Plutarch, Λύσανδρος, chapter 19

(플루타르코스, Λύσανδρος, chapter 19)

ἀλλ’ ἡ μὲν φιλοτιμία τοῦ Λυσάνδρου τοῖσ πρώτοισ καὶ ἰσοτίμοισ ἦν ἐπαχθὴσ μόνον. ὑπεροψίασ δὲ πολλῆσ ἅμα τῇ φιλοτιμίᾳ διὰ τοὺσ θεραπεύοντασ ἐγγενομένησ τῷ ἤθει καὶ βαρύτητοσ, οὔτε τιμῆσ οὔτε τιμωρίασ μέτρον ἦν παρ’ αὐτῷ δημοτικόν, ἀλλὰ φιλίασ μὲν ἆθλα καὶ ξενίασ ἀνυπεύθυνοι δυναστεῖαι πόλεων καὶ τυραννίδεσ ἀνεξέταστοι, θυμοῦ δὲ μία πλήρωσισ ἀπολέσθαι τὸν ἀπεχθόμενον· οὐδὲ γὰρ φυγεῖν ἐξῆν. ἀλλὰ καὶ Μιλησίων ὕστερον τοὺσ τοῦ δήμου προϊσταμένουσ δεδιὼσ μὴ φύγωσι, καὶ προαγαγεῖν τοὺσ κεκρυμμένουσ βουλόμενοσ, ὤμοσε μὴ ἀδικήσειν·

πιστεύσαντασ δὲ καὶ προελθόντασ ἀποσφάξαι τοῖσ ὀλιγαρχικοῖσ παρέδωκεν, οὐκ ἐλάττονασ ὀκτακοσίων συναμφοτέρουσ ὄντασ. ἦν δὲ καὶ τῶν ἄλλων ἐν ταῖσ πόλεσι δημοτικῶν φόνοσ οὐκ ἀριθμητόσ, ἅτε δὴ μὴ κατ’ ἰδίασ μόνον αἰτίασ αὐτοῦ κτείνοντοσ, ἀλλὰ πολλαῖσ μὲν ἔχθραισ, πολλαῖσ δὲ πλεονεξίαισ τῶν ἑκασταχόθι φίλων χαριζομένου τὰ τοιαῦτα καὶ συνεργοῦντοσ.

ὅθεν εὐδοκίμησεν Ἐτεοκλῆσ ὁ Λακεδαιμόνιοσ εἰπὼν ὡσ οὐκ ἂν ἡ Ἑλλὰσ δύο Λυσάνδρουσ ἤνεγκε. τὸ δὲ αὐτὸ τοῦτο καὶ περὶ Ἀλκιβιάδου φησὶ Θεόφραστοσ εἰπεῖν Ἀρχέστρατον. ἀλλ’ ἐκεῖ μὲν ὕβρισ ἦν καὶ τρυφὴ σὺν αὐθαδείᾳ τὸ μάλιστα δυσχεραινόμενον·

τὴν δὲ Λυσάνδρου δύναμιν ἡ τοῦ τρόπου χαλεπότησ φοβερὰν ἐποίει καὶ βαρεῖαν. οἱ δὲ Λακεδαιμόνιοι τοῖσ μὲν ἄλλοισ οὐ πάνυ προσεῖχον ἐγκαλοῦσιν· ἐπεὶ δὲ Φαρνάβαζοσ ἀδικούμενοσ ὑπ’ αὐτοῦ τὴν χώραν ἄγοντοσ καὶ φέροντοσ ἀπέστειλεν εἰσ τὴν Σπάρτην κατηγόρουσ, ἀγανακτήσαντεσ οἱ ἔφοροι τῶν μὲν φίλων αὐτοῦ καὶ συστρατήγων ἕνα Θώρακα λαβόντεσ ἀργύριον ἰδίᾳ κεκτημένον ἀπέκτειναν, ἐκείνῳ δὲ σκυτάλην ἔπεμψαν ἥκειν κελεύοντεσ. ἔστι δὲ ἡ σκυτάλη τοιοῦτον.

ἐπὰν ἐκπέμπωσι ναύαρχον ἢ στρατηγὸν οἱ ἔφοροι, ξύλα δύο στρογγύλα μῆκοσ καὶ πάχοσ ἀκριβῶσ ἀπισώσαντεσ, ὥστε ταῖσ τομαῖσ ἐφαρμόζειν πρὸσ ἄλληλα, τὸ μὲν αὐτοὶ φυλάττουσι, θάτερον δὲ τῷ πεμπομένῳ διδόασι. ταῦτα δὲ τὰ ξύλα σκυτάλασ καλοῦσιν. ὅταν οὖν ἀπόρρητόν τι καὶ μέγα φράσαι βουληθῶσι, βιβλίον ὥσπερ ἱμάντα μακρὸν καὶ στενὸν ποιοῦντεσ περιελίττουσι τὴν παρ’ αὐτοῖσ σκυτάλην, οὐδὲν διάλειμμα ποιοῦντεσ, ἀλλὰ πανταχόθεν κύκλῳ τὴν ἐπιφάνειαν αὐτῆσ τῷ βιβλίῳ καταλαμβάνοντεσ.

τοῦτο δὲ ποιήσαντεσ ἃ βούλονται καταγράφουσιν εἰσ τὸ βιβλίον, ὥσπερ ἐστὶ τῇ σκυτάλῃ περικείμενον· ὅταν δὲ γράψωσιν, ἀφελόντεσ τὸ βιβλίον ἄνευ τοῦ ξύλου πρὸσ τὸν στρατηγὸν ἀποστέλλουσι. δεξάμενοσ δὲ ἐκεῖνοσ ἄλλωσ μὲν οὐδὲν ἀναλέξασθαι δύναται τῶν γραμμάτων συναφὴν οὐκ ἐχόντων, ἀλλὰ διεσπασμένων, τὴν δὲ παρ’ αὑτῷ σκυτάλην λαβὼν τὸ τμῆμα τοῦ βιβλίου περὶ αὐτὴν περιέτεινεν, ὥστε, τῆσ ἕλικοσ εἰσ τάξιν ὁμοίωσ ἀποκαθισταμένησ, ἐπιβάλλοντα τοῖσ πρώτοισ τὰ δεύτερα, κύκλῳ τὴν ὄψιν ἐπάγειν τὸ συνεχὲσ ἀνευρίσκουσαν.

καλεῖται δὲ ὁμωνύμωσ τῷ ξύλῳ σκυτάλη τὸ βιβλίον, ὡσ τῷ μετροῦντι τὸ μετρούμενον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION