Plutarch, De esu carnium II, section 2

(플루타르코스, De esu carnium II, section 2)

οὐδ’ ἐν περιουσίᾳ τινὶ ἀναγκαίων ὑβρίσαντεσ εἰσ ἡδονὰσ παρὰ φύσιν ἀσυμφύλουσ ἐπὶ ταῦτ’ ἦλθον· ἀλλ’ εἴποιεν ἂν αἴσθησιν ἐν τῷ παρόντι καὶ φωνὴν λαβόντεσ·

ὦ μακάριοι. καὶ θεοφιλεῖσ οἱ νῦν ὄντεσ ὑμεῖσ οἱο͂ν βίου λαχόντεσ αἰῶνα καρποῦσθε καὶ νέμεσθε κλῆρον ἀγαθῶν ἄφθονον, ὅσα φύεται ὑμῖν; ὅσα τρυγᾶται;

ὅσον πλοῦτον ἐκ πεδίων, ὅσασ ἀπὸ φυτῶν ἡδονὰσ δρέπεσθαι πάρεστιν; ἔξεστιν ὑμῖν καὶ τρυφᾶν μὴ μιαινομένοισ. εἰσ πολλὴν καὶ ἀμήχανον ἐκπεσόντασ ὑπὸ τῆσ πρώτησ γενέσεωσ ἀπορίαν ἔτι μὲν οὐρανὸν ἔκρυπτεν ἀήρ, καὶ ἄστρα θολερῷ καὶ δυσδιαστατοῦντι πεφυρμένα ὑγρῷ καὶ πυρὶ καὶ ζάλαισ ἀνέμων οὔπω δ’ ἥλιοσ ἵδρυτο ἀπλανῆ καὶ βέβαιον ἔχων δρόμον ἠὼ καὶ δύσιν ἔκρινεν, περὶ δ’ ἢγαγεν αὖθισ ὀπίσσω καρποφόροισιν ἐπιστέψασ κάλυκοσ στεφάνοισιν ὡρ́ασ·

καὶ πηλοῖσ βαθέσι καὶ λόχμαισ ἀφόροισ καὶ ὕλαισ ἐξηγρίωτο·

φορᾶσ δ’ ἡμέρων καρπῶν καὶ τέχνησ ὄργανον οὐδὲν οὐδὲ μηχανὴ σοφίασ· ὁ δὲ λιμὸσ οὐκ ἐδίδου χρόνον οὐδ’ ὡρ́ασ ἐτησίουσ σπόροσ οὐκ ὢν τότ’ ἀνέμενε. .

τί θαυμαστόν, εἰ ζῴων ἐχρησάμεθα σαρξὶ παρὰ φύσιν, ὅτ’ ἰλὺσ ἠσθίετο καὶ φλοιὸσ ἐβρώθη ξύλου, καὶ ἄγρωστιν εὑρεῖν βλαστάνουσαν ἢ φλεώ τινα ῥίζαν εὐτυχὲσ ἦν; βαλάνου δὲ γευσάμενοι καὶ φαγόντεσ ἐχόρευσαν ὑφ’ ἡδονῆσ περὶ δρῦν τινα καὶ φηγόν, ζείδωρον καὶ μητέρα καὶ τροφὸν ἀποκαλοῦντεσ· ἐκείνην ὁ τότε βίοσ ἑορτὴν ἔγνω, τὰ δ’ ἄλλα φλεγμονῆσ ἦν ἅπαντα μεστὰ καὶ στυγνότητοσ.

ὑμᾶσ δὲ τοὺσ νῦν τίσ λύσσα καὶ τίσ οἶστροσ ἄγει πρὸσ μιαιφονίαν, οἷσ τοσαῦτα περίεστι τῶν ἀναγκαίων;

τί καταψεύδεσθε τῆσ γῆσ ὡσ·

τρέφειν μὴ δυναμένησ; τί τὴν θεσμοφόρον ἀσεβεῖτε Δήμητρα καὶ τὸν ἡμερίδην καὶ μειλίχιον δε εσυ ξαρνιυμ αἰσχύνετε Διόνυσον, ὡσ οὐχ ἱκανὰ παρὰ τούτων λαμβάνοντεσ; οὐκ αἰδεῖσθε τοὺσ ἡμέρουσ καρποὺσ αἵματι καὶ φόνῳ μιγνύοντεσ; εἰσ ὠμότητα καταλιπόντεσ ἐκείνοισ οὐδέν·

ἐκείνοισ μὲν γὰρ ὁ φόνοσ τροφή, ὑμῖν δ’ ὄψον ἐστίν.

κόρου καὶ ὕβρεωσ καὶ πολυτελείασ ἡδονὴν πεποίηνται τὴν ἀνομίαν·

μοχθηρᾶσ διαίτησ ἄθηλοσ ἵππῳ πῶλοσ ὣσ ἅμα τρέχει πᾶσα τρυφὴ καὶ πολυτέλεια.

εἶθ’ ὥσπερ ἔρωσ ἐν γυναιξὶν κόρον ἡδονῆσ οὐκ ἐχούσαισ, ἀποπειρώμενοσ πάντα καὶ πλανώμενοσ ἀκολασταίνων ἐξέπεσεν εἰσ τὰ ἄρρητα·

οὕτωσ αἱ περὶ τὴν ἐδωδὴν ἀκρασίαι τὸ φυσικὸν παρελθοῦσαι καὶ ἀναγκαῖον τέλοσ ἐν ὠμότητι καὶ παρανομίᾳ ποικίλλουσι τὴν ὄρεξιν. συννοσεῖ γὰρ ἀλλήλοισ τὰ αἰσθητήρια καὶ συναναπείθεται καὶ συνακολασταίνει μὴ κρατοῦντα τῶν φυσικῶν μέτρων.

καὶ γυναικώδεισ γαργαλισμούσ.

ταῦτα τὴν ὄψιν ἐδίδαξε μὴ πυρρίχαισ χαίρειν μηδὲ χειρονομίαισ μηδ’ ὀρχήμασι γλαφυροῖσ μηδ’ ἀγάλμασι καὶ γραφαῖσ, ἀλλὰ φόνον καὶ θάνατον ἀνθρώπων καὶ τραύματα καὶ μάχασ θέαμα ποιεῖσθαι πολυτελέστατον. οὕτωσ ἕπονται παρανόμοισ τραπέζαισ συνουσίαι ἀκρατεῖσ, ἀφροδισίοισ αἰσχροῖσ ἀκροάσεισ ἄμουσοι, μέλεσι καὶ ἀκούσμασιν ἀναισχύντοισ θέατρα ἔκφυλα, θεάμασιν ἀνημέροισ ἀπάθεια πρὸσ ἀνθρώπουσ καὶ ὠμότησ.

διὰ τοῦτο διέταττεν ὁ θεῖοσ· ἄλλο δ’ ὄργανον μηδὲν προσφέρεσθαι, οὐ πολεμῶν δήπου τερέτροισ καὶ σκεπάρνοισ καὶ ὅσα λεπτουργεῖν πέφυκεν ἀλλ’ εἰδὼσ ὅτι διὰ τοιούτων ἔργων οὐκ εἰσοίσεισ κλινίδιον ἐπίχρυσον οὐδὲ τολμήσεισ εἰσ οἰκίαν λιτὴν ἀργυρᾶσ εἰσενεγκεῖν τραπέζασ καὶ δάπιδασ ἁλουργοὺσ καὶ λίθουσ πολυτελεῖσ·

상위

Plutarch (플루타르코스)

목록

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION