헬라어 문장 검색 - Ηιπποξ́Οευϝρεσ́11́01́0́

(히포크라테스, Oeuvres Completes D'Hippocrate., ΠΕΡΙ ΙΕΡΗΣ ΝΟΥΣΟΥ., 1.)

Περὶ μὲν τῆσ ἱερῆσ νούσου καλεομένησ ὧδ’ ἔχει‧ οὐδέν τί μοι δοκέει τῶν ἄλλων θειοτέρη εἶναι νούσων οὐδὲ ἱερωτέρη, ἀλλὰ φύσιν μὲν ἔχει ἣν καὶ τὰ λοιπὰ νουσήματα, ὅθεν γίνεται. Φύσιν δὲ αὐτῇ καὶ πρόφασιν οἱ ἄνθρωποι ἐνόμισαν θεῖόν τι πρῆγμα εἶναι ὑπὸ ἀπειρίησ καὶ θαυμασιότητοσ, ὅτι οὐδὲν ἐοίκεν ἑτέρῃσι νούσοισιν‧ καὶ κατὰ μὲν τὴν ἀπορίην αὐτσι τοῦ μὴ γινώσκειν τὸ θεῖον αὐτῇ διασώζεται, κατὰ δὲ τὴν εὐπορίην τοῦ τρόπου τῆσ ἰήσιοσ ᾧ ἰῶνται, ἀπόλλυται, ὅτι καθαρμοῖσί τε ἰῶνται καὶ ἐπαοιδῇσιν. Εἰ δὲ διὰ τὸ θαυμάσιον θεῖον νομιεῖται, πολλὰ τὰ ἱερὰ νουσήματα ἔσται καὶ οὐχὶ ἓν, ὡσ ἐγὼ ἀποδείξω ἕτερα οὐδὲν ἧσσον ἐόντα θαυμάσια οὐδὲ τερατώδεα, ἃ οὐδεὶσ νομίζει ἱερὰ εἶναι. Τοῦτο μὲν γὰρ οἱ πυρετοὶ οἱ ἀμφημερι νοὶ καὶ οἱ τριταῖοι καὶ οἱ τεταρταῖοι οὐδὲν ἧσσόν μοι δοκέουσιν. ἱεροὶ εἶναι καὶ ὑπὸ θεοῦ γίνεσθαι ταύτησ τῆσ νούσου, ὧν οὐ θαυμασίωσ γ’ ἔχουσιν‧ τοῦτο δὲ ὁρέω μαινομένουσ ἀνθρώπουσ καὶ παραφρονέοντασ ἀπὸ μηδεμιῆσ προφάσιοσ ἐμφανέοσ, καὶ πολλά τε καὶ ἄκαιρα ποιέοντασ, ἔν τε τῷ ὕπνῳ οἶδα πολλοὺσ οἰμώζοντασ καὶ βοῶντασ, τοὺσ δὲ πνιγομένουσ, τοὺσ δὲ καὶ ἀναί̈σσοντάσ τε καὶ φεύγοντασ ἔξω καὶ παραφρονέοντασ μέχρισ ἂν ἐπέγρωνται, ἔπειτα δὲ ὁγιέασ ἐόντασ καὶ φρονέοντασ ὥσπερ καὶ πρότερον, ἐόντασ τ’ αὐτέουσ ὠχρούσ τε καὶ ἀσθενέασ, καὶ ταῦτα οὐχ ἅπαξ, ἀλλὰ πολλάκισ, ἄλλα τε πολλά ἐστι καὶ παντοδαπὰ ὧν περὶ ἑκάστου λέγειν πουλὺσ ἂν εἰή λόγοσ. Ἐμοὶ δὲ δοκέουσιν οἱ πρῶτοι τοῦτο τὸ νόσημα ἀφιερώσαντεσ τοιοῦτοι εἶναι ἄνθρωποι οἱοῖ καὶ νῦν εἰσι μάγοι τε καὶ καθάρται καὶ ἀγύρται καὶ ἀλαζόνεσ, ὁκόσοι δὴ προσποιέονται σφόδρα θεοσεβέεσ εἶναι καὶ πλέον τι εἰδέναι. Οὗτοι τοίνυν παραμπεχόμενοι καὶ προβαλλόμενοι τὸ θεῖον τῆσ ἀμηχανίησ τοῦ μὴ ἴσχειν ὅ τι προσενέγκαντεσ ὠφελήσουσιν, ὡσ μὴ κατάδηλοι ἐώσιν οὐδὲν ἐπιστάμενοι, ἱερὸν ἐνόμισαν τοῦτο τὸ πάθοσ εἶναι, καὶ λόγουσ ἐπιλέξαντεσ ἐπιτηδείουσ τὴν ἰήσιν κατεστήσαντο ἐσ τὸ ἀσφαλὲσ σφίσιν αὐτοῖσι, καθαρμοὺσ προσφέροντεσ καὶ ἐπαοιδὰσ, λουτρῶν τε ἀπέχεσθαι κελεύοντεσ καὶ ἐδεσμάτων πολλῶν καὶ ἀνεπιτηδείων ἀνθρώποισι νοσέουσιν ἐσθίειν, θαλασσίων μὲν τρίγλησ, μελανούρου, κεστρέοσ, ἐγχέλυοσ οὑ̔͂τοι γὰρ οἱ ἰχθύεσ εἰσὶν ἐπικαιρότατοἰ, κρεῶν δὲ αἰγείου καὶ ἐλάφων καὶ χοιρίων καὶ κυνὸσ ̔ταῦτα γὰρ κρεῶν ταρακτικώτατά ἐστι τῆσ κοιλίησ̓, ὀρνίθων δὲ ἀλεκτρυόνοσ καὶ τρυγόνοσ καὶ ὠτίδοσ, ἔτι δὲ ὅσα νομίζεται ἰσχυρότατα εἶναι, λαχάνων δὲ μίνθησ, σκορόδου καὶ κρομύου ̔δριμὺ γὰρ ἀσθενέοντι οὐδὲν ξυμφέρεἰ, ἱμάτιον δὲ μέλαν μὴ ἔχειν ̔θανατῶδεσ γὰρ τὸ μέλαν̓, μηδὲ ἐν αἰγείῳ κατακέεσθαι δέρματι μηδὲ φορέειν, μηδὲ πόδα ἐπὶ ποδὶ ἔχειν, μηδὲ χεῖρα ἐπὶ χειρὶ ̔ταῦτα γὰρ πάντα κωλύματα εἶναἰ. Ταῦτα δὲ πάντα τοῦ θείου εἵνεκεν προστιθέασιν, ὡσ πλέον τι εἰδότεσ καὶ ἄλλασ προφάσιασ λέγοντεσ, ὅκωσ, εἰ μὲν ὑγιὴσ γένοιτο, αὐτῶν ἡ δόξα εἰή καὶ ἡ δεξιότησ, εἰ δὲ ἀποθάνοι, ἐν ἀσφαλεῖ καθισταῖντο αὐτῶν αἱ ἀπολογίαι καὶ ἔχοιεν πρόφασιν ὡσ οὐκ αἴτιοί εἰσιν αὐτοὶ, ἀλλ’ οἱ θεοί‧ οὔτε γὰρ φαγέειν οὔτε πιέειν ἔδοσαν φάρμακον οὐδὲν, οὔτε λουτροῖσι καθήψησαν, ὥστε δοκέειν αἴτιον εἶναι. Ἐγὼ δὲ δοκέω Λιβύων τῶν τὴν μεσόγειον οἰκεόντων οὐδένα ὑγιαίνειν, ὅτι ἐν αἰγείοισι δέρμασι κατακέονται καὶ κρέασιν αἰγείοισι χρῶνται, ἐπεὶ οὐκ ἔχουσιν οὔτε στρῶμα οὔτε ἱμάτιον οὔτε ὑπόδημα ὅ τι μὴ αἴγειόν ἐστιν‧ οὐ γάρ ἐστιν αὐτοῖσ ἄλλο προβάτιον οὐδὲν ἢ αἶγεσ καὶ βόεσ. Εἰ δὲ ταῦτα προσφερόμενα καὶ ἐσθιόμενα τὴν νοῦσον τίκτει τε καὶ αὔξει καὶ μὴ ἐσθιόμενα ἰῆται, οὐκ ἐστὶν ἄρα ὁ θεὸσ αἴτιοσ οὐδενὸσ, οὐδὲ οἱ καθαρμοὶ ὠφελέουσιν, ἀλλὰ τὰ ἐδέσματα τὰ ἰώμενά ἐστι καὶ τὰ βλάπτοντα, τοῦ δὲ θείου ἀφανίζεται ἡ δύναμισ. Οὕτωσ οὖν ἔμοιγε δοκέουσιν οἵτινεσ τούτῳ τῷ τρόπῳ ἐγχειρέουσιν ἰῆσθαι ταῦτα τὰ νοσήματα, οὔτε ἱερὰ νομίζειν εἶναι οὔτε θεῖα‧ ὅκου γὰρ ὑπὸ καθαρμῶν τοιούτων μετάστατα γίνεται καὶ ὑπὸ θεραπείησ τοιῆσδε, τί κωλύει καὶ ὑφ’ ἑτέρων τεχνημάτων ὁμοίων τούτοισιν ἐπιγίνεσθαι τοῖσιν ἀνθρώποισι καὶ προσπίπτειν; ὥστε μηκέτι τὸ θεῖον αἴτιον εἶναι, ἀλλά τι ἀνθρώπινον. Ὅστισ γὰρ οἱο͂́σ τε περικαθαίρων ἐστὶ καὶ μαγεύων ἀπάγειν τοιοῦτον πάθοσ, οὗτοσ κἂν ἐπάγοι ἕτερα τεχνησάμενοσ, καὶ ἐν τούτῳ τῷ λόγῳ τὸ θεῖον ἀπόλλυται. Τοιαῦτα λέγοντεσ καὶ μηχανεύμενοι προσποιέονται πλέον τι εἰδέναι, καὶ ἀνθρώπουσ ἐξαπατέουσι προστιθέμενοι τούτοισιν ἁγνείασ τε καὶ καθαρότητασ, ὅ τε πουλὺσ αὐτοῖσι τοῦ λόγου ἐσ τὸ θεῖον ἀφήκει καὶ τὸ δαιμόνιον. Καίτοι ἔμοιγε οὐ περὶ εὐσεβείησ δοκέουσι τοὺσ λόγουσ ποιέεσθαι, ὡσ οἰόνται, ἀλλὰ περὶ δυσσεβείησ μᾶλλον, καὶ ὡσ οἱ θεοὶ οὐκ εἰσὶ, τό τε εὐσεβὲσ καὶ θεῖον αὐτῶν ἀσεβὲσ καὶ ἀνόσιόν ἐστιν, ὡσ ἐγὼ διδάξω. Εἰ γὰρ σελήνην τε καθαιρέειν καὶ ἥλιον ἀφανίζειν καὶ χειμῶνά τε καὶ εὐδίην ποιέειν καὶ ὄμβρουσ καὶ αὐχμοὺσ καὶ θάλασσαν ἄφορον καὶ γῆν καὶ τἄλλα τὰ τοιουτότροπα πάντα ὑποδέχονται ἐπίστασθαι, εἴτε καὶ ἐκ τελετέων εἴτε καὶ ἐξ ἄλλησ τινὸσ γνώμησ ἢ μελέτησ φασὶν ταῦτα οἱο͂́ν τ’ εἶναι γενέσθαι οἱ ταῦτ’ ἐπιτηδεύοντεσ, δυσσεβέειν ἔμοιγε δοκέουσι καὶ θεοὺσ οὔτε εἶναι νομίζειν οὔτ’ ἐόντασ ἰσχύειν οὐδὲν οὔτε εἴργεσθαι ἂν οὐδενὸσ τῶν ἐσχάτων, ὧν ποιέοντεσ πῶσ οὐ δεινοὶ αὐτοῖσίν εἰσιν; εἰ γὰρ ἄνθρωποσ μαγεύων τε καὶ θύων σελήνην τε καθαιρήσει καὶ ἥλιον ἀφανιεῖ καὶ χειμῶνα καὶ εὐδίην ποιήσει, οὐκ ἂν ἔγωγέ τι θεῖον νομίσαιμι τούτων εἶναι, ἀλλ’ ἀνθρώπινον, εἰ δὴ τοῦ θείου ἡ δύναμισ ὑπὸ ἀνθρώπου γνώμησ κρατέεται καὶ δεδούλωται. Ἴσωσ δὲ οὐχ οὕτωσ ἔχει ταῦτα, ἀλλ’ ἄνθρωποι βίου δεόμενοι πολλὰ καὶ παντοῖα τεχνέονται καὶ ποικίλλουσιν ἔσ τε τἄλλα πάντα καὶ ἐσ τὴν νοῦσον ταύτην, ἑκάστῳ εἴδει τοῦ πάθεοσ θεῷ τὴν αἰτίην προστιθέντεσ. Οὐ γὰρ καθάπαξ, ἀλλὰ πλεονάκισ ταῦτα μέμνηνται‧ κἢν μὲν γὰρ αἶγα μιμῶνται, κἢν βρύχωνται, κἢν τὰ δεξιὰ σπῶνται, μητέρα θεῶν φασὶν αἰτίην εἶναι. Ἢν δὲ ὀξύτερον καὶ εὐτονώτερον φθέγγηται, ἵππῳ εἰκάζουσι, καὶ φασὶ Ποσειδῶνα αἴτιον εἶναι. Ἢν δὲ καὶ τῆσ κόπρου τι παρέῃ, ὃ πολλάκισ γίνεται ὑπὸ τῆσ νούσου βιαζομένοισιν, Ἐνοδίου πρόσκειται ἡ προσωνυμίη‧ ἢν δὲ λεπτότερον καὶ πυκνότερον, οἱο͂ν ὄρνιθεσ, Ἀπόλλων νόμιοσ. Ἢν δὲ ἀφρὸν ἐκ τοῦ στόματοσ ἀφίῃ καὶ τοῖσι ποσὶ λακτίζῃ, Ἄρησ τὴν αἰτίην ἔχει. Ὁκόσα δὲ δείματα νυκτὸσ παρίσταται καὶ φόβοι καὶ παράνοιαι καὶ ἀναπηδήσιεσ ἐκ τῆσ κλίνησ καὶ φόβητρα καὶ φεύξιεσ ἔξω, Ἑκάτησ φασὶν εἶναι ἐπιβολὰσ καὶ ἡρώων ἐφόδουσ. Καθαρμοῖσί τε χρέονται καὶ ἐπαοιδῇσι, καὶ ἀνοσιώτατόν γε καὶ ἀθεώτατον ποιέουσιν, ὡσ ἔμοιγε δοκέει, τὸ θεῖον‧ καθαίρουσι γὰρ τοὺσ ἐχομένουσ τῇ νούσῳ αἵματί τε καὶ ἄλλοισι τοιούτοισιν ὥσπερ μίασμά τι ἔχοντασ, ἢ ἀλάστορασ, ἢ πεφαρμαγμένουσ ὑπὸ ἀνθρώπων, ἤ τι ἔργον ἀνόσιον εἰργασμένουσ, οὓσ ἐχρῆν τἀναντία τούτοισι ποιέειν, θύειν τε καὶ εὔχεσθαι καὶ ἐσ τὰ ἱερὰ φέροντασ ἱκετεύειν τοὺσ θεούσ‧ νῦν δὲ τούτων μὲν ποιέουσιν οὐδὲν, καθαίρουσι δέ. Καὶ τὰ μὲν τῶν καθαρμῶν γῇ κρύπτουσι, τὰ δὲ ἐσ θάλασσαν ἐμβάλλουσι, τὰ δὲ ἐσ τὰ οὔρεα ἀποφέρουσιν, ὅπη μηδεὶσ ἅψεται μηδὲ ἐπιβήσεται‧ τὰ δ’ ἐχρῆν ἐσ τὰ ἱερὰ φέροντασ τῷ θεῷ ἀποδοῦναι, εἰ δὴ θεόσ γέ ἐστιν αἴτιοσ. Οὐ μέντοι ἔγωγε ἀξιῶ ὑπὸ θεοῦ ἀνθρώπου σῶμα μιαίνεσθαι, τὸ ἐπικηρότατον ὑπὸ τοῦ ἁγνοτάτου‧ ἀλλὰ κἢν τυγχάνῃ ὑπὸ ἑτέρου μασμένον ἠ τι πεπονθὸσ, ἐθέλοι ἂν ὑπὸ τοῦ θεοῦ καθαίρεσθαι καὶ ἁγνίζεσθαι μᾶλλον ἢ μιαίνεσθαι. Τὰ γοῦν μέγιστα τῶν ἁμαρτημάτων καὶ ἀνοσιώτατα τὸ θεῖόν ἐστι τὸ καθαῖρον καὶ ἁγνίζον καὶ Ῥύμμα γινόμενον ἡμῖν, αὐτοί τε ὁρ́ουσ τοῖσι θεοῖσι τῶν ἱερῶν καὶ τῶν τεμενέων ἀποδεικνύμενοι, ὡσ ἂν μηδεὶσ ὑπερβαίνῃ ἢν μὴ ἁγνεύῃ, εἰσιόντεσ τε ἡμεῖσ περιῤῬαινόμεθα οὐχ ὡσ μιαινόμενοι, ἀλλ’ εἴ τι καὶ πρότερον ἔχομεν μύσοσ, τοῦτο ἀφαγνιούμενοι. Καὶ περὶ μὲν τῶν καθαρμῶν οὕτω μοι δοκέει ἔχειν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Hippocrates, Oeuvres Completes D'Hippocrate., ΠΕΡΙ ΙΕΡΗΣ ΝΟΥΣΟΥ., 1.

(히포크라테스, Oeuvres Completes D'Hippocrate., ΠΕΡΙ ΙΕΡΗΣ ΝΟΥΣΟΥ., 1.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION