Plutarch, De sera numinis vindicta, section 5

(플루타르코스, De sera numinis vindicta, section 5)

"ταῦτα δ’ οὐκ ἀποδράσεωσ πρόφασίσ ἐστιν ἀλλὰ συγγνώμησ αἴτησισ, ὅπωσ ὁ λόγοσ, οἱο͂ν εἰσ λιμένα καὶ καταφυγὴν ἀποβλέπων, εὐθαρσέστερον ἐξαναφέρῃ τῷ πιθανῷ πρὸσ τὴν ἀπορίαν. "ἀλλὰ σκοπεῖτε πρῶτον, ὅτι κατὰ Πλάτωνα πάντων καλῶν ὁ θεὸσ ἑαυτὸν ἐν μέσῳ παράδειγμα θέμενοσ, τὴν ἀνθρωπίνην ἀρετήν, ἐξομοίωσιν οὖσαν ἁμωσγέπωσ πρὸσ αὑτόν, ἐνδίδωσι τοῖσ ἕπεσθαι θεῷ δυναμένοισ. "καὶ γὰρ ἡ πάντων φύσισ ἄτακτοσ οὖσα ταύτην ἔσχεν ἀρχὴν τοῦ μεταβαλεῖν καὶ γενέσθαι κόσμοσ, ὁμοιότητι καὶ μεθέξει τινὶ τῆσ περὶ τὸ θεῖον ἰδέασ καὶ ἀρετῆσ. καὶ τὴν ὄψιν αὐτὸσ οὗτοσ ἁνὴρ ἀνάψαι φησὶ τὴν φύσιν ἐν ἡμῖν, ὅπωσ ὑπὸ θέασ τῶν ἐν οὐρανῷ φερομένων καὶ θαύματοσ ἀσπάζεσθαι καὶ ἀγαπᾶν ἐθιζομένη τὸ εὔσχημον ἡ ψυχὴ καὶ τεταγμένον ἀπεχθάνηται τοῖσ ἀναρμόστοισ καὶ πλανητοῖσ πάθεσι καὶ φεύγῃ τὸ εἰκῆ καὶ ὡσ ἔτυχεν, ὡσ κακίασ καὶ πλημμελείασ ἁπάσησ γένεσιν. "οὐ γὰρ ἔστιν ὅ τι μεῖζον ἄνθρωποσ ἀπολαύειν θεοῦ πέφυκεν ἢ τὸ μιμήσει καὶ διώξει τῶν ἐν ἐκείνῳ καλῶν καὶ ἀγαθῶν εἰσ ἀρετὴν καθίστασθαι. "διὸ καὶ τοῖσ πονηροῖσ ἐν χρόνῳ καὶ σχολαίωσ τὴν δίκην ἐπιτίθησιν, οὐκ αὐτόσ τινα τοῦ ταχὺ κολάζειν ἁμαρτίαν δεδιὼσ ἢ μετάνοιαν, ἀλλ’ ἡμῶν τὸ περὶ τὰσ τιμωρίασ θηριῶδεσ καὶ λάβρον ἀφαιρῶν καὶ διδάσκων μὴ σὺν ὀργῇ μηδ’ ὅτε μάλιστα φλέγεται καὶ σφαδᾴζει πηδῶν ὁ θυμὸσ τῶν φρενῶν ἀνωτέρω καθάπερ δίψαν ἢ πεῖναν ἀποπιμπλάντασ ἐπιπηδᾶν τοῖσ λελυπηκόσιν, ἀλλὰ μιμουμένουσ τὴν ἐκείνου πραότητα καὶ τὴν μέλλησιν, ἐν τάξει καὶ ἐμμελείᾳ τὸν ἥκιστα μετανοίᾳ προσοισόμενον χρόνον ἔχοντασ σύμβουλον , ἅπτεσθαι τῆσ δίκησ. "ὕδατι γὰρ τεταραγμένῳ προσπεσόντα χρῆσθαι δι’ ἀκρασίαν ἧττόν ἐστι κακόν, ὡσ Σωκράτησ ἔλεγεν, ἢ θολερὸν ὄντα καὶ διάπλεων τὸν λογισμὸν ὀργῆσ καὶ μανίασ, πρὶν ἢ καταστῆναι καὶ γενέσθαι καθαρὸν ἐμφορεῖσθαι τιμωρίασ συγγενοῦσ καὶ ὁμοφύλου σώματοσ. ", οὐ γάρ ἐγγυτάτω τὸ ἀμύνασθαι τῷ παθεῖν ὡσ Θουκυδίδησ ἔλεγεν, ἀλλὰ μᾶλλον ἀπωτάτω κείμενον ἀπολαμβάνει τὸ προσῆκον. "ὡσ γὰρ ὁ θυμὸσ κατὰ τὸν Μελάνθιον τὰ δεινὰ πράσσει τὰσ φρένασ μετοικίσασ οὕτω καὶ ὁ λογισμὸσ τὰ δίκαια πράττει καὶ μέτρια, τὴν ὀργὴν καὶ τὸν θυμὸν ἐκποδὼν θέμενοσ. "ὅθεν ἡμεροῦνται καὶ τοῖσ ἀνθρωπίνοισ παραδείγμασιν, ἀκούοντεσ ὡσ Πλάτων τε τὴν βακτηρίαν ἀνατεινάμενοσ τῷ παιδὶ πολὺν ἔστη χρόνον, ὡσ αὐτὸσ ἔφη, τὸν θυμὸν κολάζων καὶ Ἀρχύτασ οἰκετῶν τινα πλημμέλειαν ἐν ἀγρῷ καὶ ἀταξίαν καταμαθών, εἶθ’ ἑαυτοῦ συναισθανόμενοσ ἐμπαθέστερον ἔχοντοσ καὶ τραχύτερον πρὸσ αὐτούσ, οὐδὲν ἐποίησεν ἀλλ’ ἢ τοσοῦτον ἀπιών εὐτυχεῖτ’ εἶπεν ὅτι ὀργίζομαι ὑμῖν. εἴπερ οὖν ἀνδρῶν λόγοι μνημονευόμενοι καὶ πράξεισ λεγόμεναι τὸ τραχὺ καὶ σφοδρὸν ἀπαρύτουσι τῆσ ὀργῆσ, πολὺ μᾶλλον εἰκὸσ ἡμᾶσ τὸν θεὸν ὁρῶντασ, ᾧ δέοσ οὐδὲν οὐδὲ μετάνοια πράγματοσ οὐδενόσ, ὅμωσ ἐν τῷ μέλλοντι τὴν τιμωρίαν κατατιθέμενον καὶ περιμένοντα τὸν χρόνον, εὐλαβεῖσ περὶ τὰ τοιαῦτα γίγνεσθαι καὶ θεῖον ἡγεῖσθαι μόριον ἀρετῆσ τὴν πραότητα καὶ τὴν μετριοπάθειαν, ἣν ὁ θεὸσ ἐνδείκνυται τῷ μὲν κολάζειν ὀλίγουσ ἐπανορθοῦσαν, τῷ δὲ βραδέωσ πολλοὺσ ὠφελοῦσαν καὶ νουθετοῦσαν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION