헬라어 문장 검색 - Σοπηοξ́Αντιγον́01́

(소포클레스, Antigone, episode)

ὦ κοινὸν αὐτάδελφον Ἰσμήνησ κάρα, ἆρ’ οἶσθ’ ὅ τι Ζεὺσ τῶν ἀπ’ Οἰδίπου κακῶν ὁποῖον οὐχὶ νῷν ἔτι ζώσαιν τελεῖ; οὐδὲν γὰρ οὔτ’ ἀλγεινὸν οὔτ’ ἄτησ ἄτερ οὔτ’ αἰσχρὸν οὔτ’ ἄτιμόν ἐσθ’, ὁποῖον οὐ τῶν σῶν τε κἀμῶν οὐκ ὄπωπ’ ἐγὼ κακῶν. καὶ νῦν τί τοῦτ’ αὖ φασι πανδήμῳ πόλει κήρυγμα θεῖναι τὸν στρατηγὸν ἀρτίωσ; ἔχεισ τι κεἰσήκουσασ; ἤ σε λανθάνει πρὸσ τοὺσ φίλουσ στείχοντα τῶν ἐχθρῶν κακά; ἐμοὶ μὲν οὐδεὶσ μῦθοσ, Ἀντιγόνη φίλων οὔθ’ ἡδὺσ οὔτ’ ἀλγεινὸσ ἵκετ’ ἐξ ὅτου δυοῖν ἀδελφοῖν ἐστερήθημεν δύο, μιᾷ θανόντοιν ἡμέρᾳ διπλῇ χερί· ἐπεὶ δὲ φροῦδόσ ἐστιν Ἀργείων στρατὸσ ἐν νυκτὶ τῇ νῦν, οὐδὲν οἶδ’ ὑπέρτερον, οὔτ’ εὐτυχοῦσα μᾶλλον οὔτ’ ἀτωμένη. ᾔδη καλῶσ, καί σ’ ἐκτὸσ αὐλείων πυλῶν τοῦδ’ οὕνεκ’ ἐξέπεμπον, ὡσ μόνη κλύοισ. τί δ’ ἔστι; δηλοῖσ γάρ τι καλχαίνουσ’ ἔποσ. οὐ γὰρ τάφου νῷν τὼ κασιγνήτω Κρέων τὸν μὲν προτίσασ, τὸν δ’ ἀτιμάσασ ἔχει; Ἐτεοκλέα μέν, ὡσ λέγουσι, σὺν δίκησ χρήσει δικαίᾳ καὶ νόμου κατὰ χθονὸσ ἔκρυψε τοῖσ ἔνερθεν ἔντιμον νεκροῖσ· τὸν δ’ ἀθλίωσ θανόντα Πολυνείκουσ νέκυν ἀστοῖσί φασιν ἐκκεκηρῦχθαι τὸ μὴ τάφῳ καλύψαι μηδὲ κωκῦσαί τινα, ἐᾶν δ’ ἄκλαυτον, ἄταφον, οἰωνοῖσ γλυκὺν θησαυρὸν εἰσορῶσι πρὸσ χάριν βορᾶσ. τοιαῦτά φασι τὸν ἀγαθὸν Κρέοντα σοὶ κἀμοί, λέγω γὰρ κἀμέ, κηρύξαντ’ ἔχειν, καὶ δεῦρο νεῖσθαι ταῦτα τοῖσι μὴ εἰδόσιν σαφῆ προκηρύξοντα, καὶ τὸ πρᾶγμ’ ἄγειν οὐχ ὡσ παρ’ οὐδέν, ἀλλ’ ὃσ ἂν τούτων τι δρᾷ, φόνον προκεῖσθαι δημόλευστον ἐν πόλει. οὕτωσ ἔχει σοι ταῦτα, καὶ δείξεισ τάχα εἴτ’ εὐγενὴσ πέφυκασ εἴτ’ ἐσθλῶν κακή. τί δ’, ὦ ταλαῖφρον, εἰ τάδ’ ἐν τούτοισ, ἐγὼ λύουσ’ ἂν ἢ ’φάπτουσα προσθείμην πλέον;

εἰ ξυμπονήσεισ καὶ ξυνεργάσει σκόπει. ποῖόν τι κινδύνευμα; ποῦ γνώμησ ποτ’ εἰ; εἰ τὸν νεκρὸν ξὺν τῇδε κουφιεῖσ χερί. ἢ γὰρ νοεῖσ θάπτειν σφ’, ἀπόρρητον πόλει; τὸν γοῦν ἐμὸν καὶ τὸν σόν ἢν σὺ μὴ θέλῃσ ἀδελφόν· οὐ γὰρ δὴ προδοῦσ’ ἁλώσομαι. ὦ σχετλία, Κρέοντοσ ἀντειρηκότοσ; ἀλλ’ οὐδὲν αὐτῷ τῶν ἐμῶν μ’ εἴργειν μέτα. οἴμοι. φρόνησον, ὦ κασιγνήτη, πατὴρ ὡσ νῷν ἀπεχθὴσ δυσκλεήσ τ’ ἀπώλετο, πρὸσ αὐτοφώρων ἀμπλακημάτων διπλᾶσ ὄψεισ ἀράξασ αὐτὸσ αὐτουργῷ χερί. ἔπειτα μήτηρ καὶ γυνή, διπλοῦν ἔποσ, πλεκταῖσιν ἀρτάναισι λωβᾶται βίον· τρίτον δ’ ἀδελφὼ δύο μίαν καθ’ ἡμέραν αὐτοκτονοῦντε τὼ ταλαιπώρω μόρον κοινὸν κατειργάσαντ’ ἐπαλλήλοιν χεροῖν. νῦν δ’ αὖ μόνα δὴ νὼ λελειμμένα σκόπει ὅσῳ κάκιστ’ ὀλούμεθ’, εἰ νόμου βίᾳ ψῆφον τυράννων ἢ κράτη παρέξιμεν. ἀλλ’ ἐννοεῖν χρὴ τοῦτο μὲν γυναῖχ’ ὅτι ἔφυμεν, ὡσ πρὸσ ἄνδρασ οὐ μαχουμένα. ἔπειτα δ’ οὕνεκ’ ἀρχόμεσθ’ ἐκ κρεισσόνων, καὶ ταῦτ’ ἀκούειν κἄτι τῶνδ’ ἀλγίονα. ἐγὼ μὲν οὖν αἰτοῦσα τοὺσ ὑπὸ χθονὸσ ξύγγνοιαν ἴσχειν, ὡσ βιάζομαι τάδε, τοῖσ ἐν τέλει βεβῶσι πείσομαι· τὸ γὰρ περισσὰ πράσσειν οὐκ ἔχει νοῦν οὐδένα. οὔτ’ ἂν κελεύσαιμ’ οὔτ’ ἄν, εἰ θέλοισ ἔτι πράσσειν, ἐμοῦ γ’ ἂν ἡδέωσ δρῴησ μέτα.

ἀλλ’ ἴσθ’ ὁποῖά σοι δοκεῖ, κεῖνον δ’ ἐγὼ θάψω· καλόν μοι τοῦτο ποιούσῃ θανεῖν. φίλη μετ’ αὐτοῦ κείσομαι, φίλου μέτα, ὅσια πανουργήσασ’. ἐπεὶ πλείων χρόνοσ ὃν δεῖ μ’ ἀρέσκειν τοῖσ κάτω τῶν ἐνθάδε. ἐκεῖ γὰρ αἰεὶ κείσομαι· σοὶ δ’, εἰ δοκεῖ, τὰ τῶν θεῶν ἔντιμ’ ἀτιμάσασ’ ἔχε. ἐγὼ μὲν οὐκ ἄτιμα ποιοῦμαι, τὸ δὲ βίᾳ πολιτῶν δρᾶν ἔφυν ἀμήχανοσ. σὺ μὲν τάδ’ ἂν προὔχοι’· ἐγὼ δὲ δὴ τάφον χώσουσ’ ἀδελφῷ φιλτάτῳ πορεύσομαι. οἴμοι ταλαίνησ, ὡσ ὑπερδέδοικά σου. μὴ ’μοῦ προτάρβει· τὸν σὸν ἐξόρθου πότμον. ἀλλ’ οὖν προμηνύσῃσ γε τοῦτο μηδενὶ τοὔργον, κρυφῇ δὲ κεῦθε, σὺν δ’ αὔτωσ ἐγώ. οἴμοι, καταύδα· πολλὸν ἐχθίων ἔσει σιγῶσ’, ἐὰν μὴ πᾶσι κηρύξῃσ τάδε. θερμὴν ἐπὶ ψυχροῖσι καρδίαν ἔχεισ. ἀλλ’ οἶδ’ ἀρέσκουσ’ οἷσ μάλισθ’ ἁδεῖν με χρή. εἰ καὶ δυνήσει γ’· ἀλλ’ ἀμηχάνων ἐρᾷσ. οὐκοῦν, ὅταν δὴ μὴ σθένω, πεπαύσομαι. ἀρχὴν δὲ θηρᾶν οὐ πρέπει τἀμήχανα. εἰ ταῦτα λέξεισ, ἐχθαρεῖ μὲν ἐξ ἐμοῦ, ἐχθρὰ δὲ τῷ θανόντι προσκείσει δίκῃ. ἀλλ’ ἐά με καὶ τὴν ἐξ ἐμοῦ δυσβουλίαν παθεῖν τὸ δεινὸν τοῦτο· πείσομαι γὰρ οὐ τοσοῦτον οὐδὲν ὥστε μὴ οὐ καλῶσ θανεῖν. ἀλλ’ εἰ δοκεῖ σοι, στεῖχε· τοῦτο δ’ ἴσθ’ ὅτι ἄνουσ μὲν ἔρχει, τοῖσ φίλοισ δ’ ὀρθῶσ φίλη.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Sophocles, Antigone, episode

(소포클레스, Antigone, episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION