Plutarch, De cohibenda ira, section 16 7:

εἶτα ταύταισ τὴν ἐμαυτοῦ παρέβαλλον εὐχὴν ὡσ οὐχ, ἧττον θεοφιλῆ καὶ ἱερὰν· ἡμέρασ πρῶτον ὀλίγασ ἀοργήτουσ οἱο͂ν ἀμεθύστουσ καὶ ἀοίνουσ διαγαγεῖν ὥσπερ νηφάλια καὶ μελίσπονδα θύοντα· εἶτα μῆν’ ἕνα καὶ δύο, πειρώμενοσ ἐμαυτοῦ κατὰ μικρὸν οὕτω τῷ χρόνῳ προύβαινον εἰσ τὸ πρόσθεν τῆσ ἀνεξικακίασ, ἐγκρατῶσ προσέχων καὶ διαφυλάττων μετ’ εὐφημίασ ἵλεω καὶ ἀμήνιτον ἐμαυτόν, ἁγνεύοντα καὶ λόγων πονηρῶν καὶ πράξεων ἀτόπων καὶ πάθουσ ἐφ’ ἡδονῇ μικρᾷ καὶ ἀχαρίστῳ ταραχὰσ τε μεγάλασ καὶ μεταμέλειαν αἰσχίστην φέροντοσ.