헬라어 문장 검색 - Σοπηοξ́Ελεξτρά07́

(소포클레스, episode)

ὑφ’ ἡδονῆσ τοι, φιλτάτη, διώκομαι τὸ κόσμιον μεθεῖσα σὺν τάχει μολεῖν· φέρω γὰρ ἡδονάσ τε κἀνάπαυλαν ὧν πάροιθεν εἶχεσ καὶ κατέστενεσ κακῶν πόθεν δ’ ἂν εὑρ́οισ τῶν ἐμῶν σὺ πημάτων ἄρηξιν, οἷσ ἰάσιν οὐκ ἔνεστ’ ἰδεῖν; πάρεστ’ Ὀρέστησ ἡμίν, ἴσθι τοῦτ’ ἐμοῦ κλύουσ’, ἐναργῶσ, ὥσπερ εἰσορᾷσ ἐμέ. ἀλλ’ ἦ μέμηνασ, ὦ τάλαινα, κἀπὶ τοῖσ σαυτῆσ κακοῖσι κἀπὶ τοῖσ ἐμοῖσ γελᾷσ; μὰ τὴν πατρῴαν ἑστίαν, ἀλλ’ οὐχ ὕβρει λέγω τάδ’, ἀλλ’ ἐκεῖνον ὡσ παρόντα νῷν. οἴμοι τάλαινα· καὶ τίνοσ βροτῶν λόγον τόνδ’ εἰσακούσασ’ ὧδε πιστεύεισ ἄγαν; ἐγὼ μὲν ἐξ ἐμοῦ τε κοὐκ ἄλλησ, σαφῆ σημεῖ’ ἰδοῦσα, τῷδε πιστεύω λόγῳ. τίν’, ὦ τάλαιν’, ἔχουσα πίστιν; ἐσ τί μοι βλέψασα θάλπει τῷδ’ ἀνηκέστῳ πυρί; πρόσ νυν θεῶν ἄκουσον, ὡσ μαθοῦσά μου τὸ λοιπὸν ἢ φρονοῦσαν ἢ μωρὰν λέγῃσ. σὺ δ’ οὖν λέγ’, εἴ σοι τῷ λόγῳ τισ ἡδονή. καὶ δὴ λέγω σοι πᾶν ὅσον κατειδόμην.

ἐπεὶ γὰρ ἦλθον πατρὸσ ἀρχαῖον τάφον, ὁρῶ κολώνησ ἐξ ἄκρασ νεορρύτουσ πηγὰσ γάλακτοσ καὶ περιστεφῆ κύκλῳ πάντων ὅσ’ ἐστὶν ἀνθέων θήκην πατρόσ. ἰδοῦσα δ’ ἔσχον θαῦμα, καὶ περισκοπῶ μή πού τισ ἡμῖν ἐγγὺσ ἐγχρίμπτῃ βροτῶν. ὡσ δ’ ἐν γαλήνῃ πάντ’ ἐδερκόμην τόπον, τύμβου προσεῖρπον ἆσσον· ἐσχάτησ δ’ ὁρῶ πυρᾶσ νεώρη βόστρυχον τετμημένον· κεὐθὺσ τάλαιν’ ὡσ εἶδον, ἐμπαίει τί μοι ψυχῇ σύνηθεσ ὄμμα, φιλτάτου βροτῶν πάντων Ὀρέστου τοῦθ’ ὁρᾶν τεκμήριον· καὶ χερσὶ βαστάσασα δυσφημῶ μὲν οὔ, χαρᾷ δὲ πίμπλημ’ εὐθὺσ ὄμμα δακρύων. καὶ νῦν θ’ ὁμοίωσ καὶ τότ’ ἐξεπίσταμαι μή του τόδ’ ἀγλάϊσμα πλὴν κείνου μολεῖν· τῷ γὰρ προσήκει πλήν γ’ ἐμοῦ καὶ σοῦ τόδε; κἀγὼ μὲν οὐκ ἔδρασα, τοῦτ’ ἐπίσταμαι, οὐδ’ αὖ σύ· πῶσ γάρ; ᾗ γε μηδὲ πρὸσ θεοὺσ ἔξεστ’ ἀκλαύστῳ τῆσδ’ ἀποστῆναι στέγησ. ἀλλ’ οὐδὲ μὲν δὴ μητρὸσ οὔθ’ ὁ νοῦσ φιλεῖ τοιαῦτα πράσσειν οὔτε δρῶσ’ ἐλάνθαν’ ἄν· ἀλλ’ ἔστ’ Ὀρέστου ταῦτα τἀπιτύμβια. ἀλλ’, ὦ φίλη, θάρσυνε· τοῖσ αὐτοῖσί τοι οὐχ αὑτὸσ αἰεὶ δαιμόνων παραστατεῖ. νῷν ἦν τὰ πρόσθεν στυγνόσ· ἡ δὲ νῦν ἴσωσ πολλῶν ὑπάρξει κῦροσ ἡμέρα καλῶν. φεῦ, τῆσ ἀνοίασ ὥσ σ’ ἐποικτίρω πάλαι.

