Plutarch, De cohibenda ira, section 15

καίτοι, καθάπερ ὁ Ζήνων ἔλεγε τὸ σπέρμα ι σύμμιγμα καὶ κέρασμα τῶν τῆς ψυχῆς δυνάμεων ὑπάρχειν ἀπεσπασμένον, οὕτως ἐοίκε τῶν παθῶν πανσπερμία τις ὁ θυμὸς εἶναι.? καὶ γὰρ λύπης ἀπέσπασται καὶ ἡδονῆς καὶ ὕβρεως, καὶ φθόνου μὲν ἔχει τὴν ἐπιχαιρεκακίαν, φθόνου δὲ καὶ χείρων χείρων ἐστίν: ἀγωνίζεται γάρ, οὐχὶ μὴ παθεῖν αὐτός, ἀλλὰ παθεῖν κακῶς ἐπιτρίψας ἕτερον ἐπιθυμίας δ αὐτῷ τὸ ἀτερπέστατον ἐμπέφυκεν, εἴ γε δὴ τοῦ λυπεῖν ἕτερον ὄρεξίς ἐστι. ὥς τις εἶπεν, οἴνου καὶ σπαράγματα στεφάνων, καὶ κραιπαλῶντας ὁρῶμεν ἐπὶ θύραις ἀκολούθους: τὰ δὲ τῶν πικρῶν ἐκκαλύμματα καὶ δυσκόλων ἐν τοῖς προσώποις τῶν οἰκετῶν ὄψει καὶ τοῖς στίγμασι καὶ ταῖς πέδαις: ἀεὶ δ ἀοιδῶν μοῦνος ἐν στέγαις ὀργίλου ἀνδρός κωκυτὸς ἐμπέπτωκε, μαστιγουμένων ἔνδον οἰκονόμων καὶ στρεβλουμένων θεραπαινίδων, ὥστε τοῦ θυμοῦ τὰς λύπας ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις καὶ ταῖς ἡδοναῖς οἰκτείρειν ὁρῶντας.?