Sophocles, choral, antistrophe 3

φράζου μὴ πόρσω φωνεῖν. τάδε γὰρ ἄλυτα κεκλήσεται, οὐδέ ποτ’ ἐκ καμάτων ἀποπαύσομαι ἀνάριθμοσ ὧδε θρήνων. οὐ γνώμαν ἴσχεισ ἐξ οἱών τὰ παρόντ’ οἰκείασ εἰσ ἄτασ ἐμπίπτεισ οὕτωσ αἰκῶσ; πολὺ γάρ τι κακῶν ὑπερεκτήσω, σᾷ δυσθύμῳ τίκτουσ’ ἀεὶ ψυχᾷ πολέμουσ· τὰ δὲ τοῖσ δυνατοῖσ οὐκ ἐριστὰ πλάθειν. δεινοῖσ ἠναγκάσθην, δεινοῖσ· ἔξοιδ’, οὐ λάθει μ’ ὀργά. ἀλλ’ ἐν γὰρ δεινοῖσ οὐ σχήσω ταύτασ ἄτασ, ὄφρα με βίοσ ἔχῃ. τίνι γάρ ποτ’ ἄν, ὦ φιλία γενέθλα, πρόσφορον ἀκούσαιμ’ ἔποσ, τίνι φρονοῦντι καίρια; ἄνετέ μ’ ἄνετε, παράγοροι·