν, ἀρχῶν ὃσ διέθηκ’ ἀρχὰσ ἐπιδευέασ ἄλλων. Περὶ δὲ τοῦ θανάτου διάφορόσ ἐστιν αὐτοῦ λόγοσ. Ἡρακλείδησ μὲν γὰρ τὰ περὶ τῆσ ἄπνου διηγησάμενοσ, ὡσ ἐδοξάσθη Ἐμπεδοκλῆσ ἀποστείλασ τὴν νεκρὰν ἄνθρωπον ζῶσαν, φησὶν ὅτι θυσίαν συνετέλει πρὸσ τῷ Πεισιάνακτοσ ἀγρῷ. συνεκέκληντο δὲ τῶν φίλων τινέσ, ἐν οἷσ καὶ Παυσανίασ. εἶτα μετὰ τὴν εὐωχίαν οἱ μὲν ἄλλοι χωρισθέντεσ ἀνεπαύοντο, οἱ μὲν ὑπὸ τοῖσ δένδροισ ὡσ ἀγροῦ παρακειμένου, οἱ δ’ ὅπῃ βούλοιντο, αὐτὸσ δ’ ἔμεινεν ἐπὶ τοῦ τόπου ἐφ’ οὗπερ κατεκέκλιτο.

ὡσ δ’ ἡμέρασ γενηθείσησ ἐξανέστησαν, οὐχ ηὑρέθη μόνοσ. ζητουμένου δὲ καὶ τῶν οἰκετῶν ἀνακρινομένων καὶ φασκόντων μὴ εἰδέναι, εἷσ τισ ἔφη μέσων νυκτῶν φωνῆσ ὑπερμεγέθουσ ἀκοῦσαι προσκαλουμένησ Ἐμπεδοκλέα, εἶτ’ ἐξαναστὰσ ἑωρακέναι φῶσ οὐράνιον καὶ λαμπάδων φέγγοσ, ἄλλο δὲ μηδέν· τῶν δ’ ἐπὶ τῷ γενομένῳ ἐκπλαγέντων, καταβὰσ ὁ Παυσανίασ ἔπεμψέ τινασ ζητήσοντασ. ὕστερον δὲ ἐκώλυε πολυπραγμονεῖν, φάσκων εὐχῆσ ἄξια συμβεβηκέναι καὶ θύειν αὐτῷ δεῖν καθαπερεὶ γεγονότι θεῷ. Ἕρμιπποσ δέ φησι Πάνθειάν τινα Ἀκραγαντίνην ἀπηλπισμένην ὑπὸ τῶν ἰατρῶν θεραπεῦσαι αὐτὸν καὶ διὰ τοῦτο τὴν θυσίαν ἐπιτελεῖν·

τοὺσ δὲ κληθέντασ εἶναι πρὸσ τοὺσ ὀγδοήκοντα. Ἱππόβοτοσ δέ φησιν ἐξαναστάντα αὐτὸν ὡδευκέναι ὡσ ἐπὶ τὴν Αἴτνην, εἶτα παραγενόμενον ἐπὶ τοὺσ κρατῆρασ τοῦ πυρὸσ ἐναλέσθαι καὶ ἀφανισθῆναι, βουλόμενον τὴν περὶ αὑτοῦ φήμην βεβαιῶσαι ὅτι γεγόνοι θεόσ, ὕστερον δὲ γνωσθῆναι, ἀναρριπισθείσησ αὐτοῦ μιᾶσ τῶν κρηπίδων· χαλκᾶσ γὰρ εἴθιστο ὑποδεῖσθαι. πρὸσ τοῦθ’ ὁ Παυσανίασ ἀντέλεγε. Διόδωροσ δ’ ὁ Ἐφέσιοσ περὶ Ἀναξιμάνδρου γράφων φησὶν ὅτι τοῦτον ἐζηλώκει, τραγικὸν ἀσκῶν τῦφον καὶ σεμνὴν ἀναλαβὼν ἐσθῆτα.

τοῖσ Σελινουντίοισ ἐμπεσόντοσ λοιμοῦ διὰ τὰσ ἀπὸ τοῦ παρακειμένου ποταμοῦ δυσωδίασ, ὥστε καὶ αὐτοὺσ φθείρεσθαι καὶ τὰσ γυναῖκασ δυστοκεῖν, ἐπινοῆσαι τὸν Ἐμπεδοκλέα καὶ δύο τινὰσ ποταμοὺσ τῶν σύνεγγυσ ἐπαγαγεῖν ἰδίαισ δαπάναισ· καὶ καταμίξαντα γλυκῆναι τὰ ῥεύματα. οὕτω δὴ λήξαντοσ τοῦ λοιμοῦ καὶ τῶν Σελινουντίων εὐωχουμένων ποτὲ παρὰ τῷ ποταμῷ, ἐπιφανῆναι τὸν Ἐμπεδοκλέα· τοὺσ δ’ ἐξαναστάντασ προσκυνεῖν καὶ προσεύχεσθαι καθαπερεὶ θεῷ. ταύτην οὖν θέλοντα βεβαιῶσαι τὴν διάληψιν εἰσ τὸ πῦρ ἐναλέσθαι. τούτοισ δ’ ἐναντιοῦται Τίμαιοσ, ῥητῶσ λέγων ὡσ ἐξεχώρησεν εἰσ Πελοπόννησον καὶ τὸ σύνολον οὐκ ἐπανῆλθεν·

ὅθεν αὐτοῦ καὶ τὴν τελευτὴν ἄδηλον εἶναι. πρὸσ δὲ τὸν Ἡρακλείδην καὶ ἐξ ὀνόματοσ ποιεῖται τὴν ἀντίρρησιν ἐν τῇ ιδ’· Συρακόσιόν τε γὰρ εἶναι τὸν Πεισιάνακτα καὶ ἀγρὸν οὐκ ἔχειν ἐν Ἀκράγαντι· Παυσανίαν τε μνημεῖον <ἂν> πεποιηκέναι τοῦ φίλου, τοιούτου διαδοθέντοσ λόγου, ἢ ἀγαλμάτιόν τι ἢ σηκὸν οἱᾶ θεοῦ· καὶ γὰρ πλούσιον εἶναι. "πῶσ οὖν," φησὶν, "εἰσ τοὺσ κρατῆρασ ἥλατο ὧν <ὡσ> σύνεγγυσ ὄντων οὐδὲ μνείαν ποτὲ ἐπεποίητο; τετελεύτηκεν οὖν ἐν Πελοποννήσῳ. οὐδὲν δὲ παράδοξον τάφον αὐτοῦ μὴ φαίνεσθαι·

μηδὲ γὰρ ἄλλων πολλῶν. " τοιαῦτά τινα εἰπὼν ὁ Τίμαιοσ ἐπιφέρει· "ἀλλὰ διὰ παντόσ ἐστιν Ἡρακλείδησ τοιοῦτοσ παραδοξολόγοσ, καὶ ἐκ τῆσ σελήνησ πεπτωκέναι ἄνθρωπον λέγων. " Ἱππόβοτοσ δέ φησιν ὅτι ἀνδριὰσ ἐγκεκαλυμμένοσ Ἐμπεδοκλέουσ ἔκειτο πρότερον μὲν ἐν Ἀκράγαντι, ὕστερον δὲ πρὸ τοῦ Ῥωμαίων βουλευτηρίου ἀκάλυφοσ δηλονότι μεταθέντων αὐτὸν ἐκεῖ Ῥωμαίων· γραπταὶ μὲν γὰρ εἰκόνεσ καὶ νῦν περιφέρονται. Νεάνθησ δ’ ὁ Κυζικηνὸσ ὁ καὶ περὶ τῶν Πυθαγορικῶν εἰπών φησι Μέτωνοσ τελευτήσαντοσ τυραννίδοσ ἀρχὴν ὑποφύεσθαι· εἶτα τὸν Ἐμπεδοκλέα πεῖσαι τοὺσ Ἀκραγαντίνουσ παύσασθαι μὲν τῶν στάσεων, ἰσότητα δὲ πολιτικὴν ἀσκεῖν. Ἔτι τε πολλὰσ τῶν πολιτίδων ἀπροίκουσ ὑπαρχούσασ αὐτὸν προικίσαι διὰ τὸν παρόντα πλοῦτον·

διὸ δὴ πορφύραν τε ἀναλαβεῖν αὐτὸν καὶ στρόφιον ἐπιθέσθαι χρυσοῦν, ὡσ Φαβωρῖνοσ ἐν Ἀπομνημονεύμασιν· ἔτι τ’ ἐμβάδασ χαλκᾶσ καὶ στέμμα Δελφικόν. κόμη τε ἦν αὐτῷ βαθεῖα καὶ παῖδεσ ἀκόλουθοι· καὶ αὐτὸσ ἀεὶ σκυθρωπὸσ ἐφ’ ἑνὸσ σχήματοσ ἦν. τοιοῦτοσ δὴ προῄει, τῶν πολιτῶν ἐντυχόντων καὶ τοῦτ’ ἀξιωσάντων οἱονεὶ βασιλείασ τινὸσ παράσημον. ὕστερον δὲ διά τινα πανήγυριν πορευόμενον ἐπ’ ἀμάξησ ὡσ εἰσ Μεσσήνην πεσεῖν καὶ τὸν μηρὸν κλάσαι· νοσήσαντα δ’ ἐκ τούτου τελευτῆσαι ἐτῶν ἑπτὰ καὶ ἑβδομήκοντα. εἶναι δ’ αὐτοῦ καὶ τάφον ἐν Μεγάροισ. Περὶ δὲ τῶν ἐτῶν Ἀριστοτέλησ διαφέρεται·

φησὶ γὰρ ἐκεῖνοσ ἑξήκοντ’ ἐτῶν αὐτὸν τελευτῆσαι· οἱ δὲ ἐννέα καὶ ἑκατόν. ἤκμαζε δὲ κατὰ τὴν τετάρτην καὶ ὀγδοηκοστὴν Ὀλυμπιάδα. Δημήτριοσ δ’ ὁ Τροιζήνιοσ ἐν τῷ Κατὰ σοφιστῶν βιβλίῳ φησὶν αὐτὸν καθ’ Ὅμηρον ἁψάμενον βρόχον αἰπὺν ἀφ’ ὑψηλοῖο κρανείησ αὐχέν’ ἀποκρεμάσαι, ψυχὴν δ’ Αἴ̈δόσδε κατελθεῖν. Ἐν δὲ τῷ προειρημένῳ Τηλαύγουσ ἐπιστολίῳ λέγεται αὐτὸν εἰσ θάλατταν ὑπὸ γήρωσ ὀλισθόντα τελευτῆσαι. καὶ ταῦτα μὲν περὶ τοῦ θανάτου καὶ τοσαῦτα. Φέρεται δὲ καὶ ἡμῶν εἰσ αὐτὸν ἐν τῇ Παμμέτρῳ σκωπτικὸν μέν, τοῦτον δ’ ἔχον τὸν τρόπον· καὶ σύ ποτ’, Ἐμπεδόκλεισ, διερῇ φλογὶ σῶμα καθήρασ πῦρ ἀπὸ κρητήρων ἔκπιεσ ἀθανάτων·

οὐκ ἐρέω δ’ ὅτι σαυτὸν ἑκὼν βάλεσ ἐσ ῥόον Αἴτνησ, ἀλλὰ λαθεῖν ἐθέλων ἔμπεσεσ οὐκ ἐθέλων. καὶ ἄλλο· ναὶ μὴν Ἐμπεδοκλῆα θανεῖν λόγοσ ὥσ ποτ’ ἀμάξησ ἔκπεσε καὶ μηρὸν κλάσσατο δεξιτερόν· εἰ δὲ πυρὸσ κρητῆρασ ἐσήλατο καὶ πίε τὸ ζῆν, πῶσ ἂν ἔτ’ ἐν Μεγάροισ δείκνυτο τοῦδε τάφοσ; Ἐδόκει δ’ αὐτῷ τάδε·

στοιχεῖα μὲν εἶναι τέτταρα, πῦρ, ὕδωρ, γῆν, ἀέρα· Φιλίαν θ’ ᾗ συγκρίνεται καὶ Νεῖκοσ ᾧ διακρίνεται. φησὶ δ’ οὕτω· Ζεὺσ ἀργὴσ Ἥρη τε φερέσβιοσ ἠδ’ Αἰ̈δωνεὺσ Νῆστίσ θ’, ἣ δακρύοισ τέγγει κρούνωμα βρότειον· Δία μὲν τὸ πῦρ λέγων, Ἥρην δὲ τὴν γῆν, Αἰ̈δωνέα δὲ τὸν ἀέρα, Νῆστιν δὲ τὸ ὕδωρ. "Καὶ ταῦτα," φησίν, "ἀλλάττοντα διαμπερὲσ οὐδαμὰ λήγει," ὡσ ἂν ἀϊδίου τῆσ τοιαύτησ διακοσμήσεωσ οὔσησ· ἐπιφέρει γοῦν· ἄλλοτε μὲν Φιλότητι συνερχόμεν’ εἰσ ἓν ἅπαντα, ἄλλοτε δ’ αὖ δίχ’ ἕκαστα φορεύμενα Νείκεοσ ἔχθει. Καὶ τὸν μὲν ἥλιόν φησι πυρὸσ ἄθροισμα μέγα καὶ τῆσ σελήνησ μείζω·

τὴν δὲ σελήνην δισκοειδῆ, αὐτὸν δὲ τὸν οὐρανὸν κρυσταλλοειδῆ. καὶ τὴν ψυχὴν παντοῖα εἴδη ζῴων καὶ φυτῶν ἐνδύεσθαι· φησὶ γοῦν· ἤδη γάρ ποτ’ ἐγὼ γενόμην κοῦρόσ τε κόρη τε θάμνοσ τ’ οἰωνόσ τε καὶ ἔξαλοσ ἔμπυροσ ἰχθύσ. Τὰ μὲν οὖν Περὶ φύσεωσ αὐτῷ καὶ οἱ Καθαρμοὶ εἰσ ἔπη τείνουσι πεντακισχίλια, ὁ δὲ Ιἀτρικὸσ λόγοσ εἰσ ἔπη ἑξακόσια. περὶ δὲ τῶν τραγῳδιῶν προειρήκαμεν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Diogenes Laertius, Lives of Eminent Philosophers, h, Kef. b'. EMPEDOKLHS

(디오게네스 라에르티오스, Lives of Eminent Philosophers, h, Kef. b'. EMPEDOKLHS)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION