Bacchylides, Οδεσ ̔Γρεεκ̓, epinicians, ode 5 Τῷ Αὐτῷ Κέλητι Ολύμπια.

(바킬리데스, Οδεσ ̔Γρεεκ̓, epinicians, ode 5 Τῷ Αὐτῷ Κέλητι Ολύμπια.)

εὔμοιρε Συρακοσίων ἱπποδινήτων στραταγέ, γνώσει μὲν ἰοστεφάνων Μοισᾶν γλυκύδωρον ἄγαλμα, τῶν γε νῦν αἴ τισ ἐπιχθονίων, ὀρθῶσ· φρένα δ’ εὐθύδικον ἀτρέμ’ ἀμπαύσασ μεριμνᾶν δεῦρ’ ἐπάθρησον νόῳ, ᾗ σὺν Χαρίτεσσι βαθυζώνοισ ὑφάνασ ὕμνον ἀπὸ ζαθέασ νάσου ξένοσ ὑμετέραν πέμ‐ πει κλεεννὰν ἐσ πόλιν, χρυσάμπυκοσ Οὐρανίασ κλει‐ νὸσ θεράπων· ἐθέλει δὲ γᾶρυν ἐκ στηθέων χέων αἰνεῖν Ιἕρωνα. βαθὺν δ’ αἰθέρα ξουθαῖσι τάμνων ὑψοῦ πτερύγεσσι ταχεί‐ αισ αἰετὸσ εὐρυάνακτοσ ἄγγελοσ Ζηνὸσ ἐρισφαράγου θαρσεῖ κρατερᾷ πίσυνοσ ἰσχύϊ, πτάσσοντι δ’ ὄρνι‐ χεσ λιγύφθογγοι φόβῳ·

οὔ νιν κορυφαὶ μεγάλασ ἴσχουσι γαίασ, οὐδ’ ἁλὸσ ἀκαμάτασ δυσπαίπαλα κύματα· νωμᾶ‐ ται δ’ ἐν ἀτρύτῳ χάει λεπτότριχα σὺν ζεφύρου πνοι‐ αῖσιν ἔθειραν ἀρίγνω‐ τοσ μετ’ ἀνθρώποισ ἰδεῖν· τὼσ νῦν καὶ ἐμοὶ μυρία πάντᾳ κέλευθοσ ὑμετέραν ἀρετὰν ὑμνεῖν, κυανοπλοκάμου θ’ ἕκατι Νίκασ χαλκεοστέρνου τ’ Ἄρηοσ, Δεινομένευσ ἀγέρω‐ χοι παῖδεσ·

εὖ ἔρδων δὲ μὴ κάμοι θεόσ. ξανθότριχα μὲν Φερένικον Ἀλφεὸν παρ’ εὐρυδίναν πῶλον ἀελλοδρόμαν εἶδε νικάσαντα χρυσόπαχυσ Αὤσ, Πυθῶνί τ’ ἐν ἀγαθέᾳ· γᾷ δ’ ἐπισκήπτων πιφαύσκω·

οὔπω νιν ὑπὸ προτέρων ἵππων ἐν ἀγῶνι κατέχρανεν κόνισ πρὸσ τέλοσ ὀρνύμενον· ῥιπᾷ γὰρ ἴσοσ βορέα ὃν κυβερνήταν φυλάσσων ἱέται νεόκροτον νίκαν Ιἕρωνι φιλοξείνῳ τιτύσκων. ὄλβιοσ ᾧτινι θεὸσ μοῖράν τε καλῶν ἔπορεν σύν τ’ ἐπιζήλῳ τύχᾳ ἀφνεὸν βιοτὰν διάγειν· οὐ γάρ τισ ἐπιχθονίων πάντα γ’ εὐδαίμων ἔφυ. καὶ μάν π]οτ’ ἐρειψιπύλαν παῖδ’ ἀνίκ]ατον λέγουσιν δῦναι Διὸσ] ἀργικεραύ‐ νου δώματα Φερσεφόνασ τανισφύρου, καρχαρόδοντα κύν’ ἄ‐ ξοντ’ ἐσ φάοσ ἐξ Αἴ̈δα, υἱὸν ἀπλάτοι’ Ἐχίδνασ·

ἔνθα δυστάνων βροτῶν ψυχὰσ ἐδάη παρὰ Κωκυτοῦ ῥεέθροισ, οἱᾶ́ τε φύλλ’ ἄνεμοσ Ἴδασ ἀνὰ μηλοβότουσ πρῶνασ ἀργηστὰσ δονεῖ. ταῖσιν δὲ μετέπρεπεν εἴδω‐ λον θρασυμέμνονοσ ἐγ‐ χεσπάλου Πορθανίδα· τὸν δ’ ὡσ ἴδεν Ἀλκμήνιοσ θαυμαστὸσ ἡρ́ωσ τεύχεσι λαμπόμενον, νευρὰν ἐπέβασε λιγυκλαγγῆ κορώνασ, χαλκεόκρανον δ’ ἔπειτ’ ἐξ‐ είλετο ϝιὸν ἀνα‐ πτύξασ φαρέτρασ πῶμα·

τῷ δ’ ἐναντία ψυχὰ προφάνη Μελεάγρου καί νιν εὖ εἰδὼσ προσεῖπεν· υἱὲ Διὸσ μεγάλου, στᾶθί τ’ ἐν χώρᾳ, γελανώσασ τε θυμόν μὴ ταύ̈σιον προί̈ει τραχὺν ἐκ χειρῶν ὀϊστὸν ψυχαῖσιν ἔπι φθιμένων· οὔτοι δέοσ.

ὣσ φάτο· θάμβησεν δ’ ἄναξ Ἀμφιτρυωνιάδασ, εἶπέν τε· τίσ ἀθανάτων ἢ βροτῶν τοιοῦτον ἔρνοσ θρέψεν ἐν ποίᾳ χθονί; τίσ δ’ ἔκτανεν ; ἦ τάχα καλλίζωνοσ Ἥρα κεῖνον ἐφ’ ἁμετέρᾳ πέμψει κεφαλᾷ· τὰ δέ που Παλλάδι ξανθᾷ μέλει. τὸν δὲ προσέφα Μελέαγροσ δακρυόεισ· χαλεπὸν θεῶν παρατρέψαι νόον ἄνδρεσσιν ἐπιχθονίοισ. καὶ γὰρ ἂν πλάξιπποσ Οἰνεὺσ παῦσεν καλυκοστεφάνου σεμνᾶσ χόλον Ἀρτέμιδοσ λευκωλένου λισσόμενοσ πολέων τ’ αἰγῶν θυσίαισι πατὴρ καὶ βοῶν φοινικονώτων·

ἀλλ’ ἀνίκατον θεὰ ἔσχεν χόλον· εὐρυβίαν δ’ ἔσσευε κούρα κάπρον ἀναιδομάχαν ἐσ καλλίχορον Καλυδῶ‐ ν’, ἔνθα πλημύρων σθένει ὄρχουσ ἐπέκειρεν ὀδόντι, σφάζε τε μῆλα, βροτῶν θ’ ὅστισ εἰσάνταν μόλοι. τῷ δὲ στυγερὰν δῆριν Ἑλλάνων ἄριστοι στασάμεθ’ ἐνδυκέωσ ἓξ ἄματα συνεχέωσ·

ἐπεὶ δὲ δαίμων κάρτοσ Αἰτωλοῖσ ὄρεξεν, θάπτομεν οὓσ κατέπε‐ φνεν σῦσ ἐριβρύχασ ἐπαί̈σσων βίᾳ, Ἀγκαῖον ἐμῶν τ’ Ἀγέλαον φ[έρτ]ατον κεδνῶν ἀδελφεῶν, οὓσ τέ]κεν ἐν μεγάροισ πατρὸ]σ Ἀλθαία περικλειτοῖσιν Οἰνέοσ· τῶν δ’ ὤ]λεσε μοῖρ’ ὀλοὰ πλεῦνα]σ·

οὐ γάρ πω δαί̈φρων παῦσεν] χόλον ἀγροτέρα Λατοῦσ θυγάτηρ· περὶ δ’ αἴθωνοσ δορᾶσ μαρνάμεθ’ ἐνδυκέωσ Κουρῆσι μενεπτολέμοισ· ἔνθ’ ἐγὼ πολλοῖσ σὺν ἄλλοισ Ἴφικλον κατέκτανον ἐσθλόν τ’ Ἀφάρητα, θοοὺσ μάτρωασ· οὐ γὰρ καρτερόθυμοσ Ἄρησ κρίνει φίλον ἐν πολέμῳ· τυφλὰ δ’ ἐκ χειρῶν βέλη ψυχαῖσ ἔπι δυσμενέων φοι‐ τᾷ θάνατόν τε φέρει τοῖσιν ἂν δαίμων θέλῃ· ταῦτ’ οὐκ ἐπιλεξαμένα Θεστίου κούρα δαί̈φρων μάτηρ κακόποτμοσ ἐμοὶ βούλευσεν ὄλεθρον ἀτάρβακτοσ γυνά·

καῖέ τε δαιδαλέασ ἐκ λάρνακοσ ὠκύμορον φιτρὸν ἀγκλαύσασα, τὸν δὴ μοῖρ’ ἐπέκλωσεν τότε ζωᾶσ ὁρ́ον ἁμετέρασ ἔμμεν. τύχον μὲν Δαϊπύλου Κλύμενον παῖδ’ ἄλκιμον ἐξεναρί‐ ζων ἀμώμητον δέμασ, πύργων προπάροιθε κιχήσασ· τοὶ δὲ πρὸσ εὐκτιμέναν φεῦγον ἀρχαίαν πόλιν Πλευρῶνα· μινύνθη δέ μοι ψυχὰ γλυκεῖα, γνῶν δ’ ὀλιγοσθενέων·

αἰαῖ· πύματον δὲ πνέων δάκρυσα τλ[άμων ἀγλαὰν ἥβαν προλείπων. φασὶν ἀδεισιβόαν Ἀμφιτρύωνοσ παῖδα μοῦνον δὴ τότε τέγξαι βλέφαρον, ταλαπενθέοσ πότμον οἰκτίροντα φωτόσ· καί νιν ἀμειβόμενοσ τοῖ’ ἔφα· θνατοῖσι μὴ φῦναι φέριστον, μηδ’ ἀελίου προσιδεῖν φέγγοσ· ἀλλ’ οὐ γάρ τίσ ἐστιν πρᾶξισ τάδε μυρομένοισ, χρὴ κεῖνο λέγειν ὅ,τι καὶ μέλλει τελεῖν.

ἦ ῥα τισ ἐν μεγάροισ Οἰνῆοσ ἀρηϊφίλου ἔστιν ἀδμήτα θυγάτρων, σοὶ φυὰν ἀλιγκία; τάν κεν λιπαρὰν ἐθέλων θείμαν ἄκοιτιν. τὸν δὲ μενεπτολέμου ψυχὰ προσέφα Μελεά‐ γρου· λίπον χλωραύχενα ἐν δώμασι Δαϊάνειραν, νῆϊν ἔτι χρυσέασ Κύπριδοσ θελξιμβρότου. λευκώλενε Καλλιόπα, στᾶσον εὐποίητον ἁρ́μα αὐτοῦ·

Δία τε Κρονίδαν ὕμνησον Ὀλύμπιον ἀρχαγὸν θεῶν, τόν τ’ ἀκαμαντορόαν Ἀλφεόν, Πέλοπόσ τε βίαν, καὶ Πίσαν, ἔνθ’ ὁ κλεεννὸσ ποσσὶ νικάσασ δρόμῳ ἦλθ]εν Φερένικοσ < ἐσ > εὐπύργουσ Συρακόσ‐ σασ Ιἕρωνι φέρων εὐδ]αιμονίασ πέταλον. χρὴ δ’ ἀλαθείασ χάριν αἰνεῖν, φθόνον ἀμφοτέραισιν χερσὶν ἀπωσάμενον, εἴ τισ εὖ πράσσοι βροτῶν. Βοιωτὸσ ἀνὴρ τᾷδε φών[ησεν, γλυκειᾶν Ἡσίοδοσ πρόπολοσ Μουσᾶν, ὃν < ἂν > ἀθάνατοι τι[μῶσι, τούτῳ καὶ βροτῶν φήμαν ἕπ[εσθαι.

πείθομαι εὐμαρέωσ εὐκλέα κελεύθου γλῶσσαν οὐ[κ ἐκτὸσ δίκασ πέμπειν Ιἕρωνι· τόθεν γὰρ πυθμένεσ θάλλουσιν ἐσθλ[ῶν, τοὺσ ὁ μεγιστοπάτωρ Ζεὺσ ἀκινήτουσ ἐν εἰρήν[ᾳ φυλάσσοι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION