헬라어 문장 검색 - ΑριστοπήΕξξλεσί03́

(아리스토파네스, Ecclesiazusae, Episode)

τί τὸ πρᾶγμα; ποῖ ποθ’ ἡ γυνὴ φρούδη ’στί μοι; ἐπεὶ πρὸσ ἑώ νῦν γ’ ἔστιν, ἡ δ’ οὐ φαίνεται. ἐγὼ δὲ κατάκειμαι πάλαι χεζητιῶν, τὰσ ἐμβάδασ ζητῶν λαβεῖν ἐν τῷ σκότῳ καὶ θοἰμάτιον· ὅτε δὴ δ’ ἐκεῖνο ψηλαφῶν οὐκ ἐδυνάμην εὑρεῖν, ὁ δ’ ἤδη τὴν θύραν ἐπεῖχε κρούων ὁ κοπρεαῖοσ, λαμβάνω τουτὶ τὸ τῆσ γυναικὸσ ἡμιδιπλοίδιον, καὶ τὰσ ἐκείνησ Περσικὰσ ὑφέλκομαι. ἀλλ’ ἐν καθαρῷ ποῦ, ποῦ τισ ἂν χέσασ τύχοι; ἢ πανταχοῦ τοι νυκτόσ ἐστιν ἐν καλῷ; οὐ γάρ με νῦν χέζοντά γ’ οὐδεὶσ ὄψεται. οἴμοι κακοδαίμων, ὅτι γέρων ὢν ἠγόμην γυναῖχ’· ὅσασ εἴμ’ ἄξιοσ πληγὰσ λαβεῖν. οὐ γάρ ποθ’ ὑγιὲσ οὐδὲν ἐξελήλυθεν δράσουσ’. ὅμωσ δ’ οὖν ἐστιν ἀποπατητέον. τίσ ἔστιν; οὐ δήπου Βλέπυροσ ὁ γειτνιῶν; νὴ τὸν Δί’ αὐτὸσ δῆτ’ ἐκεῖνοσ. εἰπέ μοι, τί τοῦτό σοι τὸ πυρρόν ἐστιν; οὔτι που Κινησίασ σου κατατετίληκέν ποθεν; οὔκ, ἀλλὰ τῆσ γυναικὸσ ἐξελήλυθα τὸ κροκωτίδιον ἀμπισχόμενοσ οὑνδύεται. τὸ δ’ ἱμάτιόν σου ποῦ ’στιν; οὐκ ἔχω φράσαι. ζητῶν γὰρ αὔτ’ οὐχ ηὑρ͂ον ἐν τοῖσ στρώμασιν. εἶτ’ οὐδὲ τὴν γυναῖκ’ ἐκέλευσάσ σοι φράσαι; μὰ τὸν Δί’ οὐ γὰρ ἔνδον οὖσα τυγχάνει, ἀλλ’ ἐκτετρύπηκεν λαθοῦσά μ’ ἔνδοθεν· ὃ καὶ δέδοικα μή τι δρᾷ νεώτερον. νὴ τὸν Ποσειδῶ ταὐτὰ τοίνυν ἄντικρυσ ἐμοὶ πέπονθασ. καὶ γὰρ ᾗ ξύνειμ’ ἐγὼ φρούδη ’στ’ ἔχουσα θοἰμάτιον οὑγὼ ’φόρουν. κοὐ τοῦτο λυπεῖ μ’, ἀλλὰ καὶ τὰσ ἐμβάδασ. οὔκουν λαβεῖν γ’ αὐτὰσ ἐδυνάμην οὐδαμοῦ. μὰ τὸν Διόνυσον οὐδ’ ἐγὼ γὰρ τὰσ ἐμὰσ Λακωνικάσ, ἀλλ’ ὡσ ἔτυχον χεζητιῶν, ἐσ τὼ κοθόρνω τὼ πόδ’ ἐνθεὶσ ἱέμαι, ἵνα μὴ ’γχέσαιμ’ ἐσ τὴν σισύραν· φανὴ γὰρ ἦν. τί δῆτ’ ἂν εἰή; μῶν ἐπ’ ἄριστον γυνὴ κέκληκεν αὐτὴν τῶν φίλων; γνώμην γ’ ἐμήν. οὔκουν πονηρά γ’ ἐστὶν ὅ τι κἄμ’ εἰδέναι. ἀλλὰ σὺ μὲν ἱμονιάν τιν’ ἀποπατεῖσ, ἐμοὶ δ’ ὡρ́α βαδίζειν ἐστὶν εἰσ ἐκκλησίαν, ἤνπερ λάβω θοἰμάτιον, ὅπερ ἦν μοι μόνον. κἄγωγ’, ἐπειδὰν ἀποπατήσω· νῦν δέ μου ἀχράσ τισ ἐγκλῄσασ’ ἔχει τὰ σιτία. μῶν ἣν Θρασύβουλοσ εἶπε τοῖσ Λακωνικοῖσ; νὴ τὸν Διόνυσον ἐνέχεται γοῦν μοι σφόδρα. ἀτὰρ τί δράσω; καὶ γὰρ οὐδὲ τοῦτό με μόνον τὸ λυποῦν ἐστιν, ἀλλ’ ὅταν φάγω, ὅποι βαδιεῖταί μοι τὸ λοιπὸν ἡ κόπροσ. νῦν μὲν γὰρ οὗτοσ βεβαλάνωκε τὴν θύραν, ὅστισ ποτ’ ἔσθ’ ἅνθρωποσ ἁχραδούσιοσ. τίσ ἂν οὖν ἰατρόν μοι μετέλθοι καὶ τίνα; τίσ τῶν κατὰ πρωκτὸν δεινόσ ἐστι τὴν τέχνην; ἀλλ’ οἶδ’, Ἀμύνων. ἀλλ’ ἴσωσ ἀρνήσεται. Ἀντισθένη τισ καλεσάτω πάσῃ τέχνῃ. οὗτοσ γὰρ ἁνὴρ ἕνεκά γε στεναγμάτων οἶδεν τί πρωκτὸσ βούλεται χεζητιῶν. ὦ πότνι’ Εἰλείθυια μή με περιίδῃσ διαρραγέντα μηδὲ βεβαλανωμένον, ἵνα μὴ γένωμαι σκωραμὶσ κωμῳδική. οὗτοσ τί ποιεῖσ; οὔτι που χέζεισ; ἐγώ; οὐ δῆτ’ ἔτι γε μὰ τὸν Δί’, ἀλλ’ ἀνίσταμαι. τὸ τῆσ γυναικὸσ δ’ ἀμπέχει χιτώνιον; ἐν τῷ σκότῳ γὰρ τοῦτ’ ἔτυχον ἔνδον λαβών. ἀτὰρ πόθεν ἥκεισ ἐτεόν; ἐξ ἐκκλησίασ. ἤδη λέλυται γάρ; νὴ Δί’ ὄρθριον μὲν οὖν. καὶ δῆτα πολὺν ἡ μίλτοσ ὦ Ζεῦ φίλτατε γέλων παρέσχεν, ἣν προσέρραινον κύκλῳ. τὸ τριώβολον δῆτ’ ἔλαβεσ; εἰ γὰρ ὤφελον. ἀλλ’ ὕστεροσ νῦν ἦλθον, ὥστ’ αἰσχύνομαι μὰ τὸν Δί’ οὐδέν’ ἄλλον ἢ τὸν θύλακον. τὸ δ’ αἴτιον τί; πλεῖστοσ ἀνθρώπων ὄχλοσ, ὅσοσ οὐδεπώποτ’ ἦλθ’ ἁθρόοσ ἐσ τὴν πύκνα. καὶ δῆτα πάντεσ σκυτοτόμοισ ᾐκάζομεν ὁρῶντεσ αὐτούσ. οὐ γὰρ ἀλλ’ ὑπερφυῶσ ὡσ λευκοπληθὴσ ἦν ἰδεῖν ἡκκλησία· ὥστ’ οὐκ ἔλαβον οὔτ’ αὐτὸσ οὔτ’ ἄλλοι συχνοί. οὐδ’ ἄρ’ ἂν ἐγὼ λάβοιμι νῦν ἐλθών;

πόθεν; οὐδ’ εἰ μὰ Δία τότ’ ἦλθεσ ὅτε τὸ δεύτερον ἁλεκτρυὼν ἐφθέγγετ’. οἴμοι δείλαιοσ. Ἀντίλοχ’ ἀποίμωξόν με τοῦ τριωβόλου τὸν ζῶντα μᾶλλον. τἀμὰ γὰρ διοίχεται. ἀτὰρ τί τὸ πρᾶγμ’ ἦν, ὅτι τοσοῦτον χρῆμ’ ὄχλου οὕτωσ ἐν ὡρ́ᾳ ξυνελέγη; τί δ’ ἄλλο γ’ ἢ ἔδοξε τοῖσ πρυτάνεσι περὶ σωτηρίασ γνώμασ καθεῖναι τῆσ πόλεωσ; κᾆτ’ εὐθέωσ πρῶτοσ Νεοκλείδησ ὁ γλάμων παρείρπυσεν. κἄπειθ’ ὁ δῆμοσ ἀναβοᾷ πόσον δοκεῖσ, οὐ δεινὰ τολμᾶν τουτονὶ δημηγορεῖν, καὶ ταῦτα περὶ σωτηρίασ προκειμένου, ὃσ αὐτὸσ αὑτῷ βλεφαρίδ’ οὐκ ἐσώσατο; ὁ δ’ ἀναβοήσασ καὶ περιβλέψασ ἔφη, τί δαί με χρῆν δρᾶν; σκόροδ’ ὁμοῦ τρίψαντ’ ὀπῷ τιθύμαλλον ἐμβαλόντα τοῦ Λακωνικοῦ σαυτοῦ παραλείφειν τὰ βλέφαρα τῆσ ἑσπέρασ, ἔγωγ’ ἂν εἶπον, εἰ παρὼν ἐτύγχανον. μετὰ τοῦτον Εὐαίων ὁ δεξιώτατοσ παρῆλθε γυμνόσ, ὡσ ἐδόκει τοῖσ πλείοσιν· αὐτόσ γε μέντοὔφασκεν ἱμάτιον ἔχειν· κἄπειτ’ ἔλεξε δημοτικωτάτουσ λόγουσ· ὁρᾶτε μέν με δεόμενον σωτηρίασ τετραστατήρου καὐτόν· ἀλλ’ ὅμωσ ἐρῶ ὡσ τὴν πόλιν καὶ τοὺσ πολίτασ σώσετε. ἢν γὰρ παρέχωσι τοῖσ δεομένοισ οἱ κναφῆσ χλαίνασ, ἐπειδὰν πρῶτον ἥλιοσ τραπῇ, πλευρῖτισ ἡμῶν οὐδέν’ ἂν λάβοι ποτέ. ὅσοισ δὲ κλίνη μή ’στι μηδὲ στρώματα, ἰέναι καθευδήσοντασ ἀπονενιμμένουσ ἐσ τῶν σκυλοδεψῶν· ἢν δ’ ἀποκλῄῃ θύρᾳ χειμῶνοσ ὄντοσ, τρεῖσ σισύρασ ὀφειλέτω. νὴ τὸν Διόνυσον χρηστά γ’· εἰ δ’ ἐκεῖνά γε προσέθηκεν, οὐδεὶσ ἀντεχειροτόνησεν ἄν, τοὺσ ἀλφιταμοιβοὺσ τοῖσ ἀπόροισ τρεῖσ χοίνικασ δεῖπνον παρέχειν ἅπασιν ἢ κλάειν μακρά, ἵνα τοῦτ’ ἀπέλαυσαν Ναυσικύδουσ τἀγαθόν. μετὰ τοῦτο τοίνυν εὐπρεπὴσ νεανίασ λευκόσ τισ ἀνεπήδησ’ ὅμοιοσ Νικίᾳ δημηγορήσων, κἀπεχείρησεν λέγειν ὡσ χρὴ παραδοῦναι ταῖσ γυναιξὶ τὴν πόλιν. εἶτ’ ἐθορύβησαν κἀνέκραγον ὡσ εὖ λέγοι, τὸ σκυτοτομικὸν πλῆθοσ, οἱ δ’ ἐκ τῶν ἀγρῶν ἀνεβορβόρυξαν. νοῦν γὰρ εἶχον νὴ Δία. ἀλλ’ ἦσαν ἥττουσ·

ὁ δὲ κατεῖχε τῇ βοῇ, τὰσ μὲν γυναῖκασ πόλλ’ ἀγαθὰ λέγων, σὲ δὲ πολλὰ κακά. καὶ τί εἶπε; πρῶτον μέν σ’ ἔφη εἶναι πανοῦργον. καὶ σέ; μή πω τοῦτ’ ἔρῃ. κἄπειτα κλέπτην. ἐμὲ μόνον; καὶ νὴ Δία καὶ συκοφάντην. ἐμὲ μόνον; καὶ νὴ Δία τωνδὶ τὸ πλῆθοσ. τίσ δὲ τοῦτ’ ἄλλωσ λέγει; γυναῖκα δ’ εἶναι πρᾶγμ’ ἔφη νουβυστικὸν καὶ χρηματοποιόν· κοὔτε τἀπόρρητ’ ἔφη ἐκ Θεσμοφόροιν ἑκάστοτ’ αὐτὰσ ἐκφέρειν, σὲ δὲ κἀμὲ βουλεύοντε τοῦτο δρᾶν ἀεί. καὶ νὴ τὸν Ἑρμῆν τοῦτό γ’ οὐκ ἐψεύσατο. ἔπειτα συμβάλλειν πρὸσ ἀλλήλασ ἔφη ἱμάτια χρυσί’ ἀργύριον ἐκπώματα μόνασ μόναισ, οὐ μαρτύρων ἐναντίον, καὶ ταῦτ’ ἀποφέρειν πάντα κοὐκ ἀποστερεῖν, ἡμῶν δὲ τοὺσ πολλοὺσ ἔφασκε τοῦτο δρᾶν. νὴ τὸν Ποσειδῶ μαρτύρων γ’ ἐναντίον. οὐ συκοφαντεῖν, οὐ διώκειν, οὐδὲ τὸν δῆμον καταλύειν, ἀλλὰ πολλὰ κἀγαθά, ἕτερά τε πλεῖστα τὰσ γυναῖκασ ηὐλόγει. τί δῆτ’ ἔδοξεν; ἐπιτρέπειν γε τὴν πόλιν ταύταισ. ἐδόκει γὰρ τοῦτο μόνον ἐν τῇ πόλει οὔπω γεγενῆσθαι. καὶ δέδοκται; φήμ’ ἐγώ. ἅπαντά τ’ αὐταῖσ ἐστι προστεταγμένα ἃ τοῖσιν ἀστοῖσ ἔμελεν; οὕτω ταῦτ’ ἔχει. οὐδ’ ἐσ δικαστήριον ἄρ’ εἶμ’ ἀλλ’ ἡ γυνή; οὐδ’ ἔτι σὺ θρέψεισ οὓσ ἔχεισ ἀλλ’ ἡ γυνή. οὐδὲ στένειν τὸν ὄρθρον ἔτι πρᾶγμ’ ἆρά μοι; μὰ Δί’ ἀλλὰ ταῖσ γυναιξὶ ταῦτ’ ἤδη μέλει· σὺ δ’ ἀστενακτὶ περδόμενοσ οἴκοι μενεῖσ. ἐκεῖνο δεινὸν τοῖσιν ἡλίκοισι νῷν, μὴ παραλαβοῦσαι τῆσ πόλεωσ τὰσ ἡνίασ ἔπειτ’ ἀναγκάζωσι πρὸσ βίαν ‐ τί δρᾶν; κινεῖν ἑαυτάσ. ἢν δὲ μὴ δυνώμεθα; ἄριστον οὐ δώσουσι. σὺ δέ γε νὴ Δία δρᾶ ταῦθ’, ἵν’ ἀριστᾷσ τε καὶ κινῇσ ἅμα. τὸ πρὸσ βίαν δεινότατον. ἀλλ’ εἰ τῇ πόλει τοῦτο ξυνοίσει, ταῦτα χρὴ πάντ’ ἄνδρα δρᾶν. λόγοσ γέ τοί τισ ἔστι τῶν γεραιτέρων, ἀνόηθ’ ὅσ’ ἂν καὶ μῶρα βουλευσώμεθα, ἅπαντ’ ἐπὶ τὸ βέλτιον ἡμῖν ξυμφέρειν. καὶ ξυμφέροι γ’ ὦ πότνια Παλλὰσ καὶ θεοί. ἀλλ’ εἶμι· σὺ δ’ ὑγίαινε. καὶ σύ γ’ ὦ Χρέμησ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristophanes, Ecclesiazusae, Episode

(아리스토파네스, Ecclesiazusae, Episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION