Bacchylides, Οδες ῾Γρεεκ᾿?, epinicians, ode 10 Ἀγλαῷ Ἀθηναίῳ Δρομεῖ Ἰσθμια 1:

Φή]μα, σὺ γ[ὰ]ρ ἀ[γγελίαις θνατῶν ἐπ]οιχνεῖς φῦ]λα, καὶ πᾶ[! ! ! ! ! ! ]μ; εαλμει; [ ! ! ! ! ! ]πὸ κεύ[ ! ! ! ! ]νωνται [ ]! ! ῳ ξ[υν]όν, ὅ,τι χρυ[σέαν ο[! ! ! ] ὀφθαλμοῖσι Ν[ίκαν π[αῦλ]αν ἀπράκταν [! ! ! ! ! [ Ἀ[γλ]αῷ καὶ νῦν κασιγνήτας ἀκοίτας νασιῶτιν ἐκίνησεν λιγύφθογγον μέλισσαν, ἀχ]ειρὲς ἵν ἀθάνατον Μουσᾶν ἄγαλμα ξυνὸν ἀνθρώποισιν εἰή χάρμα, τεὰν ἀρετὰν μανῦον ἐπιχθονίοισιν, ὁσσάκις Νίκας ἕκατι ἄνθεσι ξανθὰν ἀναδησάμενος κεφαλὰν κῦδος εὐρείαις Ἀθάναις θῆκας Οἰνείδαις τε δόξαν.