Sophocles, choral, strophe 1

ὦ παῖ, παῖ δυστανοτάτασ Ἠλέκτρα ματρόσ, τίν’ ἀεὶ τάκεισ ὧδ’ ἀκόρεστον οἰμωγὰν τὸν πάλαι ἐκ δολερᾶσ ἀθεώτατα ματρὸσ ἁλόντ’ ἀπάταισ Ἀγαμέμνονα κακᾷ τε χειρὶ πρόδοτον; ὡσ ὁ τάδε πορὼν ὄλοιτ’, εἴ μοι θέμισ τάδ’ αὐδᾶν. ὦ γενέθλα γενναίων, ἥκετ’ ἐμῶν καμάτων παραμύθιον. οἶδά τε καὶ ξυνίημι τάδ’, οὔ τί με φυγγάνει, οὐδ’ ἐθέλω προλιπεῖν τόδε, μὴ οὐ τὸν ἐμὸν στενάχειν πατέρ’ ἄθλιον. ἀλλ’ ὦ παντοίασ φιλότητοσ ἀμειβόμεναι χάριν, ἐᾶτέ μ’ ὧδ’ ἀλύειν, αἰαῖ, ἱκνοῦμαι.