Euripides, Ion, episode, iambic

μηδεὶσ δοκείτω μηδὲν ἀνθρώπων ποτὲ ἀέλπτον εἶναι πρὸσ τὰ τυγχάνοντα νῦν. ὦ μεταβαλοῦσα μυρίουσ ἤδη βροτῶν καὶ δυστυχῆσαι καὖθισ αὖ πρᾶξαι καλῶσ, Τύχη, παρ’ οἱάν ἤλθομεν στάθμην βίου μητέρα φονεῦσαι καὶ παθεῖν ἀνάξια. φεῦ· ἆρ’ ἐν φαενναῖσ ἡλίου περιπτυχαῖσ ἔνεστι πάντα τάδε καθ’ ἡμέραν μαθεῖν; φίλον μὲν οὖν σ’ εὑρ́ημα, μῆτερ, ηὑρ́ομεν, καὶ τὸ γένοσ οὐδὲν μεμπτόν, ὡσ ἡμῖν, τόδε· τὰ δ’ ἄλλα πρὸσ σὲ βούλομαι μόνην φράσαι. δεῦρ’ ἔλθ’· ἐσ οὖσ γὰρ τοὺσ λόγουσ εἰπεῖν θέλω καὶ περικαλύψαι τοῖσι πράγμασι σκότον. ὁρ́α σύ, μῆτερ· μὴ σφαλεῖσ’ ἃ παρθένοισ ἐγγίγνεται νοσήματ’ ἐσ κρυπτοὺσ γάμουσ, ἔπειτα τῷ θεῷ προστίθησ τὴν αἰτίαν, καὶ τοὐμὸν αἰσχρὸν ἀποφυγεῖν πειρωμένη, Φοίβῳ τεκεῖν με φῄσ, τεκοῦσ’ οὐκ ἐκ θεοῦ; μὰ τὴν παρασπίζουσαν ἁρ́μασίν ποτε Νίκην Ἀθηνᾶν Ζηνὶ γηγενεῖσ ἔπι, οὐκ ἔστιν ὅστισ σοι πατὴρ θνητῶν, τέκνον, ἀλλ’ ὅσπερ ἐξέθρεψε, Λοξίασ ἄναξ. πῶσ οὖν τὸν αὑτοῦ παῖδ’ ἔδωκ’ ἄλλῳ πατρὶ Ξούθου τέ φησι παῖδά μ’ ἐκπεφυκέναι; πεφυκέναι μὲν οὐχί, δωρεῖται δέ σε αὑτοῦ γεγῶτα· καὶ γὰρ ἂν φίλοσ φίλῳ δοίη τὸν αὑτοῦ παῖδα δεσπότην δόμων. ὁ θεὸσ ἀληθὴσ ἢ μάτην μαντεύεται, ἐμοῦ ταράσσει, μῆτερ, εἰκότωσ φρένα. ἄκουε δή νυν ἅμ’ ἐσῆλθεν, ὦ τέκνον· εὐεργετῶν σε Λοξίασ ἐσ εὐγενῆ δόμον καθίζει· τοῦ θεοῦ δὲ λεγόμενοσ, οὐκ ἔσχεσ ἄν ποτ’ οὔτε παγκλήρουσ δόμουσ οὔτ’ ὄνομα πατρόσ. πῶσ γάρ, οὗ γ’ ἐγὼ γάμουσ ἔκρυπτον αὐτὴ καί σ’ ἀπέκτεινον λάθρα; ὃ δ’ ὠφελῶν σε προστίθησ’ ἄλλῳ πατρί. οὐχ ὧδε φαύλωσ αὔτ’ ἐγὼ μετέρχομαι, ἀλλ’ ἱστορήσω Φοῖβον εἰσελθὼν δόμουσ, εἴτ’ εἰμὶ θνητοῦ πατρὸσ εἴτε Λοξίου. ἐά· τίσ οἴκων θυοδόκων ὑπερτελὴσ ἀντήλιον πρόσωπον ἐκφαίνει θεῶν; φεύγωμεν, ὦ τεκοῦσα, μὴ τὰ δαιμόνων ὁρῶμεν ‐ εἰ μὴ καιρόσ ἐσθ’ ἡμᾶσ ὁρᾶν. μὴ φεύγετ’· οὐ γὰρ πολεμίαν με φεύγετε, ἀλλ’ ἔν τ’ Ἀθήναισ κἀνθάδ’ οὖσαν εὐμενῆ. ἐπώνυμοσ δὲ σῆσ ἀφικόμην χθονὸσ Παλλάσ, δρόμῳ σπεύσασ’ Ἀπόλλωνοσ πάρα, ὃσ ἐσ μὲν ὄψιν σφῷν μολεῖν οὐκ ἠξίου, μὴ τῶν πάροιθε μέμψισ ἐσ μέσον μόλῃ, ἡμᾶσ δὲ πέμπει τοὺσ λόγουσ ὑμῖν φράσαι· ὡσ ἥδε τίκτει σ’ ἐξ Ἀπόλλωνοσ πατρόσ, δίδωσι δ’ οἷσ ἔδωκεν, οὐ φύσασί σε, ἀλλ’ ὡσ νομίζῃ ’σ οἶκον εὐγενέστατον. ἐπεὶ δ’ ἀνεῴχθη πρᾶγμα μηνυθὲν τόδε, θανεῖν σε δείσασ μητρὸσ ἐκ βουλευμάτων καὶ τήνδε πρὸσ σοῦ, μηχαναῖσ ἐρρύσατο. ἔμελλε δ’ αὐτὰ διασιωπήσασ ἄναξ ἐν ταῖσ Ἀθήναισ γνωριεῖν ταύτην τε σήν, σέ θ’ ὡσ πέφυκασ τῆσδε καὶ Φοίβου πατρόσ. ἀλλ’ ὡσ περαίνω πρᾶγμα, καὶ χρησμοὺσ θεοῦ, ἐφ’ οἷσιν ἔζευξ’ ἁρ́ματ’, εἰσακούσατον. λαβοῦσα τόνδε παῖδα Κεκροπίαν χθόνα χώρει, Κρέουσα, κἀσ θρόνουσ τυραννικοὺσ ἵδρυσον.

ἐκ γὰρ τῶν Ἐρεχθέωσ γεγὼσ δίκαιοσ ἄρχειν τῆσ γ’ ἐμῆσ ὅδε χθονόσ, ἔσται τ’ ἀν’ Ἑλλάδ’ εὐκλεήσ. οἱ τοῦδε γὰρ παῖδεσ γενόμενοι τέσσαρεσ ῥίζησ μιᾶσ ἐπώνυμοι γῆσ κἀπιφυλίου χθονὸσ λαῶν ἔσονται, σκόπελον οἳ ναίουσ’ ἐμόν. Γελέων μὲν ἔσται πρῶτοσ· εἶτα δεύτεροσ <> Ὅπλητεσ Ἀργαδῆσ τ’, ἐμῆσ τ’ ἀπ’ αἰγίδοσ ἔμφυλον ἕξουσ’ Αἰγικορῆσ. οἱ τῶνδε δ’ αὖ παῖδεσ γενόμενοι σὺν χρόνῳ πεπρωμένῳ Κυκλάδασ ἐποικήσουσι νησαίασ πόλεισ χέρσουσ τε παράλουσ, ὃ σθένοσ τἠμῇ χθονὶ δίδωσιν· ἀντίπορθμα δ’ ἠπείροιν δυοῖν πεδία κατοικήσουσιν, Ἀσιάδοσ τε γῆσ Εὐρωπίασ τε· τοῦδε δ’ ὀνόματοσ χάριν Ιὤνεσ ὀνομασθέντεσ ἕξουσιν κλέοσ. Ξούθῳ δὲ καὶ σοὶ γίγνεται κοινὸν γένοσ, Δῶροσ μέν, ἔνθεν Δωρὶσ ὑμνηθήσεται πόλισ κατ’ αἰᾶν Πελοπίαν· ὁ δεύτεροσ Ἀχαιόσ, ὃσ γῆσ παραλίασ Ῥίου πέλασ τύραννοσ ἔσται, κἀπισημανθήσεται κείνου κεκλῆσθαι λαὸσ ὄνομ’ ἐπώνυμοσ. καλῶσ δ’ Ἀπόλλων πάντ’ ἔπραξε· πρῶτα μὲν ἄνοσον λοχεύει σ’, ὥστε μὴ γνῶναι φίλουσ· ἐπεὶ δ’ ἔτικτεσ τόνδε παῖδα κἀπέθου ἐν σπαργάνοισιν, ἁρπάσαντ’ ἐσ ἀγκάλασ Ἑρμῆν κελεύει δεῦρο πορθμεῦσαι βρέφοσ, ἔθρεψέ τ’ οὐδ’ εἰάσεν ἐκπνεῦσαι βίον. νῦν οὖν σιώπα, παῖσ ὅδ’ ὡσ πέφυκε σόσ, ἵν’ ἡ δόκησισ Ξοῦθον ἡδέωσ ἔχῃ, σύ τ’ αὖ τὰ σαυτῆσ ἀγάθ’ ἔχουσ’ ἰῄσ, γύναι. καὶ χαίρετ’· ἐκ γὰρ τῆσδ’ ἀναψυχῆσ πόνων εὐδαίμον’ ὑμῖν πότμον ἐξαγγέλλομαι.