Bacchylides, Οδεσ ̔Γρεεκ̓, epinicians, ode 10 Ἀγλαῷ Ἀθηναίῳ Δρομεῖ Ἰσθμια

Φή]μα, σὺ γ[ὰ]ρ ἀ[γγελίαισ θνατῶν ἐπ]οιχνεῖσ φῦ]λα, καὶ πᾶ[! ! ! ! ! ! ]μ̣ εαλμει̣ [ ! ! ! ! ! ]πὸ κεύ[ ! ! ! ! ]νωνται [ ]! ! ῳ ξ[υν]όν, ὅ,τι χρυ[σέαν ο[! ! ! ] ὀφθαλμοῖσι Ν[ίκαν π[αῦλ]αν ἀπράκταν [! ! ! ! ! [ Ἀ[γλ]αῷ καὶ νῦν κασιγνήτασ ἀκοίτασ νασιῶτιν ἐκίνησεν λιγύφθογγον μέλισσαν, ἀχ]ειρὲσ ἵν’ ἀθάνατον Μουσᾶν ἄγαλμα ξυνὸν ἀνθρώποισιν εἰή χάρμα, τεὰν ἀρετὰν μανῦον ἐπιχθονίοισιν, ὁσσάκισ Νίκασ ἕκατι ἄνθεσι ξανθὰν ἀναδησάμενοσ κεφαλὰν κῦδοσ εὐρείαισ Ἀθάναισ θῆκασ Οἰνείδαισ τε δόξαν. ἐν Ποσειδᾶνοσ περικλειτοῖσ ἀέθλοισ εὐθὺσ ἔνδειξ]ασ Ἕλλασιν ποδῶν ὁρμὰν ταχεῖαν·

δεύτερον δ’ οὔ]ροισιν ἔπι σταδίου, θερμ[ὰν ἔτι] πνέων ἀέλλαν, ἔστα[·

βρέχω]ϝ̣ δ’ ᾆξ’ αὖτε θατήρων ἐλαίῳ φάρε[’ ἐσ εὔθροο]ν ἐμπίτνων ὅμιλον, τετρ[αέλικτο]ν ἐπεὶ κάμ[ψεν δρό]μον. Ἰσθμιονίκαν δίσ ν[ιν ἀγκ]άρυξαν εὐβού‐ λων [ἀεθλάρχ]ων προφᾶται· δὶσ δ’ ἐ[ν Νεμέ]ᾳ Κρονίδα Ζηνὸσ παρ’ ἁγνὸν βωμό[ν·

ἁ κλει]νά τε Θήβα δέκτ[ό νιν ε]ὐρύχορόν τ’ Ἄργο[σ Σικυώ]ν τε κατ’ αἶσαν· οἵ τε Π[ελλάν]αν νέμονται, ἀμφί τ’ Εὔβοιαν πολ[υλάϊο]ν, οἵ θ’ ἱερὰν νᾶσο[ν Αἴγιν]αν. ματεύει δ’ ἄλλ[οσ ἀλλοί]αν κέλευθον, ἅντι[να στείχ]ων ἀριγνώτοιο δόξασ τεύξεται. μυρίαι δ’ ἀνδρῶν ἐπιστᾶμαι πέλονται· ἢ γὰρ σοφὸσ ἢ Χαρίτων τιμᾶν λελογχὼσ ἐλπίδι χρυεῳ τέθαλεν·

ἤ τινα θευπροπίαν εἰδώσ· ἕτεροσ δ’ ἐπὶ πάσι ποικίλον τόξον τιταίνει· οἱ δ’ ἐπ’ ἔργοισίν τε καὶ ἀμφὶ βοῶν ἀγέλαισ θυμὸν αὔξουσιν· τὸ μέλλον δ’ ἀκρίτουσ τίκτει τελευτάσ, πᾷ τύχα βρίσει. τὸ μὲν κάλλιστον, ἐσθλὸν ἄνδρα πολλῶν ὑπ’ ἀνθρώπων πολυζήλωτον εἶμεν· οἶδα καὶ πλούτου μεγάλαν δύνασιν, ἃ καὶ τὸν ἀχρεῖον τί[θησ]ι χρηστόν.

τί μακρὰν γλῶσσαν ἰθύσασ ἐλαύνω ἐκτὸσ ὁδοῦ ; πέφαται θνατοῖσι νίκασ ὕστε]ρον εὐφροσύνα· αὐλῶν [δὲ μειγν̣