τί δ’ ἔστιν; οὐ πρὸσ ἡδονὴν λέγω τάδε; οὐκ οἶσθ’ ὅποι γῆσ οὐδ’ ὅποι γνώμησ φέρει. πῶσ δ’ οὐκ ἐγὼ κάτοιδ’ ἅ γ’ εἶδον ἐμφανῶσ; τέθνηκεν, ὦ τάλαινα, τἀκείνου δέ σοι σωτήρι’ ἔρρει· μηδὲν εἰσ κεῖνόν γ’ ὁρ́α. οἴμοι τάλαινα· τοῦ τάδ’ ἤκουσασ βροτῶν; τοῦ πλησίον παρόντοσ, ἡνίκ’ ὤλλυτο. καὶ ποῦ ’στιν οὗτοσ; θαῦμά τοί μ’ ὑπέρχεται. κατ’ οἶκον, ἡδὺσ οὐδὲ μητρὶ δυσχερήσ. οἴμοι τάλαινα· τοῦ γὰρ ἀνθρώπων ποτ’ ἦν τὰ πολλὰ πατρὸσ πρὸσ τάφον κτερίσματα; οἶμαι μάλιστ’ ἔγωγε τοῦ τεθνηκότοσ μνημεῖ’ Ὀρέστου ταῦτα προσθεῖναί τινα. ὦ δυστυχήσ· ἐγὼ δὲ σὺν χαρᾷ λόγουσ τοιούσδ’ ἔχουσ’ ἔσπευδον, οὐκ εἰδυῖ’ ἄρα ἵν’ ἦμεν ἄτησ· ἀλλὰ νῦν, ὅθ’ ἱκόμην, τά τ’ ὄντα πρόσθεν ἄλλα θ’ εὑρίσκω κακά. οὕτωσ ἔχει σοι ταῦτ’· ἐὰν δέ μοι πίθῃ, τῆσ νῦν παρούσησ πημονῆσ λύσεισ βάροσ. ἦ τοὺσ θανόντασ ἐξαναστήσω ποτέ; οὐκ ἔσθ’ ὅ γ’ εἶπον· οὐ γὰρ ὧδ’ ἄφρων ἔφυν. τί γὰρ κελεύεισ ὧν ἐγὼ φερέγγυοσ; τλῆναί σε δρῶσαν ἃν ἐγὼ παραινέσω. ἀλλ’ εἴ τισ ὠφέλειά γ’, οὐκ ἀπώσομαι. ὁρ́α, πόνου τοι χωρὶσ οὐδὲν εὐτυχεῖ. ὁρῶ. ξυνοίσω πᾶν ὅσονπερ ἂν σθένω. ἄκουε δή νυν ᾗ βεβούλευμαι ποεῖν.

παρουσίαν μὲν οἶσθα καὶ σύ που φίλων ὡσ οὔτισ ἡμῖν ἔστιν, ἀλλ’ Αἵδησ λαβὼν ἀπεστέρηκε καὶ μόνα λελείμμεθον. ἐγὼ δ’ ἑώσ μὲν τὸν κασίγνητον βίῳ θάλλοντ’ ἔτ’ εἰσήκουον, εἶχον ἐλπίδασ φόνου ποτ’ αὐτὸν πράκτορ’ ἵξεσθαι πατρόσ· νῦν δ’ ἡνίκ’ οὐκέτ’ ἔστιν, εἰσ σὲ δὴ βλέπω, ὅπωσ τὸν αὐτόχειρα πατρῴου φόνου ξὺν τῇδ’ ἀδελφῇ μὴ κατοκνήσεισ κτανεῖν Αἴγισθον· οὐδὲν γάρ σε δεῖ κρύπτειν μ’ ἔτι. ποῖ γὰρ μενεῖσ ῥᾴθυμοσ, εἰσ τίν’ ἐλπίδων βλέψασ’ ἔτ’ ὀρθήν; ᾗ πάρεστι μὲν στένειν πλούτου πατρῴου κτῆσιν ἐστερημένῃ, πάρεστι δ’ ἀλγεῖν ἐσ τοσόνδε τοῦ χρόνου ἄλεκτρα γηράσκουσαν ἀνυμέναιά τε. καὶ τῶνδε μέντοι μηκέτ’ ἐλπίσῃσ ὅπωσ τεύξει ποτ’· οὐ γὰρ ὧδ’ ἄβουλόσ ἐστ’ ἀνὴρ Αἴγισθοσ ὥστε σόν ποτ’ ἢ κἀμὸν γένοσ βλαστεῖν ἐᾶσαι, πημονὴν αὑτῷ σαφῆ. ἀλλ’ ἢν ἐπίσπῃ τοῖσ ἐμοῖσ βουλεύμασιν, πρῶτον μὲν εὐσέβειαν ἐκ πατρὸσ κάτω θανόντοσ οἴσει τοῦ κασιγνήτου θ’ ἅμα· ἔπειτα δ’, ὥσπερ ἐξέφυσ, ἐλευθέρα καλεῖ τὸ λοιπὸν καὶ γάμων ἐπαξίων τεύξει· φιλεῖ γὰρ πρὸσ τὰ χρηστὰ πᾶσ ὁρᾶν. λόγων γε μὴν εὔκλειαν οὐχ ὁρᾷσ ὅσην σαυτῇ τε κἀμοὶ προσβαλεῖσ πεισθεῖσ’ ἐμοί; τίσ γάρ ποτ’ ἀστῶν ἢ ξένων ἡμᾶσ ἰδὼν τοιοῖσδ’ ἐπαίνοισ οὐχὶ δεξιώσεται· ἴδεσθε τώδε τὼ κασιγνήτω, φίλοι, ὣ τὸν πατρῷον οἶκον ἐξεσωσάτην, ὣ τοῖσιν ἐχθροῖσ εὖ βεβηκόσιν ποτὲ ψυχῆσ ἀφειδήσαντε προὐστήτην φόνου· τούτω φιλεῖν χρή, τώδε χρὴ πάντασ σέβειν, τώδ’ ἔν θ’ ἑορταῖσ ἔν τε πανδήμῳ πόλει τιμᾶν ἅπαντασ οὕνεκ’ ἀνδρείασ χρεών. τοιαῦτά τοι νὼ πᾶσ τισ ἐξερεῖ βροτῶν, ζώσαιν θανούσαιν θ’ ὥστε μὴ ’κλιπεῖν κλέοσ. ἀλλ’, ὦ φίλη, πείσθητι, συμπόνει πατρί, σύγκαμν’ ἀδελφῷ, παῦσον ἐκ κακῶν ἐμέ, παῦσον δὲ σαυτήν, τοῦτο γιγνώσκουσ’ ὅτι ζῆν αἰσχρὸν αἰσχρῶσ τοῖσ καλῶσ πεφυκόσιν. ἐν τοῖσ τοιούτοισ ἐστὶν ἡ προμηθία καὶ τῷ λέγοντι καὶ κλύοντι σύμμαχοσ.

καὶ πρίν γε φωνεῖν, ὦ γυναῖκεσ, εἰ φρενῶν ἐτύγχαν’ αὕτη μὴ κακῶν, ἐσῴζετ’ ἂν τὴν εὐλάβειαν, ὥσπερ οὐχὶ σῴζεται. ποῖ γάρ ποτ’ ἐμβλέψασα τοιοῦτον θράσοσ αὐτή θ’ ὁπλίζει κἄμ’ ὑπηρετεῖν καλεῖσ; οὐκ εἰσορᾷσ; γυνὴ μὲν οὐδ’ ἀνὴρ ἔφυσ, σθένεισ δ’ ἔλασσον τῶν ἐναντίων χερί. δαίμων δὲ τοῖσ μὲν εὐτυχεῖ καθ’ ἡμέραν, ἡμῖν δ’ ἀπορρεῖ κἀπὶ μηδὲν ἔρχεται. τίσ οὖν τοιοῦτον ἄνδρα βουλεύων ἑλεῖν ἄλυποσ ἄτησ ἐξαπαλλαχθήσεται; ὁρ́α κακῶσ πράσσοντε μὴ μείζω κακὰ κτησώμεθ’, εἴ τισ τούσδ’ ἀκούσεται λόγουσ. λύει γὰρ ἡμῖν οὐδὲν οὐδ’ ἐπωφελεῖ βάξιν καλὴν λαβόντε δυσκλεῶσ θανεῖν. οὐ γὰρ θανεῖν ἔχθιστον, ἀλλ’ ὅταν θανεῖν χρῄζων τισ εἶτα μηδὲ τοῦτ’ ἔχῃ λαβεῖν. ἀλλ’ ἀντιάζω, πρὶν πανωλέθρουσ τὸ πᾶν ἡμᾶσ τ’ ὀλέσθαι κἀξερημῶσαι γένοσ, κατάσχεσ ὀργήν. καὶ τὰ μὲν λελεγμένα ἄρρητ’ ἐγώ σοι κἀτελῆ φυλάξομαι, αὐτὴ δὲ νοῦν σχὲσ ἀλλὰ τῷ χρόνῳ ποτέ, σθένουσα μηδὲν τοῖσ κρατοῦσιν εἰκαθεῖν. πείθου·

προνοίασ οὐδὲν ἀνθρώποισ ἔφυ κέρδοσ λαβεῖν ἄμεινον οὐδὲ νοῦ σοφοῦ. ἀπροσδόκητον οὐδὲν εἴρηκασ· καλῶσ δ’ ᾔδη σ’ ἀπορρίψουσαν ἁπηγγελλόμην. ἀλλ’ αὐτόχειρί μοι μόνῃ τε δραστέον τοὔργον τόδ’· οὐ γὰρ δὴ κενόν γ’ ἀφήσομεν. φεῦ· εἴθ’ ὤφελεσ τοιάδε τὴν γνώμην πατρὸσ θνῄσκοντοσ εἶναι· πᾶν γὰρ ἂν κατειργάσω. ἀλλ’ ἦ φύσιν γε, τὸν δὲ νοῦν ἥσσων τότε. ἄσκει τοιαύτη νοῦν δι’ αἰῶνοσ μένειν. ὡσ οὐχὶ συνδράσουσα νουθετεῖσ τάδε. εἰκὸσ γὰρ ἐγχειροῦντα καὶ πράσσειν κακῶσ. ζηλῶ σε τοῦ νοῦ, τῆσ δὲ δειλίασ στυγῶ. ἀνέξομαι κλύουσα χὤταν εὖ λέγῃσ. ἀλλ’ οὔ ποτ’ ἐξ ἐμοῦ γε μὴ πάθῃσ τόδε. μακρὸσ τὸ κρῖναι ταῦτα χὠ λοιπὸσ χρόνοσ. ἄπελθε· σοὶ γὰρ ὠφέλησισ οὐκ ἔνι. ἔνεστιν· ἀλλὰ σοὶ μάθησισ οὐ πάρα. ἐλθοῦσα μητρὶ ταῦτα πάντ’ ἔξειπε σῇ. οὐδ’ αὖ τοσοῦτον ἔχθοσ ἐχθαίρω σ’ ἐγώ. ἀλλ’ οὖν ἐπίστω γ’ οἷ μ’ ἀτιμίασ ἄγεισ. ἀτιμίασ μὲν οὔ, προμηθίασ δὲ σοῦ. τῷ σῷ δικαίῳ δῆτ’ ἐπισπέσθαι με δεῖ; ὅταν γὰρ εὖ φρονῇσ, τόθ’ ἡγήσει σὺ νῷν. ἦ δεινὸν εὖ λέγουσαν ἐξαμαρτάνειν. εἴρηκασ ὀρθῶσ ᾧ σὺ πρόσκεισαι κακῷ. τί δ’; οὐ δοκῶ σοι ταῦτα σὺν δίκῃ λέγειν; ἀλλ’ ἔστιν ἔνθα χἠ δίκη βλάβην φέρει. τούτοισ ἐγὼ ζῆν τοῖσ νόμοισ οὐ βούλομαι. ἀλλ’ εἰ ποήσεισ ταῦτ’, ἐπαινέσεισ ἐμέ. καὶ μὴν ποήσω γ’ οὐδὲν ἐκπλαγεῖσά σε. καὶ τοῦτ’ ἀληθέσ, οὐδὲ βουλεύσει πάλιν; βουλῆσ γὰρ οὐδέν ἐστιν ἔχθιον κακῆσ. φρονεῖν ἐοίκασ οὐδὲν ὧν ἐγὼ λέγω. πάλαι δέδοκται ταῦτα κοὐ νεωστί μοι. ἄπειμι τοίνυν·

οὔτε γὰρ σὺ τἄμ’ ἔπη τολμᾷσ ἐπαινεῖν οὔτ’ ἐγὼ τοὺσ σοὺσ τρόπουσ. ἀλλ’ εἴσιθ’. οὔ σοι μὴ μεθέψομαί ποτε, οὐδ’ ἢν σφόδρ’ ἱμείρουσα τυγχάνῃσ· ἐπεὶ πολλῆσ ἀνοίασ καὶ τὸ θηρᾶσθαι κενά. ἀλλ’ εἰ σεαυτῇ τυγχάνεισ δοκοῦσά τι φρονεῖν, φρόνει τοιαῦθ’. ὅταν γὰρ ἐν κακοῖσ ἤδη βεβήκῃσ, τἄμ’ ἐπαινέσεισ ἔπη.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Sophocles, episode

(소포클레스, episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION