Aristophanes, Frogs, Agon, Epirrheme

καὶ μὴν ἐμαυτὸν μέν γε τὴν ποίησιν οἱο͂́σ εἰμι, ἐν τοῖσιν ὑστάτοισ φράσω, τοῦτον δὲ πρῶτ’ ἐλέγξω, ὡσ ἦν ἀλαζὼν καὶ φέναξ οἱοίσ τε τοὺσ θεατὰσ ἐξηπάτα μώρουσ λαβὼν παρὰ Φρυνίχῳ τραφέντασ. πρώτιστα μὲν γὰρ ἕνα τιν’ ἂν καθῖσεν ἐγκαλύψασ, Ἀχιλλέα τιν’ ἢ Νιόβην, τὸ πρόσωπον οὐχὶ δεικνύσ, πρόσχημα τῆσ τραγῳδίασ, γρύζοντασ οὐδὲ τουτί. μὰ τὸν Δί’ οὐ δῆθ’. ὁ δὲ χορόσ γ’ ἤρειδεν ὁρμαθοὺσ ἂν μελῶν ἐφεξῆσ τέτταρασ ξυνεχῶσ ἄν οἱ δ’ ἐσίγων. ἐγὼ δ’ ἔχαιρον τῇ σιωπῇ, καί με τοῦτ’ ἔτερπεν οὐχ ἧττον ἢ νῦν οἱ λαλοῦντεσ. ἠλίθιοσ γὰρ ἦσθα, σάφ’ ἴσθι. κἀμαυτῷ δοκῶ. τί δὲ ταῦτ’ ἔδρασ’ ὁ δεῖνα; ὑπ’ ἀλαζονείασ, ἵν’ ὁ θεατὴσ προσδοκῶν καθοῖτο, ὁπόθ’ ἡ Νιόβη τι φθέγξεται· τὸ δρᾶμα δ’ ἂν διῄει. ὢ παμπόνηροσ, οἷ’ ἄρ’ ἐφενακιζόμην ὑπ’ αὐτοῦ. τί σκορδινᾷ καὶ δυσφορεῖσ; ὅτι αὐτὸν ἐξελέγχω. κἄπειτ’ ἐπειδὴ ταῦτα ληρήσειε καὶ τὸ δρᾶμα ἤδη μεσοίη, ῥήματ’ ἂν βόεια δώδεκ’ εἶπεν, ὀφρῦσ ἔχοντα καὶ λόφουσ, δείν’ ἄττα μορμορωπά, ἄγνωτα τοῖσ θεωμένοισ. οἴμοι τάλασ. σιώπα. σαφὲσ δ’ ἂν εἶπεν οὐδὲ ἕν ‐ μὴ πρῖε τοὺσ ὀδόντασ. ἀλλ’ ἢ Σκαμάνδρουσ ἢ τάφρουσ ἢ ’π’ ἀσπίδων ἐπόντασ γρυπαιέτουσ χαλκηλάτουσ καὶ ῥήμαθ’ ἱππόκρημνα, ἃ ξυμβαλεῖν οὐ ῥᾴδι’ ἦν. νὴ τοὺσ θεοὺσ ἐγὼ γοῦν ἤδη ποτ’ ἐν μακρῷ χρόνῳ νυκτὸσ διηγρύπνησα τὸν ξουθὸν ἱππαλεκτρυόνα ζητῶν τίσ ἐστιν ὄρνισ. σημεῖον ἐν ταῖσ ναυσὶν ὦμαθέστατ’ ἐνεγέγραπτο. ἐγὼ δὲ τὸν Φιλοξένου γ’ ᾤμην Ἔρυξιν εἶναι. εἶτ’ ἐν τραγῳδίαισ ἐχρῆν κἀλεκτρυόνα ποιῆσαι; σὺ δ’ ὦ θεοῖσιν ἐχθρὲ ποῖ’ ἄττ’ ἐστὶν ἅττ’ ἐποίεισ;