Dionysius of Halicarnassus, De Isocrate, chapter 2

(디오니시오스, De Isocrate, chapter 2)

ἡ δὲ λέξισ, ᾗ κέχρηται, τοιοῦτόν τινα χαρακτῆρα ἔχει. καθαρὰ μέν ἐστιν οὐχ ἧττον τῆσ Λυσίου καὶ οὐδὲν εἰκῇ τιθεῖσα ὄνομα τήν τε διάλεκτον ἀκριβοῦσα ἐν τοῖσ πάνυ τὴν κοινὴν καὶ συνηθεστάτην. καὶ γὰρ αὕτη πέφευγεν ἀπηρχαιωμένων καὶ σημειωδῶν ὀνομάτων τὴν ἀπειροκαλίαν, κατὰ δὲ τὴν τροπικὴν φράσιν ὀλίγον τι διαλλάττει τῆσ Λυσίου καὶ κέκραται συμμέτρωσ, τό τε σαφὲσ ἐκείνῃ παραπλήσιον ἔχει καὶ τὸ ἐναργέσ, ἠθική τέ ἐστι καὶ πιθανὴ καὶ πρέπουσα. στρογγύλη δὲ οὐκ ἔστιν, ὥσπερ ἐκείνη, καὶ συγκεκροτημένη καὶ πρὸσ ἀγῶνασ δικανικοὺσ εὔθετοσ, ὑπτία δέ ἐστι μᾶλλον καὶ κεχυμένη πλουσίωσ, οὐδὲ δὴ σύντομοσ οὕτωσ, ἀλλὰ καὶ κατασκελὴσ καὶ βραδυτέρα τοῦ μετρίου. δι’ ἣν δὲ αἰτίαν τοῦτο πάσχει, μετὰ μικρὸν ἐρῶ. οὐδὲ τὴν σύνθεσιν ἐπιδείκνυται τὴν φυσικὴν καὶ ἀφελῆ καὶ ἐναγώνιον, ὥσπερ ἡ Λυσίου, ἀλλὰ πεποιημένην μᾶλλον εἰσ σεμνότητα πομπικὴν καὶ ποικίλην καὶ πῇ μὲν εὐπρεπεστέραν ἐκείνησ πῇ δὲ περιεργοτέραν. ὁ γὰρ ἀνὴρ οὗτοσ τὴν εὐέπειαν ἐκ παντὸσ διώκει καὶ τοῦ γλαφυρῶσ λέγειν στοχάζεται μᾶλλον ἢ τοῦ ἀφελῶσ, τῶν τε γὰρ φωνηέντων τὰσ παραλλήλουσ θέσεισ ὡσ ἐκλυούσασ τὰσ ἁρμονίασ τῶν ἤχων καὶ τὴν λειότητα τῶν φθόγγων λυμαινομένασ περιίσταται, περιόδῳ τε καὶ κύκλῳ περιλαμβάνειν τὰ νοήματα πειρᾶται ῥυθμοειδεῖ πάνυ καὶ οὐ πολὺ ἀπέχοντι τοῦ ποιητικοῦ μέτρου, ἀναγνώσεώσ τε μᾶλλον οἰκειότερόσ ἐστιν ἢ χρήσεωσ. τοιγάρτοι τὰσ μὲν ἐπιδείξεισ τὰσ ἐν ταῖσ πανηγύρεσι καὶ τὴν ἐκ χειρὸσ θεωρίαν φέρουσιν αὐτοῦ οἱ λόγοι, τοὺσ δὲ ἐν ἐκκλησίαισ καὶ δικαστηρίοισ ἀγῶνασ οὐχ ὑπομένουσι.

τούτου δὲ αἴτιον, ὅτι πολὺ τὸ παθητικὸν ἐν ἐκείνοισ εἶναι δεῖ· τοῦτο δὲ ἥκιστα δέχεται περίοδοσ. αἵ τε παρομοιώσεισ καὶ παρισώσεισ καὶ τὰ ἀντίθετα καὶ πᾶσ ὁ τῶν τοιούτων σχημάτων κόσμοσ πολύσ ἐστι παρ’ αὐτῷ καὶ λυπεῖ πολλάκισ τὴν ἄλλην κατασκευὴν προσιστάμενοσ ταῖσ ἀκοαῖσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION