Plutarch, De sera numinis vindicta, section 22 12:

χρόᾳ θαυμαστὴν ἀφιέντα καὶ τόνον ἔχουσαν:? ὥστε τὴν ψυχὴν ἐποχουμένην λείως οἱο῀ν ὥσπερ ἐν γαλήνῃ τῷ φωτὶ ῥᾳδίως πάντῃ καὶ ταχὺ διαφέρεσθαι. τὰ δὲ πλεῖστα τῶν θεαμάτων παραλιπὼν ἔφη τὰς ψυχὰς τῶν τελευτώντων κάτωθεν ἀνιούσας πομφόλυγα φλογοειδῆ ποιεῖν ἐξισταμένου τοῦ ἀέρος, εἶτα ῥηγνυμένης ἀτρέμα τῆς πομφόλυγος·?