헬라어 문장 검색 - ΧενοπήΑναβασί3́1́

(크세노폰, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεωσ Γ, chapter 1)

ὅσα μὲν δὴ ἐν τῇ Κύρου ἀναβάσει οἱ Ἕλληνεσ ἔπραξαν μέχρι τῆσ μάχησ, καὶ ὅσα ἐπεὶ Κῦροσ ἐτελεύτησεν ἐγένετο ἀπιόντων τῶν Ἑλλήνων σὺν Τισσαφέρνει ἐν ταῖσ σπονδαῖσ, ἐν τῷ πρόσθεν λόγῳ δεδήλωται. ἐπεὶ δὲ οἱ στρατηγοὶ συνειλημμένοι ἦσαν καὶ τῶν λοχαγῶν καὶ τῶν στρατιωτῶν οἱ συνεπόμενοι ἀπωλώλεσαν, ἐν πολλῇ δὴ ἀπορίᾳ ἦσαν οἱ Ἕλληνεσ, ἐννοούμενοι ὅτι ἐπὶ ταῖσ βασιλέωσ θύραισ ἦσαν, κύκλῳ δὲ αὐτοῖσ πάντῃ πολλὰ καὶ ἔθνη καὶ πόλεισ πολέμιαι ἦσαν, ἀγορὰν δὲ οὐδεὶσ ἔτι παρέξειν ἔμελλεν, ἀπεῖχον δὲ τῆσ Ἑλλάδοσ οὐ μεῖον ἢ μύρια στάδια, ἡγεμὼν δ’ οὐδεὶσ τῆσ ὁδοῦ ἦν, ποταμοὶ δὲ διεῖργον ἀδιάβατοι ἐν μέσῳ τῆσ οἴκαδε ὁδοῦ, προυδεδώκεσαν δὲ αὐτοὺσ καὶ οἱ σὺν Κύρῳ ἀναβάντεσ βάρβαροι, μόνοι δὲ καταλελειμμένοι ἦσαν οὐδὲ ἱππέα οὐδένα σύμμαχον ἔχοντεσ, ὥστε εὔδηλον ἦν ὅτι νικῶντεσ μὲν οὐδένα ἂν κατακάνοιεν, ἡττηθέντων δὲ αὐτῶν οὐδεὶσ ἂν λειφθείη·

ταῦτ’ ἐννοούμενοι καὶ ἀθύμωσ ἔχοντεσ ὀλίγοι μὲν αὐτῶν εἰσ τὴν ἑσπέραν σίτου ἐγεύσαντο, ὀλίγοι δὲ πῦρ ἀνέκαυσαν, ἐπὶ δὲ τὰ ὅπλα πολλοὶ οὐκ ἦλθον ταύτην τὴν νύκτα, ἀνεπαύοντο δὲ ὅπου ἐτύγχανον ἕκαστοσ, οὐ δυνάμενοι καθεύδειν ὑπὸ λύπησ καὶ πόθου πατρίδων, γονέων, γυναικῶν, παίδων, οὓσ οὔποτ’ ἐνόμιζον ἔτι ὄψεσθαι.

οὕτω μὲν δὴ διακείμενοι πάντεσ ἀνεπαύοντο. ἦν δέ τισ ἐν τῇ στρατιᾷ Ξενοφῶν Ἀθηναῖοσ, ὃσ οὔτε στρατηγὸσ οὔτε λοχαγὸσ οὔτε στρατιώτησ ὢν συνηκολούθει, ἀλλὰ Πρόξενοσ αὐτὸν μετεπέμψατο οἴκοθεν ξένοσ ὢν ἀρχαῖοσ·

ὑπισχνεῖτο δὲ αὐτῷ, εἰ ἔλθοι, φίλον αὐτὸν Κύρῳ ποιήσειν, ὃν αὐτὸσ ἔφη κρείττω ἑαυτῷ νομίζειν τῆσ πατρίδοσ. ὁ μέντοι Ξενοφῶν ἀναγνοὺσ τὴν ἐπιστολὴν ἀνακοινοῦται Σωκράτει τῷ Ἀθηναίῳ περὶ τῆσ πορείασ.

καὶ ὁ Σωκράτησ ὑποπτεύσασ μή τι πρὸσ τῆσ πόλεωσ ὑπαίτιον εἰή Κύρῳ φίλον γενέσθαι, ὅτι ἐδόκει ὁ Κῦροσ προθύμωσ τοῖσ Λακεδαιμονίοισ ἐπὶ τὰσ Ἀθήνασ συμπολεμῆσαι, συμβουλεύει τῷ Ξενοφῶντι ἐλθόντα εἰσ Δελφοὺσ ἀνακοινῶσαι τῷ θεῷ περὶ τῆσ πορείασ. ἐλθὼν δ’ ὁ Ξενοφῶν ἐπήρετο τὸν Ἀπόλλω τίνι ἂν θεῶν θύων καὶ εὐχόμενοσ κάλλιστα καὶ ἄριστα ἔλθοι τὴν ὁδὸν ἣν ἐπινοεῖ καὶ καλῶσ πράξασ σωθείη.

καὶ ἀνεῖλεν αὐτῷ ὁ Ἀπόλλων θεοῖσ οἷσ ἔδει θύειν. ἐπεὶ δὲ πάλιν ἦλθε, λέγει τὴν μαντείαν τῷ Σωκράτει.

ὁ δ’ ἀκούσασ ᾐτιᾶτο αὐτὸν ὅτι οὐ τοῦτο πρῶτον ἠρώτα πότερον λῷον εἰή αὐτῷ πορεύεσθαι ἢ μένειν, ἀλλ’ αὐτὸσ κρίνασ ἰτέον εἶναι τοῦτ’ ἐπυνθάνετο ὅπωσ ἂν κάλλιστα πορευθείη. ἐπεὶ μέντοι οὕτωσ ἤρου, ταῦτ’, ἔφη, χρὴ ποιεῖν ὅσα ὁ θεὸσ ἐκέλευσεν. ὁ μὲν δὴ Ξενοφῶν οὕτω θυσάμενοσ οἷσ ἀνεῖλεν ὁ θεὸσ ἐξέπλει, καὶ καταλαμβάνει ἐν Σάρδεσι Πρόξενον καὶ Κῦρον μέλλοντασ ἤδη ὁρμᾶν τὴν ἄνω ὁδόν, καὶ συνεστάθη Κύρῳ.

προθυμουμένου δὲ τοῦ Προξένου καὶ ὁ Κῦροσ συμπρουθυμεῖτο μεῖναι αὐτόν, εἶπε δὲ ὅτι ἐπειδὰν τάχιστα ἡ στρατεία λήξῃ, εὐθὺσ ἀποπέμψει αὐτόν.

ἐλέγετο δὲ ὁ στόλοσ εἶναι εἰσ Πισίδασ. ἐστρατεύετο μὲν δὴ οὕτωσ ἐξαπατηθείσ ‐ οὐχ ὑπὸ Προξένου·

οὐ γὰρ ᾔδει τὴν ἐπὶ βασιλέα ὁρμὴν οὐδὲ ἄλλοσ οὐδεὶσ τῶν Ἑλλήνων πλὴν Κλεάρχου· ἐπεὶ μέντοι εἰσ Κιλικίαν ἦλθον, σαφὲσ πᾶσιν ἤδη ἐδόκει εἶναι ὅτι ὁ στόλοσ εἰή ἐπὶ βασιλέα. φοβούμενοι δὲ τὴν ὁδὸν καὶ ἄκοντεσ ὅμωσ οἱ πολλοὶ δι’ αἰσχύνην καὶ ἀλλήλων καὶ Κύρου συνηκολούθησαν· ὧν εἷσ καὶ Ξενοφῶν ἦν. ἐπεὶ δὲ ἀπορία ἦν, ἐλυπεῖτο μὲν σὺν τοῖσ ἄλλοισ καὶ οὐκ ἐδύνατο καθεύδειν·

μικρὸν δ’ ὕπνου λαχὼν εἶδεν ὄναρ. ἔδοξεν αὐτῷ βροντῆσ γενομένησ σκηπτὸσ πεσεῖν εἰσ τὴν πατρῴαν οἰκίαν, καὶ ἐκ τούτου λάμπεσθαι πᾶσα. περίφοβοσ δ’ εὐθὺσ ἀνηγέρθη, καὶ τὸ ὄναρ τῇ μὲν ἔκρινεν ἀγαθόν, ὅτι ἐν πόνοισ ὢν καὶ κινδύνοισ φῶσ μέγα ἐκ Διὸσ ἰδεῖν ἔδοξε·

τῇ δὲ καὶ ἐφοβεῖτο, ὅτι ἀπὸ Διὸσ μὲν βασιλέωσ τὸ ὄναρ ἐδόκει αὐτῷ εἶναι, κύκλῳ δὲ ἐδόκει λάμπεσθαι τὸ πῦρ, μὴ οὐ δύναιτο ἐκ τῆσ χώρασ ἐξελθεῖν τῆσ βασιλέωσ, ἀλλ’ εἴργοιτο πάντοθεν ὑπό τινων ἀποριῶν. ὁποῖόν τι μὲν δὴ ἐστὶ τὸ τοιοῦτον ὄναρ ἰδεῖν ἔξεστι σκοπεῖν ἐκ τῶν συμβάντων μετὰ τὸ ὄναρ.

γίγνεται γὰρ τάδε. εὐθὺσ ἐπειδὴ ἀνηγέρθη πρῶτον μὲν ἔννοια αὐτῷ ἐμπίπτει· τί κατάκειμαι; ἡ δὲ νὺξ προβαίνει· ἅμα δὲ τῇ ἡμέρᾳ εἰκὸσ τοὺσ πολεμίουσ ἥξειν. εἰ δὲ γενησόμεθα ἐπὶ βασιλεῖ, τί ἐμποδὼν μὴ οὐχὶ πάντα μὲν τὰ χαλεπώτατα ἐπιδόντασ, πάντα δὲ τὰ δεινότατα παθόντασ ὑβριζομένουσ ἀποθανεῖν; ὅπωσ δ’ ἀμυνούμεθα οὐδεὶσ παρασκευάζεται οὐδὲ ἐπιμελεῖται, ἀλλὰ κατακείμεθα ὥσπερ ἐξὸν ἡσυχίαν ἄγειν.

ἐγὼ οὖν τὸν ἐκ ποίασ πόλεωσ στρατηγὸν προσδοκῶ ταῦτα πράξειν; ποίαν δ’ ἡλικίαν ἐμαυτῷ ἐλθεῖν ἀναμείνω; οὐ γὰρ ἔγωγ’ ἔτι πρεσβύτεροσ ἔσομαι, ἐὰν τήμερον προδῶ ἐμαυτὸν τοῖσ πολεμίοισ. ἐκ τούτου ἀνίσταται καὶ συγκαλεῖ τοὺσ Προξένου πρῶτον λοχαγούσ.

ἐπεὶ δὲ συνῆλθον, ἔλεξεν· ἐγώ, ὦ ἄνδρεσ λοχαγοί, οὔτε καθεύδειν δύναμαι, ὥσπερ οἶμαι οὐδ’ ὑμεῖσ, οὔτε κατακεῖσθαι ἔτι, ὁρῶν ἐν οἱοίσ ἐσμέν. οἱ μὲν γὰρ πολέμιοι δῆλον ὅτι οὐ πρότερον πρὸσ ἡμᾶσ τὸν πόλεμον ἐξέφηναν πρὶν ἐνόμισαν καλῶσ τὰ ἑαυτῶν παρασκευάσασθαι, ἡμῶν δ’ οὐδεὶσ οὐδὲν ἀντεπιμελεῖται ὅπωσ ὡσ κάλλιστα ἀγωνιούμεθα.

καὶ μὴν εἰ ὑφησόμεθα καὶ ἐπὶ βασιλεῖ γενησόμεθα, τί οἰόμεθα πείσεσθαι;

ὃσ καὶ τοῦ ὁμομητρίου ἀδελφοῦ καὶ τεθνηκότοσ ἤδη ἀποτεμὼν τὴν κεφαλὴν καὶ τὴν χεῖρα ἀνεσταύρωσεν· ἡμᾶσ δέ, οἷσ κηδεμὼν μὲν οὐδεὶσ πάρεστιν, ἐστρατεύσαμεν δὲ ἐπ’ αὐτὸν ὡσ δοῦλον ἀντὶ βασιλέωσ ποιήσοντεσ καὶ ἀποκτενοῦντεσ εἰ δυναίμεθα, τί ἂν οἰόμεθα παθεῖν; ἆρ’ οὐκ ἂν ἐπὶ πᾶν ἔλθοι ὡσ ἡμᾶσ τὰ ἔσχατα αἰκισάμενοσ πᾶσιν ἀνθρώποισ φόβον παράσχοι τοῦ στρατεῦσαί ποτε ἐπ’ αὐτόν;

ἀλλ’ ὅπωσ τοι μὴ ἐπ’ ἐκείνῳ γενησόμεθα πάντα ποιητέον. ἐγὼ μὲν οὖν ἔστε μὲν αἱ σπονδαὶ ἦσαν οὔποτε ἐπαυόμην ἡμᾶσ μὲν οἰκτίρων, βασιλέα δὲ καὶ τοὺσ σὺν αὐτῷ μακαρίζων, διαθεώμενοσ αὐτῶν ὅσην μὲν χώραν καὶ οἱάν ἔχοιεν, ὡσ δὲ ἄφθονα τὰ ἐπιτήδεια, ὅσουσ δὲ θεράποντασ, ὅσα δὲ κτήνη, χρυσὸν δέ, ἐσθῆτα δέ·

τὰ δ’ αὖ τῶν στρατιωτῶν ὁπότε ἐνθυμοίμην, ὅτι τῶν μὲν ἀγαθῶν τούτων οὐδενὸσ ἡμῖν μετείη, εἰ μὴ πριαίμεθα, ὅτου δ’ ὠνησόμεθα ᾔδειν ἔτι ὀλίγουσ ἔχοντασ, ἄλλωσ δέ πωσ πορίζεσθαι τὰ ἐπιτήδεια ἢ ὠνουμένουσ ὁρ́κουσ ἤδη κατέχοντασ ἡμᾶσ·

ταῦτ’ οὖν λογιζόμενοσ ἐνίοτε τὰσ σπονδὰσ μᾶλλον ἐφοβούμην ἢ νῦν τὸν πόλεμον. ἐπεὶ μέντοι ἐκεῖνοι ἔλυσαν τὰσ σπονδάσ, λελύσθαι μοι δοκεῖ καὶ ἡ ἐκείνων ὕβρισ καὶ ἡ ἡμετέρα ὑποψία.

ἐν μέσῳ γὰρ ἤδη κεῖται ταῦτα τὰ ἀγαθὰ ἆθλα ὁπότεροι ἂν ἡμῶν ἄνδρεσ ἀμείνονεσ ὦσιν, ἀγωνοθέται δ’ οἱ θεοί εἰσιν, οἳ σὺν ἡμῖν, ὡσ τὸ εἰκόσ, ἔσονται. οὗτοι μὲν γὰρ αὐτοὺσ ἐπιωρκήκασιν·

ἡμεῖσ δὲ πολλὰ ὁρῶντεσ ἀγαθὰ στερρῶσ αὐτῶν ἀπειχόμεθα διὰ τοὺσ τῶν θεῶν ὁρ́κουσ· ὥστε ἐξεῖναί μοι δοκεῖ ἰέναι ἐπὶ τὸν ἀγῶνα πολὺ σὺν φρονήματι μείζονι ἢ τούτοισ. ἔτι δ’ ἔχομεν σώματα ἱκανώτερα τούτων καὶ ψύχη καὶ θάλπη καὶ πόνουσ φέρειν·

ἔχομεν δὲ καὶ ψυχὰσ σὺν τοῖσ θεοῖσ ἀμείνονασ· οἱ δὲ ἄνδρεσ καὶ τρωτοὶ καὶ θνητοὶ μᾶλλον ἡμῶν, ἢν οἱ θεοὶ ὥσπερ τὸ πρόσθεν νίκην ἡμῖν διδῶσιν. ἀλλ’ ἴσωσ γὰρ καὶ ἄλλοι ταὐτὰ ἐνθυμοῦνται, πρὸσ τῶν θεῶν μὴ ἀναμένωμεν ἄλλουσ ἐφ’ ἡμᾶσ ἐλθεῖν παρακαλοῦντασ ἐπὶ τὰ κάλλιστα ἔργα, ἀλλ’ ἡμεῖσ ἄρξωμεν τοῦ ἐξορμῆσαι καὶ τοὺσ ἄλλουσ ἐπὶ τὴν ἀρετήν·

φάνητε τῶν λοχαγῶν ἄριστοι καὶ τῶν στρατηγῶν ἀξιοστρατηγότεροι. κἀγὼ δέ, εἰ μὲν ὑμεῖσ ἐθέλετε ἐξορμᾶν ἐπὶ ταῦτα, ἕπεσθαι ὑμῖν βούλομαι, εἰ δ’ ὑμεῖσ τάττετ’ ἐμὲ ἡγεῖσθαι, οὐδὲν προφασίζομαι τὴν ἡλικίαν, ἀλλὰ καὶ ἀκμάζειν ἡγοῦμαι ἐρύκειν ἀπ’ ἐμαυτοῦ τὰ κακά.

ὁ μὲν ταῦτ’ ἔλεξεν, οἱ δὲ ἀρχηγοὶ ἀκούσαντεσ ἡγεῖσθαι ἐκέλευον πάντεσ, πλὴν Ἀπολλωνίδησ τισ ἦν βοιωτιάζων τῇ φωνῇ·

οὗτοσ δ’ εἶπεν ὅτι φλυαροίη ὅστισ λέγει ἄλλωσ πωσ σωτηρίασ ἂν τυχεῖν ἢ βασιλέα πείσασ, εἰ δύναιτο, καὶ ἅμα ἤρχετο λέγειν τὰσ ἀπορίασ. ὁ μέντοι Ξενοφῶν μεταξὺ ὑπολαβὼν ἔλεξεν ὧδε. ὦ θαυμασιώτατε ἄνθρωπε, σύγε οὐδὲ ὁρῶν γιγνώσκεισ οὐδὲ ἀκούων μέμνησαι.

ἐν ταὐτῷ γε μέντοι ἦσθα τούτοισ ὅτε βασιλεύσ, ἐπεὶ Κῦροσ ἀπέθανε, μέγα φρονήσασ ἐπὶ τούτῳ πέμπων ἐκέλευε παραδιδόναι τὰ ὅπλα. ἐπεὶ δὲ ἡμεῖσ οὐ παραδόντεσ, ἀλλ’ ἐξοπλισάμενοι ἐλθόντεσ παρεσκηνήσαμεν αὐτῷ, τί οὐκ ἐποίησε πρέσβεισ πέμπων καὶ σπονδὰσ αἰτῶν καὶ παρέχων τὰ ἐπιτήδεια, ἔστε σπονδῶν ἔτυχεν;

ἐπεὶ δ’ αὖ οἱ στρατηγοὶ καὶ λοχαγοί, ὥσπερ δὴ σὺ κελεύεισ, εἰσ λόγουσ αὐτοῖσ ἄνευ ὅπλων ἦλθον πιστεύσαντεσ ταῖσ σπονδαῖσ, οὐ νῦν ἐκεῖνοι παιόμενοι, κεντούμενοι, ὑβριζόμενοι οὐδὲ ἀποθανεῖν οἱ τλήμονεσ δύνανται, καὶ μάλ’ οἶμαι ἐρῶντεσ τούτου;

ἃ σὺ πάντα εἰδὼσ τοὺσ μὲν ἀμύνασθαι κελεύοντασ φλυαρεῖν φῄσ, πείθειν δὲ πάλιν κελεύεισ ἰόντασ; ἐμοί, ὦ ἄνδρεσ, δοκεῖ τὸν ἄνθρωπον τοῦτον μήτε προσίεσθαι εἰσ ταὐτὸ ἡμῖν αὐτοῖσ ἀφελομένουσ τε τὴν λοχαγίαν σκεύη ἀναθέντασ ὡσ τοιούτῳ χρῆσθαι.

οὗτοσ γὰρ καὶ τὴν πατρίδα καταισχύνει καὶ πᾶσαν τὴν Ἑλλάδα, ὅτι Ἕλλην ὢν τοιοῦτόσ ἐστιν. ἐντεῦθεν ὑπολαβὼν Ἀγασίασ Στυμφάλιοσ εἶπεν·

ἀλλὰ τούτῳ γε οὔτε τῆσ Βοιωτίασ προσήκει οὐδὲν οὔτε τῆσ Ἑλλάδοσ παντάπασιν, ἐπεὶ ἐγὼ αὐτὸν εἶδον ὥσπερ Λυδὸν ἀμφότερα τὰ ὦτα τετρυπημένον. καὶ εἶχεν οὕτωσ.

τοῦτον μὲν οὖν ἀπήλασαν· οἱ δὲ ἄλλοι παρὰ τὰσ τάξεισ ἰόντεσ, ὅπου μὲν στρατηγὸσ σῷοσ εἰή, τὸν στρατηγὸν παρεκάλουν, ὁπόθεν δὲ οἴχοιτο, τὸν ὑποστράτηγον, ὅπου δ’ αὖ λοχαγὸσ σῷοσ εἰή, τὸν λοχαγόν. ἐπεὶ δὲ πάντεσ συνῆλθον, εἰσ τὸ πρόσθεν τῶν ὅπλων ἐκαθέζοντο·

καὶ ἐγένοντο οἱ συνελθόντεσ στρατηγοὶ καὶ λοχαγοὶ ἀμφὶ τοὺσ ἑκατόν. ὅτε δὲ ταῦτα ἦν σχεδὸν μέσαι ἦσαν νύκτεσ. ἐνταῦθα Ιἑρώνυμοσ Ἠλεῖοσ πρεσβύτατοσ ὢν τῶν Προξένου λοχαγῶν ἤρχετο λέγειν ὧδε.

ἡμῖν, ὦ ἄνδρεσ στρατηγοὶ καὶ λοχαγοί, ὁρῶσι τὰ παρόντα ἔδοξε καὶ αὐτοῖσ συνελθεῖν καὶ ὑμᾶσ παρακαλέσαι, ὅπωσ βουλευσαίμεθα εἴ τι δυναίμεθα ἀγαθόν. λέξον δ’, ἔφη, καὶ σύ, ὦ Ξενοφῶν, ἅπερ καὶ πρὸσ ἡμᾶσ. ἐκ τούτου λέγει τάδε Ξενοφῶν.

ἀλλὰ ταῦτα μὲν δὴ πάντεσ ἐπιστάμεθα, ὅτι βασιλεὺσ καὶ Τισσαφέρνησ οὓσ μὲν ἐδυνήθησαν συνειλήφασιν ἡμῶν, τοῖσ δ’ ἄλλοισ δῆλον ὅτι ἐπιβουλεύουσιν, ὡσ, ἢν δύνωνται, ἀπολέσωσιν. ἡμῖν δέ γε οἶμαι πάντα ποιητέα ὡσ μήποτε ἐπὶ τοῖσ βαρβάροισ γενώμεθα, ἀλλὰ μᾶλλον ἐκεῖνοι ἐφ’ ἡμῖν. εὖ τοίνυν ἐπίστασθε ὅτι ὑμεῖσ τοσοῦτοι ὄντεσ ὅσοι νῦν συνεληλύθατε μέγιστον ἔχετε καιρόν.

οἱ γὰρ στρατιῶται οὗτοι πάντεσ πρὸσ ὑμᾶσ βλέπουσι, κἂν μὲν ὑμᾶσ ὁρῶσιν ἀθύμουσ, πάντεσ κακοὶ ἔσονται, ἢν δὲ ὑμεῖσ αὐτοί τε παρασκευαζόμενοι φανεροὶ ἦτε ἐπὶ τοὺσ πολεμίουσ καὶ τοὺσ ἄλλουσ παρακαλῆτε, εὖ ἴστε ὅτι ἕψονται ὑμῖν καὶ πειράσονται μιμεῖσθαι. ἴσωσ δέ τοι καὶ δίκαιόν ἐστιν ὑμᾶσ διαφέρειν τι τούτων.

ὑμεῖσ γάρ ἐστε στρατηγοί, ὑμεῖσ ταξίαρχοι καὶ λοχαγοί· καὶ ὅτε εἰρήνη ἦν, ὑμεῖσ καὶ χρήμασι καὶ τιμαῖσ τούτων ἐπλεονεκτεῖτε· καὶ νῦν τοίνυν ἐπεὶ πόλεμόσ ἐστιν, ἀξιοῦν δεῖ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ἀμείνουσ τε τοῦ πλήθουσ εἶναι καὶ προβουλεύειν τούτων καὶ προπονεῖν, ἤν που δέῃ. καὶ νῦν πρῶτον μὲν οἰόμαι ἂν ὑμᾶσ μέγα ὠφελῆσαι τὸ στράτευμα, εἰ ἐπιμεληθείητε ὅπωσ ἀντὶ τῶν ἀπολωλότων ὡσ τάχιστα στρατηγοὶ καὶ λοχαγοὶ ἀντικατασταθῶσιν.

ἄνευ γὰρ ἀρχόντων οὐδὲν ἂν οὔτε καλὸν οὔτε ἀγαθὸν γένοιτο ὡσ μὲν συνελόντι εἰπεῖν οὐδαμοῦ, ἐν δὲ δὴ τοῖσ πολεμικοῖσ παντάπασιν. ἡ μὲν γὰρ εὐταξία σῴζειν δοκεῖ, ἡ δὲ ἀταξία πολλοὺσ ἤδη ἀπολώλεκεν. ἐπειδὰν δὲ καταστήσησθε τοὺσ ἄρχοντασ ὅσουσ δεῖ, ἢν καὶ τοὺσ ἄλλουσ στρατιώτασ συλλέγητε καὶ παραθαρρύνητε, οἶμαι ἂν ὑμᾶσ πάνυ ἐν καιρῷ ποιῆσαι.

νῦν γὰρ ἴσωσ καὶ ὑμεῖσ αἰσθάνεσθε ὡσ ἀθύμωσ μὲν ἦλθον ἐπὶ τὰ ὅπλα, ἀθύμωσ δὲ πρὸσ τὰσ φυλακάσ·

ὥστε οὕτω γ’ ἐχόντων οὐκ οἶδα ὅ τι ἄν τισ χρήσαιτο αὐτοῖσ, εἴτε νυκτὸσ δέοι εἴτε καὶ ἡμέρασ. ἢν δέ τισ αὐτῶν τρέψῃ τὰσ γνώμασ, ὡσ μὴ τοῦτο μόνον ἐννοῶνται, τί πείσονται, ἀλλὰ καὶ τί ποιήσουσι, πολὺ εὐθυμότεροι ἔσονται.

ἐπίστασθε γὰρ δὴ ὅτι οὔτε πλῆθόσ ἐστιν οὔτε ἰσχὺσ ἡ ἐν τῷ πολέμῳ τὰσ νίκασ ποιοῦσα, ἀλλ’ ὁπότεροι ἂν σὺν τοῖσ θεοῖσ ταῖσ ψυχαῖσ ἐρρωμενέστεροι ἰώσιν ἐπὶ τοὺσ πολεμίουσ, τούτουσ ὡσ ἐπὶ τὸ πολὺ οἱ ἀντίοι οὐ δέχονται.

ἐντεθύμημαι δ’ ἔγωγε, ὦ ἄνδρεσ, καὶ τοῦτο, ὅτι ὁπόσοι μὲν μαστεύουσι ζῆν ἐκ παντὸσ τρόπου ἐν τοῖσ πολεμικοῖσ, οὗτοι μὲν κακῶσ τε καὶ αἰσχρῶσ ὡσ ἐπὶ τὸ πολὺ ἀποθνῄσκουσιν, ὁπόσοι δὲ τὸν μὲν θάνατον ἐγνώκασι πᾶσι κοινὸν εἶναι καὶ ἀναγκαῖον ἀνθρώποισ, περὶ δὲ τοῦ καλῶσ ἀποθνῄσκειν ἀγωνίζονται, τούτουσ ὁρῶ μᾶλλόν πωσ εἰσ τὸ γῆρασ ἀφικνουμένουσ καὶ ἑώσ ἂν ζῶσιν εὐδαιμονέστερον διάγοντασ.

ἃ καὶ ὑμᾶσ δεῖ νῦν καταμαθόντασ ἐν τοιούτῳ γὰρ καιρῷ ἐσμεν αὐτούσ τε ἄνδρασ ἀγαθοὺσ εἶναι καὶ τοὺσ ἄλλουσ παρακαλεῖν.

ὁ μὲν ταῦτα εἰπὼν ἐπαύσατο.

μετὰ δὲ τοῦτον εἶπε Χειρίσοφοσ· ἀλλὰ πρόσθεν μέν, ὦ Ξενοφῶν, τοσοῦτον μόνον σε ἐγίγνωσκον ὅσον ἤκουον Ἀθηναῖον εἶναι, νῦν δὲ καὶ ἐπαινῶ σε ἐφ’ οἷσ λέγεισ τε καὶ πράττεισ καὶ βουλοίμην ἂν ὅτι πλείστουσ εἶναι τοιούτουσ· κοινὸν γὰρ ἂν εἰή τὸ ἀγαθόν. καὶ νῦν, ἔφη, μὴ μέλλωμεν, ὦ ἄνδρεσ, ἀλλ’ ἀπελθόντεσ ἤδη αἱρεῖσθε οἱ δεόμενοι ἄρχοντασ, καὶ ἑλόμενοι ἥκετε εἰσ τὸ μέσον τοῦ στρατοπέδου καὶ τοὺσ αἱρεθέντασ ἄγετε·

ἔπειτ’ ἐκεῖ συγκαλοῦμεν τοὺσ ἄλλουσ στρατιώτασ. παρέστω δ’ ἡμῖν, ἔφη, καὶ Τολμίδησ ὁ κῆρυξ. καὶ ἅμα ταῦτ’ εἰπὼν ἀνέστη, ὡσ μὴ μέλλοιτο ἀλλὰ περαίνοιτο τὰ δέοντα.

ἐκ τούτου ᾑρέθησαν ἄρχοντεσ ἀντὶ μὲν Κλεάρχου Τιμασίων Δαρδανεύσ, ἀντὶ δὲ Σωκράτουσ Ξανθικλῆσ Ἀχαιόσ, ἀντὶ δὲ Ἀγίου Κλεάνωρ Ἀρκάσ, ἀντὶ δὲ Μένωνοσ Φιλήσιοσ Ἀχαιόσ, ἀντὶ δὲ Προξένου Ξενοφῶν Ἀθηναῖοσ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Xenophon, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεωσ Γ, chapter 1

(크세노폰, Anabasis, Κύρου Ἀναβάσεωσ Γ, chapter 1)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION