Aristophanes, Clouds, Prologue 7:

ὦ Σώκρατεσ, ὦ Σωκρατίδιον. τί με καλεῖσ ὦφήμερε; πρῶτον μὲν ὅ τι δρᾷσ ἀντιβολῶ κάτειπέ μοι. ἀεροβατῶ καὶ περιφρονῶ τὸν ἥλιον. ἔπειτ’ ἀπὸ ταρροῦ τοὺσ θεοὺσ ὑπερφρονεῖσ, ἀλλ’ οὐκ ἀπὸ τῆσ γῆσ, εἴπερ; οὐ γὰρ ἄν ποτε ἐξηῦρον ὀρθῶσ τὰ μετέωρα πράγματα, εἰ μὴ κρεμάσασ τὸ νόημα καὶ τὴν φροντίδα λεπτὴν καταμείξασ ἐσ τὸν ὅμοιον ἀέρα. εἰ δ’ ὢν χαμαὶ τἄνω κάτωθεν ἐσκόπουν, οὐκ ἄν ποθ’ ηὑρ͂ον· οὐ γὰρ ἀλλ’ ἡ γῆ βίᾳ ἕλκει πρὸσ αὑτὴν τὴν ἰκμάδα τῆσ φροντίδοσ. πάσχει δὲ ταὐτὸ τοῦτο καὶ τὰ κάρδαμα. τί φῄσ; ἡ φροντὶσ ἕλκει τὴν ἰκμάδ’ ἐσ τὰ κάρδαμα; ἴθι νυν κατάβηθ’ ὦ Σωκρατίδιον ὡσ ἐμέ, ἵνα με διδάξῃσ ὧνπερ οὕνεκ’ ἐλήλυθα. ἦλθεσ δὲ κατὰ τί; βουλόμενοσ μαθεῖν λέγειν. ὑπὸ γὰρ τόκων χρήστων τε δυσκολωτάτων ἄγομαι φέρομαι, τὰ χρήματ’ ἐνεχυράζομαι. πόθεν δ’ ὑπόχρεωσ σαυτὸν ἔλαθεσ γενόμενοσ; νόσοσ μ’ ἐπέτριψεν ἱππικὴ δεινὴ φαγεῖν. ἀλλά με δίδαξον τὸν ἕτερον τοῖν σοῖν λόγοιν, τὸν μηδὲν ἀποδιδόντα. μισθὸν δ’ ὅντιν’ ἂν πράττῃ μ’ ὀμοῦμαί σοι καταθήσειν τοὺσ θεούσ. ποίουσ θεοὺσ ὀμεῖ σύ; πρῶτον γὰρ θεοὶ ἡμῖν νόμισμ’ οὐκ ἔστι. τῷ γὰρ ὄμνυτ’; ἢ σιδαρέοισιν ὥσπερ ἐν Βυζαντίῳ; βούλει τὰ θεῖα πράγματ’ εἰδέναι σαφῶσ ἅττ’ ἐστὶν ὀρθῶσ; νὴ Δί’ εἴπερ ἔστι γε. καὶ ξυγγενέσθαι ταῖσ Νεφέλαισιν ἐσ λόγουσ, ταῖσ ἡμετέραισι δαίμοσιν; μάλιστά γε. κάθιζε τοίνυν ἐπὶ τὸν ἱερὸν σκίμποδα. ἰδοὺ κάθημαι. τουτονὶ τοίνυν λαβὲ τὸν στέφανον. ἐπὶ τί στέφανον; οἴμοι Σώκρατεσ ὥσπερ με τὸν Ἀθάμανθ’ ὅπωσ μὴ θύσετε. οὔκ, ἀλλὰ ταῦτα πάντα τοὺσ τελουμένουσ ἡμεῖσ ποιοῦμεν. εἶτα δὴ τί κερδανῶ; λέγειν γενήσει τρῖμμα κρόταλον παιπάλη. ἀλλ’ ἔχ’ ἀτρεμί.