Plutarch, De fraterno amore, section 21

(플루타르코스, De fraterno amore, section 21)

δὲ πραΰνειν ἂν δ’ ἁμάρτῃ τι τῶν μετρίων, συνδιαλλάττειν καὶ συμπαρακαλεῖν τὸν ἄνδρα· κἂν αὐτῷ τισ ἰδίᾳ γένηται διαφορὰ πρὸσ τὸν ἀδελφόν, αἰτιᾶσθαι παρ’ ἐκείνῃ καὶ διαλύεσθαι τὴν μέμψιν.

ἀγαμίαν δ’ ἀδελφοῦ καὶ ἀπαιδίαν μάλιστα δυσχεραίνειν, καὶ παρακαλοῦντα καὶ λοιδοροῦντα συνελαύνειν πανταχόθεν εἰσ γάμον καὶ συνειργνύναι νομίμοισ κηδεύμασι· κτησαμένου δὲ παῖδασ, ἐμφανέστερον χρῆσθαι τῇ τε πρὸσ αὐτὸν εὐνοίᾳ καὶ τῇ πρὸσ τὴν γυναῖκα τιμῇ.

ὅπωσ ἁμαρτάνοντεσ οἱᾶ νέοι μὴ δραπετεύωσι μηδὲ καταδύωνται διὰ φόβον πατρὸσ ἢ μητρὸσ εἰσ ὁμιλίασ φαύλασ καὶ ὀλιγώρουσ, ἀλλ’ ἀποστροφὴν καὶ καταφυγὴν ἅμα νουθετοῦσαν εὐνοίᾳ καὶ παραιτουμένην ἔχωσιν.

οὐδὲν οὔτ’ εἰπὼν ἀνιαρὸν οὔτε ποιήσασ πρὸσ αὐτόν, ἀλλὰ φεύγοντι, τοὺσ γονεῖσ ἐλέγχοντασ αὐτὸν ἀεὶ καὶ λοιδοροῦντασ ἐνδιδοὺσ ἑαυτὸν εὐμενῆ καὶ ἀμήνιτον, αἰδῶ τε πολλὴν ἐνειργάσατο καὶ ζῆλον ἑαυτοῦ καὶ φιλοσοφίασ.

καίτοι πολλοὶ τῶν φίλων ἐνεκάλουν ὡσ μὴ νουθετοῦντι τὸ ·

μειράκιον·

ὁ δὲ καὶ πάνυ νουθετεῖν ἔλεγε, τῷ βίῳ καὶ τῇ διαίτῃ τῆσ πρὸσ τὰ αἰσχρὰ τῶν καλῶν διαφορᾶσ παρέχων κατανόησιν. Ἀλεύαν δὲ τὸν Θεσσαλὸν ὁ μὲν πατὴρ ἀγέρωχον ὄντα καὶ ὑβριστὴν ἐκόλουε καὶ χαλεπὸσ ἦν, ὁ δὲ θεῖοσ ἀνελάμβανε καὶ προσήγετο· τὸν θεὸν εἰσ Δελφούσ, ἐνέβαλε κρύφα τοῦ πατρὸσ ὁ θεῖοσ ὑπὲρ τοῦ Ἀλεύα·

καὶ τῆσ Πυθίασ τοῦτον ἀνελούσησ , ὅ τε πατὴρ ἀπέφησεν ἐμβεβληκέναι τὸν φρυκτὸν ὑπὲρ αὐτοῦ, καὶ πᾶσιν ἐδόκει πλάνη τισ ἐν ταῖσ καταγραφαῖσ τῶν ὀνομάτων γεγονέναι.

διὸ καὶ πέμψαντεσ αὖθισ ἐπανήροντο τὸν θεόν· ἡ δὲ Πυθία καθάπερ ἐκβεβαιουμένη τὴν προτέραν ἀναγόρευσιν εἶπε τὸν πυρρόν τοί φημι, τὸν Ἀρχεδίκη τέκε παῖδα.

βασιλεὺσ διὰ τὸν τοῦ πατρὸσ ἀδελφὸν ἀποδειχθεὶσ, αὐτόσ τε πολὺ πάντων ἐπρώτευσε τῶν πρὸ αὐτοῦ καὶ τὸ ἔθνοσ εἰσ δόξαν προήγαγε μεγάλην καὶ δύναμιν.

ἀλλὰ μὴν εὐπραξίαισ τε καὶ τιμαῖσ καὶ ἀρχαῖσ παίδων ἀδελφοῦ χαίροντα καὶ σεμνυνόμενον αὔξειν προσήκει καὶ συνεξορμᾶν πρὸσ τὰ καλὰ καὶ κατορθοῦντασ ἀφειδῶσ ἐπαινεῖν·

αὑτοῦ γὰρ υἱὸν ἐπαχθὲσ ἴσωσ ἐγκωμιάζειν, ἀδελφοῦ δὲ σεμνὸν καὶ οὐ φίλαυτον ἀλλὰ φιλόκαλον καὶ θεῖον ὡσ ἀληθῶσ.

δοκεῖ γάρ μοι καὶ τοὔνομα καλῶσ ὑφηγεῖσθαι πρὸσ εὔνοιαν ἀδελφιδῶν καὶ ἀγάπησιν. δεῖ δὲ καὶ τὰ τῶν κρειττόνων ζηλοῦν·

Ἡρακλῆσ τε γὰρ δυεῖν δέοντασ ἑβδομήκοντα γεννήσασ παῖδασ, οὐδενὸσ ἧττον αὐτῶν τὸν ἀδελφιδοῦν ἠγάπησεν ἀλλὰ καὶ νῦν πολλαχοῦ σύμβωμόσ ἐστιν Ιὄλαοσ αὐτῷ, καὶ συγκατεύχονται παραστάτην Ἡρακλέουσ ὀνομάζοντεσ. Ἰφικλέουσ δὲ τοῦ ἀδελφοῦ πεσόντοσ ἐν τῇ περὶ Λακεδαίμονα μάχῃ, περίλυποσ γενόμενοσ πᾶσαν ἐξέλιπε Πελοπόννησον.

ἡ δὲ Λευκοθέα τῆσ ἀδελφῆσ ἀποθανούσησ ἔθρεψε τὸ βρέφοσ καὶ συνεξεθείασεν·

ὀνομάζουσιν, οὐ τοὺσ ἑαυτῶν παῖδασ ἀλλὰ τοὺσ τῶν ἀδελφῶν ἐναγκαλίζονται καὶ τιμῶσιν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION