헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΞψροπαέ3́2́

(크세노폰, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Γ, chapter 2)

τῇ δ’ ὑστεραίᾳ ἀναλαβὼν ὁ Κῦροσ τὸν Τιγράνην καὶ τῶν Μήδων ἱππέων τοὺσ κρατίστουσ καὶ τῶν ἑαυτοῦ φίλων ὁπόσουσ καιρὸσ ἐδόκει εἶναι, περιελαύνων τὴν χώραν κατεθεᾶτο, σκοπῶν ποῦ τειχίσειε φρούριον. καὶ ἐπ’ ἄκρον τι ἐλθὼν ἐπηρώτα τὸν Τιγράνην ποῖα εἰή τῶν ὀρέων ὁπόθεν οἱ Χαλδαῖοι καταθέοντεσ λῄζονται. καὶ ὁ Τιγράνησ ἐδείκνυεν. ὁ δὲ πάλιν ἤρετο· νῦν δὲ ταῦτα τὰ ὄρη ἔρημά ἐστιν; οὐ μὰ Δί’, ἔφη, ἀλλ’ ἀεὶ σκοποὶ εἰσὶν ἐκείνων οἳ σημαίνουσι τοῖσ ἄλλοισ ὅ τι ἂν ὁρῶσι. τί οὖν, ἔφη, ποιοῦσιν, ἐπὴν αἴσθωνται; βοηθοῦσιν, ἔφη, ἐπὶ τὰ ἄκρα, ὡσ ἂν ἕκαστοσ δύνηται. ταῦτα μὲν δὴ ὁ Κῦροσ ἠκηκόει·

σκοπῶν δὲ κατενόει πολλὴν τῆσ χώρασ τοῖσ Ἀρμενίοισ ἔρημον καὶ ἀργὸν οὖσαν διὰ τὸν πόλεμον. καὶ τότε μὲν ἀπῆλθον ἐπὶ τὸ στρατόπεδον καὶ δειπνήσαντεσ ἐκοιμήθησαν. τῇ δ’ ὑστεραίᾳ αὐτόσ τε ὁ Τιγράνησ παρῆν συνεσκευασμένοσ καὶ ἱππεῖσ εἰσ τοὺσ τετρακισχιλίουσ συνελέγοντο αὐτῷ καὶ τοξόται εἰσ τοὺσ μυρίουσ, καὶ πελτασταὶ ἄλλοι τοσοῦτοι.

ὁ δὲ Κῦροσ ἐν ᾧ συνελέγοντο ἐθύετο· ἐπεὶ δὲ καλὰ τὰ ἱερὰ ἦν αὐτῷ, συνεκάλεσε τούσ τε τῶν Περσῶν ἡγεμόνασ καὶ τοὺσ τῶν Μήδων. ἐπεὶ δ’ ὁμοῦ ἦσαν, ἔλεξε τοιάδε.

ἄνδρεσ φίλοι, ἔστι μὲν τὰ ὄρη ταῦτα ἃ ὁρῶμεν Χαλδαίων·

εἰ δὲ ταῦτα καταλάβοιμεν καὶ ἐπ’ ἄκρου γένοιτο ἡμέτερον φρούριον, σωφρονεῖν ἀνάγκη ἂν εἰή πρὸσ ἡμᾶσ ἀμφοτέροισ, τοῖσ τε Ἀρμενίοισ καὶ τοῖσ Χαλδαίοισ. τὰ μὲν οὖν ἱερὰ καλὰ ἡμῖν· ἀνθρωπίνῃ δὲ προθυμίᾳ εἰσ τὸ πραχθῆναι ταῦτα οὐδὲν οὕτω μέγα σύμμαχον ἂν γένοιτο ὡσ τάχοσ. ἢν γὰρ φθάσωμεν πρὶν τοὺσ πολεμίουσ συλλεγῆναι ἀναβάντεσ, ἢ παντάπασιν ἀμαχεὶ λάβοιμεν ἂν τὸ ἄκρον ἢ ὀλίγοισ τε καὶ ἀσθενέσι χρησαίμεθ’ ἂν πολεμίοισ. τῶν οὖν πόνων οὐδεὶσ ῥᾴων οὐδ’ ἀκινδυνότεροσ, ἔφη, ἐστὶ τοῦ νῦν καρτερῆσαι σπεύδοντασ.

ἴτε οὖν ἐπὶ τὰ ὅπλα. καὶ . . . ὑμεῖσ μέν, ὦ Μῆδοι, ἐν ἀριστερᾷ ἡμῶν πορεύεσθε· ὑμεῖσ δέ, ὦ Ἀρμένιοι, οἱ μὲν ἡμίσεισ ἐν δεξιᾷ, οἱ δ’ ἡμίσεισ ἔμπροσθεν ἡμῶν ἡγεῖσθε· ὑμεῖσ δ’, ὦ ἱππεῖσ, ὄπισθεν ἕπεσθε παρακελευόμενοι καὶ ὠθοῦντεσ ἄνω ἡμᾶσ, ἢν δέ τισ μαλακύνηται, μὴ ἐπιτρέπετε. ταῦτ’ εἰπὼν ὁ Κῦροσ ἡγεῖτο ὀρθίουσ ποιησάμενοσ τοὺσ λόχουσ.

οἱ δὲ Χαλδαῖοι ὡσ ἔγνωσαν τὴν ὁρμὴν ἄνω οὖσαν, εὐθὺσ ἐσήμαινόν τε τοῖσ ἑαυτῶν καὶ συνεβόων ἀλλήλουσ καὶ συνηθροίζοντο. ὁ δὲ Κῦροσ παρηγγύα, ἄνδρεσ Πέρσαι, ἡμῖν σημαίνουσι σπεύδειν. ἢν γὰρ φθάσωμεν ἄνω γενόμενοι, οὐδὲν τὰ τῶν πολεμίων δυνήσεται. εἶχον δ’ οἱ Χαλδαῖοι γέρρα τε καὶ παλτὰ δύο·

καὶ πολεμικώτατοι δὲ λέγονται οὗτοι τῶν περὶ ἐκείνην τὴν χώραν εἶναι· καὶ μισθοῦ στρατεύονται, ὁπόταν τισ αὐτῶν δέηται, διὰ τὸ πολεμικοί τε καὶ πένητεσ εἶναι· καὶ γὰρ ἡ χώρα αὐτοῖσ ὀρεινή τέ ἐστι καὶ ὀλίγη ἡ τὰ χρήματα ἔχουσα. ὡσ δὲ μᾶλλον ἐπλησίαζον οἱ ἀμφὶ τὸν Κῦρον τῶν ἄκρων, ὁ Τιγράνησ σὺν τῷ Κύρῳ πορευόμενοσ εἶπεν·

ὦ Κῦρε, ἆρ’ οἶσθ’, ἔφη, ὅτι αὐτοὺσ ἡμᾶσ αὐτίκα μάλα δεήσει μάχεσθαι; ὡσ οἵ γε Ἀρμένιοι οὐ μὴ δέξονται τοὺσ πολεμίουσ. καὶ ὁ Κῦροσ εἰπὼν ὅτι εἰδείη τοῦτο, εὐθὺσ παρηγγύησε τοῖσ Πέρσαισ παρασκευάζεσθαι, ὡσ αὐτίκα δεῆσον διώκειν, ἐπειδὰν ὑπαγάγωσι τοὺσ πολεμίουσ ὑποφεύγοντεσ οἱ Ἀρμένιοι ὥστ’ ἐγγὺσ ἡμῖν γενέσθαι. οὕτω δὴ ἡγοῦντο μὲν οἱ Ἀρμένιοι·

