Plutarch, De fraterno amore, section 16

(플루타르코스, De fraterno amore, section 16)

παρὰ πάντα δὲ ταῦτα φυλακτέον ἐστὶ κηδεστῶν καὶ οἰκείων καὶ γυναικὸσ; "ὁ ἀδελφὸσ ἄγει καὶ φέρει πάντα καὶ θαυμάζεται καὶ θεραπεύεται, σοὶ δ’ οὐδεὶσ πρόσεισιν οὐδ’ ἔχεισ σεμνὸν οὐδέν.

Δαρεῖον ἔχειν μᾶλλον φίλον ἢ τὸ δαρεικόν, ἀδελφῷ δὲ νοῦν ἔχοντι καὶ πλούτου καὶ ἀρχῆσ καὶ λογιότητοσ οὐκ ἔλαττον ἀγαθόν ἐστιν ἄρχων ἀδελφὸσ ἢ πλουτῶν ἢ λόγου δυνάμει προήκων εἰσ δόξαν.

ἀλλὰ ταύτασ μὲν οὕτω μάλιστα τὰσ ἀνωμαλίασ παρηγορητέον ἕτεραι δ’ εὐθὺσ ἐγγίγνονται διαφοραὶ περὶ τὰσ ἡλικίασ ἀπαιδεύτοισ ἀδελφοῖσ.

ἐπιεικῶσ γὰρ οἳ τε πρεσβύτεροι τῶν νεωτέρων ἄρχειν ἀξιοῦντεσ ἀεὶ καὶ προΐστασθαι καὶ πλέον ἔχειν ἐν παντὶ δόξησ καὶ δυνάμεωσ βαρεῖσ εἰσι καὶ ἀηδεῖσ· οἵ τε νεώτεροι πάλιν ἀφηνιάζοντεσ καὶ θρασυνόμενοι καταφρονεῖν καὶ ὀλιγωρεῖν ἀσκοῦσιν.

ἐκ δὲ τούτων οἱ μὲν ὡσ φθονούμενοι καὶ κολουόμενοι φεύγουσι καὶ δυσχεραίνουσι τὰσ νουθεσίασ·

οἱ δ’ ἀεὶ τῆσ ὑπεροχῆσ γλιχόμενοι φοβοῦνται τὴν ἐκείνων αὔξησιν ὡσ αὑτῶν κατάλυσιν.

ὥσπερ οὖν ἐπὶ τῆσ χάριτοσ ἀξιοῦσι μείζονα τοὺσ λαμβάνοντασ ἡγεῖσθαι μικροτέραν δὲ τοὺσ διδόντασ· οὕτωσ ἄν τισ, τὸν χρόνον παραινῶν τῷ μὲν πρεσβυτέρῳ μὴ μέγα νομίζειν τῷ δὲ νεωτέρῳ μὴ μικρόν, ὑπεροψίασ καὶ ἀμελείασ καὶ τοῦ καταφρονεῖσθαι καὶ καταφρονεῖν ἀμφοτέρουσ ἀπαλλάξειεν.

κηδεμονία τὸ ἑταιρικὸν μᾶλλον ἢ τὸ πατρικὸν ἐχέτω καὶ τὸ πεῖθον ἢ τὸ ἐπιτάττον καὶ τὸ χαῖρον ἐπὶ τοῖσ κατορθώμασι καὶ κατευφημοῦν τοῦ ψέγοντοσ ἂν ἁμάρτῃ καὶ κολούοντοσ μὴ μόνον προθυμότερον ἀλλὰ καὶ φιλανθρωπότερον τῷ δὲ τοῦ νεωτέρου ζήλῳ τὸ μιμούμενον ἐνέστω μὴ τὸ ἁμιλλώμενον.

θαυμάζοντοσ γὰρ ἡ μίμησισ ἡ δ’ ἅμιλλα φθονοῦντόσ ἐστι.

διὸ τοὺσ μὲν ἐξομοιοῦσθαι βουλομένουσ ἀγαπῶσι τοὺσ,· δ’ ἐξισοῦσθαι πιέζουσι καὶ χαλέπτουσιν.

ἐν πολλαῖσ; δὲ τιμαῖσ ἃσ πρέπει παρὰ τῶν νέων ἀποδίδοσθαι τοῖσ πρεσβυτέροισ, τὸ πειθαρχεῖν εὐδοκιμεῖ μάλιστα καὶ κατεργάζεται μετ’ αἰδοῦσ εὔνοιαν ἰσχυρὰν καὶ χάριν ἀνθυπείκουσαν. ᾗ καὶ Κάτων τὸν Καιπίωνα πρεσβύτερον ὄντα θεραπεύων εὐθὺσ ἐκ παίδων εὐπειθείᾳ καὶ πραότητι καὶ σιωπῇ, τέλοσ οὕτωσ ἐπ’ ἀνδράσιν ἐχειρώσατο καὶ τοσαύτησ ἐνέπλησεν αἰδοῦσ πρὸσ ἑαυτόν, ὡσ μήτε πρᾶξαί τι μήτ’ εἰπεῖν ἀγνοοῦντοσ ἐκείνου.

μνημονεύεται γοῦν, ὅτι μαρτυρίασ ποτὲ γραμματεῖον ἐπισφραγισαμένου τοῦ Καιπίωνοσ ὁ Κάτων ὕστεροσ ἐπελθὼν οὐκ ἠθέλησεν ἐπισφραγίσασθαι·

γραμματεῖον ἀφεῖλε τὴν αὑτοῦ σφραγῖδα πρὶν ἢ πυθέσθαι τί παθὼν.

ὁ ἀδελφὸσ οὐκ ἐπίστευσεν ἀλλ’ ὑπείδετο τὴν μαρτυρίαν. φαίνεται δὲ πολλὴ καὶ πρὸσ Ἐπίκουρον ἡ αἰδὼσ τῶν ἀδελφῶν δι’ εὔνοιαν αὐτοῦ καὶ κηδεμονίαν, εἴσ τε τἄλλα καὶ φιλοσοφίαν τὴν ἐκείνου συνενθουσιώντων·

καὶ γὰρ εἰ διημάρτανον δόξησ εὐθὺσ ἐκ παίδων πεπεισμένοι καὶ λέγοντεσ ὡσ οὐδεὶσ γέγονεν Ἐπικούρου σοφώτεροσ, ἄξιόν ἐστι θαυμάζειν καὶ τοῦ διαθέντοσ οὕτωσ καὶ τῶν διατεθέντων. οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τῶν νεωτέρων φιλοσόφων Ἀπολλώνιοσ ὁ περιπατητικὸσ ἤλεγξε τὸν εἰπόντα δόξαν ἀκοινώνητον εἶναι, Σωτίωνα νεώτερον ἀδελφὸν αὑτοῦ ποιήσασ ἐνδοξότερον.

τῶν ὁπωσοῦν ἐντετυχηκότων ἡμῖν, ἣκιστα δ’ οἱ συνήθεισ ὑμεῖσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION