Hippocrates, Oeuvres Completes D'Hippocrate., ΠΕΡΙ ΙΕΡΗΣ ΝΟΥΣΟΥ., 1.

(히포크라테스, Oeuvres Completes D'Hippocrate., ΠΕΡΙ ΙΕΡΗΣ ΝΟΥΣΟΥ., 1.)

Περὶ μὲν τῆσ ἱερῆσ νούσου καλεομένησ ὧδ’ ἔχει‧ οὐδέν τί μοι δοκέει τῶν ἄλλων θειοτέρη εἶναι νούσων οὐδὲ ἱερωτέρη, ἀλλὰ φύσιν μὲν ἔχει ἣν καὶ τὰ λοιπὰ νουσήματα, ὅθεν γίνεται. Φύσιν δὲ αὐτῇ καὶ πρόφασιν οἱ ἄνθρωποι ἐνόμισαν θεῖόν τι πρῆγμα εἶναι ὑπὸ ἀπειρίησ καὶ θαυμασιότητοσ, ὅτι οὐδὲν ἐοίκεν ἑτέρῃσι νούσοισιν‧ καὶ κατὰ μὲν τὴν ἀπορίην αὐτσι τοῦ μὴ γινώσκειν τὸ θεῖον αὐτῇ διασώζεται, κατὰ δὲ τὴν εὐπορίην τοῦ τρόπου τῆσ ἰήσιοσ ᾧ ἰῶνται, ἀπόλλυται, ὅτι καθαρμοῖσί τε ἰῶνται καὶ ἐπαοιδῇσιν. Εἰ δὲ διὰ τὸ θαυμάσιον θεῖον νομιεῖται, πολλὰ τὰ ἱερὰ νουσήματα ἔσται καὶ οὐχὶ ἓν, ὡσ ἐγὼ ἀποδείξω ἕτερα οὐδὲν ἧσσον ἐόντα θαυμάσια οὐδὲ τερατώδεα, ἃ οὐδεὶσ νομίζει ἱερὰ εἶναι. Τοῦτο μὲν γὰρ οἱ πυρετοὶ οἱ ἀμφημερι νοὶ καὶ οἱ τριταῖοι καὶ οἱ τεταρταῖοι οὐδὲν ἧσσόν μοι δοκέουσιν. ἱεροὶ εἶναι καὶ ὑπὸ θεοῦ γίνεσθαι ταύτησ τῆσ νούσου, ὧν οὐ θαυμασίωσ γ’ ἔχουσιν‧ τοῦτο δὲ ὁρέω μαινομένουσ ἀνθρώπουσ καὶ παραφρονέοντασ ἀπὸ μηδεμιῆσ προφάσιοσ ἐμφανέοσ, καὶ πολλά τε καὶ ἄκαιρα ποιέοντασ, ἔν τε τῷ ὕπνῳ οἶδα πολλοὺσ οἰμώζοντασ καὶ βοῶντασ, τοὺσ δὲ πνιγομένουσ, τοὺσ δὲ καὶ ἀναί̈σσοντάσ τε καὶ φεύγοντασ ἔξω καὶ παραφρονέοντασ μέχρισ ἂν ἐπέγρωνται, ἔπειτα δὲ ὁγιέασ ἐόντασ καὶ φρονέοντασ ὥσπερ καὶ πρότερον, ἐόντασ τ’ αὐτέουσ ὠχρούσ τε καὶ ἀσθενέασ, καὶ ταῦτα οὐχ ἅπαξ, ἀλλὰ πολλάκισ, ἄλλα τε πολλά ἐστι καὶ παντοδαπὰ ὧν περὶ ἑκάστου λέγειν πουλὺσ ἂν εἰή λόγοσ. Ἐμοὶ δὲ δοκέουσιν οἱ πρῶτοι τοῦτο τὸ νόσημα ἀφιερώσαντεσ τοιοῦτοι εἶναι ἄνθρωποι οἱοῖ καὶ νῦν εἰσι μάγοι τε καὶ καθάρται καὶ ἀγύρται καὶ ἀλαζόνεσ, ὁκόσοι δὴ προσποιέονται σφόδρα θεοσεβέεσ εἶναι καὶ πλέον τι εἰδέναι. Οὗτοι τοίνυν παραμπεχόμενοι καὶ προβαλλόμενοι τὸ θεῖον τῆσ ἀμηχανίησ τοῦ μὴ ἴσχειν ὅ τι προσενέγκαντεσ ὠφελήσουσιν, ὡσ μὴ κατάδηλοι ἐώσιν οὐδὲν ἐπιστάμενοι, ἱερὸν ἐνόμισαν τοῦτο τὸ πάθοσ εἶναι, καὶ λόγουσ ἐπιλέξαντεσ ἐπιτηδείουσ τὴν ἰήσιν κατεστήσαντο ἐσ τὸ ἀσφαλὲσ σφίσιν αὐτοῖσι, καθαρμοὺσ προσφέροντεσ καὶ ἐπαοιδὰσ, λουτρῶν τε ἀπέχεσθαι κελεύοντεσ καὶ ἐδεσμάτων πολλῶν καὶ ἀνεπιτηδείων ἀνθρώποισι νοσέουσιν ἐσθίειν, θαλασσίων μὲν τρίγλησ, μελανούρου, κεστρέοσ, ἐγχέλυοσ οὑ̔͂τοι γὰρ οἱ ἰχθύεσ εἰσὶν ἐπικαιρότατοἰ, κρεῶν δὲ αἰγείου καὶ ἐλάφων καὶ χοιρίων καὶ κυνὸσ ̔ταῦτα γὰρ κρεῶν ταρακτικώτατά ἐστι τῆσ κοιλίησ̓, ὀρνίθων δὲ ἀλεκτρυόνοσ καὶ τρυγόνοσ καὶ ὠτίδοσ, ἔτι δὲ ὅσα νομίζεται ἰσχυρότατα εἶναι, λαχάνων δὲ μίνθησ, σκορόδου καὶ κρομύου ̔δριμὺ γὰρ ἀσθενέοντι οὐδὲν ξυμφέρεἰ, ἱμάτιον δὲ μέλαν μὴ ἔχειν ̔θανατῶδεσ γὰρ τὸ μέλαν̓, μηδὲ ἐν αἰγείῳ κατακέεσθαι δέρματι μηδὲ φορέειν, μηδὲ πόδα ἐπὶ ποδὶ ἔχειν, μηδὲ χεῖρα ἐπὶ χειρὶ ̔ταῦτα γὰρ πάντα κωλύματα εἶναἰ. Ταῦτα δὲ πάντα τοῦ θείου εἵνεκεν προστιθέασιν, ὡσ πλέον τι εἰδότεσ καὶ ἄλλασ προφάσιασ λέγοντεσ, ὅκωσ, εἰ μὲν ὑγιὴσ γένοιτο, αὐτῶν ἡ δόξα εἰή καὶ ἡ δεξιότησ, εἰ δὲ ἀποθάνοι, ἐν ἀσφαλεῖ καθισταῖντο αὐτῶν αἱ ἀπολογίαι καὶ ἔχοιεν πρόφασιν ὡσ οὐκ αἴτιοί εἰσιν αὐτοὶ, ἀλλ’ οἱ θεοί‧ οὔτε γὰρ φαγέειν οὔτε πιέειν ἔδοσαν φάρμακον οὐδὲν, οὔτε λουτροῖσι καθήψησαν, ὥστε δοκέειν αἴτιον εἶναι. Ἐγὼ δὲ δοκέω Λιβύων τῶν τὴν μεσόγειον οἰκεόντων οὐδένα ὑγιαίνειν, ὅτι ἐν αἰγείοισι δέρμασι κατακέονται καὶ κρέασιν αἰγείοισι χρῶνται, ἐπεὶ οὐκ ἔχουσιν οὔτε στρῶμα οὔτε ἱμάτιον οὔτε ὑπόδημα ὅ τι μὴ αἴγειόν ἐστιν‧ οὐ γάρ ἐστιν αὐτοῖσ ἄλλο προβάτιον οὐδὲν ἢ αἶγεσ καὶ βόεσ. Εἰ δὲ ταῦτα προσφερόμενα καὶ ἐσθιόμενα τὴν νοῦσον τίκτει τε καὶ αὔξει καὶ μὴ ἐσθιόμενα ἰῆται, οὐκ ἐστὶν ἄρα ὁ θεὸσ αἴτιοσ οὐδενὸσ, οὐδὲ οἱ καθαρμοὶ ὠφελέουσιν, ἀλλὰ τὰ ἐδέσματα τὰ ἰώμενά ἐστι καὶ τὰ βλάπτοντα, τοῦ δὲ θείου ἀφανίζεται ἡ δύναμισ. Οὕτωσ οὖν ἔμοιγε δοκέουσιν οἵτινεσ τούτῳ τῷ τρόπῳ ἐγχειρέουσιν ἰῆσθαι ταῦτα τὰ νοσήματα, οὔτε ἱερὰ νομίζειν εἶναι οὔτε θεῖα‧ ὅκου γὰρ ὑπὸ καθαρμῶν τοιούτων μετάστατα γίνεται καὶ ὑπὸ θεραπείησ τοιῆσδε, τί κωλύει καὶ ὑφ’ ἑτέρων τεχνημάτων ὁμοίων τούτοισιν ἐπιγίνεσθαι τοῖσιν ἀνθρώποισι καὶ προσπίπτειν; ὥστε μηκέτι τὸ θεῖον αἴτιον εἶναι, ἀλλά τι ἀνθρώπινον. Ὅστισ γὰρ οἱο͂́σ τε περικαθαίρων ἐστὶ καὶ μαγεύων ἀπάγειν τοιοῦτον πάθοσ, οὗτοσ κἂν ἐπάγοι ἕτερα τεχνησάμενοσ, καὶ ἐν τούτῳ τῷ λόγῳ τὸ θεῖον ἀπόλλυται. Τοιαῦτα λέγοντεσ καὶ μηχανεύμενοι προσποιέονται πλέον τι εἰδέναι, καὶ ἀνθρώπουσ ἐξαπατέουσι προστιθέμενοι τούτοισιν ἁγνείασ τε καὶ καθαρότητασ, ὅ τε πουλὺσ αὐτοῖσι τοῦ λόγου ἐσ τὸ θεῖον ἀφήκει καὶ τὸ δαιμόνιον. Καίτοι ἔμοιγε οὐ περὶ εὐσεβείησ δοκέουσι τοὺσ λόγουσ ποιέεσθαι, ὡσ οἰόνται, ἀλλὰ περὶ δυσσεβείησ μᾶλλον, καὶ ὡσ οἱ θεοὶ οὐκ εἰσὶ, τό τε εὐσεβὲσ καὶ θεῖον αὐτῶν ἀσεβὲσ καὶ ἀνόσιόν ἐστιν, ὡσ ἐγὼ διδάξω. Εἰ γὰρ σελήνην τε καθαιρέειν καὶ ἥλιον ἀφανίζειν καὶ χειμῶνά τε καὶ εὐδίην ποιέειν καὶ ὄμβρουσ καὶ αὐχμοὺσ καὶ θάλασσαν ἄφορον καὶ γῆν καὶ τἄλλα τὰ τοιουτότροπα πάντα ὑποδέχονται ἐπίστασθαι, εἴτε καὶ ἐκ τελετέων εἴτε καὶ ἐξ ἄλλησ τινὸσ γνώμησ ἢ μελέτησ φασὶν ταῦτα οἱο͂́ν τ’ εἶναι γενέσθαι οἱ ταῦτ’ ἐπιτηδεύοντεσ, δυσσεβέειν ἔμοιγε δοκέουσι καὶ θεοὺσ οὔτε εἶναι νομίζειν οὔτ’ ἐόντασ ἰσχύειν οὐδὲν οὔτε εἴργεσθαι ἂν οὐδενὸσ τῶν ἐσχάτων, ὧν ποιέοντεσ πῶσ οὐ δεινοὶ αὐτοῖσίν εἰσιν; εἰ γὰρ ἄνθρωποσ μαγεύων τε καὶ θύων σελήνην τε καθαιρήσει καὶ ἥλιον ἀφανιεῖ καὶ χειμῶνα καὶ εὐδίην ποιήσει, οὐκ ἂν ἔγωγέ τι θεῖον νομίσαιμι τούτων εἶναι, ἀλλ’ ἀνθρώπινον, εἰ δὴ τοῦ θείου ἡ δύναμισ ὑπὸ ἀνθρώπου γνώμησ κρατέεται καὶ δεδούλωται. Ἴσωσ δὲ οὐχ οὕτωσ ἔχει ταῦτα, ἀλλ’ ἄνθρωποι βίου δεόμενοι πολλὰ καὶ παντοῖα τεχνέονται καὶ ποικίλλουσιν ἔσ τε τἄλλα πάντα καὶ ἐσ τὴν νοῦσον ταύτην, ἑκάστῳ εἴδει τοῦ πάθεοσ θεῷ τὴν αἰτίην προστιθέντεσ. Οὐ γὰρ καθάπαξ, ἀλλὰ πλεονάκισ ταῦτα μέμνηνται‧ κἢν μὲν γὰρ αἶγα μιμῶνται, κἢν βρύχωνται, κἢν τὰ δεξιὰ σπῶνται, μητέρα