τῶν δὲ Χαλδαιών οἱ παρόντεσ, ὡσ ἐπλησίαζον οἱ Ἀρμένιοι, ἀλαλάξαντεσ ἔθεον, ὥσπερ εἰώθεσαν, εἰσ αὐτούσ· οἱ δὲ Ἀρμένιοι, ὥσπερ εἰώθεσαν, οὐκ ἐδέχοντο. ὡσ δὲ διώκοντεσ οἱ Χαλδαῖοι εἶδον ἐναντίουσ μαχαιροφόρουσ ἱεμένουσ ἄνω, οἱ μέν τινεσ αὐτοῖσ πελάσαντεσ ταχὺ ἀπέθνῃσκον, οἱ δ’ ἔφευγον, οἱ δέ τινεσ καὶ ἑάλωσαν αὐτῶν, ταχὺ δὲ εἴχετο τὰ ἄκρα.

ἐπεὶ δὲ τὰ ἄκρα εἶχον οἱ ἀμφὶ τὸν Κῦρον, καθεώρων τε τῶν Χαλδαίων τὰσ οἰκήσεισ καὶ ᾐσθάνοντο φεύγοντασ αὐτοὺσ ἐκ τῶν ἐγγὺσ οἰκήσεων. ὁ δὲ Κῦροσ, ὡσ πάντεσ οἱ στρατιῶται ὁμοῦ ἐγένοντο, ἀριστοποιεῖσθαι παρήγγειλεν.

ἐπεὶ δὲ ἠριστήκεσαν, καταμαθὼν ἔνθα αἱ σκοπαὶ ἦσαν αἱ τῶν Χαλδαίων ἐρυμνόν τε ὂν καὶ ἔνυδρον, εὐθὺσ ἐτείχιζε φρούριον· καὶ τὸν Τιγράνην ἐκέλευε πέμπειν ἐπὶ τὸν πατέρα καὶ κελεύειν παραγενέσθαι ἔχοντα ὁπόσοι εἰε͂ν τέκτονέσ τε καὶ λιθοτόμοι. ἐπὶ μὲν δὴ τὸν Ἀρμένιον ᾤχετο ἄγγελοσ· ὁ δὲ Κῦροσ τοῖσ παροῦσιν ἐτείχιζεν. ἐν δὲ τούτῳ προσάγουσι τῷ Κύρῳ τοὺσ αἰχμαλώτουσ δεδεμένουσ, τοὺσ δέ τινασ καὶ τετρωμένουσ.

ὡσ δὲ εἶδεν, εὐθὺσ λύειν μὲν ἐκέλευσε τοὺσ δεδεμένουσ, τοὺσ δὲ τετρωμένουσ ἰατροὺσ καλέσασ θεραπεύειν ἐκέλευσεν· ἔπειτα δὲ ἔλεξε τοῖσ Χαλδαίοισ ὅτι ἥκοι οὔτε ἀπολέσαι ἐπιθυμῶν ἐκείνουσ οὔτε πολεμεῖν δεόμενοσ, ἀλλ’ εἰρήνην βουλόμενοσ ποιῆσαι Ἀρμενίοισ καὶ Χαλδαίοισ. πρὶν μὲν οὖν ἔχεσθαι τὰ ἄκρα οἶδ’ ὅτι οὐδὲν ἐδεῖσθε εἰρήνησ· τὰ μὲν γὰρ ὑμέτερα ἀσφαλῶσ εἶχε, τὰ δὲ τῶν Ἀρμενίων ἤγετε καὶ ἐφέρετε· νῦν δὲ ὁρᾶτε δὴ ἐν οἱῴ ἐστέ. ἐγὼ οὖν ἀφίημι ὑμᾶσ οἴκαδε τοὺσ εἰλημμένουσ, καὶ δίδωμι ὑμῖν σὺν τοῖσ ἄλλοισ Χαλδαίοισ βουλεύσασθαι εἴτε βούλεσθε πολεμεῖν ἡμῖν εἴτε φίλοι εἶναι.

καὶ ἢν μὲν πόλεμον αἱρῆσθε, μηκέτι ἥκετε δεῦρο ἄνευ ὅπλων, εἰ σωφρονεῖτε· ἢν δὲ εἰρήνησ δοκῆτε δεῖσθαι, ἄνευ ὅπλων ἥκετε· ὡσ δὲ καλῶσ ἕξει τὰ ὑμέτερα, ἢν φίλοι γένησθε, ἐμοὶ μελήσει. ἀκούσαντεσ δὲ ταῦτα οἱ Χαλδαῖοι, πολλὰ μὲν ἐπαινέσαντεσ, πολλὰ δὲ δεξιωσάμενοι τὸν Κῦρον ᾤχοντο οἴκαδε.

ὁ δὲ Ἀρμένιοσ ὡσ ἤκουσε τήν τε κλῆσιν τοῦ Κύρου καὶ τὴν πρᾶξιν, λαβὼν τοὺσ τέκτονασ καὶ τἆλλα ὅσων ᾤετο δεῖν, ἧκε πρὸσ τὸν Κῦρον ὡσ ἐδύνατο τάχιστα.

ἐπεὶ δὲ εἶδε τὸν Κῦρον, ἔλεξεν·

ὦ Κῦρε, ὡσ ὀλίγα δυνάμενοι προορᾶν ἅνθρωποι περὶ τοῦ μέλλοντοσ πολλὰ ἐπιχειροῦμεν πράττειν. νῦν γὰρ δὴ καὶ ἐγὼ ἐλευθερίαν μὲν μηχανᾶσθαι ἐπιχειρήσασ δοῦλοσ ὡσ οὐδεπώποτε ἐγενόμην· ἐπεὶ δ’ ἑάλωμεν, σαφῶσ ἀπολωλέναι νομίσαντεσ νῦν ἀναφαινόμεθα σεσωσμένοι ὡσ οὐδεπώποτε. οἳ γὰρ οὐδεπώποτε ἐπαύοντο πολλὰ κακὰ ἡμᾶσ ποιοῦντεσ, νῦν ὁρῶ τούτουσ ἔχοντασ ὥσπερ ἐγὼ ηὐχόμην. καὶ τοῦτο ἐπίστω, ἔφη, ὦ Κῦρε, ὅτι ἐγὼ ὥστε ἀπελάσαι Χαλδαίουσ ἀπὸ τούτων τῶν ἄκρων πολλαπλάσια ἂν ἔδωκα χρήματα ὧν σὺ νῦν ἔχεισ παρ’ ἐμοῦ·

καὶ ἃ ὑπισχνοῦ ποιήσειν ἀγαθὰ ἡμᾶσ ὅτ’ ἐλάμβανεσ τὰ χρήματα, ἀποτετέλεσταί σοι ἤδη, ὥστε καὶ προσοφείλοντέσ σοι ἄλλασ χάριτασ ἀναπεφήναμεν, ἃσ ἡμεῖσ γε, εἰ μὴ κακοί ἐσμεν, αἰσχυνοίμεθ’ ἄν σοι μὴ ἀποδιδόντεσ. ὁ μὲν Ἀρμένιοσ τοσαῦτ’ ἔλεξεν.

οἱ δὲ Χαλδαῖοι ἧκον δεόμενοι τοῦ Κύρου εἰρήνην σφίσι ποιῆσαι.

καὶ ὁ Κῦροσ ἐπήρετο αὐτούσ· ἄλλο τι, ἔφη, ὦ Χαλδαῖοι, ἢ τούτου ἕνεκα εἰρήνησ νῦν ἐπιθυμεῖτε ὅτι νομίζετε ἀσφαλέστερον ἂν δύνασθαι ζῆν εἰρήνησ γενομένησ ἢ πολεμοῦντεσ, ἐπεὶ ἡμεῖσ τάδ’ ἔχομεν; ἔφασαν οἱ Χαλδαῖοι.

καὶ ὅσ, τί δ’, ἔφη, εἰ καὶ ἄλλα ὑμῖν ἀγαθὰ προσγένοιτο διὰ τὴν εἰρήνην; ἔτι ἄν, ἔφασαν, μᾶλλον εὐφραινοίμεθα. ἄλλο τι οὖν, ἔφη, ἢ διὰ τὸ γῆσ σπανίζειν ἀγαθῆσ νῦν πένητεσ νομίζετ’ εἶναι; συνέφασαν καὶ τοῦτο. τί οὖν; ἔφη ὁ Κῦροσ, βούλοισθ’ ἂν ἀποτελοῦντεσ ὅσαπερ οἱ ἄλλοι Ἀρμένιοι ἐξεῖναι ὑμῖν τῆσ Ἀρμενίασ γῆσ ἐργάζεσθαι ὁπόσην ἂν θέλητε; ἔφασαν οἱ Χαλδαῖοι, εἰ πιστεύοιμεν μὴ ἀδικήσεσθαι.

τί δέ, σύ, ἔφη, ὦ Ἀρμένιε, βούλοιο ἄν σοι τὴν νῦν ἀργὸν οὖσαν γῆν ἐνεργὸν γενέσθαι, εἰ μέλλοιεν τὰ νομιζόμενα παρὰ σοὶ ἀποτελεῖν οἱ ἐργαζόμενοι; ἔφη ὁ Ἀρμένιοσ πολλοῦ ἂν τοῦτο πρίασθαι· πολὺ γὰρ ἂν αὐξάνεσθαι τὴν πρόσοδον. τί δ’, ὑμεῖσ, ἔφη, ὦ Χαλδαῖοι, ἐπεὶ ὄρη ἀγαθὰ ἔχετε, ἐθέλοιτ’ ἂν ἐᾶν νέμειν ταῦτα τοὺσ Ἀρμενίουσ, εἰ ὑμῖν μέλλοιεν οἱ νέμοντεσ τὰ δίκαια ἀποτελεῖν;

ἔφασαν οἱ Χαλδαῖοι· πολλὰ γὰρ ἂν ὠφελεῖσθαι οὐδὲν πονοῦντεσ. σὺ δέ, ἔφη, ὦ Ἀρμένιε, ἐθέλοισ ἂν ταῖσ τούτων νομαῖσ χρῆσθαι, εἰ μέλλοισ μικρὰ ὠφελῶν Χαλδαίουσ πολὺ πλείω ὠφελήσεσθαι; καὶ σφόδρα ἄν, ἔφη, εἴπερ οἰοίμην ἀσφαλῶσ νεμεῖν. οὐκοῦν, ἔφη, ἀσφαλῶσ ἂν νέμοιτε, εἰ τὰ ἄκρα ἔχοιτε σύμμαχα; ἔφη ὁ Ἀρμένιοσ. ἀλλὰ μὰ Δί’, ἔφασαν οἱ Χαλδαῖοι, οὐκ ἂν ἡμεῖσ ἀσφαλῶσ ἐργαζοίμεθα μὴ ὅτι τὴν τούτων, ἀλλ’ οὐδ’ ἂν τὴν ἡμετέραν, εἰ οὗτοι τὰ ἄκρα ἔχοιεν.

εἰ δ’ ὑμῖν αὖ, ἔφη, τὰ ἄκρα σύμμαχα εἰε͂ν; οὕτωσ ἄν, ἔφασαν, ἡμῖν καλῶσ ἔχοι. ἀλλὰ μὰ Δί’, ἔφη ὁ Ἀρμένιοσ, οὐκ ἂν ἡμῖν αὖ καλῶσ ἔχοι, εἰ οὗτοι παραλήψονται πάλιν τὰ ἄκρα ἄλλωσ τε καὶ τετειχισμένα. καὶ ὁ Κῦροσ εἶπεν·

οὑτωσὶ τοίνυν, ἔφη, ἐγὼ ποιήσω· οὐδετέροισ ὑμῶν τὰ ἄκρα παραδώσω, ἀλλ’ ἡμεῖσ φυλάξομεν αὐτά· κἂν ἀδικῶσιν ὑμῶν ὁπότεροι, σὺν τοῖσ ἀδικουμένοισ ἡμεῖσ ἐσόμεθα. ὡσ δ’ ἤκουσαν ταῦτα ἀμφότεροι, ἐπῄνεσαν καὶ ἔλεγον ὅτι οὕτωσ ἂν μόνωσ ἡ εἰρήνη βεβαία γένοιτο.

καὶ ἐπὶ τούτοισ ἔδοσαν καὶ ἔλαβον πάντεσ τὰ πιστά, καὶ ἐλευθέρουσ μὲν ἀμφοτέρουσ ἀπ’ ἀλλήλων εἶναι συνετίθεντο, ἐπιγαμίασ δ’ εἶναι καὶ ἐπεργασίασ καὶ ἐπινομίασ, καὶ ἐπιμαχίαν δὲ κοινήν, εἴ τισ ἀδικοίη ὁποτέρουσ. οὕτω μὲν οὖν τότε διεπράχθη·

καὶ νῦν δὲ ἔτι οὕτω διαμένουσιν αἱ τότε γενόμεναι συνθῆκαι Χαλδαίοισ καὶ τῷ τὴν Ἀρμενίαν ἔχοντι. ἐπεὶ δὲ αἱ συνθῆκαι ἐγεγένηντο, εὐθὺσ συνετείχιζόν τε ἀμφότεροι προθύμωσ ὡσ κοινὸν φρούριον καὶ τὰ ἐπιτήδεια συνεισῆγον. ἐπεὶ δ’ ἑσπέρα προσῄει, συνδείπνουσ ἔλαβεν ἀμφοτέρουσ πρὸσ ἑαυτὸν ὡσ φίλουσ ἤδη.

συσκηνούντων δὲ εἶπέ τισ τῶν Χαλδαίων ὅτι τοῖσ μὲν ἄλλοισ σφῶν πᾶσιν εὐκτὰ ταῦτα εἰή· εἰσὶ δέ τινεσ τῶν Χαλδαίων οἳ λῃζόμενοι ζῶσι καὶ οὔτ’ ἐπίστανται ἐργάζεσθαι οὔτ’ ἂν δύναιντο, εἰθισμένοι ἀπὸ πολέμου βιοτεύειν· αἰδὲ γὰρ ἐλῄζοντο ἢ ἐμισθοφόρουν, πολλάκισ μὲν παρὰ τῷ Ἰνδῶν βασιλεῖ καὶ γάρ, ἔφασαν, πολύχρυσοσ ἁνήρ, πολλάκισ δὲ καὶ παρ’ Ἀστυάγει. καὶ ὁ Κῦροσ ἔφη· τί οὖν οὐ καὶ νῦν παρ’ ἐμοὶ μισθοφοροῦσιν; ἐγὼ γὰρ δώσω ὅσον τισ καὶ ἄλλοσ πλεῖστον δήποτε ἔδωκε.

συνέφασαν οἱ, καὶ πολλούσ γε ἔσεσθαι ἔλεγον τοὺσ ἐθελήσοντασ. καὶ ταῦτα μὲν δὴ οὕτω συνωμολογεῖτο.

ὁ δὲ Κῦροσ ὡσ ἤκουσεν ὅτι πολλάκισ πρὸσ τὸν Ἰνδὸν οἱ Χαλδαῖοι ἐπορεύοντο, ἀναμνησθεὶσ ὅτι ἦλθον παρ’ αὐτοῦ κατασκεψόμενοι εἰσ Μήδουσ τὰ αὐτῶν πράγματα καὶ ᾤχοντο πρὸσ τοὺσ πολεμίουσ, ὅπωσ αὖ καὶ τὰ ἐκείνων κατίδωσιν, ἐβούλετο μαθεῖν τὸν Ἰνδὸν τὰ αὑτῷ πεπραγμένα. ἤρξατο οὖν λόγου τοιοῦδε·

ὦ Ἀρμένιε, ἔφη, καὶ ὑμεῖσ, ὦ Χαλδαῖοι, εἴπατέ μοι, εἴ τινα ἐγὼ νῦν τῶν ἐμῶν ἀποστέλλοιμι πρὸσ τὸν Ἰνδόν, συμπέμψαιτ’ ἄν μοι τῶν ὑμετέρων οἵτινεσ αὐτῷ τήν τε ὁδὸν ἡγοῖντο ἂν καὶ συμπράττοιεν ὥστε γενέσθαι ἡμῖν παρὰ τοῦ Ἰνδοῦ ἃ ἐγὼ βούλομαι; ἐγὼ γὰρ χρήματα μὲν προσγενέσθαι ἔτι ἂν βουλοίμην ἡμῖν, ὅπωσ ἔχω καὶ μισθὸν ἀφθόνωσ διδόναι οἷσ ἂν δέῃ καὶ τιμᾶν καὶ δωρεῖσθαι τῶν συστρατευομένων τοὺσ ἀξίουσ· τούτων δὴ ἕνεκα βούλομαι ὡσ ἀφθονώτατα χρήματα ἔχειν, δεῖσθαι τούτων νομίζων. τῶν δὲ ὑμετέρων ἡδύ μοι ἀπέχεσθαι φαίνεται· φίλουσ γὰρ ὑμᾶσ ἤδη νομίζω· παρὰ δὲ τοῦ Ἰνδοῦ ἡδέωσ ἂν λάβοιμι, εἰ διδοίη. ὁ οὖν ἄγγελοσ, ᾧ κελεύω ὑμᾶσ ἡγεμόνασ δοῦναι καὶ συμπράκτορασ γενέσθαι, ἐλθὼν ἐκεῖσε ὧδε λέξει·

ἔπεμψέ με Κῦροσ, ὦ Ἰνδέ, πρὸσ σέ· φησὶ δὲ προσδεῖσθαι χρημάτων, προσδεχόμενοσ ἄλλην στρατιὰν οἴκοθεν ἐκ Περσῶν· καὶ γὰρ προσδέχομαι, ἔφη· ἢν οὖν αὐτῷ πέμψῃσ ὁπόσα σοι προχωρεῖ, φησίν, ἢν θεὸσ ἀγαθὸν τέλοσ διδῷ αὐτῷ, πειράσεσθαι ποιῆσαι ὥστε σε νομίζειν καλῶσ βεβουλεῦσθαι χαρισάμενον αὐτῷ. ταῦτα μὲν ὁ παρ’ ἐμοῦ λέξει.

τοῖσ δὲ παρ’ ὑμῶν ὑμεῖσ αὖ ἐπιστέλλετε ὅ τι ὑμῖν σύμφορον δοκεῖ εἶναι. καὶ ἢν μὲν λάβωμεν, ἔφη, παρ’ αὐτοῦ, ἀφθονωτέροισ χρησόμεθα· ἢν δὲ μὴ λάβωμεν, εἰσόμεθα ὅτι οὐδεμίαν αὐτῷ χάριν ὀφείλομεν, ἀλλ’ ἐξέσται ἡμῖν ἐκείνου ἕνεκα πρὸσ τὸ ἡμέτερον συμφέρον πάντα τίθεσθαι. ταῦτ’ εἶπεν ὁ Κῦροσ, νομίζων τοὺσ ἰόντασ Ἀρμενίων καὶ Χαλδαίων τοιαῦτα λέξειν περὶ αὐτοῦ οἱᾶ αὐτὸσ ἐπεθύμει πάντασ ἀνθρώπουσ καὶ λέγειν καὶ ἀκούειν περὶ αὐτοῦ.

καὶ τότε μὲν δή, ὁπότε καλῶσ εἶχε, διαλύσαντεσ τὴν σκηνὴν ἀνεπαύοντο.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Xenophon, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Γ, chapter 2

(크세노폰, Cyropaedia, Κύρου Παιδείασ Γ, chapter 2)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION