Plutarch, De garrulitate, section 23

(플루타르코스, De garrulitate, section 23)

οὐ μὴν ἀλλὰ τοῦτό γε τῶν κακῶν ἐλάχιστόν ἐστι, καὶ δεῖ παρατρέπειν εἰσ ταῦτα τὴν ἀδολεσχίαν ἧττον γάρ ἀηδὲσ ἔσται τὸ λάλον ἐν τῷ φιλολόγῳ πλεονάζον. ἐθιστέον δὲ καὶ γράφειν τι τοὺσ τοιού τοὺσ καὶ διαλέγεσθαι κατ’ ἰδίαν. ἐπεκλήθη· τὸν δ’ ἀδολέσχην ἴσωσ ἂν ἡ πρὸσ τὸ γραφεῖον σκιαμαχία καὶ βοὴ τοῦ πλήθουσ ἀπερύκουσα α καθ’ ἡμέραν ἐλαφρότερον παρασκευάσειε τοῖσ συνοῦσιν, ὥσπερ οἱ κύνεσ εἰσ λίθουσ καὶ ξύλα τὸν θυμὸν ἀφέντεσ ἧττόν εἰσι χαλεποὶ τοῖσ ἀνθρώποισ. ἁρμόσει δ’ αὐτοῖσ σφόδρα καὶ τὸ μετὰ κρειττόνων ἀεὶ καὶ πρεσβυτέρων ὁμιλεῖν αἰσχυνόμενοι γὰρ αὐτῶν τὴν δόξαν ἐν ἔθει γενήσονται τοῦ σιωπᾶν. "τίσ οὗτοσ ὁ λόγοσ ὁ ἐφεστὼσ καὶ καταβιαζόμενοσ;

"ἐπὶ τί δ’ ἡ γλῶσσ’ ἀσπαίρει; "τί δ’ εἰπόντι περιγίνεται καλὸν ἤ τί σιωπήσαντι δυσχερέσ; γὰρ ὡσ βάροσ τι δεῖ πιέζον ἀποθέσθαι τὸν λόγον, ἐπεὶ παραμένει γε καὶ ῥηθεὶσ ὁμοίωσ· ἀλλ’ ἢ δι’ αὑτοὺσ ἅνθρωποι δεόμενοί τινοσ λαλοῦσιν ἢ τοὺσ ἀκούοντασ ὠφελοῦντεσ ἢ χάριν τινὰ παρασκευάζοντεσ ἀλλήλοισ ὥσπερ ἁλσὶ τοῖσ λόγοισ ἐφηδύνουσι τὴν διατριβὴν καὶ τὴν πρᾶξιν ἐν ᾗ τυγχάνουσιν ὄντεσ. εἰ δὲ μήτε τῷ λέγοντι χρήσιμον μήτ’ ἀναγκαῖον τοῖσ ἀκούουσι τὸ λεγόμενον ἡδονὴ δὲ καὶ χάρισ οὐ πρόσεστι, διὰ τί λέγεται;

τὸ γὰρ μάτην καὶ διακενῆσ οὐχ ἧττον ἐν τοῖσ λόγοισ ἢ τοῖσ ἔργοισ ἐστίν. ἐπὶ πᾶσι δὲ καὶ παρὰ ταῦτα πάντα δεῖ πρόχειρον ἔχειν καὶ μνημονεύειν τὸ Σιμωνίδειον ὅτι λαλήσασ μὲν πολλάκισ μετενόησε, σιωπήσασ δ’ οὐδέποτε· καὶ τὴν ἄσκησιν, ὅτι πάντων ἐπικρατεῖ καὶ ἰσχυρότερὸν ἐστιν ὅπου καὶ λυγμὸν καὶ βῆχ’ ἄνθρωποι τῷ προσέχειν ἀποβιαζόμενοι, μετὰ πόνου καὶ ἀλγηδόνοσ ἐξεκρούσαντο.

σιγὴ δ’ οὐ μόνον ἄδιψον, ὥσ φησιν Ἱπποκράτησ, ἀλλὰ καὶ ἄλυπον καὶ ἀνώδυνον.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION