Plutarch, Quaestiones Convivales, book 1, Εἰ δεῖ φιλοσοφεῖν παρὰ πότον. 12:

(플루타르코스, Quaestiones Convivales, book 1, Εἰ δεῖ φιλοσοφεῖν παρὰ πότον. 12:)

"εἶναι δὲ δεῖ καὶ αὐτὰσ τὰσ ζητήσεισ ὑγροτέρασ καὶ γνώριμα τὰ προβλήματα καὶ τὰσ πεύσεισ ἐπιεικεῖσ καὶ μὴ γλίσχρασ, ἵνα μὴ πνίγωσι τοὺσ ἀνοητοτέρουσ μηδ’ ἀποτρέπωσιν. "ὥσπερ γὰρ τὰ σώματα πινόντων δι’ ὀρχήσεωσ καὶ χορείασ νενόμισται σαλεύειν, ἂν δ’ ὁπλομαχεῖν ἀναστάντασ ἢ δισκεύειν ἀναγκάζωμεν αὐτούσ, οὐ μόνον ἀτερπὲσ ἀλλὰ καὶ βλαβερὸν ἔσται τὸ συμπόσιον· "οὕτω τὰσ ψυχὰσ αἱ μὲν ἐλαφραὶ ζητήσεισ ἐμμελῶσ καὶ ὠφελίμωσ κινοῦσιν, ἐριδαντέων δὲ κατὰ Δημόκριτον καὶ ἱμαντελικτέων λόγουσ ἀφετέον, οἳ αὐτούσ τε κατατείνουσιν ἐν πράγμασι γλίσχροισ καὶ δυσθεωρήτοισ τούσ τε παρατυγχάνοντασ ἀνιῶσι· "δεῖ γὰρ ὡσ τὸν οἶνον κοινὸν εἶναι καὶ τὸν λόγον, οὗ πάντεσ μεθέξουσιν. "οἱ δὲ τοιαῦτα προβλήματα καθιέντεσ οὐδὲν ἂν τῆσ Αἰσωπείου γεράνου καὶ ἀλώπεκοσ ἐπιεικέστεροι πρὸσ κοινωνίαν φανεῖεν· "ὧν ἡ μὲν ἔτνοσ τι λιπαρὸν κατὰ λίθου πλατείασ καταχεαμένη τὴν γέρανον ἐδέξατο οὐκ εὐωχουμένην, ἀλλὰ γελοῖα πάσχουσαν· "ἐξέφευγε γὰρ ὑγρότητι τὸ ἔτνοσ τὴν λεπτότητα τοῦ στόματοσ αὐτῆσ. ἐν μέρει τοίνυν ἡ γέρανοσ αὐτῇ καταγγείλασα δεῖπνον ἐν λαγυνίδι προὔθηκε λεπτὸν ἐχούσῃ καὶ μακρὸν τράχηλον, ὥστ’ αὐτὴ μὲν καθιέναι τὸ στόμα ῥᾳδίωσ καὶ ἀπολαύειν, τὴν δ’ ἀλώπεκα μὴ δυναμένην κομίζεσθαι συμβολὰσ πρεπούσασ. "οὕτω τοίνυν, ὅταν οἱ φιλόσοφοι παρὰ πότον εἰσ λεπτὰ καὶ διαλεκτικὰ προβλήματα καταδύντεσ ἐνοχλῶσι τοῖσ πολλοῖσ ἕπεσθαι μὴ δυναμένοισ, ἐκεῖνοι δὲ πάλιν ἐπ’ ᾠδάσ τινασ καὶ διηγήματα φλυαρώδη καὶ λόγουσ βαναύσουσ καὶ ἀγοραίουσ ἐμβάλλωσιν ἑαυτούσ, οἴχεται τῆσ συμποτικῆσ κοινωνίασ τὸ τέλοσ καὶ καθύβρισται ὁ Διόνυσοσ. "ὥσπερ οὖν, Φρυνίχου καὶ Αἰσχύλου τὴν τραγῳδίαν εἰσ μύθουσ καὶ πάθη προαγόντων, ἐλέχθη τὸ τί ταῦτα πρὸσ τὸν Διόνυσον; "οὕτωσ ἔμοιγε πολλάκισ εἰπεῖν παρέστη πρὸσ τοὺσ ἕλκοντασ εἰσ τὰ συμπόσια τὸν Κυριεύοντα · "ὦ ἄνθρωπε, τί ταῦτα πρὸσ τὸν Διόνυσον; "ᾄδειν μὲν γὰρ ἴσωσ τὰ καλούμενα σκόλια, κρατῆροσ ἐν μέσῳ προκειμένου καὶ στεφάνων διανεμομένων, οὓσ ὁ θεὸσ ἐλευθερῶν ἡμᾶσ ἐπιτίθησιν, οὐ καλὸν δ’ οὐδὲ συμποτικόν. ἐπεί τοι καὶ τὰ σκόλιά φασιν οὐ γένοσ ᾀσμάτων εἶναι πεποιημένων ἀσαφῶσ, ἀλλ’ ὅτι πρῶτον μὲν ᾖδον ᾠδὴν τοῦ θεοῦ κοινῶσ ἅπαντεσ μιᾷ φωνῇ παιανίζοντεσ, δεύτερον δ’ ἐφεξῆσ ἑκάστῳ μυρσίνησ παραδιδομένησ, ἣν αἴσακον οἶμαι διὰ τὸ ᾄδειν τὸν δεξάμενον ἐκάλουν· "ἐπὶ δὲ τούτῳ λύρασ περιφερομένησ, ὁ μὲν πεπαιδευμένοσ ἐλάμβανε καὶ ᾖδεν ἁρμοζόμενοσ, τῶν δ’ ἀμούσων οὐ προσιεμένων, σκολιὸν ὠνομάσθη τὸ μὴ κοινὸν αὐτοῦ μηδὲ ῥᾴδιον. "ἄλλοι δέ φασι τὴν μυρσίνην οὐ καθεξῆσ βαδίζειν, ἀλλὰ καθ’ ἕκαστον ἀπὸ κλίνησ ἐπὶ κλίνην διαφέρεσθαι· "τὸν γὰρ πρῶτον ᾄσαντα τῷ πρώτῳ τῆσ δευτέρασ κλίνησ ἀποστέλλειν, ἐκεῖνον δὲ τῷ πρώτῳ τῆσ τρίτησ, εἶτα τὸν δεύτερον ὁμοίωσ τῷ δευτέρῳ, καὶ τὸ ποικίλον καὶ πολυκαμπὲσ ὡσ ἐοίκε τῆσ περιόδου σκολιὸν ὠνομάσθη.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION