Plutarch, De esu carnium II, section 5

(플루타르코스, De esu carnium II, section 5)

ἄλογον γὰρ εἶναί φαμεν ἐκείνουσ λέγειν τοὺσ ἄνδρασ ἀρχὴν ἔχειν τὴν φύσιν ὅτι γὰρ οὐκ ἔστιν ἀνθρώπῳ κατὰ φύσιν τὸ σαρκοφαγεῖν, πρῶτον μὲν ἀπὸ τῶν σωμάτων δηλοῦται τῆσ· κατασκευῆσ. γὰρ ἐοίκε τὸ ἀνθρώπου σῶμα τῶν ὑ ἐπὶ σαρκοφαγίᾳ γεγονότων, οὐ γρυπότησ χείλουσ, οὐκ ὀξύτησ;

ὄνυχοσ, οὐ τραχύτησ ὀδόντοσ πρόσεστιν, οὐ κοιλίασ εὐτονία καὶ πνεύματοσ θερμότησ, τρέψαι καὶ κατεργάσασθαι δυνατὴ τὸ βαρὺ καὶ κρεῶδεσ ἀλλ’ αὐτόθεν ἡ φύσισ τῇ λειότητι τῶν ὀδόντων καὶ τῇ σμικρότητι τοῦ στόματοσ καὶ τῇ μαλακότητι τῆσ γλώσσησ καὶ τῇ πρὸσ πέψιν ἀμβλύτητι τοῦ πνεύματοσ ἐξόμνυται τὴν σαρκοφαγίαν.

εἰ δὲ λέγεισ πεφυκέναι σεαυτὸν ἐπὶ τοιαύτην ἐδωδήν, ὃ βούλει φαγεῖν πρῶτον αὐτὸσ ἀπόκτεινον, ἀλλ’ αὐτὸσ διὰ σεαυτοῦ, μὴ χρησάμενοσ κοπίδι μηδὲ τυμπάνῳ τινὶ μηδὲ πελέκει·

ἀλλά, ὡσ λύκοι καὶ ἄρκτοι καὶ λέοντεσ αὐτοὶ ὅσα ἐσθίουσι φονεύουσιν, ἄνελε δήγματι βοῦν ἢ στόματι σῦν, ἢ ἄρνα ἢ λαγωὸν διάρρηξον καὶ φάγε προσπεσὼν ἔτι ζῶντοσ, ὡσ ἐκεῖνα.

εἰ δ’ ἀναμένεισ νεκρὸν γενέσθαι τὸ αἰσθόμενον καὶ δυσωπεῖ σε παροῦσα ψυχὴ ἀπολαύειν τῆσ σαρκόσ, τί παρὰ φύσιν ἐσθίεισ τὸ ἔμψυχον;

ἀλλ’ οὐδ’ ἄψυχον ἄν τισ φάγοι καὶ νεκρὸν οἱο͂́ν ἐστιν, ἀλλ’ ἕψουσιν ὀπτῶσι μεταβάλλουσι διὰ πυρὸσ καὶ φαρμάκων, ἀλλοιοῦντεσ καὶ τρέποντεσ καὶ σβεννύοντεσ ἡδύσμασι μυρίοισ τὸν φόνον, ἵν’ ἡ γεῦσισ ἐξαπατηθεῖσα προσδέξηται τἀλλότριον.

καίτοι χάριέν γε τὸ τοῦ Λάκωνοσ, ὃσ ἰχθύδιον ἐν πανδοκείῳ πριάμενοσ τῷ πανδοκεῖ σκευάσαι παρέδωκεν·

ἡμεῖσ δ’ οὕτωσ ἐν τῷ μιαιφόνῳ τρυφῶμεν, ὥστ’ ὄψον τὸ κρέασ προσαγορεύομεν, εἶτ̓ ὄψων πρὸσ αὐτὸ τὸ κρέασ δεόμεθα, ἀναμιγνύντεσ ἔλαιον οἶνον μέλι γάρον ὄντωσ ἡδύσμασι Συριακοῖσ Ἀραβικοῖσ, ὥσπερ ὄξοσ νεκρὸν ἐνταφιάζοντεσ.

καὶ γὰρ οὕτωσ αὐτῶν διαλυθέντων καὶ μαλαχθέντων καὶ τρόπον τινὰ προσαπέντων ἔργον ἐστὶ τὴν πέψιν κρατῆσαι, καὶ διακρατηθείσησ δὲ δεινὰσ βαρύτητασ ἐμποιεῖ καὶ νοσώδεισ ἀπεψίασ.

καίτοι τῆσ λεγομένησ ταῖσ ψυχαῖσ εἰσ σώματα παλιμμεταβολῆσ εἰ μὴ πίστεωσ ἄξιον τὸ ἀποδεικνύμενον, ἀλλ’ εὐλαβείασ γε μεγάλησ καὶ δέουσ τὸ ἀμφίβολον.

οὐ πάνυ μὲν εἰδέναι βεβαίωσ, οἰέσθαι δὲ καὶ δοκεῖν υἱὸν αὐτοῦ τὸν κείμενον ἢ ἀδελφὸν ἢ πατέρα ἢ σύσκηνον εἶναι τί βέλτιον, ὑπονοίᾳ προσθέμενον οὐκ ἀληθεῖ προέσθαι τὸν ἐχθρὸν ὡσ φίλον, ἢ καταφρονήσαντα τοῦ μὴ βεβαίου πρὸσ πίστιν ἀνελεῖν τὸν οἰκεῖον ὡσ πολέμιον; ἐκεῖνο δεινὸν φήσετε πάντεσ.

σκόπει δὲ καὶ τὴν ἐν τῇ τραγῳδίᾳ Μερόπην ἐπὶ τὸν υἱὸν αὐτὸν ὡσ φονέα τοῦ υἱοῦ πέλεκυν ἀραμένην καὶ λέγουσαν ὠνητέραν δὴ τήνδ’ ἐγὼ δίδωμί σοι πληγήν· ὅσον ἐν τῷ θεάτρῳ κίνημα ποιεῖ, συνεξορθιάζουσα φόβῳ, καὶ δέοσ μὴ φθάσῃ τὸν ἐπιλαμβανόμενον γέροντα καὶ τρώσῃ τὸ μειράκιον.

"παῖσον, πολέμιόσ ἐστιν·

"μὴ παίσῃσ, υἱόσ ἐστι· πότερον ἀδίκημα μεῖζον, ἐχθροῦ κόλασιν ἐκλιπεῖν διὰ τὸν υἱὸν ἢ τεκνοκτονίᾳ περιπεσεῖν ὑπὸ τῆσ πρὸσ τὸν ἐχθρὸν ὀργῆσ; "κατάκοψον, ἄλογόν ἐστι τὸ ζῷον.

"ἀνάσχου· "τί γὰρ εἰ συγγενοῦσ ἢ θεοῦ τινοσ ἐνταῦθα ψυχὴ κεχώρηκεν; ἴσοσ γε, ὦ θεοί, καὶ ὅμοιοσ ὁ κίνδυνοσ ἕχει, ἂν ἀπειθῶ φαγεῖν κρέασ, ἂν ἀπιστῶ φονεῦσαι τέκνον ἢ ἕτερον οἰκεῖον;

상위

Plutarch (플루타르코스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION