Plutarch, De Recta Ratione Audiendi, chapter, section 15

δεῖ δὲ μηδὲ ταῖς φωναῖς τῶν ἐπαίνων ὡς ἔτυχε χρῆσθαι.? καὶ γὰρ Ἐπίκουρος ἐπὶ τοῖς τῶν φίλων ἐπιστολίοις κροτοθορύβους γίγνεσθαι παρ αὐτῶν λέγων ἀηδής ἐστιν. καὶ διαβάλλουσι τοὺς λέγοντας ὡς ὑπερηφάνων τινῶν καὶ περιττῶν δεομένους ἐπαίνων.

σφόδρα δ ἀηδεῖς εἰσι καὶ οἱ μεθ ὁρ´κου τοῖς λέγουσιν ὥσπερ ἐν δικαστηρίῳ τὰς μαρτυρίας ἀποδιδόντες.

"εἰ μή τις ἦς ἀναίσθητος.

"καὶ ἀμαθής, οὐκ ἂν ἐγέλασας ἐμοῦ μιξολυδιστὶ ᾄδοντος.

ἀνὴρ δ ἂν οἶμαι φιλόσοφος: "σύ μοι δοκεῖς ἀνόητος εἶναι καὶ ἀνάγωγος: "οὐ γὰρ ἂν ἐμοῦ διδάσκοντος ἢ νουθετοῦντος ἢ διαλεγομένου περὶ θεῶν ἢ πολιτείας ἢ ἀρχῆς ἐτερέτιζες καὶ προσωρχοῦ τοῖς λόγοις. ὁρ´α γὰρ ἀληθῶς οἱο῀`ν ἐστι. τῶν ἔνδον βοώντων καὶ ἀλαλαζόντων πότερον αὐλοῦντος ἢ κιθαρίζοντος ἢ ὀρχουμένου τινὸς ὁ ἔπαινὸς ἐστι,.?