헬라어 문장 검색 - Διονψσ́ΔεΞομπό20́0́0́

(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 20)

ἔτι τισ καταλείπεταί μοι λόγοσ ὁ περὶ τοῦ πρέποντοσ. καὶ γὰρ τοῖσ ἄλλοισ χρήμασιν ἅπασι παρεῖναι δεῖ τὸ πρέπον, καὶ εἴ τι ἄλλο ἔργον ἀτυχεῖ τούτου τοῦ μέρουσ, καὶ εἰ μὴ τοῦ παντόσ, τοῦ κρατίστου γε ἀτυχεῖ. περὶ μὲν οὖν ὅλησ τῆσ ἰδέασ ταύτησ οὐχ οὗτοσ ὁ καιρὸσ ἀνασκοπεῖν· βαθεῖα γάρ τισ αὐτοῦ καὶ πολλῶν δεομένη λόγων ἡ θεωρία. ὅσα δὲ εἰσ τοῦτο συντείνει τὸ μέροσ ὑπὲρ οὗ τυγχάνω ποιούμενοσ τὸν λόγον, εἰ μὴ καὶ πάντα μηδὲ τὰ πλεῖστα, ὅσα γε οὖν ἐγχωρεῖ, λεγέσθω. ὁμολογουμένου δὴ παρὰ πᾶσιν ὅτι πρέπον ἐστὶ τὸ τοῖσ ὑποκειμένοισ ἁρμόττον προσώποισ τε καὶ πράγμασιν, ὥσπερ ἐκλογὴ τῶν ὀνομάτων εἰή τισ ἂν ἣ μὲν πρέπουσα τοῖσ ὑποκειμένοισ ἣ δὲ ἀπρεπήσ, οὕτω δή που καὶ σύνθεσισ. παράδειγμα δὲ τούτου χρὴ λαμβάνειν τὴν ἀλήθειαν. ὃ δὲ λέγω, τοιοῦτόν ἐστιν· οὐχ ὁμοίᾳ συνθέσει χρώμεθα ὀργιζόμενοι καὶ χαίροντεσ, οὐδὲ ὀλοφυρόμενοι καὶ φοβούμενοι, οὐδ’ ἐν ἄλλῳ τινὶ πάθει ἢ κακῷ ὄντεσ, ὥσπερ ὅταν ἐνθυμώμεθα μηδὲν ὅλωσ ἡμᾶσ ταράττειν μηδὲ παραλυπεῖν. μυρία ἄλλα ἐστὶν ὅσα τισ ἂν εἰπεῖν ἔχοι τὰσ ἰδέασ ἁπάσασ ἐκλογίζεσθαι βουλόμενοσ τοῦ πρέποντοσ· ἓν δὲ ὃ προχειρότατον ἔχω καὶ κοινότατον εἰπεῖν ὑπὲρ αὐτοῦ, τοῦτ’ ἐρῶ. οἱ αὐτοὶ ἄνθρωποι ἐν τῇ αὐτῇ καταστάσει τῆσ ψυχῆσ ὄντεσ ὅταν ἀπαγγέλλωσι πράγματα οἷσ ἂν παραγενόμενοι τύχωσιν, οὐχ ὁμοίᾳ χρῶνται συνθέσει περὶ πάντων ἀλλὰ μιμητικοὶ γίνονται τῶν ἀπαγγελλομένων καὶ ἐν τῷ συντιθέναι τὰ ὀνόματα, οὐδὲν ἐπιτηδεύοντεσ ἀλλὰ φυσικῶσ ἐπὶ τοῦτο ἀγόμενοι. ταῦτα δὴ παρατηροῦντα δεῖ τὸν ἀγαθὸν ποιητὴν καὶ ῥήτορα μιμητικὸν εἶναι τῶν πραγμάτων ὑπὲρ ὧν ἂν τοὺσ λόγουσ ἐκφέρῃ, μὴ μόνον κατὰ τὴν ἐκλογὴν τῶν ὀνομάτων ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν σύνθεσιν. ὃ ποιεῖν εἰώθεν ὁ δαιμονιώτατοσ Ὅμηροσ καίπερ μέτρον ἔχων ἓν ὡσ καὶ ῥυθμοὺσ ὀλίγουσ, ἀλλ’ ὅμωσ ἀεί τι καινουργῶν ἐν αὐτοῖσ καὶ φιλοτεχνῶν, ὥστε μηδὲν ἡμῖν διαφέρειν γινόμενα τὰ πράγματα ἢ λεγόμενα ὁρᾶν. ἐρῶ δὲ ὀλίγα, οἷσ ἄν τισ δύναιτο παραδείγμασι χρῆσθαι πολλῶν. ἀπαγγέλλων δὴ πρὸσ τοὺσ Φαίακασ Ὀδυσσεὺσ τὴν ἑαυτοῦ πλάνην καὶ τὴν εἰσ ᾅδου κατάβασιν εἰπὼν τὰσ ὄψεισ τῶν ἐκεῖ κακῶν ἀποδίδωσιν. ἐν δὴ τούτοισ καὶ τὰ περὶ τὸν Σίσυφον διηγεῖται πάθη, ᾧ φασι τοὺσ καταχθονίουσ θεοὺσ ὁρ́ον πεποιῆσθαι τῆσ τῶν δεινῶν ἀπαλλαγῆσ, ὅταν ὑπὲρ ὄχθου τινὸσ ἀνακυλίσῃ πέτρον· τοῦτο δὲ ἀμήχανον εἶναι καταπίπτοντοσ ὅταν εἰσ ἄκρον ἔλθῃ πάλιν τοῦ πέτρου. πῶσ οὖν δηλώσει ταῦτα μιμητικῶσ κατ’ αὐτὴν τὴν σύνθεσιν τῶν ὀνομάτων, ἄξιον ἰδεῖν· καὶ μὴν Σίσυφον εἰσεῖδον κρατέρ’ ἄλγε’ ἔχοντα, λᾶαν βαστάζοντα πελώριον ἀμφοτέρῃσιν· ἤτοι ὃ μὲν σκηριπτόμενοσ χερσίν τε ποσίν τε λᾶαν ἄνω ὤθεσκε ποτὶ λόφον· ἐνταῦθα ἡ σύνθεσίσ ἐστιν ἡ δηλοῦσα τῶν γινομένων ἕκαστον, τὸ βάροσ τοῦ πέτρου, τὴν ἐπίπονον ἐκ τῆσ γῆσ κίνησιν, τὸν διερειδόμενον τοῖσ κώλοισ, τὸν ἀναβαίνοντα πρὸσ τὸν ὄχθον, τὴν μόλισ ἀνωθουμένην πέτραν· οὐδεὶσ ἂν ἄλλωσ εἴποι. καὶ παρὰ τί γέγονε τούτων ἕκαστον; οὐ μὰ Δί’ εἰκῇ γε οὐδ’ ἀπὸ ταὐτομάτου. πρῶτον μὲν ἐν τοῖσ δυσὶ στίχοισ οἷσ ἀνακυλίει τὴν πέτραν, ἔξω δυεῖν ῥημάτων τὰ λοιπὰ τῆσ λέξεωσ μόρια πάντ’ ἐστὶν ἤτοι δισύλλαβα ἢ μονοσύλλαβα· ἔπειτα τῷ ἡμίσει πλείουσ εἰσὶν αἱ μακραὶ συλλαβαὶ τῶν βραχειῶν ἐν ἑκατέρῳ τῶν στίχων· ἔπειτα πᾶσαι διαβεβήκασιν αἱ τῶν ὀνομάτων ἁρμονίαι διαβάσεισ εὐμεγέθεισ καὶ διεστήκασι πάνυ αἰσθητῶσ, ἢ τῶν φωνηέντων γραμμάτων συγκρουομένων ἢ τῶν ἡμιφώνων τε καὶ ἀφώνων συναπτομένων· ῥυθμοῖσ τε δακτύλοισ καὶ σπονδείοισ τοῖσ μηκίστοισ καὶ πλείστην ἔχουσι διάβασιν ἅπαντα σύγκειται. τί δή ποτ’ οὖν τούτων ἕκαστον δύναται; αἱ μὲν μονοσύλλαβοί τε καὶ δισύλλαβοι λέξεισ πολλοὺσ τοὺσ μεταξὺ χρόνουσ ἀλλήλων ἀπολείπουσαι τὸ χρόνιον ἐμιμήσαντο τοῦ ἔργου· αἱ δὲ μακραὶ συλλαβαὶ στηριγμούσ τινασ ἔχουσαι καὶ ἐγκαθίσματα τὴν ἀντιτυπίαν καὶ τὸ βαρὺ καὶ τὸ μόλισ· τὸ δὲ μεταξὺ τῶν ὀνομάτων ψύγμα καὶ ἡ τῶν τραχυνόντων γραμμάτων παράθεσισ τὰ διαλείμματα τῆσ ἐνεργείασ καὶ τὰσ ἐποχὰσ καὶ τὸ τοῦ μόχθου μέγεθοσ· οἱ ῥυθμοὶ δ’ ἐν μήκει θεωρούμενοι τὴν ἔκτασιν τῶν μελῶν καὶ τὸν διελκυσμὸν τοῦ κυλίοντοσ καὶ τὴν τοῦ πέτρου ἔρεισιν. καὶ ὅτι ταῦτα οὐ φύσεώσ ἐστιν αὐτοματιζούσησ ἔργα ἀλλὰ τέχνησ μιμήσασθαι πειρωμένησ τὰ γινόμενα, τὰ τούτοισ ἑξῆσ λεγόμενα δηλοῖ. τὴν γὰρ ἀπὸ τῆσ κορυφῆσ ἐπιστρέφουσαν πάλιν καὶ κατακυλιομένην πέτραν οὐ τὸν αὐτὸν ἡρμήνευκε τρόπον, ἀλλ’ ἐπιταχύνασ τε καὶ συστρέψασ τὴν σύνθεσιν· προειπὼν γὰρ ἐν τῷ αὐτῷ σχήματι ἀλλ’ ὅτε μέλλοι ἄκρον ὑπερβαλέειν ἐπιτίθησι τοῦτο τότ’ ἐπιστρέψασκε κραταιίσ· αὖτισ ἔπειτα πέδονδε κυλίνδετο λᾶασ ἀναιδήσ. οὐχὶ συγκυλίεται τῷ βάρει τῆσ πέτρασ ἡ τῶν ὀνομάτων σύνθεσισ, μᾶλλον δὲ ἔφθακε τὴν τοῦ λίθου φορὰν τὸ τῆσ ἀπαγγελίασ τάχοσ; ἔμοιγε δοκεῖ. καὶ τίσ ἐνταῦθα πάλιν αἰτία; καὶ γὰρ ταῦτ’ ἦν ἄξιον ἰδεῖν· ὁ τὴν καταφορὰν δηλῶν τοῦ πέτρου στίχοσ μονοσύλλαβον μὲν οὐδεμίαν, δισυλλάβουσ δὲ δύο μόνασ ἔχει λέξεισ. τοῦτ’ οὖν καὶ πρῶτον οὐ διἵστησι τοὺσ χρόνουσ ἀλλ’ ἐπιταχύνει· ἔπειθ’ ἑπτακαίδεκα συλλαβῶν οὐσῶν ἐν τῷ στίχῳ δέκα μέν εἰσι βραχεῖαι συλλαβαί, ἑπτὰ δὲ μακραὶ οὐδ’ αὗται τέλειοι· ἀνάγκη δὴ κατασπᾶσθαι καὶ συστέλλεσθαι τὴν φράσιν τῇ βραχύτητι τῶν συλλαβῶν ἐφελκομένην. ἔτι πρὸσ τούτοισ οὐδ’ ὄνομα ἀπὸ ὀνόματοσ ἀξιόλογον εἴληφεν διάστασιν· οὔτε γὰρ φωνήεντι φωνῆεν οὔτε ἡμιφώνῳ ἡμίφωνον ἢ ἄφωνον, ἃ δὴ τραχύνειν πέφυκεν καὶ διἱστάναι τὰσ ἁρμονίασ, οὐδέν ἐστι παρακείμενον. οὐ δὴ γίνεται διάστασισ αἰσθητὴ μὴ διηρτημένων τῶν λέξεων, ἀλλὰ συνολισθαίνουσιν ἀλλήλαισ καὶ συγκαταφέρονται καὶ τρόπον τινὰ μία ἐξ ἁπασῶν γίνεται διὰ τὴν τῶν ἁρμονιῶν ἀκρίβειαν. ὃ δὲ μάλιστα τῶν ἄλλων θαυμάζειν ἄξιον, ῥυθμὸσ οὐδεὶσ τῶν μακρῶν οἳ φύσιν ἔχουσιν πίπτειν εἰσ μέτρον ἡρωικόν, οὔτε σπονδεῖοσ οὔτε βακχεῖοσ ἐγκαταμέμικται τῷ στίχῳ, πλὴν ἐπὶ τῆσ τελευτῆσ· οἱ δ’ ἄλλοι πάντεσ εἰσὶ δάκτυλοι, καὶ οὗτοι παραμεμιγμένασ ἔχοντεσ τὰσ ἀλόγουσ, ὥστε μὴ πολὺ διαφέρειν ἐνίουσ τῶν τροχαίων. οὐδὲν δὴ τὸ ἀντιπρᾶττον ἐστὶν εὔτροχον καὶ περιφερῆ καὶ καταρρέουσαν εἶναι τὴν φράσιν ἐκ τοιούτων συγκεκροτημένην ῥυθμῶν. πολλά τισ ἂν ἔχοι τοιαῦτα δεῖξαι παρ’ Ὁμήρῳ λεγόμενα· ἐμοὶ δὲ ἀποχρῆν δοκεῖ καὶ ταῦτα, ἵν’ ἐγγένηταί μοι καὶ περὶ τῶν ἄλλων εἰπεῖν. ὧν μὲν οὖν δεῖ στοχάζεσθαι τοὺσ μέλλοντασ ἡδεῖαν καὶ καλὴν ποιήσειν σύνθεσιν ἔν τε ποιητικῇ καὶ λόγοισ ἀμέτροισ, ταῦτα κατ’ ἐμὴν δόξαν ἐστὶ τὰ γοῦν κυριώτατα καὶ κράτιστα. ὅσα δὲ οὐχ οἱᾶ́ τε ἦν, ἐλάττω τε ὄντα τούτων καὶ ἀμυδρότερα καὶ διὰ πλῆθοσ δυσπερίληπτα μιᾷ γραφῇ, ταῦτ’ ἐν ταῖσ καθ’ ἡμέραν γυμνασίαισ προσυποθήσομαι καὶ πολλῶν καὶ ἀγαθῶν ποιητῶν τε καὶ συγγραφέων καὶ ῥητόρων μαρτυρίοισ χρήσομαι. νυνὶ δὲ τὰ καταλειπόμενα ὧν ὑπεσχόμην καὶ οὐδενὸσ ἧττον ἀναγκαῖα εἰρῆσθαι, ταῦτ’ ἔτι προσθεὶσ τῷ λόγῳ παύσομαι τίνεσ εἰσὶ διαφοραὶ τῆσ συνθέσεωσ καὶ τίσ ἑκάστησ χαρακτὴρ ὡσ ἐπὶ τὸ πολύ, τῶν τε πρωτευσάντων ἐν αὐταῖσ μνησθῆναι καὶ δείγματα ἑκάστου παρασχεῖν, ὅταν δὲ ταῦτα λάβῃ μοι τέλοσ, τότε κἀκεῖνα διευκρινῆσαι τὰ παρὰ τοῖσ πολλοῖσ ἀπορούμενα, τί ποτ’ ἐστὶν ὃ ποιεῖ τὴν μὲν πεζὴν λέξιν ὁμοίαν ποιήματι φαίνεσθαι μένουσαν ἐν τῷ τοῦ λόγου σχήματι, τὴν δὲ ποιητικὴν φράσιν ἐμφερῆ τῷ πεζῷ λόγῳ φυλάττουσαν τὴν ποιητικὴν σεμνότητα· σχεδὸν γὰρ οἱ κράτιστα διαλεχθέντεσ ἢ ποιήσαντεσ ταῦτ’ ἔχουσιν ἐν τῇ λέξει τἀγαθά. πειρατέον δὴ καὶ περὶ τούτων, ἃ φρονῶ, λέγειν. ἄρξομαι δ’ ἀπὸ τοῦ πρώτου.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Dionysius of Halicarnassus, De Compositione Verborum, chapter 20

(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 20)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION