Dionysius of Halicarnassus, De Compositione Verborum, chapter 20

(디오니시오스, De Compositione Verborum, chapter 20)

ἔτι τισ καταλείπεταί μοι λόγοσ ὁ περὶ τοῦ πρέποντοσ. καὶ γὰρ τοῖσ ἄλλοισ χρήμασιν ἅπασι παρεῖναι δεῖ τὸ πρέπον, καὶ εἴ τι ἄλλο ἔργον ἀτυχεῖ τούτου τοῦ μέρουσ, καὶ εἰ μὴ τοῦ παντόσ, τοῦ κρατίστου γε ἀτυχεῖ. περὶ μὲν οὖν ὅλησ τῆσ ἰδέασ ταύτησ οὐχ οὗτοσ ὁ καιρὸσ ἀνασκοπεῖν· βαθεῖα γάρ τισ αὐτοῦ καὶ πολλῶν δεομένη λόγων ἡ θεωρία. ὅσα δὲ εἰσ τοῦτο συντείνει τὸ μέροσ ὑπὲρ οὗ τυγχάνω ποιούμενοσ τὸν λόγον, εἰ μὴ καὶ πάντα μηδὲ τὰ πλεῖστα, ὅσα γε οὖν ἐγχωρεῖ, λεγέσθω. ὁμολογουμένου δὴ παρὰ πᾶσιν ὅτι πρέπον ἐστὶ τὸ τοῖσ ὑποκειμένοισ ἁρμόττον προσώποισ τε καὶ πράγμασιν, ὥσπερ ἐκλογὴ τῶν ὀνομάτων εἰή τισ ἂν ἣ μὲν πρέπουσα τοῖσ ὑποκειμένοισ ἣ δὲ ἀπρεπήσ, οὕτω δή που καὶ σύνθεσισ. παράδειγμα δὲ τούτου χρὴ λαμβάνειν τὴν ἀλήθειαν. ὃ δὲ λέγω, τοιοῦτόν ἐστιν· οὐχ ὁμοίᾳ συνθέσει χρώμεθα ὀργιζόμενοι καὶ χαίροντεσ, οὐδὲ ὀλοφυρόμενοι καὶ φοβούμενοι, οὐδ’ ἐν ἄλλῳ τινὶ πάθει ἢ κακῷ ὄντεσ, ὥσπερ ὅταν ἐνθυμώμεθα μηδὲν ὅλωσ ἡμᾶσ ταράττειν μηδὲ παραλυπεῖν. μυρία ἄλλα ἐστὶν ὅσα τισ ἂν εἰπεῖν ἔχοι τὰσ ἰδέασ ἁπάσασ ἐκλογίζεσθαι βουλόμενοσ τοῦ πρέποντοσ· ἓν δὲ ὃ προχειρότατον ἔχω καὶ κοινότατον εἰπεῖν ὑπὲρ αὐτοῦ, τοῦτ’ ἐρῶ. οἱ αὐτοὶ ἄνθρωποι ἐν τῇ αὐτῇ καταστάσει τῆσ ψυχῆσ ὄντεσ ὅταν ἀπαγγέλλωσι πράγματα οἷσ ἂν παραγενόμενοι τύχωσιν, οὐχ ὁμοίᾳ χρῶνται συνθέσει περὶ πάντων ἀλλὰ μιμητικοὶ γίνονται τῶν ἀπαγγελλομένων καὶ ἐν τῷ συντιθέναι τὰ ὀνόματα, οὐδὲν ἐπιτηδεύοντεσ ἀλλὰ φυσικῶσ ἐπὶ τοῦτο ἀγόμενοι. ταῦτα δὴ παρατηροῦντα δεῖ τὸν ἀγαθὸν ποιητὴν καὶ ῥήτορα μιμητικὸν εἶναι τῶν πραγμάτων ὑπὲρ ὧν ἂν τοὺσ λόγουσ ἐκφέρῃ, μὴ μόνον κατὰ τὴν ἐκλογὴν τῶν ὀνομάτων ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴν σύνθεσιν. ὃ ποιεῖν εἰώθεν ὁ δαιμονιώτατοσ Ὅμηροσ καίπερ μέτρον ἔχων ἓν ὡσ καὶ ῥυθμοὺσ ὀλίγουσ, ἀλλ’ ὅμωσ ἀεί τι καινουργῶν ἐν αὐτοῖσ καὶ φιλοτεχνῶν, ὥστε μηδὲν ἡμῖν διαφέρειν γινόμενα τὰ πράγματα ἢ λεγόμενα ὁρᾶν. ἐρῶ δὲ ὀλίγα, οἷσ ἄν τισ δύναιτο παραδείγμασι χρῆσθαι πολλῶν. ἀπαγγέλλων δὴ πρὸσ τοὺσ Φαίακασ Ὀδυσσεὺσ τὴν ἑαυτοῦ πλάνην καὶ τὴν εἰσ ᾅδου κατάβασιν εἰπὼν τὰσ ὄψεισ τῶν ἐκεῖ κακῶν ἀποδίδωσιν. ἐν δὴ τούτοισ καὶ τὰ περὶ τὸν Σίσυφον διηγεῖται πάθη, ᾧ φασι τοὺσ καταχθονίουσ θεοὺσ ὁρ́ον πεποιῆσθαι τῆσ τῶν δεινῶν ἀπαλλαγῆσ, ὅταν ὑπὲρ ὄχθου τινὸσ ἀνακυλίσῃ πέτρον· τοῦτο δὲ ἀμήχανον εἶναι καταπίπτοντοσ ὅταν εἰσ ἄκρον ἔλθῃ πάλιν τοῦ πέτρου. πῶσ οὖν δηλώσει ταῦτα μιμητικῶσ κατ’ αὐτὴν τὴν σύνθεσιν τῶν ὀνομάτων, ἄξιον ἰδεῖν· καὶ μὴν Σίσυφον εἰσεῖδον κρατέρ’ ἄλγε’ ἔχοντα, λᾶαν βαστάζοντα πελώριον ἀμφοτέρῃσιν· ἤτοι ὃ μὲν σκηριπτόμενοσ χερσίν τε ποσίν τε λᾶαν ἄνω ὤθεσκε ποτὶ λόφον· ἐνταῦθα ἡ σύνθεσίσ ἐστιν ἡ δηλοῦσα τῶν γινομένων ἕκαστον, τὸ βάροσ τοῦ πέτρου, τὴν ἐπίπονον ἐκ τῆσ γῆσ κίνησιν, τὸν διερειδόμενον τοῖσ κώλοισ, τὸν ἀναβαίνοντα πρὸσ τὸν ὄχθον, τὴν μόλισ ἀνωθουμένην πέτραν· οὐδεὶσ ἂν ἄλλωσ εἴποι. καὶ παρὰ τί γέγονε τούτων ἕκαστον; οὐ μὰ Δί’ εἰκῇ γε οὐδ’ ἀπὸ ταὐτομάτου. πρῶτον μὲν ἐν τοῖσ δυσὶ στίχοισ οἷσ ἀνακυλίει τὴν πέτραν, ἔξω δυεῖν ῥημάτων τὰ λοιπὰ τῆσ λέξεωσ μόρια πάντ’ ἐστὶν ἤτοι δισύλλαβα ἢ μονοσύλλαβα· ἔπειτα τῷ ἡμίσει πλείουσ εἰσὶν αἱ μακραὶ συλλαβαὶ τῶν βραχειῶν ἐν ἑκατέρῳ τῶν στίχων· ἔπειτα πᾶσαι διαβεβήκασιν αἱ τῶν ὀνομάτων ἁρμονίαι διαβάσεισ εὐμεγέθεισ καὶ διεστήκασι πάνυ αἰσθητῶσ, ἢ τῶν φωνηέντων γραμμάτων συγκρουομένων ἢ τῶν ἡμιφώνων τε καὶ ἀφώνων συναπτομένων· ῥυθμοῖσ τε δακτύλοισ καὶ σπονδείοισ τοῖσ μηκίστοισ καὶ πλείστην ἔχουσι διάβασιν ἅπαντα σύγκειται. τί δή ποτ’ οὖν τούτων ἕκαστον δύναται; αἱ μὲν μονοσύλλαβοί τε καὶ δισύλλαβοι λέξεισ πολλοὺσ τοὺσ μεταξὺ χρόνουσ ἀλλήλων ἀπολείπουσαι τὸ χρόνιον ἐμιμήσαντο τοῦ ἔργου· αἱ δὲ μακραὶ συλλαβαὶ στηριγμούσ τινασ ἔχουσαι καὶ ἐγκαθίσματα τὴν ἀντιτυπίαν καὶ τὸ βαρὺ καὶ τὸ μόλισ· τὸ δὲ μεταξὺ τῶν ὀνομάτων ψύγμα καὶ ἡ τῶν τραχυνόντων γραμμάτων παράθεσισ τὰ διαλείμματα τῆσ ἐνεργείασ καὶ τὰσ ἐποχὰσ καὶ τὸ τοῦ μόχθου μέγεθοσ· οἱ ῥυθμοὶ δ’ ἐν μήκει θεωρούμενοι τὴν ἔκτασιν τῶν μελῶν καὶ τὸν διελκυσμὸν τοῦ κυλίοντοσ καὶ τὴν τοῦ πέτρου ἔρεισιν. καὶ ὅτι ταῦτα οὐ φύσεώσ ἐστιν αὐτοματιζούσησ ἔργα ἀλλὰ τέχνησ μιμήσασθαι πειρωμένησ τὰ γινόμενα, τὰ τούτοισ ἑξῆσ λεγόμενα δηλοῖ. τὴν γὰρ ἀπὸ τῆσ κορυφῆσ ἐπιστρέφουσαν πάλιν καὶ κατακυλιομένην πέτραν οὐ τὸν αὐτὸν ἡρμήνευκε τρόπον, ἀλλ’ ἐπιταχύνασ τε καὶ συστρέψασ τὴν σύνθεσιν· προειπὼν γὰρ ἐν τῷ αὐτῷ σχήματι ἀλλ’ ὅτε μέλλοι ἄκρον ὑπερβαλέειν ἐπιτίθησι τοῦτο τότ’ ἐπιστρέψασκε κραταιίσ· αὖτισ ἔπειτα πέδονδε κυλίνδετο λᾶασ ἀναιδήσ. οὐχὶ συγκυλίεται τῷ βάρει τῆσ πέτρασ ἡ τῶν ὀνομάτων σύνθεσισ, μᾶλλον δὲ ἔφθακε τὴν τοῦ λίθου φορὰν τὸ τῆσ ἀπαγγελίασ τάχοσ; ἔμοιγε δοκεῖ. καὶ τίσ ἐνταῦθα πάλιν αἰτία; καὶ γὰρ ταῦτ’ ἦν ἄξιον ἰδεῖν· ὁ τὴν καταφορὰν δηλῶν τοῦ πέτρου στίχοσ μονοσύλλαβον μὲν οὐδεμίαν, δισυλλάβουσ δὲ δύο μόνασ ἔχει λέξεισ. τοῦτ’ οὖν καὶ πρῶτον οὐ διἵστησι τοὺσ χρόνουσ ἀλλ’ ἐπιταχύνει· ἔπειθ’ ἑπτακαίδεκα συλλαβῶν οὐσῶν ἐν τῷ στίχῳ δέκα μέν εἰσι βραχεῖαι συλλαβαί, ἑπτὰ δὲ μακραὶ οὐδ’ αὗται τέλειοι· ἀνάγκη δὴ κατασπᾶσθαι καὶ συστέλλεσθαι τὴν φράσιν τῇ βραχύτητι τῶν συλλαβῶν ἐφελκομένην. ἔτι πρὸσ τούτοισ οὐδ’ ὄνομα ἀπὸ ὀνόματοσ ἀξιόλογον εἴληφεν διάστασιν· οὔτε γὰρ φωνήεντι φωνῆεν οὔτε ἡμιφώνῳ ἡμίφωνον ἢ ἄφωνον, ἃ δὴ τραχύνειν πέφυκεν καὶ διἱστάναι τὰσ ἁρμονίασ, οὐδέν ἐστι παρακείμενον. οὐ δὴ γίνεται διάστασισ αἰσθητὴ μὴ διηρτημένων τῶν λέξεων, ἀλλὰ συνολισθαίνουσιν ἀλλήλαισ καὶ συγκαταφέρονται καὶ τρόπον τινὰ μία ἐξ ἁπασῶν γίνεται διὰ τὴν τῶν ἁρμονιῶν ἀκρίβειαν. ὃ δὲ μάλιστα τῶν ἄλλων θαυμάζειν ἄξιον, ῥυθμὸσ οὐδεὶσ τῶν μακρῶν οἳ φύσιν ἔχουσιν πίπτειν εἰσ μέτρον ἡρωικόν, οὔτε σπονδεῖοσ οὔτε βακχεῖοσ ἐγκαταμέμικται τῷ στίχῳ, πλὴν ἐπὶ τῆσ τελευτῆσ· οἱ δ’ ἄλλοι πάντεσ εἰσὶ δάκτυλοι, καὶ οὗτοι παραμεμιγμένασ ἔχοντεσ τὰσ ἀλόγουσ, ὥστε μὴ πολὺ διαφέρειν ἐνίουσ τῶν τροχαίων. οὐδὲν δὴ τὸ ἀντιπρᾶττον ἐστὶν εὔτροχον καὶ περιφερῆ καὶ καταρρέουσαν εἶναι τὴν φράσιν ἐκ τοιούτων συγκεκροτημένην ῥυθμῶν. πολλά τισ ἂν ἔχοι τοιαῦτα δεῖξαι παρ’ Ὁμήρῳ λεγόμενα· ἐμοὶ δὲ ἀποχρῆν δοκεῖ καὶ ταῦτα, ἵν’ ἐγγένηταί μοι καὶ περὶ τῶν ἄλλων εἰπεῖν. ὧν μὲν οὖν δεῖ στοχάζεσθαι τοὺσ μέλλοντασ ἡδεῖαν καὶ καλὴν ποιήσειν σύνθεσιν ἔν τε ποιητικῇ καὶ λόγοισ ἀμέτροισ, ταῦτα κατ’ ἐμὴν δόξαν ἐστὶ τὰ γοῦν κυριώτατα καὶ κράτιστα. ὅσα δὲ οὐχ οἱᾶ́ τε ἦν, ἐλάττω τε ὄντα τούτων καὶ ἀμυδρότερα καὶ διὰ πλῆθοσ δυσπερίληπτα μιᾷ γραφῇ, ταῦτ’ ἐν ταῖσ καθ’ ἡμέραν γυμνασίαισ προσυποθήσομαι καὶ πολλῶν καὶ ἀγαθῶν ποιητῶν τε καὶ συγγραφέων καὶ ῥητόρων μαρτυρίοισ χρήσομαι. νυνὶ δὲ τὰ καταλειπόμενα ὧν ὑπεσχόμην καὶ οὐδενὸσ ἧττον ἀναγκαῖα εἰρῆσθαι, ταῦτ’ ἔτι προσθεὶσ τῷ λόγῳ παύσομαι τίνεσ εἰσὶ διαφοραὶ τῆσ συνθέσεωσ καὶ τίσ ἑκάστησ χαρακτὴρ ὡσ ἐπὶ τὸ πολύ, τῶν τε πρωτευσάντων ἐν αὐταῖσ μνησθῆναι καὶ δείγματα ἑκάστου παρασχεῖν, ὅταν δὲ ταῦτα λάβῃ μοι τέλοσ, τότε κἀκεῖνα διευκρινῆσαι τὰ παρὰ τοῖσ πολλοῖσ ἀπορούμενα, τί ποτ’ ἐστὶν ὃ ποιεῖ τὴν μὲν πεζὴν λέξιν ὁμοίαν ποιήματι φαίνεσθαι μένουσαν ἐν τῷ τοῦ λόγου σχήματι, τὴν δὲ ποιητικὴν φράσιν ἐμφερῆ τῷ πεζῷ λόγῳ φυλάττουσαν τὴν ποιητικὴν σεμνότητα· σχεδὸν γὰρ οἱ κράτιστα διαλεχθέντεσ ἢ ποιήσαντεσ ταῦτ’ ἔχουσιν ἐν τῇ λέξει τἀγαθά. πειρατέον δὴ καὶ περὶ τούτων, ἃ φρονῶ, λέγειν. ἄρξομαι δ’ ἀπὸ τοῦ πρώτου.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION