Sophocles, Ajax, episode

(소포클레스, Ajax, episode)

ἀλλ’ εἰ πέπαυται, κάρτ’ ἂν εὐτυχεῖν δοκῶ· φρούδου γὰρ ἤδη τοῦ κακοῦ μείων λόγοσ. πότερα δ’ ἄν, εἰ νέμοι τισ αἱρ́εσιν, λάβοισ, φίλουσ ἀνιῶν αὐτὸσ ἡδονὰσ ἔχειν, ἢ κοινὸσ ἐν κοινοῖσι λυπεῖσθαι ξυνών; τό τοι διπλάζον, ὦ γύναι, μεῖζον κακόν. ἡμεῖσ ἄρ’ οὐ νοσοῦντεσ ἀτώμεσθα νῦν. πῶσ τοῦτ’ ἔλεξασ; οὐ κάτοιδ’ ὅπωσ λέγεισ. ἁνὴρ ἐκεῖνοσ, ἡνίκ’ ἦν ἐν τῇ νόσῳ, αὐτὸσ μὲν ἥδεθ’ οἷσιν εἴχετ’ ἐν κακοῖσ, ἡμᾶσ δὲ τοὺσ φρονοῦντασ ἠνία ξυνών· νῦν δ’ ὡσ ἔληξε κἀνέπνευσε τῆσ νόσου, κεῖνόσ τε λύπῃ πᾶσ ἐλήλαται κακῇ ἡμεῖσ θ’ ὁμοίωσ οὐδὲν ἧσσον ἢ πάροσ. ἆρ’ ἔστι ταῦτα δὶσ τόσ’ ἐξ ἁπλῶν κακά; ξύμφημι δή σοι καὶ δέδοικα μὴ ’κ θεοῦ πληγή τισ ἥκῃ. πῶσ γάρ, εἰ πεπαυμένοσ μηδέν τι μᾶλλον ἢ νοσῶν εὐφραίνεται; ὡσ ὧδ’ ἐχόντων τῶνδ’ ἐπίστασθαί σε χρή. τίσ γάρ ποτ’ ἀρχὴ τοῦ κακοῦ προσέπτατο; δήλωσον ἡμῖν τοῖσ ξυναλγοῦσιν τύχασ. ἅπαν μαθήσει τοὔργον ὡσ κοινωνὸσ ὤν. κεῖνοσ γὰρ ἄκρασ νυκτόσ, ἡνίχ’ ἕσπεροι λαμπτῆρεσ οὐκέτ’ ᾖθον, ἄμφηκεσ λαβὼν ἐμαίετ’ ἔγχοσ ἐξόδουσ ἑρ́πειν κενάσ. κἀγὼ ’πιπλήσσω καὶ λέγω· τί χρῆμα δρᾷσ, Αἰάσ; τί τήνδ’ ἄκλητοσ οὔθ’ ὑπ’ ἀγγέλων κληθεὶσ ἀφορμᾷσ πεῖραν οὔτε τοῦ κλύων σάλπιγγοσ; ἀλλὰ νῦν γε πᾶσ εὕδει στρατόσ. ὁ δ’ εἶπε πρόσ με βαί’, ἀεὶ δ’ ὑμνούμενα· γύναι, γυναιξὶ κόσμον ἡ σιγὴ φέρει. κἀγὼ μαθοῦσ’ ἔληξ’, ὁ δ’ ἐσσύθη μόνοσ. καὶ τὰσ ἐκεῖ μὲν οὐκ ἔχω λέγειν πάθασ· ἔσω δ’ ἐσῆλθε συνδέτουσ ἄγων ὁμοῦ ταύρουσ, κύνασ βοτῆρασ, εὐέρόν τ’ ἄγραν. καὶ τοὺσ μὲν ηὐχένιζε, τοὺσ δ’ ἄνω τρέπων ἔσφαζε κἀρράχιζε, τοὺσ δὲ δεσμίουσ ᾐκίζεθ’ ὥστε φῶτασ ἐν ποίμναισ πίτνων. τέλοσ δ’ ὑπᾴξασ διὰ θυρῶν σκιᾷ τινι λόγουσ ἀνέσπα, τοὺσ μὲν Ἀτρειδῶν κάτα, τοὺσ δ’ ἀμφ’ Ὀδυσσεῖ, συντιθεὶσ γέλων πολύν, ὅσην κατ’ αὐτῶν ὕβριν ἐκτίσαιτ’ ἰών· κἄπειτ’ ἐπᾴξασ αὖθισ ἐσ δόμουσ πάλιν, ἔμφρων μόλισ πωσ ξὺν χρόνῳ καθίσταται, καὶ πλῆρεσ ἄτησ ὡσ διοπτεύει στέγοσ, παίσασ κάρα ’θώϋξεν· ἐν δ’ ἐρειπίοισ νεκρῶν ἐρειφθεὶσ ἕζετ’ ἀρνείου φόνου, κόμην ἀπρὶξ ὄνυξι συλλαβὼν χερί. καὶ τὸν μὲν ἧστο πλεῖστον ἄφθογγοσ χρόνον· ἔπειτ’ ἐμοὶ τὰ δείν’ ἐπηπείλησ’ ἔπη, εἰ μὴ φανοίην πᾶν τὸ συντυχὸν πάθοσ, κἀνήρετ’ ἐν τῷ πράγματοσ κυροῖ ποτέ. κἀγώ, φίλοι, δείσασα τοὐξειργασμένον ἔλεξα πᾶν ὅσονπερ ἐξηπιστάμην. ὁ δ’ εὐθὺσ ἐξῴμωξεν οἰμωγὰσ λυγράσ, ἃσ οὔποτ’ αὐτοῦ πρόσθεν εἰσήκουσ’ ἐγώ· πρὸσ γὰρ κακοῦ τε καὶ βαρυψύχου γόουσ τοιούσδ’ ἀεί ποτ’ ἀνδρὸσ ἐξηγεῖτ’ ἔχειν· ἀλλ’ ἀψόφητοσ ὀξέων κωκυμάτων ὑπεστέναζε ταῦροσ ὣσ βρυχώμενοσ. νῦν δ’ ἐν τοιᾷδε κείμενοσ κακῇ τύχῃ ἄσιτοσ ἁνήρ, ἄποτοσ, ἐν μέσοισ βοτοῖσ σιδηροκμῆσιν ἥσυχοσ θακεῖ πεσών· καὶ δῆλόσ ἐστιν ὥσ τι δρασείων κακόν. τοιαῦτα γάρ πωσ καὶ λέγει κὠδύρεται. ἀλλ’, ὦ φίλοι, τούτων γὰρ οὕνεκ’ ἐστάλην, ἀρήξατ’ εἰσελθόντεσ, εἰ δύνασθέ τι· φίλων γὰρ οἱ τοιοίδε νικῶνται λόγοισ. Τέκμησσα, δεινά, παῖ Τελεύταντοσ, λέγεισ ἡμῖν, τὸν ἄνδρα διαπεφοιβάσθαι κακοῖσ.

ἰώ μοί μοι. τάχ’, ὡσ ἐοίκε, μᾶλλον· ἢ οὐκ ἠκούσατε Αἰάντοσ οἱάν τήνδε θωύ̈σσει βοήν; ἰώ μοί μοι. ἁνὴρ ἐοίκεν ἢ νοσεῖν ἢ τοῖσ πάλαι νοσήμασιν ξυνοῦσι λυπεῖσθαι παρών. ἰὼ παῖ παῖ. ὤμοι τάλαιν’· Εὐρύσακεσ, ἀμφὶ σοὶ βοᾷ. τί ποτε μενοινᾷ; ποῦ ποτ’ εἶ; τάλαιν’ ἐγώ. Τεῦκρον καλῶ. ποῦ Τεῦκροσ; ἢ τὸν εἰσαεὶ λεηλατήσει χρόνον, ἐγὼ δ’ ἀπόλλυμαι; ἁνὴρ φρονεῖν ἐοίκεν. ἀλλ’ ἀνοίγετε. τάχ’ ἄν τιν’ αἰδῶ κἀπ’ ἐμοὶ βλέψασ λάβοι. ἰδού, διοίγω· προσβλέπειν δ’ ἔξεστί σοι τὰ τοῦδε πράγη, καὐτὸσ ὡσ ἔχων κυρεῖ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION