Bacchylides, Οδεσ ̔Γρεεκ̓, epinicians, ode 10 Ἀγλαῷ Ἀθηναίῳ Δρομεῖ Ἰσθμια 1:

Φή]μα, σὺ γ[ὰ]ρ ἀ[γγελίαισ θνατῶν ἐπ]οιχνεῖσ φῦ]λα, καὶ πᾶ[! ! ! ! ! ! ]μ̣ εαλμει̣ [ ! ! ! ! ! ]πὸ κεύ[ ! ! ! ! ]νωνται [ ]! ! ῳ ξ[υν]όν, ὅ,τι χρυ[σέαν ο[! ! ! ] ὀφθαλμοῖσι Ν[ίκαν π[αῦλ]αν ἀπράκταν [! ! ! ! ! [ Ἀ[γλ]αῷ καὶ νῦν κασιγνήτασ ἀκοίτασ νασιῶτιν ἐκίνησεν λιγύφθογγον μέλισσαν, ἀχ]ειρὲσ ἵν’ ἀθάνατον Μουσᾶν ἄγαλμα ξυνὸν ἀνθρώποισιν εἰή χάρμα, τεὰν ἀρετὰν μανῦον ἐπιχθονίοισιν, ὁσσάκισ Νίκασ ἕκατι ἄνθεσι ξανθὰν ἀναδησάμενοσ κεφαλὰν κῦδοσ εὐρείαισ Ἀθάναισ θῆκασ Οἰνείδαισ τε δόξαν.