Plutarch, De cohibenda ira, section 14 3:

"θαυμαστόν, εἰ πρὸσ πάντα μου τῇ φύσει διαφέρων κἀνταῦθα τὸ δέον πρότεροσ συνεῖδεσ. καὶ γὰρ κάπρον φριξαύχεν’ οὐ μόνον γυνή, παῖσ δ’ ἂν νεογνὸσ χειρὶ προσκνήθων νέᾳ κλίνοι παλαιστοῦ παντὸσ εὐμαρέστερον. ἀλλ’ ἡμεῖσ ἀγριαίνοντα τιθασεύομεν ζῷα καὶ πραΰνομεν, λυκιδεῖσ καὶ σκύμνουσ λεόντων ἐν ταῖσ ἀγκάλαισ περιφέροντεσ, εἶτα τέκνα καὶ φίλουσ καὶ συνήθεισ ἐκβάλλομεν ὑπ’ ὀργῆσ οἰκέταισ δὲ καὶ πολίταισ τὸν θυμὸν ὥσπερ θηρίον ἐφίεμεν·