θεῶν φασὶν αἰτίην εἶναι. Ἢν δὲ ὀξύτερον καὶ εὐτονώτερον φθέγγηται, ἵππῳ εἰκάζουσι, καὶ φασὶ Ποσειδῶνα αἴτιον εἶναι. Ἢν δὲ καὶ τῆσ κόπρου τι παρέῃ, ὃ πολλάκισ γίνεται ὑπὸ τῆσ νούσου βιαζομένοισιν, Ἐνοδίου πρόσκειται ἡ προσωνυμίη‧ ἢν δὲ λεπτότερον καὶ πυκνότερον, οἱο͂ν ὄρνιθεσ, Ἀπόλλων νόμιοσ. Ἢν δὲ ἀφρὸν ἐκ τοῦ στόματοσ ἀφίῃ καὶ τοῖσι ποσὶ λακτίζῃ, Ἄρησ τὴν αἰτίην ἔχει. Ὁκόσα δὲ δείματα νυκτὸσ παρίσταται καὶ φόβοι καὶ παράνοιαι καὶ ἀναπηδήσιεσ ἐκ τῆσ κλίνησ καὶ φόβητρα καὶ φεύξιεσ ἔξω, Ἑκάτησ φασὶν εἶναι ἐπιβολὰσ καὶ ἡρώων ἐφόδουσ. Καθαρμοῖσί τε χρέονται καὶ ἐπαοιδῇσι, καὶ ἀνοσιώτατόν γε καὶ ἀθεώτατον ποιέουσιν, ὡσ ἔμοιγε δοκέει, τὸ θεῖον‧ καθαίρουσι γὰρ τοὺσ ἐχομένουσ τῇ νούσῳ αἵματί τε καὶ ἄλλοισι τοιούτοισιν ὥσπερ μίασμά τι ἔχοντασ, ἢ ἀλάστορασ, ἢ πεφαρμαγμένουσ ὑπὸ ἀνθρώπων, ἤ τι ἔργον ἀνόσιον εἰργασμένουσ, οὓσ ἐχρῆν τἀναντία τούτοισι ποιέειν, θύειν τε καὶ εὔχεσθαι καὶ ἐσ τὰ ἱερὰ φέροντασ ἱκετεύειν τοὺσ θεούσ‧ νῦν δὲ τούτων μὲν ποιέουσιν οὐδὲν, καθαίρουσι δέ. Καὶ τὰ μὲν τῶν καθαρμῶν γῇ κρύπτουσι, τὰ δὲ ἐσ θάλασσαν ἐμβάλλουσι, τὰ δὲ ἐσ τὰ οὔρεα ἀποφέρουσιν, ὅπη μηδεὶσ ἅψεται μηδὲ ἐπιβήσεται‧ τὰ δ’ ἐχρῆν ἐσ τὰ ἱερὰ φέροντασ τῷ θεῷ ἀποδοῦναι, εἰ δὴ θεόσ γέ ἐστιν αἴτιοσ. Οὐ μέντοι ἔγωγε ἀξιῶ ὑπὸ θεοῦ ἀνθρώπου σῶμα μιαίνεσθαι, τὸ ἐπικηρότατον ὑπὸ τοῦ ἁγνοτάτου‧ ἀλλὰ κἢν τυγχάνῃ ὑπὸ ἑτέρου μασμένον ἠ τι πεπονθὸσ, ἐθέλοι ἂν ὑπὸ τοῦ θεοῦ καθαίρεσθαι καὶ ἁγνίζεσθαι μᾶλλον ἢ μιαίνεσθαι. Τὰ γοῦν μέγιστα τῶν ἁμαρτημάτων καὶ ἀνοσιώτατα τὸ θεῖόν ἐστι τὸ καθαῖρον καὶ ἁγνίζον καὶ Ῥύμμα γινόμενον ἡμῖν, αὐτοί τε ὁρ́ουσ τοῖσι θεοῖσι τῶν ἱερῶν καὶ τῶν τεμενέων ἀποδεικνύμενοι, ὡσ ἂν μηδεὶσ ὑπερβαίνῃ ἢν μὴ ἁγνεύῃ, εἰσιόντεσ τε ἡμεῖσ περιῤῬαινόμεθα οὐχ ὡσ μιαινόμενοι, ἀλλ’ εἴ τι καὶ πρότερον ἔχομεν μύσοσ, τοῦτο ἀφαγνιούμενοι. Καὶ περὶ μὲν τῶν καθαρμῶν οὕτω μοι δοκέει ἔχειν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION