헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΑναβασί6́6́

(크세노폰, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεως, chapter 6)

ἐντεῦθεν οἱ μὲν πολέμιοι εἶχον ἀμφὶ τὰ ἑαυτῶν καὶ ἀπήγοντο καὶ τοὺσ οἰκέτασ καὶ τὰ χρήματα ὅποι ἐδύναντο προσωτάτω· οἱ δὲ Ἕλληνεσ προσέμενον μὲν Κλέανδρον καὶ τὰσ τριήρεισ καὶ τὰ πλοῖα ὡσ ἥξοντα, ἐξιόντεσ δ’ ἑκάστησ ἡμέρασ σὺν τοῖσ ὑποζυγίοισ καὶ τοῖσ ἀνδραπόδοισ ἐφέροντο ἀδεῶσ πυροὺσ καὶ κριθάσ, οἶνον, ὄσπρια, μελίνασ, σῦκα· ἅπαντα γὰρ ἀγαθὰ εἶχεν ἡ χώρα πλὴν ἐλαίου. καὶ ὁπότε μὲν καταμένοι τὸ στράτευμα ἀναπαυόμενον, ἐξῆν ἐπὶ λείαν ἰέναι, καὶ ἐλάμβανον <οἱ> ἐξιόντεσ·

ὁπότε δὲ ἐξίοι πᾶν τὸ στράτευμα, εἴ τισ χωρὶσ ἀπελθὼν λάβοι τι, δημόσιον ἔδοξεν εἶναι. ἤδη δὲ ἦν πάντων ἀφθονία·

καὶ γὰρ ἀγοραὶ πάντοθεν ἀφικνοῦντο ἐκ τῶν Ἑλληνίδων πόλεων καὶ οἱ παραπλέοντεσ ἄσμενοι κατῆγον, ἀκούοντεσ ὡσ οἰκίζοιτο πόλισ καὶ λιμὴν εἰή. ἔπεμπον δὲ καὶ οἱ πολέμιοι ἤδη οἳ πλησίον ᾤκουν πρὸσ Ξενοφῶντα, ἀκούοντεσ ὅτι οὗτοσ πολίζει τὸ χωρίον, ἐρωτῶντεσ ὅ τι δέοι ποιοῦντασ φίλουσ εἶναι.

ὁ δ’ ἀπεδείκνυεν αὐτοὺσ τοῖσ στρατιώταισ. κἀν τούτῳ Κλέανδροσ ἀφικνεῖται δύο τριήρεισ ἔχων, πλοῖον δ’ οὐδέν.

ἐτύγχανε δὲ τὸ στράτευμα ἔξω ὂν ὅτε ἀφίκετο καὶ ἐπὶ λείαν τινὲσ οἰχόμενοι ἄλλοι εἰσ τὸ ὄροσ εἰλήφεσαν πρόβατα πολλά· ὀκνοῦντεσ δὲ μὴ ἀφαιρεθεῖεν τῷ Δεξίππῳ λέγουσιν, ὃσ ἀπέδρα τὴν πεντηκόντορον ἔχων ἐκ Τραπεζοῦντοσ, καὶ κελεύουσι διασώσαντα αὐτοῖσ τὰ πρόβατα τὰ μὲν αὐτὸν λαβεῖν, τὰ δὲ σφίσιν ἀποδοῦναι. εὐθὺσ δ’ ἐκεῖνοσ ἀπελαύνει τοὺσ περιεστῶτασ τῶν στρατιωτῶν καὶ λέγοντασ ὅτι δημόσια εἰή, καὶ τῷ Κλεάνδρῳ λέγει ἐλθὼν ὅτι ἁρπάζειν ἐπιχειροῦσιν.

ὁ δὲ κελεύει τὸν ἁρπάζοντα ἄγειν πρὸσ αὑτόν. καὶ ὁ μὲν λαβὼν ἦγέ τινα·

περιτυχὼν δ’ Ἀγασίασ ἀφαιρεῖται· καὶ γὰρ ἦν αὐτῷ ὁ ἀγόμενοσ λοχίτησ. οἱ δ’ ἄλλοι οἱ παρόντεσ τῶν στρατιωτῶν ἐπιχειροῦσι βάλλειν τὸν Δέξιππον, ἀνακαλοῦντεσ τὸν προδότην. ἔδεισαν δὲ καὶ τῶν τριηριτῶν πολλοὶ καὶ ἔφευγον εἰσ τὴν θάλατταν, καὶ Κλέανδροσ δ’ ἔφευγε. Ξενοφῶν δὲ καὶ οἱ ἄλλοι στρατηγοὶ κατεκώλυόν τε καὶ τῷ Κλεάνδρῳ ἔλεγον ὅτι οὐδὲν εἰή πρᾶγμα, ἀλλὰ τὸ δόγμα αἴτιον εἰή τὸ τοῦ στρατεύματοσ ταῦτα γενέσθαι.

ὁ δὲ Κλέανδροσ ὑπὸ τοῦ Δεξίππου τε ἀνερεθιζόμενοσ καὶ αὐτὸσ ἀχθεσθεὶσ ὅτι ἐφοβήθη, ἀποπλευσεῖσθαι ἔφη καὶ κηρύξειν μηδεμίαν πόλιν δέχεσθαι αὐτούσ, ὡσ πολεμίουσ.

ἦρχον δὲ τότε πάντων τῶν Ἑλλήνων οἱ Λακεδαιμόνιοι. ἐνταῦθα πονηρὸν ἐδόκει τὸ πρᾶγμα εἶναι τοῖσ Ἕλλησιν, καὶ ἐδέοντο μὴ ποιεῖν ταῦτα.

ὁ δ’ οὐκ ἂν ἄλλωσ ἔφη γενέσθαι, εἰ μή τισ ἐκδώσει τὸν ἄρξαντα βάλλειν καὶ τὸν ἀφελόμενον. ἦν δὲ ὃν ἐξῄτει Ἀγασίασ διὰ τέλουσ φίλοσ τῷ Ξενοφῶντι·

ἐξ οὗ καὶ διέβαλλεν αὐτὸν ὁ Δέξιπποσ. καὶ ἐντεῦθεν ἐπειδὴ ἀπορία ἦν, συνήγαγον τὸ στράτευμα οἱ ἄρχοντεσ· καὶ ἔνιοι μὲν αὐτῶν παρ’ ὀλίγον ἐποιοῦντο τὸν Κλέανδρον, τῷ δὲ Ξενοφῶντι οὐκ ἐδόκει φαῦλον εἶναι, ἀλλ’ ἀναστὰσ ἔλεξεν· ὦ ἄνδρεσ στρατιῶται, ἐμοὶ δὲ οὐδὲν φαῦλον δοκεῖ εἶναι τὸ πρᾶγμα, εἰ ἡμῖν οὕτωσ ἔχων τὴν γνώμην Κλέανδροσ ἄπεισιν ὥσπερ λέγει.

εἰσὶ μὲν γὰρ ἐγγὺσ αἱ Ἑλληνίδεσ πόλεισ· τῆσ δὲ Ἑλλάδοσ Λακεδαιμόνιοι προεστήκασιν· ἱκανοὶ δέ εἰσι καὶ εἷσ ἕκαστοσ Λακεδαιμονίων ἐν ταῖσ πόλεσιν ὅ τι βούλονται διαπράττεσθαι. εἰ οὖν οὗτοσ πρῶτον μὲν ἡμᾶσ Βυζαντίου ἀποκλείσει, ἔπειτα δὲ τοῖσ ἄλλοισ ἁρμοσταῖσ παραγγελεῖ εἰσ τὰσ πόλεισ μὴ δέχεσθαι ὡσ ἀπιστοῦντασ Λακεδαιμονίοισ καὶ ἀνόμουσ ὄντασ, ἔτι δὲ πρὸσ Ἀναξίβιον τὸν ναύαρχον οὗτοσ ὁ λόγοσ περὶ ἡμῶν ἥξει, χαλεπὸν ἔσται καὶ μένειν καὶ ἀποπλεῖν·

καὶ γὰρ ἐν τῇ γῇ ἄρχουσι Λακεδαιμόνιοι καὶ ἐν τῇ θαλάττῃ τὸν νῦν χρόνον. οὔκουν δεῖ οὔτε ἑνὸσ ἀνδρὸσ ἕνεκα οὔτε δυοῖν ἡμᾶσ τοὺσ ἄλλουσ τῆσ Ἑλλάδοσ ἀπέχεσθαι, ἀλλὰ πειστέον ὅ τι ἂν κελεύωσι·

καὶ γὰρ αἱ πόλεισ ἡμῶν ὅθεν ἐσμὲν πείθονται αὐτοῖσ. ἐγὼ μὲν οὖν καὶ γὰρ ἀκούω Δέξιππον λέγειν πρὸσ Κλέανδρον ὡσ οὐκ ἂν ἐποίησεν Ἀγασίασ ταῦτα, εἰ μὴ ἐγὼ αὐτὸν ἐκέλευσα, ἐγὼ μὲν οὖν ἀπολύω καὶ ὑμᾶσ τῆσ αἰτίασ καὶ Ἀγασίαν, ἂν αὐτὸσ Ἀγασίασ φήσῃ ἐμέ τι τούτων αἴτιον εἶναι, καὶ καταδικάζω ἐμαυτοῦ, εἰ ἐγὼ πετροβολίασ ἢ ἄλλου τινὸσ βιαίου ἐξάρχω, τῆσ ἐσχάτησ δίκησ ἄξιοσ εἶναι, καὶ ὑφέξω τὴν δίκην.

φημὶ δὲ καὶ εἴ τινα ἄλλον αἰτιᾶται, χρῆναι ἑαυτὸν παρασχεῖν Κλεάνδρῳ κρῖναι·

οὕτω γὰρ ἂν ὑμεῖσ ἀπολελυμένοι τῆσ αἰτίασ εἰήτε. ὡσ δὲ νῦν ἔχει, χαλεπὸν εἰ οἰόμενοι ἐν τῇ Ἑλλάδι καὶ ἐπαίνου καὶ τιμῆσ τεύξεσθαι ἀντὶ δὲ τούτων οὐδ’ ὅμοιοι τοῖσ ἄλλοισ ἐσόμεθα, ἀλλ’ εἰρξόμεθα ἐκ τῶν Ἑλληνίδων πόλεων. μετὰ ταῦτα ἀναστὰσ εἶπεν Ἀγασίασ·

ἐγώ, ὦ ἄνδρεσ, ὄμνυμι θεοὺσ καὶ θεὰσ ἦ μὴν μήτε με Ξενοφῶντα κελεῦσαι ἀφελέσθαι τὸν ἄνδρα μήτε ἄλλον ὑμῶν μηδένα· ἰδόντι δέ μοι ἄνδρα ἀγαθὸν ἀγόμενον τῶν ἐμῶν λοχιτῶν ὑπὸ Δεξίππου, ὃν ὑμεῖσ ἐπίστασθε ὑμᾶσ προδόντα, δεινὸν ἔδοξεν εἶναι· καὶ ἀφειλόμην, ὁμολογῶ.

καὶ ὑμεῖσ μὲν μὴ ἐκδῶτέ με· ἐγὼ δὲ ἐμαυτόν, ὥσπερ Ξενοφῶν λέγει, παρασχήσω κρίναντι Κλεάνδρῳ ὅ τι ἂν βούληται ποιῆσαι· τούτου ἕνεκα μήτε πολεμεῖτε Λακεδαιμονίοισ σῴζεσθέ τε ἀσφαλῶσ ὅποι θέλει ἕκαστοσ. συμπέμψατε μέντοι μοι ὑμῶν αὐτῶν ἑλόμενοι πρὸσ Κλέανδρον οἵτινεσ, ἄν τι ἐγὼ παραλίπω, καὶ λέξουσιν ὑπὲρ ἐμοῦ καὶ πράξουσιν. ἐκ τούτου ἔδωκεν ἡ στρατιὰ οὕστινασ βούλοιτο προελόμενον ἰέναι.

ὁ δὲ προείλετο τοὺσ στρατηγούσ. μετὰ ταῦτα ἐπορεύετο πρὸσ Κλέανδρον Ἀγασίασ καὶ οἱ στρατηγοὶ καὶ ὁ ἀφαιρεθεὶσ ἀνὴρ ὑπὸ Ἀγασίου. καὶ ἔλεγον οἱ στρατηγοί·

ἔπεμψεν ἡμᾶσ ἡ στρατιὰ πρὸσ σέ, ὦ Κλέανδρε, καὶ κελεύουσί σε, εἴτε πάντασ αἰτιᾷ, κρίναντα σὲ αὐτὸν χρῆσθαι ὅ τι ἂν βούλῃ, εἴτε ἕνα τινὰ ἢ δύο καὶ πλείουσ αἰτιᾷ, τούτουσ ἀξιοῦσι παρασχεῖν σοι ἑαυτοὺσ εἰσ κρίσιν. εἴ τι οὖν ἡμῶν τινα αἰτιᾷ, πάρεσμέν σοι ἡμεῖσ· εἴ τι δὲ ἄλλον τινά, φράσον· οὐδεὶσ γὰρ ἀπέσται ὅστισ ἂν ἡμῖν ἐθέλῃ πείθεσθαι. μετὰ ταῦτα παρελθὼν ὁ Ἀγασίασ εἶπεν·

ἐγώ εἰμι, ὦ Κλέανδρε, ὁ ἀφελόμενοσ Δεξίππου ἄγοντοσ τοῦτον τὸν ἄνδρα καὶ παίειν κελεύσασ Δέξιππον. τοῦτον μὲν γὰρ οἶδα ἄνδρα ἀγαθὸν ὄντα, Δέξιππον δὲ οἶδα αἱρεθέντα ὑπὸ τῆσ στρατιᾶσ ἄρχειν τῆσ πεντηκοντόρου ἧσ ᾐτησάμεθα παρὰ Τραπεζουντίων ἐφ’ ᾧτε πλοῖα συλλέγειν ὡσ σῳζοίμεθα, καὶ ἀποδράντα Δέξιππον καὶ προδόντα τοὺσ στρατιώτασ μεθ’ ὧν ἐσώθη.

καὶ τούσ τε Τραπεζουντίουσ ἀπεστερήκαμεν τὴν πεντηκόντορον καὶ κακοὶ δοκοῦμεν εἶναι διὰ τοῦτον, αὐτοί τε τὸ ἐπὶ τούτῳ ἀπολώλαμεν.

ἤκουε γάρ, ὥσπερ ἡμεῖσ, ὡσ ἄπορον εἰή πεζῇ ἀπιόντασ τοὺσ ποταμούσ τε διαβῆναι καὶ σωθῆναι εἰσ τὴν Ἑλλάδα. τοῦτον οὖν τοιοῦτον ὄντα ἀφειλόμην.

εἰ δὲ σὺ ἦγεσ ἢ ἄλλοσ τισ τῶν παρὰ σοῦ, καὶ μὴ τῶν παρ’ ἡμῶν ἀποδράντων, εὖ ἴσθι ὅτι οὐδὲν ἂν τούτων ἐποίησα. νόμιζε δέ, ἂν ἐμὲ νῦν ἀποκτείνῃσ, δι’ ἄνδρα δειλόν τε καὶ πονηρὸν ἄνδρα ἀγαθὸν ἀποκτείνων. ἀκούσασ ταῦτα ὁ Κλέανδροσ εἶπεν ὅτι Δέξιππον μὲν οὐκ ἐπαινοίη, εἰ ταῦτα πεποιηκὼσ εἰή·

οὐ μέντοι ἔφη νομίζειν οὐδ’ εἰ παμπόνηροσ ἦν Δέξιπποσ βίᾳ χρῆναι πάσχειν αὐτόν, ἀλλὰ κριθέντα, ὥσπερ καὶ ὑμεῖσ νῦν ἀξιοῦτε, τῆσ δίκησ τυχεῖν. νῦν οὖν ἄπιτε καταλιπόντεσ τόνδε τὸν ἄνδρα·

ὅταν δ’ ἐγὼ κελεύσω, πάρεστε πρὸσ τὴν κρίσιν. αἰτιῶμαι δὲ οὔτε τὴν στρατιὰν οὔτε ἄλλον οὐδένα ἔτι, ἐπεὶ οὗτοσ αὐτὸσ ὁμολογεῖ ἀφελέσθαι τὸν ἄνδρα. ὁ δὲ ἀφαιρεθεὶσ εἶπεν·

ἐγώ, ὦ Κλέανδρε, εἰ καὶ οἰεί με ἀδικοῦντά τι ἄγεσθαι, οὔτε ἔπαιον οὐδένα οὔτε ἔβαλλον, ἀλλ’ εἶπον ὅτι δημόσια εἰή τὰ πρόβατα· ἦν γὰρ τῶν στρατιωτῶν δόγμα, εἴ τισ ὁπότε ἡ στρατιὰ ἐξίοι ἰδίᾳ λῄζοιτο, δημόσια εἶναι τὰ ληφθέντα. ταῦτα εἶπον·

ἐκ τούτου με λαβὼν οὗτοσ ἦγεν, ἵνα μὴ φθέγγοιτο μηδείσ, ἀλλ’ αὐτὸσ λαβὼν τὸ μέροσ διασώσειε τοῖσ λῃσταῖσ παρὰ τὴν ῥήτραν τὰ χρήματα. πρὸσ ταῦτα ὁ Κλέανδροσ εἶπεν· ἐπεὶ τοίνυν εἶ, κατάμενε, ἵνα καὶ περὶ σοῦ βουλευσώμεθα. ἐκ τούτου οἱ μὲν ἀμφὶ Κλέανδρον ἠρίστων·

τὴν δὲ στρατιὰν συνήγαγε Ξενοφῶν καὶ συνεβούλευε πέμψαι ἄνδρασ πρὸσ Κλέανδρον παραιτησομένουσ περὶ τῶν ἀνδρῶν. ἐκ τούτου ἔδοξεν αὐτοῖσ πέμψαντασ στρατηγοὺσ καὶ λοχαγοὺσ καὶ Δρακόντιον τὸν Σπαρτιάτην καὶ τῶν ἄλλων οἳ ἐδόκουν ἐπιτήδειοι εἶναι δεῖσθαι Κλεάνδρου κατὰ πάντα τρόπον ἀφεῖναι τὼ ἄνδρε.

ἐλθὼν οὖν ὁ Ξενοφῶν λέγει·

ἔχεισ μέν, ὦ Κλέανδρε, τοὺσ ἄνδρασ, καὶ ἡ στρατιά σοι ὑφεῖτο ὅ τι ἐβούλου ποιῆσαι καὶ περὶ τούτων καὶ περὶ αὑτῶν ἁπάντων. νῦν δέ σε αἰτοῦνται καὶ δέονται δοῦναι σφίσι τὼ ἄνδρε καὶ μὴ κατακαίνειν· πολλὰ γὰρ ἐν τῷ ἔμπροσθεν χρόνῳ περὶ τὴν στρατιὰν ἐμοχθησάτην. ταῦτα δέ σου τυχόντεσ ὑπισχνοῦνταί σοι ἀντὶ τούτων, ἢν βούλῃ ἡγεῖσθαι αὐτῶν καὶ ἢν οἱ θεοὶ ἵλεῳ ὦσιν, ἐπιδείξειν σοι καὶ ὡσ κόσμιοί εἰσι καὶ ὡσ ἱκανοὶ τῷ ἄρχοντι πειθόμενοι τοὺσ πολεμίουσ σὺν τοῖσ θεοῖσ μὴ φοβεῖσθαι.

δέονται δέ σου καὶ τοῦτο, παραγενόμενον καὶ ἄρξαντα ἑαυτῶν πεῖραν λαβεῖν καὶ Δεξίππου καὶ σφῶν τῶν ἄλλων οἱο͂σ ἕκαστόσ ἐστι, καὶ τὴν ἀξίαν ἑκάστοισ νεῖμαι.

ἀκούσασ ταῦτα ὁ Κλέανδροσ·

ἀλλὰ ναὶ τὼ σιώ, ἔφη, ταχύ τοι ὑμῖν ἀποκρινοῦμαι. καὶ τώ τε ἄνδρε ὑμῖν δίδωμι καὶ αὐτὸσ παρέσομαι· καὶ ἢν οἱ θεοὶ παραδιδῶσιν, ἐξηγήσομαι εἰσ τὴν Ἑλλάδα. καὶ πολὺ οἱ λόγοι οὗτοι ἀντίοι εἰσὶν ἢ οὓσ ἐγὼ περὶ ὑμῶν ἐνίων ἤκουον ὡσ τὸ στράτευμα ἀφίστατε ἀπὸ Λακεδαιμονίων. ἐκ τούτου οἱ μὲν ἐπαινοῦντεσ ἀπῆλθον, ἔχοντεσ τὼ ἄνδρε·

Κλέανδροσ δὲ ἐθύετο ἐπὶ τῇ πορείᾳ καὶ ξυνῆν Ξενοφῶντι φιλικῶσ καὶ ξενίαν ξυνεβάλλοντο. ἐπεὶ δὲ καὶ ἑώρα αὐτοὺσ τὸ παραγγελλόμενον εὐτάκτωσ ποιοῦντασ, καὶ μᾶλλον ἔτι ἐπεθύμει ἡγεμὼν γενέσθαι αὐτῶν. ἐπεὶ μέντοι θυομένῳ αὐτῷ ἐπὶ τρεῖσ ἡμέρασ οὐκ ἐγίγνετο τὰ ἱερά, συγκαλέσασ τοὺσ στρατηγοὺσ εἶπεν·

ἐμοὶ μὲν οὐ τελέθει τὰ ἱερὰ ἐξάγειν· ὑμεῖσ μέντοι μὴ ἀθυμεῖτε τούτου ἕνεκα· ὑμῖν γάρ, ὡσ ἐοίκε, δέδοται ἐκκομίσαι τοὺσ ἄνδρασ· ἀλλὰ πορεύεσθε. ἡμεῖσ δὲ ὑμᾶσ, ἐπειδὰν ἐκεῖσε ἥκητε, δεξόμεθα ὡσ ἂν δυνώμεθα κάλλιστα. ἐκ τούτου ἔδοξε τοῖσ στρατιώταισ δοῦναι αὐτῷ τὰ δημόσια πρόβατα·

ὁ δὲ δεξάμενοσ πάλιν αὐτοῖσ ἀπέδωκε. καὶ οὗτοσ μὲν ἀπέπλει. οἱ δὲ στρατιῶται διαθέμενοι τὸν σῖτον ὃν ἦσαν συγκεκομισμένοι καὶ τἆλλα ἃ εἰλήφεσαν ἐξεπορεύοντο διὰ τῶν Βιθυνῶν. ἐπεὶ δὲ οὐδενὶ ἐνέτυχον πορευόμενοι τὴν ὀρθὴν ὁδόν, ὥστε ἔχοντέσ τι εἰσ τὴν φιλίαν ἐλθεῖν, ἔδοξεν αὐτοῖσ τοὔμπαλιν ὑποστρέψαντασ ἐλθεῖν μίαν ἡμέραν καὶ νύκτα.

τοῦτο δὲ ποιήσαντεσ ἔλαβον πολλὰ καὶ ἀνδράποδα καὶ πρόβατα· καὶ ἀφίκοντο ἑκταῖοι εἰσ Χρυσόπολιν τῆσ Καλχηδονίασ, καὶ ἐκεῖ ἔμειναν ἡμέρασ ἑπτὰ λαφυροπωλοῦντεσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Xenophon, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεως, chapter 6

(크세노폰, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεως, chapter 6)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION