Plutarch, De garrulitate, section 4 1:

μᾶλλον δὲ μανία τῷ μὲν χρόνῳ ἥττων, τῇ δ’ αἰτίᾳ μείζων, ὅτι τὸ αὐθαίρετον αὐτῇ πρόσεστι. φησιν, ἐφέηκε πολύφρονά περ μάλ’ ἀεῖσαι, καὶ θ’ ἁπαλὸν γελάσαι καὶ τ̓ ὀρχήσασθαι ἀνῆκε. καὶ τί τὸ δεινότατον; ᾠδὴ καὶ γέλωσ καὶ ὄρχησισ; οὐδὲν ἄχρι τούτων καί τι ἔποσ προέηκεν, ὅπερ τ̓ ἄρρητον ἄμεινον τοῦτ’ ἤδη δεινὸν καὶ ἐπικίνδυνον. καὶ μήποτε τὸ ζητούμενον παρὰ τοῖσ φιλοσόφοισ λύων ὁ ποιητὴσ οἰνώσεωσ καὶ μέθησ διαφορὰν εἴρηκεν, οἰνώσεωσ μὲν ἄνεσιν, μέθησ δὲ φλυαρίαν.