헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΑναβασί5́7́

(크세노폰, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεωσ Ε, chapter 7)

ταῦτα οὖν οἱ στρατιῶται ἀνεπύθοντο ταραττόμενα. καὶ ὁ Νέων λέγει ὡσ Ξενοφῶν ἀναπεπεικὼσ τοὺσ ἄλλουσ στρατηγοὺσ διανοεῖται ἄγειν τοὺσ στρατιώτασ ἐξαπατήσασ πάλιν εἰσ Φᾶσιν. ἀκούσαντεσ δ’ οἱ στρατιῶται χαλεπῶσ ἔφερον, καὶ ξύλλογοι ἐγίγνοντο καὶ κύκλοι ξυνίσταντο καὶ μάλα φοβεροὶ ἦσαν μὴ ποιήσειαν οἱᾶ καὶ τοὺσ τῶν Κόλχων κήρυκασ ἐποίησαν καὶ τοὺσ ἀγορανόμουσ·

ὅσοι μὴ εἰσ τὴν θάλατταν κατέφυγον κατελεύσθησαν. ἐπεὶ δὲ ᾐσθάνετο Ξενοφῶν, ἔδοξεν αὐτῷ ὡσ τάχιστα ξυναγαγεῖν αὐτῶν ἀγοράν, καὶ μὴ ἐᾶσαι ξυλλεγῆναι αὐτομάτουσ·

καὶ ἐκέλευσε τὸν κήρυκα ξυλλέξαι ἀγοράν. οἱ δ’ ἐπεὶ τοῦ κήρυκοσ ἤκουσαν, ξυνέδραμον καὶ μάλα ἑτοίμωσ.

ἐνταῦθα Ξενοφῶν τῶν μὲν στρατηγῶν οὐ κατηγόρει, ὅτι ἦλθον πρὸσ αὐτόν, λέγει δὲ ὧδε. ἀκούω τινὰ διαβάλλειν, ὦ ἄνδρεσ, ἐμὲ ὡσ ἐγὼ ἄρα ἐξαπατήσασ ὑμᾶσ μέλλω ἄγειν εἰσ Φᾶσιν.

ἀκούσατε οὖν μου πρὸσ θεῶν, καὶ ἐὰν μὲν ἐγὼ φαίνωμαι ἀδικεῖν, οὐ χρή με ἐνθένδε ἀπελθεῖν πρὶν ἂν δῶ δίκην· ἂν δ’ ὑμῖν φαίνωνται ἀδικεῖν οἱ ἐμὲ διαβάλλοντεσ, οὕτωσ αὐτοῖσ χρῆσθε ὥσπερ ἄξιον. ὑμεῖσ δέ, ἔφη, ἴστε δήπου ὅθεν ἥλιοσ ἀνίσχει καὶ ὅπου δύεται, καὶ ὅτι ἐὰν μέν τισ εἰσ τὴν Ἑλλάδα μέλλῃ ἰέναι, πρὸσ ἑσπέραν δεῖ πορεύεσθαι·

ἢν δέ τισ βούληται εἰσ τοὺσ βαρβάρουσ, τοὔμπαλιν πρὸσ ἑώ. ἔστιν οὖν ὅστισ τοῦτο ἂν δύναιτο ὑμᾶσ ἐξαπατῆσαι ὡσ ἥλιοσ ἔνθεν μὲν ἀνίσχει, δύεται δὲ ἐνταῦθα, ἔνθα δὲ δύεται, ἀνίσχει δ’ ἐντεῦθεν; ἀλλὰ μὴν καὶ τοῦτό γε ἐπίστασθε ὅτι βορέασ μὲν ἔξω τοῦ Πόντου εἰσ τὴν Ἑλλάδα φέρει, νότοσ δὲ εἴσω εἰσ Φᾶσιν, καὶ λέγεται, ὅταν βορρᾶσ πνέῃ, ὡσ καλοὶ πλοῖ εἰσιν εἰσ τὴν Ἑλλάδα.

τοῦτ’ οὖν ἔστιν ὅπωσ τισ ἂν ὑμᾶσ ἐξαπατήσαι ὥστε ἐμβαίνειν ὁπόταν νότοσ πνέῃ; ἀλλὰ γὰρ ὁπόταν γαλήνη ᾖ ἐμβιβῶ.

οὐκοῦν ἐγὼ μὲν ἐν ἑνὶ πλοίῳ πλεύσομαι, ὑμεῖσ δὲ τοὐλάχιστον ἐν ἑκατόν. πῶσ ἂν οὖν ἐγὼ ἢ βιασαίμην ὑμᾶσ ξὺν ἐμοὶ πλεῖν μὴ βουλομένουσ ἢ ἐξαπατήσασ ἄγοιμι; ποιῶ δ’ ὑμᾶσ ἐξαπατηθέντασ καὶ γοητευθέντασ ὑπ’ ἐμοῦ ἥκειν εἰσ Φᾶσιν·

καὶ δὴ ἀποβαίνομεν εἰσ τὴν χώραν· γνώσεσθε δήπου ὅτι οὐκ ἐν τῇ Ἑλλάδι ἐστέ· καὶ ἐγὼ μὲν ἔσομαι ὁ ἐξηπατηκὼσ εἷσ, ὑμεῖσ δὲ οἱ ἐξηπατημένοι ἐγγὺσ μυρίων ἔχοντεσ ὅπλα. πῶσ ἂν οὖν ἀνὴρ μᾶλλον δοίη δίκην ἢ οὕτω περὶ αὑτοῦ τε καὶ ὑμῶν βουλευόμενοσ; ἀλλ’ οὗτοί εἰσιν οἱ λόγοι ἀνδρῶν καὶ ἠλιθίων κἀμοὶ φθονούντων, ὅτι ἐγὼ ὑφ’ ὑμῶν τιμῶμαι.

καίτοι οὐ δικαίωσ γ’ ἄν μοι φθονοῖεν· τίνα γὰρ αὐτῶν ἐγὼ κωλύω ἢ λέγειν εἴ τίσ τι ἀγαθὸν δύναται ἐν ὑμῖν, ἢ μάχεσθαι εἴ τισ ἐθέλει ὑπὲρ ὑμῶν τε καὶ ἑαυτοῦ, ἢ ἐγρηγορέναι περὶ τῆσ ὑμετέρασ ἀσφαλείασ ἐπιμελούμενον; τί γάρ, ἄρχοντασ αἱρουμένων ὑμῶν ἐγώ τινι ἐμποδών εἰμι; παρίημι, ἀρχέτω· μόνον ἀγαθόν τι ποιῶν ὑμᾶσ φαινέσθω. ἀλλὰ γὰρ ἐμοὶ μὲν ἀρκεῖ περὶ τούτων τὰ εἰρημένα·

εἰ δέ τισ ὑμῶν ἢ αὐτὸσ ἐξαπατηθῆναι ἂν οἰέται ταῦτα ἢ ἄλλον ἐξαπατῆσαι ταῦτα, λέγων διδασκέτω. ὅταν δὲ τούτων ἅλισ ἔχητε, μὴ ἀπέλθητε πρὶν ἂν ἀκούσητε οἱο͂ν ὁρῶ ἐν τῇ στρατιᾷ ἀρχόμενον πρᾶγμα·

ὃ εἰ ἔπεισι καὶ ἔσται οἱο͂ν ὑποδείκνυσιν, ὡρ́α ἡμῖν βουλεύεσθαι ὑπὲρ ἡμῶν αὐτῶν μὴ κάκιστοί τε καὶ αἴσχιστοι ἄνδρεσ ἀποφαινώμεθα καὶ πρὸσ θεῶν καὶ πρὸσ ἀνθρώπων καὶ φίλων καὶ πολεμίων. ἀκούσαντεσ δὲ ταῦτα οἱ στρατιῶται ἐθαύμασάν τε ὅ τι εἰή καὶ λέγειν ἐκέλευον.

ἐκ τούτου ἄρχεται πάλιν· ἐπίστασθέ που ὅτι χωρία ἦν ἐν τοῖσ ὄρεσι βαρβαρικά, φίλια τοῖσ Κερασουντίοισ, ὅθεν κατιόντεσ τινὲσ καὶ ἱερεῖα ἐπώλουν ἡμῖν καὶ ἄλλα ὧν εἶχον, δοκοῦσι δέ μοι καὶ ὑμῶν τινεσ εἰσ τὸ ἐγγυτάτω χωρίον τούτων ἐλθόντεσ ἀγοράσαντέσ τι πάλιν ἀπελθεῖν. τοῦτο καταμαθὼν Κλεάρετοσ ὁ λοχαγὸσ ὅτι καὶ μικρὸν εἰή καὶ ἀφύλακτον διὰ τὸ φίλιον νομίζειν εἶναι, ἔρχεται ἐπ’ αὐτοὺσ τῆσ νυκτὸσ ὡσ πορθήσων, οὐδενὶ ἡμῶν εἰπών.

διενενόητο δέ, εἰ λάβοι τόδε τὸ χωρίον, εἰσ μὲν τὸ στράτευμα μηκέτι ἐλθεῖν, εἰσβὰσ δὲ εἰσ πλοῖον ἐν ᾧ ἐτύγχανον οἱ ξύσκηνοι αὐτοῦ παραπλέοντεσ, καὶ ἐνθέμενοσ εἴ τι λάβοι, ἀποπλέων οἴχεσθαι ἔξω τοῦ Πόντου.

καὶ ταῦτα ξυνωμολόγησαν αὐτῷ οἱ ἐκ τοῦ πλοίου σύσκηνοι, ὡσ ἐγὼ νῦν αἰσθάνομαι. παρακαλέσασ οὖν ὁπόσουσ ἔπειθεν ἦγεν ἐπὶ τὸ χωρίον.

πορευόμενον δ’ αὐτὸν φθάνει ἡμέρα γενομένη, καὶ ξυστάντεσ οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ ἰσχυρῶν τόπων βάλλοντεσ καὶ παίοντεσ τόν τε Κλεάρετον ἀποκτείνουσι καὶ τῶν ἄλλων συχνούσ, οἱ δέ τινεσ καὶ εἰσ Κερασοῦντα αὐτῶν ἀποχωροῦσι. ταῦτα δ’ ἦν ἐν τῇ ἡμέρᾳ ᾗ ἡμεῖσ δεῦρο ἐξωρμῶμεν πεζῇ·

τῶν δὲ πλεόντων ἔτι τινὲσ ἦσαν ἐν Κερασοῦντι, οὔπω ἀνηγμένοι. μετὰ τοῦτο, ὡσ οἱ Κερασούντιοι λέγουσιν, ἀφικνοῦνται τῶν ἐκ τοῦ χωρίου τρεῖσ ἄνδρεσ τῶν γεραιτέρων πρὸσ τὸ κοινὸν τὸ ἡμέτερον χρῄζοντεσ ἐλθεῖν. ἐπεὶ δ’ ἡμᾶσ οὐ κατέλαβον, πρὸσ τοὺσ Κερασουντίουσ ἔλεγον ὅτι θαυμάζοιεν τί ἡμῖν δόξειεν ἐλθεῖν ἐπ’ αὐτούσ.

ἐπεὶ μέντοι σφεῖσ λέγειν, ἔφασαν, ὅτι οὐκ ἀπὸ κοινοῦ γένοιτο τὸ πρᾶγμα, ἥδεσθαί τε αὐτοὺσ καὶ μέλλειν ἐνθάδε πλεῖν, ὡσ ἡμῖν λέξαι τὰ γενόμενα καὶ τοὺσ νεκροὺσ κελεύειν αὐτοὺσ θάπτειν λαβόντασ. τῶν δ’ ἀποφυγόντων τινὰσ Ἑλλήνων τυχεῖν ἔτι ὄντασ ἐν Κερασοῦντι·

αἰσθόμενοι δὲ τοὺσ βαρβάρουσ ὅποι ἰοιέν αὐτοί τε ἐτόλμησαν βάλλειν τοῖσ λίθοισ καὶ τοῖσ ἄλλοισ παρεκελεύοντο. καὶ οἱ ἄνδρεσ ἀποθνῄσκουσι τρεῖσ ὄντεσ οἱ πρέσβεισ καταλευσθέντεσ. ἐπεὶ δὲ τοῦτο ἐγένετο, ἔρχονται πρὸσ ἡμᾶσ οἱ Κερασούντιοι καὶ λέγουσι τὸ πρᾶγμα·

καὶ ἡμεῖσ οἱ στρατηγοὶ ἀκούσαντεσ ἠχθόμεθά τε τοῖσ γεγενημένοισ καὶ ἐβουλευόμεθα ξὺν τοῖσ Κερασουντίοισ ὅπωσ ἂν ταφείησαν οἱ τῶν Ἑλλήνων νεκροί. συγκαθήμενοι δ’ ἔξωθεν τῶν ὅπλων ἐξαίφνησ ἀκούομεν θορύβου πολλοῦ παῖε παῖε, βάλλε βάλλε, καὶ τάχα δὴ ὁρῶμεν πολλοὺσ προσθέοντασ λίθουσ ἔχοντασ ἐν ταῖσ χερσί, τοὺσ δὲ καὶ ἀναιρουμένουσ.

καὶ οἱ μὲν Κερασούντιοι, ὡσ ἂν καὶ ἑορακότεσ τὸ παρ’ ἑαυτοῖσ πρᾶγμα, δείσαντεσ ἀποχωροῦσι πρὸσ τὰ πλοῖα.

ἦσαν δὲ νὴ Δία καὶ ἡμῶν οἳ ἔδεισαν. ἐγώ γε μὴν ἦλθον πρὸσ αὐτοὺσ καὶ ἠρώτων ὅ τι ἐστὶ τὸ πρᾶγμα.

τῶν δὲ ἦσαν μὲν οἳ οὐδὲν ᾔδεσαν, ὅμωσ δὲ λίθουσ εἶχον ἐν ταῖσ χερσίν. ἐπεὶ δὲ εἰδότι τινὶ ἐπέτυχον, λέγει μοι ὅτι οἱ ἀγορανόμοι δεινότατα ποιοῦσι τὸ στράτευμα. ἐν τούτῳ τισ ὁρᾷ τὸν ἀγορανόμον Ζήλαρχον πρὸσ τὴν θάλατταν ἀποχωροῦντα, καὶ ἀνέκραγεν·

οἱ δὲ ὡσ ἤκουσαν, ὥσπερ ἢ συὸσ ἀγρίου ἢ ἐλάφου φανέντοσ ἱένται ἐπ’ αὐτόν. οἱ δ’ αὖ Κερασούντιοι ὡσ εἶδον ὁρμῶντασ καθ’ αὑτούσ, σαφῶσ νομίζοντεσ ἐπὶ σφᾶσ ἱέσθαι, φεύγουσι δρόμῳ καὶ ἐμπίπτουσιν εἰσ τὴν θάλατταν.

ξυνεισέπεσον δὲ καὶ ἡμῶν αὐτῶν τινεσ, καὶ ἐπνίγετο ὅστισ νεῖν μὴ ἐτύγχανεν ἐπιστάμενοσ. καὶ τούτουσ τί δοκεῖτε;

ἠδίκουν μὲν οὐδέν, ἔδεισαν δὲ μὴ λύττα τισ ὥσπερ κυσὶν ἡμῖν ἐμπεπτώκοι. εἰ οὖν ταῦτα τοιαῦτα ἔσται, θεάσασθε οἱά ἡ κατάστασισ ἡμῖν ἔσται τῆσ στρατιᾶσ. ὑμεῖσ μὲν οἱ πάντεσ οὐκ ἔσεσθε κύριοι οὔτε ἀνελέσθαι πόλεμον ᾧ ἂν βούλησθε οὔτε καταλῦσαι, ἰδίᾳ δὲ ὁ βουλόμενοσ ἄξει στράτευμα ἐφ’ ὅ τι ἂν θέλῃ.

κἄν τινεσ πρὸσ ὑμᾶσ ἰώσι πρέσβεισ εἰρήνησ δεόμενοι ἢ ἄλλου τινόσ, κατακτείναντεσ τούτουσ οἱ βουλόμενοι ποιήσουσιν ὑμᾶσ τῶν λόγων μὴ ἀκοῦσαι τῶν πρὸσ ὑμᾶσ ἰόντων. ἔπειτα δὲ οὓσ μὲν ἂν ὑμεῖσ πάντεσ ἕλησθε ἄρχοντασ, ἐν οὐδεμιᾷ χώρᾳ ἔσονται, ὅστισ δὲ ἂν ἑαυτὸν ἕληται στρατηγὸν καὶ ἐθέλῃ λέγειν βάλλε βάλλε, οὗτοσ ἔσται ἱκανὸσ καὶ ἄρχοντα κατακανεῖν καὶ ἰδιώτην ὃν ἂν ὑμῶν ἐθέλῃ ἄκριτον, ἢν ὦσιν οἱ πεισόμενοι αὐτῷ, ὥσπερ καὶ νῦν ἐγένετο.

οἱᾶ δὲ ὑμῖν καὶ διαπεπράχασιν οἱ αὐθαίρετοι οὗτοι στρατηγοὶ σκέψασθε.

Ζήλαρχοσ μὲν ὁ ἀγορανόμοσ εἰ μὲν ἀδικεῖ ὑμᾶσ, οἴχεται ἀποπλέων οὐ δοὺσ ὑμῖν δίκην· εἰ δὲ μὴ ἀδικεῖ, φεύγει ἐκ τοῦ στρατεύματοσ δείσασ μὴ ἀδίκωσ ἄκριτοσ ἀποθάνῃ. οἱ δὲ καταλεύσαντεσ τοὺσ πρέσβεισ διεπράξαντο ὑμῖν μόνοισ μὲν τῶν Ἑλλήνων εἰσ Κερασοῦντα μὴ ἀσφαλὲσ εἶναι, ἂν μὴ σὺν ἰσχύι ἀφικνῆσθε·

τοὺσ δὲ νεκροὺσ οὓσ πρόσθεν αὐτοὶ οἱ κατακανόντεσ ἐκέλευον θάπτειν, τούτουσ διεπράξαντο μηδὲ ξὺν κηρυκείῳ ἔτι ἀσφαλὲσ εἶναι ἀνελέσθαι. τίσ γὰρ ἐθελήσει κῆρυξ ἰέναι κήρυκασ ἀπεκτονώσ; ἀλλ’ ἡμεῖσ Κερασουντίων θάψαι αὐτοὺσ ἐδεήθημεν. εἰ μὲν οὖν ταῦτα καλῶσ ἔχει, δοξάτω ὑμῖν, ἵνα ὡσ τοιούτων ἐσομένων καὶ φυλακὴν ἰδίᾳ ποιήσῃ τισ καὶ τὰ ἐρυμνὰ ὑπερδέξια πειρᾶται ἔχων σκηνοῦν.

εἰ μέντοι ὑμῖν δοκεῖ θηρίων ἀλλὰ μὴ ἀνθρώπων εἶναι τὰ τοιαῦτα ἔργα, σκοπεῖτε παῦλάν τινα αὐτῶν·

εἰ δὲ μή, πρὸσ Διὸσ πῶσ ἢ θεοῖσ θύσομεν ἡδέωσ ποιοῦντεσ ἔργα ἀσεβῆ, ἢ πολεμίοισ πῶσ μαχούμεθα, ἢν ἀλλήλουσ κατακαίνωμεν; πόλισ δὲ φιλία τίσ ἡμᾶσ δέξεται, ἥτισ ἂν ὁρᾷ τοσαύτην ἀνομίαν ἐν ἡμῖν;

ἀγορὰν δὲ τίσ ἄξει θαρρῶν, ἢν περὶ τὰ μέγιστα τοιαῦτα ἐξαμαρτάνοντεσ φαινώμεθα; οὗ δὲ δὴ πάντων οἰόμεθα τεύξεσθαι ἐπαίνου, τίσ ἂν ἡμᾶσ τοιούτουσ ὄντασ ἐπαινέσειεν; ἡμεῖσ μὲν γὰρ οἶδ’ ὅτι πονηροὺσ ἂν φαίημεν εἶναι τοὺσ τὰ τοιαῦτα ποιοῦντασ. ἐκ τούτου ἀνιστάμενοι πάντεσ ἔλεγον τοὺσ μὲν τούτων ἄρξαντασ δοῦναι δίκην, τοῦ δὲ λοιποῦ μηκέτι ἐξεῖναι ἀνομίασ ἄρξαι·

ἐὰν δέ τισ ἄρξῃ, ἄγεσθαι αὐτοὺσ ἐπὶ θανάτῳ· τοὺσ δὲ στρατηγοὺσ εἰσ δίκασ πάντασ καταστῆσαι· εἶναι δὲ δίκασ καὶ εἴ τι ἄλλο τισ ἠδίκητο ἐξ οὗ Κῦροσ ἀπέθανε· δικαστὰσ δὲ τοὺσ λοχαγοὺσ ἐποιήσαντο. παραινοῦντοσ δὲ Ξενοφῶντοσ καὶ τῶν μάντεων συμβουλευόντων ἔδοξε καθῆραι τὸ στράτευμα.

καὶ ἐγένετο καθαρμόσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Xenophon, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεωσ Ε, chapter 7

(크세노폰, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεωσ Ε, chapter 7)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION