Plutarch, chapter 6

(플루타르코스, chapter 6)

τὸν μὲν οὖν ἄλλον χρόνον ἔκρυπτεν Αἴθρα τὴν ἀληθινὴν τοῦ Θησέωσ γένεσιν· ἦν δὲ λόγοσ ὑπὸ τοῦ Πιτθέωσ διαδοθεὶσ ὡσ ἐκ Ποσειδῶνοσ τεκνωθείη. Ποσειδῶνα γὰρ Τροιζήνιοι σέβονται διαφερόντωσ, καὶ θεὸσ οὗτόσ ἐστιν αὐτοῖσ πολιοῦχοσ, ᾧ καὶ καρπῶν ἀπάρχονται καὶ τρίαιναν ἐπίσημον ἔχουσι τοῦ νομίσματοσ. ἐπεὶ δὲ μειράκιον ὤν, ἅμα τῇ τοῦ σώματοσ ῥώμῃ διέφαινεν ἀλκὴν καὶ φρόνημα μετὰ νοῦ καὶ συνέσεωσ βέβαιον, οὕτωσ αὐτὸν ἡ Αἴθρα πρὸσ τὴν πέτραν προσαγαγοῦσα, καὶ φράσασα περὶ τῆσ γενέσεωσ τἀληθέσ, ἐκέλευσεν ὑφελεῖν τὰ πατρῷα σύμβολα καὶ πλεῖν εἰσ Ἀθήνασ.

ὁ δὲ τὴν μὲν πέτραν ὑπέδυ καὶ ῥᾳδίωσ ἀνέωσε, πλεῖν δὲ ἀπέγνω, καίπερ οὔσησ ἀσφαλείασ καὶ δεομένων τοῦ τε πάππου καὶ τῆσ μητρόσ.

χαλεπὸν γὰρ ἦν πεζῇ πορεύεσθαι τὴν εἰσ Ἀθήνασ ὁδόν, οὐδὲν μέροσ καθαρὸν οὐδὲ ἀκίνδυνον ὑπὸ λῃστῶν καὶ κακούργων ἔχουσαν. ὁ γὰρ δὴ χρόνοσ ἐκεῖνοσ ἤνεγκεν ἀνθρώπουσ χειρῶν μὲν ἔργοισ καὶ ποδῶν τάχεσι καὶ σωμάτων ῥώμαισ, ὡσ ἐοίκεν, ὑπερφυεῖσ καὶ ἀκαμάτουσ, πρὸσ οὐδὲν δὲ τῇ φύσει χρωμένουσ ἐπιεικὲσ οὐδὲ ὠφέλιμον, ἀλλ’ ὕβρει τε χαίροντασ ὑπερηφάνῳ, καὶ ἀπολαύοντασ τῆσ δυνάμεωσ ὠμότητι καὶ πικρίᾳ, καὶ τῷ κρατεῖν τε καὶ βιάζεσθαι καὶ διαφθείρειν τὸ παραπῖπτον, αἰδῶ δὲ καὶ δικαιοσύνην καὶ τὸ ἴσον καὶ τὸ φιλάνθρωπον, ὡσ ἀτολμίᾳ τοῦ ἀδικεῖν καὶ φόβῳ τοῦ ἀδικεῖσθαι τοὺσ πολλοὺσ ἐπαινοῦντασ, οὐδὲν οἰομένουσ προσήκειν τοῖσ πλέον ἔχειν δυναμένοισ.

τούτων Ἡρακλῆσ τοὺσ μὲν ἐξέκοπτε καὶ ἀνῄρει περιϊών, οἱ δὲ λανθάνοντεσ ἐκείνου παριόντοσ ἔπτησσον καὶ ἀνεδύοντο καὶ παρημελοῦντο ταπεινὰ πράττοντεσ.

ἐπεὶ δὲ Ἡρακλῆσ ἐχρήσατο συμφορᾷ, καὶ κτείνασ Ἴφιτον εἰσ Λυδίαν ἀπῆρε καὶ συχνὸν ἐκεῖ χρόνον ἐδούλευε παρ’ Ὀμφάλῃ, δίκην τοῦ φόνου ταύτην ἐπιθεὶσ αὑτῷ, τότε τὰ μὲν Λυδῶν πράγματα πολλὴν ἔσχεν εἰρήνην καὶ ἄδειαν· ἐν δὲ τοῖσ περὶ τὴν Ἑλλάδα τόποισ αὖθισ ἐξήνθησαν αἱ κακίαι καὶ ἀνερράγησαν, οὐδενὸσ πιεζοῦντοσ οὐδὲ κατείργοντοσ. ἦν οὖν ὀλέθριοσ ἡ πορεία τοῖσ Ἀθήναζε πεζῇ βαδίζουσιν ἐκ Πελοποννήσου·

καὶ τῶν κακούργων ἕκαστον ἐξηγούμενοσ Πιτθεὺσ ὁποῖοσ εἰή καὶ ὁποῖα δρῴη περὶ τοὺσ ξένουσ, ἔπειθε τὸν Θησέα κομίζεσθαι διὰ θαλάττησ. τὸν δὲ πάλαι μέν, ὡσ ἐοίκε, λεληθότωσ διέκαιεν ἡ δόξα τῆσ Ἡρακλέουσ ἀρετῆσ, καὶ πλεῖστον ἐκείνου λόγον εἶχε, καὶ προθυμότατοσ ἀκροατὴσ ἐγίνετο τῶν διηγουμένων ἐκεῖνον οἱο͂σ εἰή, μάλιστα δὲ τῶν αὐτὸν ἑωρακότων καὶ πράττοντι καὶ λέγοντι προστετυχηκότων· τότε δὲ παντάπασιν ἦν φανερὸσ πεπονθὼσ ὅπερ ὕστερον χρόνοισ πολλοῖσ Θεμιστοκλῆσ ἔπαθε, καὶ εἶπεν ὡσ καθεύδειν αὐτὸν οὐκ ἐῴη τὸ Μιλτιάδου τρόπαιον·

οὕτωσ ἐκείνῳ τοῦ Ἡρακλέουσ θαυμάζοντι τὴν ἀρετήν, καὶ νύκτωρ ὄνειροσ ἦσαν αἱ πράξεισ, καὶ μεθ’ ἡμέραν ἐξῆγεν αὐτὸν ὁ ζῆλοσ καὶ ἀνηρέθιζε ταὐτὰ πράττειν διανοούμενον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION