Dionysius of Halicarnassus, De Isocrate, chapter 3

(디오니시오스, De Isocrate, chapter 3)

καθόλου δὲ τριῶν ὄντων, ὥσ φησι Θεόφραστοσ, ἐξ ὧν γίνεται τὸ μέγα καὶ σεμνὸν καὶ περιττὸν ἐν λέξει, τῆσ τε ἐκλογῆσ τῶν ὀνομάτων καὶ τῆσ ἐκ τούτων ἁρμονίασ καὶ τῶν περιλαμβανόντων αὐτὰ σχημάτων, ἐκλέγει μὲν εὖ πάνυ καὶ τὰ κράτιστα τῶν ὀνομάτων τίθησιν, ἁρμόττει δὲ αὐτὰ περιέργωσ, τὴν εὐφωνίαν ἐντείνων μουσικήν, σχηματίζει τε φορτικῶσ καὶ τὰ πολλὰ γίνεται ψυχρὸσ ἢ τῷ πόρρωθεν λαμβάνειν ἢ τῷ μὴ πρέποντα εἶναι τὰ σχήματα τοῖσ πράγμασι διὰ τὸ μὴ κρατεῖν τοῦ μετρίου. ταῦτα μέντοι καὶ μακροτέραν αὐτῷ ποιεῖ τὴν λέξιν πολλάκισ, λέγω δὲ τό τε εἰσ περιόδουσ ἐναρμόττειν ἅπαντα τὰ νοήματα καὶ τὸ τοῖσ αὐτοῖσ τύποισ τῶν σχημάτων τὰσ περιόδουσ περιλαμβάνειν καὶ τὸ διώκειν ἐκ παντὸσ τὴν εὐρυθμίαν. οὐ γὰρ ἅπαντα δέχεται οὔτε μῆκοσ τὸ αὐτὸ οὔτε σχῆμα τὸ παραπλήσιον οὔτε ῥυθμὸν τὸν ἴσον. ὥστε ἀνάγκη παραπληρώμασι λέξεων οὐδὲν ὠφελουσῶν χρῆσθαι καὶ ἀπομηκύνειν πέρα τοῦ χρησίμου τὸν λόγον. λέγω δὲ οὐχ ὡσ διαπαντὸσ αὐτοῦ ταῦτα ποιοῦντοσ οὐχ οὕτωσ μαίνομαι· καὶ γὰρ συντίθησί ποτε ἀφελῶσ τὰ ὀνόματα καὶ λύει τὴν περίοδον εὐγενῶσ καὶ τὰ περίεργα σχήματα καὶ φορτικὰ φεύγει καὶ μάλιστα ἐν τοῖσ συμβουλευτικοῖσ τε καὶ δικανικοῖσ λόγοισ, ἀλλ’ ὡσ ἐπὶ τὸ πολὺ τῷ ῥυθμῷ δουλεύοντοσ καὶ τῷ κύκλῳ τῆσ περιόδου καὶ τὸ κάλλοσ τῆσ ἀπαγγελίασ ἐν τῷ περιττῷ τιθεμένου κοινότερον εἴρηκα περὶ αὐτοῦ. κατὰ δὴ ταῦτά φημι τὴν Ἰσοκράτουσ λέξιν λείπεσθαι τῆσ Λυσίου καὶ ἔτι κατὰ τὴν χάριν. καίτοι γε ἀνθηρόσ ἐστιν, εἰ καί τισ ἄλλοσ, καὶ ἐπαγωγὸσ ἡδονῇ τῶν ἀκροωμένων Ἰσοκράτησ, ἀλλ’ οὐκ ἔχει τὴν αὐτὴν χάριν ἐκείνῳ.

τοσοῦτον δὲ αὐτοῦ λείπεται κατὰ ταύτην τὴν ἀρετήν, ὅσον τῶν φύσει καλῶν σωμάτων τὰ συνερανιζόμενα κόσμοισ ἐπιθέτοισ. πέφυκε γὰρ ἡ Λυσίου λέξισ ἔχειν τὸ χαρίεν, ἡ δὲ Ἰσοκράτουσ βούλεται. ταύταισ μὲν δὴ ταῖσ ἀρεταῖσ ὑστερεῖ Λυσίου κατὰ γοῦν τὴν ἐμὴν γνώμην. προτερεῖ δέ γε ἐν ταῖσ μελλούσαισ λέγεσθαι· ὑψηλότερόσ ἐστιν ἐκείνου κατὰ τὴν ἑρμηνείαν καὶ μεγαλοπρεπέστεροσ μακρῷ καὶ ἀξιωματικώτεροσ. θαυμαστὸν γὰρ δὴ καὶ μέγα τὸ τῆσ Ἰσοκράτουσ κατασκευῆσ ὕψοσ, ἡρωϊκῆσ μᾶλλον ἢ ἀνθρωπίνησ φύσεωσ οἰκεῖον. δοκεῖ δή μοι μὴ ἄπο σκοποῦ τισ ἂν εἰκάσαι τὴν μὲν Ἰσοκράτουσ ῥητορικὴν τῇ Πολυκλείτου τε καὶ Φειδίου τέχνῃ κατὰ τὸ σεμνὸν καὶ μεγαλότεχνον καὶ ἀξιωματικόν, τὴν δὲ Λυσίου τῇ Καλάμιδοσ καὶ Καλλιμάχου τῆσ λεπτότητοσ ἕνεκα καὶ τῆσ χάριτοσ. ὥσπερ γὰρ ἐκείνων οἳ μὲν ἐν τοῖσ ἐλάττοσι καὶ ἀνθρωπικοῖσ ἔργοισ εἰσὶν ἐπιτυχέστεροι τῶν ἑτέρων, οἳ δ’ ἐν τοῖσ μείζοσι καὶ θειοτέροισ δεξιώτεροι, οὕτωσ καὶ τῶν ῥητόρων ὃ μὲν ἐν τοῖσ μικροῖσ ἐστι σοφώτεροσ, ὃ δ’ ἐν τοῖσ μεγάλοισ περιττότεροσ, τάχα μὲν γὰρ καὶ τῇ φύσει μεγαλόφρων τισ ὤν, εἰ δὲ μή, τῇ γε προαιρέσει πάντωσ τὸ σεμνὸν καὶ θαυμαστὸν διώκων.

ταῦτα μὲν οὖν περὶ τῆσ λέξεωσ τοῦ ῥήτοροσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION