Plutarch, Quaestiones Convivales, book 3, Διὰ τί γλεῦκοσ ἣκιστα μεθύσκει. 8:

τῶν δ’ ἰατρῶν τινασ λέγει τοὺσ πλέον πιόντασ κελεύειν ἐμεῖν, εἶθ’, ὅταν μέλλωσι καθεύδειν, ἄρτον εἰσ μέλι καταβάψαντασ ἐμφαγεῖν ἔδοσαν. εἴ τι οὖν αἱ γλυκύτητεσ ἀμβλύνουσι τὸν ἄκρατον, εἰκότωσ ὁ νέοσ οἶνοσ οὐ μεθύσκει, πρὶν ἂν ἡ γλυκύτησ μεταβάλῃ. σφόδρ’ οὖν ἀπεδεξάμεθα τὴν εὑρησιλογίαν τῶν νεανίσκων, ὅτι τοῖσ ἐμποδὼν οὐκ ἐπιπεσόντεσ ἰδίων εὐπόρησαν ἐπιχειρημάτων.