Sophocles, Ajax, episode 1:

ἅπαν μαθήσει τοὔργον ὡς κοινωνὸς ὤν.? κεῖνος γὰρ ἄκρας νυκτός, ἡνίχ ἕσπεροι λαμπτῆρες οὐκέτ ᾖθον, ἄμφηκες λαβὼν ἐμαίετ ἔγχος ἐξόδους ἑρ´πειν κενάς. κἀγὼ πιπλήσσω καὶ λέγω: τί χρῆμα δρᾷς, Αἰάς· τί τήνδ ἄκλητος οὔθ ὑπ ἀγγέλων κληθεὶς ἀφορμᾷς πεῖραν οὔτε τοῦ κλύων σάλπιγγος· ἀλλὰ νῦν γε πᾶς εὕδει στρατός. ὁ δ εἶπε πρός με βαί, ἀεὶ δ ὑμνούμενα: γύναι, γυναιξὶ κόσμον ἡ σιγὴ φέρει. κἀγὼ μαθοῦς ἔληξ, ὁ δ ἐσσύθη μόνος. καὶ τὰς ἐκεῖ μὲν οὐκ ἔχω λέγειν πάθας: ἔσω δ ἐσῆλθε συνδέτους ἄγων ὁμοῦ ταύρους, κύνας βοτῆρας, εὐέρόν τ ἄγραν. καὶ τοὺς μὲν ηὐχένιζε, τοὺς δ ἄνω τρέπων ἔσφαζε κἀρράχιζε, τοὺς δὲ δεσμίους ᾐκίζεθ ὥστε φῶτας ἐν ποίμναις πίτνων. τέλος δ ὑπᾴξας διὰ θυρῶν σκιᾷ τινι λόγους ἀνέσπα, τοὺς μὲν Ἀτρειδῶν κάτα, τοὺς δ ἀμφ Ὀδυσσεῖ, συντιθεὶς γέλων πολύν, ὅσην κατ αὐτῶν ὕβριν ἐκτίσαιτ ἰών: κἄπειτ ἐπᾴξας αὖθις ἐς δόμους πάλιν, ἔμφρων μόλις πως ξὺν χρόνῳ καθίσταται, καὶ πλῆρες ἄτης ὡς διοπτεύει στέγος, παίσας κάρα θώϋξεν: ἐν δ ἐρειπίοις νεκρῶν ἐρειφθεὶς ἕζετ ἀρνείου φόνου, κόμην ἀπρὶξ ὄνυξι συλλαβὼν χερί. καὶ τὸν μὲν ἧστο πλεῖστον ἄφθογγος χρόνον: ἔπειτ ἐμοὶ τὰ δείν ἐπηπείλης ἔπη, εἰ μὴ φανοίην πᾶν τὸ συντυχὸν πάθος, κἀνήρετ ἐν τῷ πράγματος κυροῖ ποτέ. κἀγώ, φίλοι, δείσασα τοὐξειργασμένον ἔλεξα πᾶν ὅσονπερ ἐξηπιστάμην. ὁ δ εὐθὺς ἐξῴμωξεν οἰμωγὰς λυγράς, ἃς οὔποτ αὐτοῦ πρόσθεν εἰσήκους ἐγώ: πρὸς γὰρ κακοῦ τε καὶ βαρυψύχου γόους τοιούσδ ἀεί ποτ ἀνδρὸς ἐξηγεῖτ ἔχειν: ἀλλ ἀψόφητος ὀξέων κωκυμάτων ὑπεστέναζε ταῦρος ὣς βρυχώμενος. νῦν δ ἐν τοιᾷδε κείμενος κακῇ τύχῃ ἄσιτος ἁνήρ, ἄποτος, ἐν μέσοις βοτοῖς σιδηροκμῆσιν ἥσυχος θακεῖ πεσών: καὶ δῆλός ἐστιν ὥς τι δρασείων κακόν. τοιαῦτα γάρ πως καὶ λέγει κὠδύρεται. ἀλλ, ὦ φίλοι, τούτων γὰρ οὕνεκ ἐστάλην, ἀρήξατ εἰσελθόντες, εἰ δύνασθέ τι: φίλων γὰρ οἱ τοιοίδε νικῶνται λόγοις.?