Aristophanes, Peace, Choral, strophe 2

ὦ εἰᾶ.? εἰᾶ μάλα. ὦ εἰᾶ. εἰᾶ ἔτι μάλα. ὦ εἰᾶ, ὦ εἰᾶ. ἀλλ οὐχ ἕλκους ἅνδρες ὁμοίως. οὐ ξυλλήψεσθ· οἷ ὀγκύλλεσθ: οἰμώξεσθ οἱ Βοιωτοί. εἰά῀ νυν. εἰᾶ ὦ. <ἀλλ> ἄγετε ξυνανέλκετε καὶ σφώ. οὔκουν ἕλκω κἀξαρτῶμαι κἀπεμπίπτω καὶ σπουδάζω· πῶς οὖν οὐ χωρεῖ τοὔργον· ὦ Λάμαχ ἀδικεῖς ἐμποδὼν καθήμενος. ἀλλ ὁμοθυμαδὸν ἅπασιν ἡμῖν αὖθις ἀντιληπτέον. οὐδὲν δεόμεθ ὦνθρωπε τῆς σῆς μορμόνος. οὐδ οἵδε γ εἷλκον οὐδὲν ἁργεῖοι πάλαι ἀλλ ἢ κατεγέλων τῶν ταλαιπωρουμένων, καὶ ταῦτα διχόθεν μισθοφοροῦντες ἄλφιτα. ἀλλ οἱ Λάκωνες ὦγάθ ἕλκους ἀνδρικῶς. ἆρ οἶσθ ὅσοι γ αὐτῶν ἔχονται τοῦ ξύλου, μόνοι προθυμοῦντ: ἀλλ ὁ χαλκεὺς οὐκ ἐᾷ. οὐδ οἱ Μεγαρῆς δρῶς οὐδέν: ἕλκουσιν δ ὅμως γλισχρότατα σαρκάζοντες ὥσπερ κυνίδια, ὑπὸ τοῦ γε λιμοῦ νὴ Δί ἐξολωλότες. οὐδὲν ποιοῦμεν ὦνδρες: